เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 596

ตอนที่ 596 เรื่องไม่คาดฝัน

เป่หมิงยันโยนรีโมทโทรทัศน์ไปด้านข้าง ลุกขึ้นยืนแล้วเดินมาถึงหน้าหลานชายตัวน้อยทั้งสองคน หัวเราะมีความสุขพลางมองเฉิงเฉิงอยู่พักหนึ่ง พร้อมกับยื่นมือไปลูบผมหยางหยาง “โอ้โห หยางหยาง เราเป็นอะไรไปน่ะ ตาดูแดงๆนะ”

หยางหยางเงยหน้ามองเป่หมิงยันอย่างนึกสนุก “อาสาม คุณก็เหมือนกันไม่ใช่หรือครับ พวกเราเหมือนกันๆ”

เมื่อคืนวานกว่าเป่หมิงยันจะนอนก็ดึกมาก ไม่ใช่เพราะอย่างอื่น

เขากับหยางหยางเล่นเครื่องวิดีโอเกมส์ล้วนใช้อินเทอร์เน็ต เขาฝึกเล่นเป็นเพื่อนกับหยางหยางให้ฟรีๆจนดึกมากกว่าจะได้นอน

เป่หมิงยันส่งสัญญาณให้หยางหยางว่าอย่าพูดอะไรไปมากกว่านี้เลย

เป่หมิงโม่เหลือบมอง สองอาหลานที่ ‘สมคบคิดกัน’ ครั้งหนึ่ง รู้สึกว่าหมดคำบรรยายแล้วจริงๆ

ในเวลานั้นเอง เสียงกริ่งของบ้านใหญ่ตระกูลเป่หมิงก็ดังขึ้น ฉิงฮัวรีบออกไปดูในทันที

ผ่านไปสักครู่ เขาก็นำคนหลายคนที่ถือกระเช้าผลไม้เข้ามา ทั้งยังอุ้มกล่องไวน์แดงที่ด้านบนแปะตัวอักษรที่แปลว่า ‘มีความสุข’ ตัวใหญ่เดินเข้ามา

ฉิงฮัวกำชับให้พวกเขาวางของเหล่านี้ไว้ด้านข้างแล้ว ก็หยิบซองแดงออกมาแจกจ่ายให้กับพวกเขา คนเหล่านั้นโค้งขอบคุณอย่างยินดีแล้วก็จากไป

ฉิงฮัวเดินมาถึงข้างกายเป่หมิงโม่ “เจ้านาย นี่คือของขวัญแสดงความยินดีที่คุณชายชูและคุณชายป่ายให้คนนำมาส่งให้ครับ”

เป่หมิงโม่พยักหน้า ตอนนั้นเองที่เสียงโทรศัพท์มือถือของเขาดังขึ้น

เขาหยิบขึ้นมาดูก็เห็นว่าเป็นชูหยุนเฟิงโทรมา

“ฮัลโหล มีเรื่องอะไรหรือ”

ได้ยินเพียงแค่เสียงจ้อกแจ้กจอแจดังมาจากฝั่งชูหยุนเฟิง เขาหัวเราะอย่างมีความสุข เอ่ยพูดเสียงดังว่า “เป่หมิงเอ้อ นายช่างแล้งน้ำใจต่อเพื่อนฝูงเสียจริง เรื่องใหญ่อย่างการจัดงานแต่งงาน กลับมีเพียงแค่คนในครอบครัวของนายที่เข้าร่วม ดีร้ายอย่างไรนายก็เป็นคนที่มีชื่อเสียง ทำไมต้องทำราวกับว่าไม่มีหน้าไปพบผู้คนด้วยล่ะ นายทำให้ฉันกับป่ายมู่ซีขายหน้ามาก ดังนั้นพวกเราจึงไม่หน้าด้านไปแล้ว แม้ว่าพวกเราจะไม่ไป แต่ของขวัญไปแล้ว ส่วนเรื่องที่ชอบหรือไม่ชอบนั้นก็อย่าจับผิดพวกเราอีกเลย รอนายแต่งงานเรียบร้อยแล้ว ก็รีบพาพี่สะใภ้มาให้พวกเราสองคนรินเหล้าขอขมาด้วย”

เป่หมิงโม่คิ้วขมวดเล็กน้อย แปดส่วนไอ้หมอนี่ต้องอยู่ที่ร้านเหล้าของป่ายมู่ซีทั้งคืน

เขากล้าพูดจาแบบนี้กับตัวเอง แสดงว่าจะต้องดื่มมาเยอะอย่างแน่นอน

เป่หมิงโม่เพิ่งจะวางโทรศัพท์ เสียงของเจียงฮุ่ยซินก็ดังมาจากชั้นบน “โม่ เรามาดูสิว่าใครมาแล้ว”

ทุกคนหมุนตัวหันกลับไปมองที่ชั้นบน เห็นเพียงแค่เธอพาเฟยเอ๋อที่ถูกห้อมล้อมด้วยเหล่าคนรับใช้ค่อยๆเดินลงมา

เฟยเอ๋อสวมชุดแต่งงานสีขาวชุดที่เขาซื้อเมื่อวาน บวกกับการแต่งตัวแต่งหน้าที่คนรับใช้แต่งให้เธออย่างประณีตแล้วก็เหมือนกับถอดรกเปลี่ยนกระดูกใหม่อย่างไรอย่างนั้น

***

เป่หมิงยันเขยิบไปอยู่ข้างกายเป่หมิงโม่อย่างชั่วร้าย ใช้แขนถองเขา “พี่สะใภ้รองแต่งตัวแบบนี้แล้วดูไม่ออกเลยจริงๆว่ามีส่วนไหนที่ผิดปกติ”

เป่หมิงโม่เอ่ยเสียงเย็นชา “ความหมายของนายก็คือ ถ้าหากว่าเธอไม่แต่งตัว ทุกส่วนก็ดูผิดปกติไปหมดหรือ”

เป่หมิงยันหัวเราะอิอิ “ฉันก็แค่ล้อเล่นเท่านั้นเอง อย่าคิดเป็นเรื่องจริงอย่างเด็ดขาดล่ะ ที่จริงแล้วไม่ได้บอกว่าพี่สะใภ้น่าเกลียด ฉันเพียงแค่ชมว่าวันนี้เธอสวยมากเท่านั้นเอง”

เป่หมิงโม่กลอกตามองบนใส่เขา “ถ้าหากว่าวันนี้ไม่ใช่วันพิเศษล่ะก็ ฉันชกนายไปนานแล้ว”

เป่หมิงยันหน้าม่อยคอตก เขยิบตัวออกห่างจากเป่หมิงโม่ให้ไกลหน่อย เขากลัวว่าไอ้หมอนี่จะมอบหมัดหนึ่งให้เขาอย่างนึกไม่ถึง ตั้งแต่เล็กจนโต การเสียเปรียบแบบนี้เขาก็โดนมาเยอะแล้ว

ตอนนี้ เฟยเอ๋อถูกเจียงฮุ่ยซินพาเดินมาถึงหน้าเป่หมิงโม่

เป่หมิงโม่มองเฟยเอ๋อ เห็นเพียงแต่เธอก้มศีรษะ

เขายื่นมือออกไป แตะคางเธอเบาๆ จากนั้นก็ยกให้เธอเงยศีรษะขึ้น

เห็นใบหน้าของเธอไม่มีแม้แต่รอยยิ้ม แต่เต็มไปด้วยท่าทางเหนื่อยล้าเหมือนกับมีเรื่องราวหนักใจ

เป่หมิงโม่คิ้วขมวดเล็กน้อย “เมื่อวานนี้คุณพักผ่อนไม่เพียงพอใช่หรือไม่”

เฟยเอ๋อก็พบว่าตัวเองไม่ค่อยเหมาะสมเท่าไร จึงเค้นรอยยิ้มบางออกมา ส่ายศีรษะเบาๆพลางพูดว่า “โม่ ไม่มีอะไร อาจจะเพราะว่าเป็นเจ้าสาวของคุณจึงรู้สึกตื่นเต้นไปบ้าง”

หยางหยางได้ยินก็เบะปากดึงเฉิงเฉิงจากไป

เจียงฮุ่ยซินเห็นแล้วก็หัวเราะฮ่าๆ

เธอพูดกับเฟยเอ๋อและเป่หมิงโม่ว่า “เราดูสิ พวกเด็กๆอายจนหนีไปแล้ว”

แท้จริงแล้วเป็นอย่างที่เธอพูดเสียที่ไหนกัน หยางหยางลากเฉิงเฉิงเดินมาถึงข้างกายเป่หมิงยัน พลางเอ่ยเสียงเบา “ยายอัปลักษณ์ตื่นเต้นจนนอนไม่หลับเสียที่ไหนกัน แปดส่วนน่าจะแอบยิ้มจนไม่ได้นอนทั้งคืนมากกว่า”

เป่หมิงยันยื่นมือออกมาดีดหน้าผากหยางหยางเบาๆทีหนึ่ง “ระวังถูกคุณพ่อและคุณแม่ในอนาคตได้ยิน ไม่อย่างนั้นคืนวันหลังจากนี้ของนายลำบากแน่ๆ”

หยางหยางเอามือทั้งสองข้างกุมศีรษะ คิ้วขมวด ทำปากจู๋ มองเป่หมิงยันด้วยใบหน้าโกรธๆ

เวลาในช่วงเช้านั้นผ่านไปเร็วมาก พริบตาเดียวก็ 9 โมงแล้ว

ฉิงฮัวมองนาฬิกา “เจ้านาย เชิญคุณและคุณเฟยเอ๋อขึ้นรถครับ”

เป่หมิงโม่พยักหน้า เฟยเอ๋อยืนอยู่ข้างกายเขา ยื่นมือคล้องไปที่แขนของเขา

พวกเขาสองคนค่อยๆเดินออกไปจากห้องโถง ตอนนั้นเอง บริเวณสวนกว้างของบ้านใหญ่ตระกูลเป่หมิงก็มีเสียงของประทัดดังขึ้น

ภายใต้เสียงดังของประทัด เป่หมิงโม่พาเฟยเอ๋อขึ้นรถ Rolls-Royce Phantom ที่ตกแต่งเรียบร้อยแล้วคันนั้นของเขา

เจียงฮุ่ยซินคล้องแขนเป่หมิงยัน ด้านหลังตามด้วยเฉิงเฉิงและหยางหยางก็ขึ้นรถของเหล่าลี่

เนื่องจากตอนนี้ท่านปู่เป่หมิงอยู่ที่โรงพยาบาล แม้ว่าอาการป่วยจะดีขึ้น แต่ว่ายังคงเคลื่อนไหวไม่คล่องตัว ดังนั้นจึงไม่ได้ไปรับเขาที่โรงพยาบาล และยิ่งไม่ได้แจ้งให้เขาทราบ

ในใจของเป่หมิงโม่นั้นทราบชัดเจนดีกว่า บิดาไม่เห็นด้วยที่จะให้เขากับกู้ฮอนอยู่ด้วยกัน แต่ยิ่งไม่เห็นด้วยกับการที่เขาอยู่กับเฟยเอ๋อยิ่งกว่า

แม้ว่าเขาจะไม่ได้พูดออกมา แต่เมื่อก่อนตอนอยู่ที่บ้าน เขาแสดงท่าทางออกมาในทางนี้แล้ว

ฉิงฮัวขับเคลื่อนรถยนต์ เป่หมิงโม่ถามเขาว่า “ทางโรงพยาบาลมีส่งคนไปหรือไม่”

ฉิงฮัวพยักหน้า “เจ้านาย ผมเพิ่งจะส่งคนไปหาทางคุณท่านเป่หมิงสองคน คาดว่าน่าจะใกล้ถึงแล้วครับ”

เป่หมิงโม่พยักหน้า

รถยนต์สองคันก็เคลื่อนตัวออกจากบ้านใหญ่ตระกูลเป่หมิงมุ่งหน้าไปยังสวนส่วนตัวของตระกูลอย่างเรียบง่ายแบบนั้น

เพิ่งจะขับไปได้ไม่ไกล โทรศัพท์ของฉิงฮัวก็ดังขึ้น