เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 586

ตอนที่ 586 วิธีการเรียน

ฟังที่คุณยายพูด หยางหยางรู้สึกไม่สบายใจ คุณยายใช้สิทธิ์อะไรเอาการเรียนไม่ดีของตัวเขามาพูดว่าเป็นความรับผิดชอบของแม่เขา?

ยังมีอีก เพราะอะไรถึงชื่นชมเฉิงเฉิงต่อหน้าเขาด้วย พูดถึงตัวเองอย่างกระอักกระอ่วน กลายเป็น “ตัวอย่างในเชิงลบ”?

ใบหน้าของเขาแสดงออกถึงความไม่เบิกบานใจ

อารมณ์ของหยางหยางเปลี่ยนไป ซึ่งอยู่ในสายตาของโล่ฮาน

เขาก้มลงมองนาฬิกาจากนั้นพูดกับเจียงฮุ่ยซิน : “ท่านนางเป่หมิง ถ้าคุณไม่ถือสา ผมขอพาหยางหยางไปที่ห้องของเขา พึ่งเจอหน้ากันครั้งแรก ทุกคนก็อยากทำความคุ้นเคยไม่ใช่หรือครับ”

ท่านนางเป่หมิงตอนนี้ไว้ใจโล่ฮานเต็มร้อย ข้อแรกเพราะเป่หมิงเป็นคนหามา ข้อสองครอบครัวของโล่ฮานก็มีชื่อเสียงไม่น้อย

เธอพยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม : “คุณโล่ หยางหยางของครอบครัวเราต้องรบกวนคุณด้วยแล้ว” ขณะพูด เธอเรียกคนใช้หนึ่งคน : “พาคุณโล่กับคุณชายหยางหยางกลับไปที่ห้องเขา”

*

เมื่อถึงห้องของหยางหยาง คนใช้ก็จากมา

ภายในห้องเหลือเพียงแค่โล่ฮานและหยางหยางสองคน

โล่ฮานมองห้องของหยางหยางอย่างลวกๆ สุดท้ายใช้สายตามองมาที่ร่างของหยางหยางซึ่งกำลังนั่งอยู่ขอบเตียง ก้มหน้าไม่พูดไม่จา

เขาเพียงแต่ยิ้มเล็กน้อย ไม่พูดอะไร

จากนั้นหยิบม้านั่งเข้ามานั่งข้างเตียง

โทรทัศน์บนกำแพงหยุดภาพเกมที่หยางหยางเล่นค้างไว้

เขาหยิบจอยเกมขึ้นมาหนึ่งอัน จากนั้นทิ้งอีกอันไว้ข้างๆ หยางหยาง : “เอาไงสองคนมาเล่นหนึ่งรอบ?”

ครั้งแรกที่หยางหยางกลับมาที่ห้องนอน ยังนึกว่าครูคนนี้จะเหมือนครูที่โรงเรียน ไม่พูดไม่จาเรื่องกฎเกณฑ์และเหตุผล จากนั้นหยิบหนังสือแล้วเริ่มพูดถึงบทเรียนที่น่าเบื่อจนอยากให้เขาหลับ

แต่สิ่งที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้น ครูคนนี้ขอเล่นเกมกับตัวเขา

นี่เป็นความต้องการที่แอบแฝงอยู่ในใจของหยางหยาง

เกมต่อสู้ที่เขาเล่นนี้ อาจกล่าวได้ว่าไม่มีที่คู่ต่อสู้ในชั้นเรียน

เขารีบหันกลับมาทันที ในมือถือจอยเกม มองโล่ฮานด้วยใบหน้าดูถูกเหยียดหยาม

เกมเริ่มต้นขึ้นอย่างรวดเร็ว สีหน้าของหยางหยางเปลี่ยนเป็นจดจ่อมุ่งมั่นทันที สองมือกดปุ่มอย่างรวดเร็ว ร่างกายบิดไปบิดมา

โล่ฮานมองหยางหยางพร้อมรอยยิ้ม เขากลับไม่ได้แสดงสีหน้าท่าทางมุ่งมั่น แต่กลับแสดงออกอย่างสบายๆ

บางครั้งคนสองคนในภาพโทรทัศน์ออกหมัดชกต่อ บางครั้งก็กระโดดเตะตัวลอย

อาจกล่าวได้ว่าหยางหยางใช้ความสามารถที่มีอยู่ทั้งหมดแสดงออกมา แต่สิ่งที่ไม่คาดคิดทั้งหมดถูกโล่ฮานแก้ไขอย่างง่ายดาย และเขาก็ค่อยๆ อัพเลเวล

หลังจากที่สุดท้ายบนจอภาพปรากฏKO สีแดง โล่ฮานก็เอาชนะขาดลอยอย่างยอดเยี่ยมเด็ดขาด

หยางหยางอารมณ์เสีย : “รอบนี้จบแล้วยังมีอีกสองรอบ ต้องชนะสองในสามรอบ”

รอบที่สองเริ่มต้นขึ้น คราวนี้หยางหยางเลือกตัวคนที่เชี่ยวชาญในการควบคุมที่สุด

เขาซึ่งมีความมั่นใจอดไม่ได้ที่แสดงรอยยิ้มแห่งความภาคภูมิใจ

ส่วนโล่ฮาน เขาเลือกตัวคนที่ธรรมดา

การต่อสู้เริ่มขึ้น

รอบแรกหยางหยางแพ้ นั่นเป็นเพราะเขาประมาทคู่ต่อสู้

รอบนี้เขาใช้พลังทั้งหมด เขาใช้ท่าทางทั้งหมดอีกรอบ ตัวร้ายในจอภาพก็พลิกลอยขึ้นลง

***

ส่วนโล่ฮานกลับดูเหมือนวางตัวตามสบายอย่างผ่อนคลาย สามารถแก้ไขกระบวนท่าทางของหยางหยางได้อย่างสบายๆ ทุกครั้ง อีกทั้งยังโต้กลับได้อย่างมีประสิทธิภาพ

รอบที่สองจบลงอย่างรวดเร็ว ในที่สุดหยางหยางก็พ่ายแพ้อีกครั้ง

เขาเหมือนไก่ที่พ่ายแพ้ เดินคอตกคอพับ ไร้ซึ่งจิตวิญญาณ

โล่ฮานเห็นท่าทางของเขาแล้วก็ยิ้มนิดๆ : “เกมนี้ฉันเคยเข้าร่วมการแข่งขันระดับนานาชาติมาแล้ว”

หยางหยางได้ยินกลับมามีชีวิตชีวา เขาเงยหน้ามองโล่ฮาน : “คุณได้ที่เท่าไร?”

โล่ฮานยักไหล่ ท่าทางผ่อนคลายสบายๆ : “ได้ที่หนึ่ง”

“ว้าว...” หยางหยางประหลายใจจนอ้าปากค้าง ดวงตาทั้งคู่เต็มไปด้วยความเลื่อมใสศรัทธาในตัวโล่ฮาน “คุณสอนฉันเล่นได้ไหม?”

โล่ฮานยิ้มเล็กน้อย : “แน่นอนได้อยู่แล้ว”

“ดีจัง ตอนนี้คุณสอนฉันเลยซิ ถึงตอนนั้นฉันจะได้เหมือนคุณได้ที่หนึ่งตอนแข่งขันระดับนานาชาติ ดูซิใครจะมาพูดว่าเฉิงเฉิงฉลาดกว่าฉัน เก่งกว่าฉัน” หยางหยางพูดถึงตรงนี้ สายตาของเขาดูเหมือนเห็นแสงแห่งความหวัง

“หยางหยาง ทำไมคุณต้องเปรียบตัวเองกับเฉิงเฉิงด้วย อีกอย่างฉันยังเห็นคุณย่าของคุณดูเหมือนจะภูมิใจในตัวเขา?” โล่ฮานถามคำถามนี้ เขาอยากเห็นปฏิกิริยาของหยางหยางว่าเป็นอย่างไร

ใบหน้าที่ตื่นเต้นของหยางหยางเปลี่ยนแข็งทื่อชั่วพริบตา : “ฉันกับเฉิงเฉิงเป็นฝาแฝด แต่ฉันโตมากับแม่ เฉิงเฉิงโตมาที่นี่” เขาพูดถึงประสบการณ์ของเขาและเฉิงเฉิงอย่างคร่าวๆ