เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 594

ตอนที่ 594 ไอดอลของหยางหยาง

ชี้นิ้วไปยังชุดใหม่ที่สุดที่จัดแสดงอยู่ชุดหนึ่ง ชุดแต่งงานสีขาวชุดหนึ่งที่มีประกายระยิบระยับของกลิตเตอร์และตกแต่งด้วยคริสตัล

เพราะว่าครั้งที่แล้วที่เฟยเอ๋อมาที่นี่ได้พบกับซูยิ่งหวั่นโดยบังเอิญ

เดิมมาเลือกชุดแต่งงาน สุดท้ายกลับหน้าอมทุกข์กลับไปมือเปล่า

ครั้งนี้อาศัยโอกาสที่มาซื้อเสื้อผ้าให้ลูกชาย ถือโอกาสเลือกชุดแต่งงานให้เฟยเอ๋อด้วย

ฉิงฮัววางถุงเล็กใหญ่ไว้ที่กระโปรงหลังรถยนต์ จากนั้นก็เข้าไปในที่นั่งคนขับติดเครื่องยนต์

“เจ้านาย ยังต้องซื้ออะไรอีกหรือไม่ครับ” ฉิงฮัวหันกลับไปถาม

เป่หมิงโม่และเฉิงเฉิงนั่งอยู่เบาะด้านหลัง เขาเอนศีรษะพิงพนักเก้าอี้ มือหนึ่งนวดขมับ “ไม่ต้องแล้ว ไม่มีคนนอกอยู่ก็ไม่จำเป็นต้องมีของจำพวกต้อนรับแขก”

“ถ้าอย่างนั้นพวกเรากลับบ้านเลยใช่ไหมครับ” ฉิงฮัวลองถาม

“อืม” เป่หมิงโม่รับคำ

รถยนต์เคลื่อนตัวออกจากอาคารซินดูในเวลากลางคืน มุ่งหน้าไปยังทิศทางของบ้านใหญ่ของตระกูลเป่หมิง

*

บ้านใหญ่ของตระกูลเป่หมิงในตอนนี้ คนทั้งบ้านกำลังจัดเตรียมงานแต่งงานของเป่หมิงโม่ในวันพรุ่งนี้

พูดว่าจัดเตรียม มันก็แค่เหล่าคนรับใช้ทำความสะอาดบ้านใหญ่ของตระกูลเป่หมิงใหม่รอบหนึ่งเท่านั้นเอง ไม่มีบรรยากาศแห่งการเฉลิมฉลองที่น่ายินดีเลยแม้แต่น้อย

เป่หมิงยันนั่งดูโทรทัศน์เป็นเพื่อนเจียงฮุ่ยซินอยู่ในห้องโถงใหญ่ ด้านข้างยังมีเฟยเอ๋อนั่งอยู่ด้วย

พรุ่งนี้เธอเป็นตัวเอก แต่ดูจากความรู้สึกบนใบหน้าของเธอแล้วมองไม่เห็นความดีใจเลยแม้แต่นิดเดียว

บางทีอาจจะเป็นเพราะรู้ว่างานแต่งงานไม่ได้จัดที่โรงแรมแมนดาริน แต่ถูกเลือกจัดอยู่ที่สวนดอกไม้ส่วนตัวของตระกูลเป่หมิง

เดิมเป็นงานมงคลที่จะมีแขกเหรื่อชั้นสูงมาร่วมงาน ก็เปลี่ยนเป็นงานแต่งงานเรียบง่ายที่ไม่มีคนนอกเข้าร่วมเลย

ตอนนี้เองที่รถยนต์ของเป่หมิงโม่ขับเข้ามาในบ้านใหญ่ตระกูลเป่หมิง

“เฉิงเฉิง กลับมาแล้วหรือจ๊ะ มาหาย่าเร็วเข้า ให้ย่าดูหน่อย” เจียงฮุ่ยซินพอเห็นเฉิงเฉิง ทั่วทั้งใบหน้าก็เต็มไปด้วยประกายแห่งความยินดีในทันที

“คุณย่า” เฉิงเฉิงตะโกนเรียกแล้วก็วิ่งเหยาะๆไปถึงเบื้องหน้าเจียงฮุ่ยซิน

เจียงฮุ่ยซินรวบเฉิงเฉิงเข้ามากอดในคราวเดียว “หลานชายสุดน่ารักของย่า เพิ่งจะจากไปได้ไม่กี่วัน ดูเราสิ ผอมลงไปเยอะเลย”

“คุณแม่ ไม่ได้โอเวอร์ขนาดนั้น เฉิงเฉิงอยู่กับแม่เขามีเพียงแค่ดียิ่งขึ้นถึงจะถูก” เป่หมิงยันเอ่ยแก้ไข

เจียงฮุ่ยซินยื่นมือออกไปโบกศีรษะเป่หมิงยัน “เจ้าลูกหน้าเหม็น สรุปว่าอยู่ฝ่ายไหนกันแน่ แม่ก็แค่สงสารเฉิงเฉิงถึงได้พูดแบบนี้ แม่ของเขาจะรักเขามากแค่ไหน ปัจจัยจะดีกว่าพวกเราหรือไงกัน”

เป่หมิงยันกุมศีรษะ “พอแล้ว พอแล้ว......คุณแม่พูดอะไรล้วนมีเหตุผลหมด”

ตอนนั้นเองที่เป่หมิงโม่เดินเข้ามากับฉิงฮัว

เขาพูดกับเฉิงเฉิงว่า “ลูกเอาเสื้อผ้าของลูกกับหยางหยางขึ้นไปลองที่ชั้นบนสิ”

เฉิงเฉิงพยักหน้า แกะมือเจียงฮุ่ยซินที่กอดอยู่ออก เดินไปอยู่เบื้องหน้าฉิงฮัวเตรียมจะถือเสื้อผ้า

“คุณชายน้อยเฉิงเฉิง คุณไม่ต้องถือครับ ผมจะถือของพวกนี้ขึ้นไปส่งให้กับคุณและคุณชายน้อยหยางหยางเองครับ” ฉิงฮัวรีบเอ่ย

เป่หมิงโม่มองไปที่เฟยเอ๋อ จากนั้นก็หันหน้ามาพูดกับฉิงฮัว “เอาชุดแต่งงานของเฟยเอ๋อขึ้นไปด้วย”

ฉิงฮัวรีบพยักหน้า จากนั้นก็ตามเฉิงเฉิงขึ้นไปชั้นบน

เฟยเอ๋อเห็นเป่หมิงโม่กลับมาแล้ว ใบหน้าก็เปลี่ยนเป็นมีรอยยิ้มในทันที รีบลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปที่ข้างกายเขา ช่วยนำเสื้อที่เขาถอดไปแขวนไว้ในราวแขวน

***

ฉิงฮัวถือเสื้อผ้าขึ้นมาที่ชั้นบน เฉิงเฉิงและหยางหยางเดินตามอยู่ด้านหลัง

เขาเข้าไปในห้องของเฉิงเฉิงก่อน วางเสื้อผ้าของเฉิงเฉิงลงบนเตียงเรียบร้อยแล้วก็เตรียมตัวจะจากไป

หยางหยางก็ก้าวตามไปติดๆ ยื่นมือไปกระตุกปลายเสื้อของฉิงฮัว

ฉิงฮัวหยุดเท้า หันกลับมามองหยางหยางอย่างไม่เข้าใจ “คุณชายน้อยหยางหยาง มีเรื่องอะไรหรือครับ”

หยางหยางหัวเราะอิอิ “ลุงหัวฟู คุณไม่ต้องไปที่ห้องผมหรอกครับ วางของของผมไว้ที่นี่ก็ได้”

“ครับ” ฉิงฮัวพยักหน้า วางเสื้อผ้าของเขาไว้ที่นี่ตามที่หยางหยางบอก

“คุณชายน้อยทั้งสอง ผมขอตัวก่อนนะครับ พวกคุณลองเสื้อผ้าเถอะ” ฉิงฮัวพูดแล้วก็หมุนตัวจากไป จากนั้นก็ปิดประตูเบาๆจากด้านนอก

เฉิงเฉิงนั่งอยู่บนเตียงของตัวเอง มองห้องที่ตัวเองเคยใช้ชีวิตอยู่มาหลายปี

เหมือนกับที่หยางหยางบอกไว้ว่า คุณย่าเก็บห้องของตัวเองเอาไว้ให้ อีกทั้งข้าวของภายในห้องล้วนไม่ได้ถูกขยับเลย

แม้กระทั่งตู้บนหัวเตียงก็ไม่มีแม้แต่เศษฝุ่น ดูท่าคุณย่าคงจะให้คนรับใช้เข้ามาทำความสะอาดวันละรอบทุกวัน

หยางหยางหยิบเสื้อผ้าออกมาจากในถุง โยนไปบนเตียงของเฉิงเฉิง

จากนั้นก็หมุนตัววิ่งไปที่หน้าประตู เปิดประตูแล้วยื่นศีรษะออกไปมองซ้ายมองขวาทางด้านนอกราวกับขโมย เมื่อมั่นใจแล้วว่าด้านนอกไม่มีคนอยู่ เขาก็ปิดประตูใหม่ พร้อมกับล็อกบานประตูด้วย

ถึงจะวางใจเดินกลับมาที่ข้างเตียงของเฉิงเฉิงแล้วขึ้นไปนั่งเช่นกัน

“ตอนที่พ่อนกสมควรตายไปรับนาย ไม่เห็นน้องสาวใช่ไหม” หยางหยางเขยิบเข้าไปข้างกายเฉิงเฉิง กดเสียงเบาๆ

เฉิงเฉิงพยักหน้า จากนั้นก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในบ้านของคุณแม่ให้หยางหยางฟังรอบหนึ่งแบบง่ายๆ

หยางหยางนั่งฟังอยู่ข้างๆอย่างตื่นเต้น เขาดีดนิ้วครั้งหนึ่ง “เฮ้ ตื่นเต้นจริงๆ”

เฉิงเฉิงใช้แขนถองหยางหยาง “คุณครูที่คุณพ่อเชิญมาให้นายคนนั้นเป็นอย่างไร นายตั้งใจเรียนหรือเปล่า ระวังตอนถึงเวลาสอบกลางภาคแล้วไม่ถึงเกณฑ์ คุณพ่อจะจัดการนาย”

เมื่อเอ่ยถึงครูโล่ใบหน้าของหยางหยางก็ปรากฏความเคารพนับถือออกมา “เรื่องนี้นายวางใจได้ มีครูโล่อยู่ ฉันสามารถพูดได้ว่าโจทย์ยากอะไรล้วนไม่กลัว เขาล้วนสามารถช่วยฉันแก้โจทย์ได้หมด”