เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 582

ตอนที่ 582 เสียงที่ไม่อยากได้ยิน

แต่เธอลังเล เพราะห้องหนังสือของเป่หมิงโม่ไม่อนุญาตให้ใครก็ตามเข้า

แต่ตอนนี้เธอร้อนใจเป็นอย่างมากอยากรู้ว่าใน USB มีอะไรกันแน่ เธอกัดฟัน ยอมเสี่ยงอีกครั้งเพราะเข้าตาจน

เมื่อตัดสินใจแล้ว เธอเปิดประตูห้องอย่างเงียบๆ มองทางเดินไม่มีคน

จากนั้นเดินออกไปจากห้อง วิ่งตรงไปที่ห้องหนังสือของเป่หมิงโม่อย่างรวดเร็ว

ถึงประตู เธอแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่องอะไร มองซ้ายแลขวาเห็นว่าไม่มีคน จึงบิดประตูอย่างเบามือ

“ก๊อกแก๊ก...” เสียงดังคมชัดทำให้เธอตกใจจนเกือบจะมีเสียง “พูพู” ออกมาจากลำคอ

ทำเรื่องลับหลังคนอื่น โดยเฉพาะเรื่องที่ไม่สามารถพูดได้ ต้องมีจิตใจที่แข็งแกร่งและเหตุผลถึงทำได้

ประตูไม่ได้ล็อค เธอรีบผลักประตูเข้าไป จากนั้นปิดประตูเบาๆ

เวลานี้ เฟยเอ๋อถอนหายใจด้วยความโล่งอกเบาๆ ขณะนี้หน้าผากของเธอเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อจำนวนมาก

เธอรีบมากที่โต๊ะทำงานของเป่หมิงโม่ คอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊ควางอยู่บนโต๊ะของเขา

แค่ขยับเม้าส์ หน้าจอคอมพิวเตอร์ของเขาก็สว่างขึ้น ดูเหมือนก่อนออกจากห้องนี้เขายังไม่ได้ปิดคอมพิวเตอร์

สวรรค์ช่วยเธอจริงๆ

เฟยเอ๋อรีบเสียบ USB เข้าไปในเครื่องคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊ค จากนั้นใช้เม้าส์คลิกที่ USB

เห็นแต่เพียงไฟล์วิดีโออยู่ในนั้น แต่ชื่อไฟล์แปลกๆ พิมพ์แต่สัญลักษณ์ :)

เธอรีบดับเบิ้ลคลิกเข้าไปดูไฟล์นี้ ตอนนี้แสดงในอีกโปรแกรมหนึ่ง

เฟยเอ๋อตาโตเบิกกว้างดูเนื้อหาที่ไฟล์นั้นเล่นอยู่ กลัวจนหน้าผากมีเหงื่อหยดไหล

*****

รีบปิดคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊คอย่างรวดเร็ว ดึง USB ออกมา เธอรู้สึกเครียดจนหาที่เปรียบไม่ได้

เธอรีบออกมาจากห้องหนังสือของเป่หมิงโม่อย่างรวดเร็ว แล้วกลับไปห้องของตัวเองอย่างระมัดระวัง

ตอนปิดประตู เธอพิงประตู พยายามปรับลมหายใจของตัวเองให้เป็นปกติ

จากนั้นเธอเดินไปอีกด้านหนึ่งของเตียง นั่งลงบนพื้น เธอหยิบโทรศัพท์มือถือเปิดหน้าจอด้วยมือสั่นเทา จากนั้นโทรศัพท์กลับไป

ชายสวมหมวกเบสบอลมองดูโทรศัพท์มือถือในมือ ยิ้มอย่างเย็นชา

จากนั้นค่อยๆ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอย่างช้าๆ : “ฮัลโหล...วิดีโอนี้ชัดเจนไหม คุณว่าเทคนิคการถ่ายภาพไม่เลวเลยนะ ระยะไกลระยะใกล้ รวมถึงสารคดีมีหมด

“ถ้าให้เป่หมิงโม่เห็นเข้า...” ชายสวมหมวกเบสบอลเลิกคิ้ว แล้วพูดต่อ “อันที่จริงลองดูก็ได้”

“อย่า ขอร้องอย่าให้โม่รู้ คุณอยากให้ฉันทำอะไร รีบพูดมา” สีหน้าเฟยเอ๋อเปลี่ยนเป็นสีเทาคล้ำ เธอไม่มีท่าทางแข็งกร้าวเช่นเมื่อสักครู่ น้ำเสียงแสดงถึงความวิงวอน

ชายสวมหมวกเบสบอลยกมือขึ้นจัดหมวก มุมปากมีรอยยิ้ม : “เรื่องที่ฉันจะให้คุณทำมันง่ายมาก ขอเพียง... ถึงตอนนั้นฉันจะส่งคนเอาสิ่งของไปให้คุณที่นั่น จำไว้ว่าต้องเซ็นรับด้วยตัวเอง หากมีอะไรผิดพลาด ก็อย่าหาว่าฉันไม่เตือนคุณ”

เฟยเอ๋อฟังชายหมวกเบสบอลพูดจบแล้ว เสื้อผ้าของเธอเปียกชื้นไปด้วยเหงื่อทั้งตัว : “ฉันทำอย่างนี้ไม่ได้ คุณรู้ไหมว่าทำอย่างนี้ฉันอาจตายได้”

ชายสวมหมวกเบสบอลหัวเราะเยาะ : “ถ้าคุณไม่ทำอย่างนี้ คุณก็อาจตายได้ ยังไงก็ต้องทำ ถ้าทำได้ดี คุณก็ไม่ต้องตาย

ขณะเดียวกันคุณก็จะได้สมความปรารถนาที่ยิ่งใหญ่ ยังช่วยคุณกำจัดอุปสรรคขวากหนาม นี่ได้ผลดีด้วยกันทั้งสองฝ่ายไม่ใช่หรือ ไม่ต้องขอบคุณฉัน นี่ถือเป็นของขวัญสำหรับงานแต่งงานของพวกคุณ สุดท้ายขอให้คุณโชคดี ฮาฮา....”

ตอนนี้เฟยเอ๋อโกรธถึงขีดสุด สายตาของเธอจับจ้องไปที่โทรศัพท์มือถือ กัดฟันพูดว่า : “ไอ้ปีศาจ....”

แต่ตอนนี้ ชายสวมหมวกเบสบอลวางสายโทรศัพท์ไปแล้ว หลังจากที่เธอได้ยินเสียงสายที่ไม่ว่าง

เฟยเอ๋อขว้างโทรศัพท์ไปอีกด้านหนึ่ง

ตอนนี้ เส้นทางที่อยู่ตรงหน้าเธอ เป็นเส้นทางความสุขที่โรยด้วยกลีบดอกไม้สีเลือด

แต่ดูเหมือนเธอยังคงเดินหน้าต่อไป ไม่มีทางเลือกอื่นให้เดิน

ผ่านไปสักครู่ ประตูของห้องเธอมีเสียงเคาะประตูดังขึ้น เฟยเอ๋อกลับมาสงบสติอารมณ์อีกครั้ง เธอรู้ว่าสิ่งนั้นถูกส่งมาแล้ว

เหมือนกับที่ชายสวมหมวกเบสบอลบอกไว้ ต้องเซ็นชื่อรับด้วยตัวเอง

นอกประตูคฤหาสน์ของบ้านเป่หมิง ได้ยินเสียงรถตู้สีดำคันหนึ่ง ชายคนหนึ่งนั่งอยู่ตรงตำแหน่งที่นั่งคนขับ

เฟยเอ๋อมองใบหน้าของเขาแต่ก็ไม่รู้จัก

ชายคนนั้นเคี้ยวหมากฝรั่งอยู่ในปาก เขาหันมามองเฟยเอ๋อ : “เถ้าแก่ให้ฉันนำของสิ่งนี้มาส่งให้คุณ จำไว้ว่า ถือให้ดี”

ขณะที่เขาพูด กดล็อคตรงประตู จากนั้นฝากระโปรงท้ายรถค่อยๆ เปิดสูงขึ้น

เฟยเอ๋อเม้มริมฝีปาก พยักหน้าอย่างหนักแน่นไปทางเขา

จากนั้นเดินที่กระโปรงท้ายรถ เห็นกล่องสีน้ำตาลอยู่ข้างใน มีกล่องรองเท้าสี่กล่อง

ด้านบนกล่อง ยังมีโบว์สีแดงผูกไว้

ทำเหมือนเป็นของขวัญยังไงอย่างงั้น

เห็น ‘ของขวัญ’ ชิ้นนี้แล้ว เฟยเอ๋อรู้สึกสงสัย

*****

เฟยเอ๋อเดินมาถึงหน้ากระโปรงท้ายรถ เห็น ‘ของขวัญ’ ผูกด้วยโบว์สีแดง เธอรู้สึกสงสัยเล็กน้อย

‘หยิบ’ หรือ ‘ไม่หยิบ’ ในใจของเธอกำลังต่อสู้กันอย่างดุเดือด