เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 597

ตอนที่ 597 กู้ภัย

ผู้จัดการฝ่ายต้อนรับฮึมฮัมเบาๆอย่างมีความสุขแล้วก้มหน้าเดินกลับไป เห็นคนสองคนเดินเข้าประตูมา เขามองแล้วก็วิ่งเข้าไปต้อนรับด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มในทันที “ประธานเป่หมิง คุณมาได้ประจวบเหมาะเสียจริง เมื่อสักครู่คุณเป่หมิงเพิ่งจะมา ไม่ใช่บอกว่าจะไม่จัดงานแต่งงานที่นี่แล้วหรือ ทำไมถึงได้มาที่นี่อย่างกะทันหันล่ะครับ”

ฉิงฮัวไม่ได้สนใจเขาที่ถามมา แต่ถามเขากลับว่า “คุณพาคุณท่านเป่หมิงขึ้นไปส่งที่ห้องจัดเลี้ยงที่ชั้นบนแล้วใช่หรือไม่”

ผู้จัดการฝ่ายลูกค้าสัมพันธ์พยักหน้า ตอบคำถามด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความงุนงง “ไม่ผิดครับ ผมจัดพนักงานสองคนไปส่งคุณเป่หมิงขึ้นลิฟต์โดยสารแล้วครับ”

เป่หมิงโม่หมุนตัวเดินไปทางลิฟต์โดยสารอย่างรวดเร็ว

เมื่อถึงหน้าประตูลิฟต์โดยสารก็เห็นตัวลิฟต์โดยสารมุ่งหน้าขึ้นไปสู่ห้องจัดเลี้ยงที่ชั้นบนสุด หน้าจอแสดงตัวเลขว่าตอนนี้ถึงชั้นที่ 6 แล้ว และยังคงเพิ่มชั้นขึ้นเรื่อยๆ

ฉิงฮัวเอ่ยถามผู้จัดการฝ่ายรับรองต่อว่า “คุณเคยเห็นคนที่มาส่งคุณท่านเป่หมิงเมื่อสักครู่หรือไม่”

ผู้จัดการฝ่ายรับรองส่ายศีรษะ “พวกเขาล้วนไม่คุ้นหน้าคุ้นตาครับ ทำไมหรือ มีปัญหาอะไรหรือเปล่าครับ”

ฉิงฮัวคิ้วขมวด ส่ายหน้าเบาๆ

ยื่นมือออกไปตบบ่าของผู้จัดการฝ่ายรับรอง “ไม่มีเรื่องอะไรแล้ว คุณไปทำงานของคุณต่อเถอะ”

ฉิงฮัวก็รีบเดินไปยังลิฟต์โดยสาร

“เจ้านาย พวกเขามองไม่ออกว่าคนที่มาส่งคุณท่านเป่หมิงคือใครครับ”

เป่หมิงโม่พยักหน้า

*

รถคันที่พวกของเจียงฮุ่ยซินนั่งรอจนไฟเขียวแล้วก็ค่อยๆขับเคลื่อนมายังลานหน้าประตูของโรงแรมแมนดาริน จอดอยู่หลังรถของเป่หมิงโม่

ระหว่างที่เธอและเป่หมิงยันรอรถรอไฟแดงอยู่นั้น ก็เห็นเป่หมิงโม่และฉิงฮัวเดินเข้าไปในห้องโถงรับรองของโรงแรมอย่างเร่งรีบ

เมื่อพวกเธอเข้าไปในห้องโถงรับรอง เฟยเอ๋อก็กำลังยกกระโปรงขึ้นเดินไปทางลิฟต์โดยสารอย่างร้อนรน

เจียงฮุ่ยซินเรียกเฟยเอ๋อให้หยุด แล้วรีบเดินเข้าไปถามเธอว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่

ในใจเฟยเอ๋อมีพิรุธ เธอเพียงแค่บอกกับเจียงฮุ่ยซินว่า ได้ยินฉิงฮัวพูดว่าคุณท่านเป่หมิงถูกคนรับมาที่นี่ตอนอยู่ในรถ

เมื่อได้ยินข่าวนี้ เธอกับเป่หมิงยันก็สบตากันอย่างประหลาดใจมาก

ในตอนนี้เองที่ได้ยินเสียงดังราวกับฟ้าผ่าดังขึ้น ทำให้คนที่อยู่ในเหตุการณ์นั้นล้วนตกอกตกใจไปตามๆกัน

จากนั้นก็มีเสียงเหมือนกับเหล็กขูดกับแผ่นเหล็กดังแสบแก้วหูลอยมาจากลิฟต์โดยสารจากที่ไกลๆจนถึงระยะใกล้

ทำให้คนที่ได้ยินนั้นรู้สึกหนังศีรษะชาหนึบ

คนในห้องโถงรับรองล้วนยกมือขึ้นมาปิดหูแน่น ยังมีคนส่งเสียงกรีดร้องว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่!

หลังจากหลายวินาทีอันยาวนานผ่านไป ตามด้วยเสียงที่ดังจนน่าอึดอัด ทุกอย่างก็กลับเข้าสู่ความเงียบสงบอีกครั้ง

***

บางทีทุกคนอาจจะถูกเรื่องเกินความคาดหมายนี้ทำให้ตื่นตระหนกไปแล้ว

พวกเขาล้วนเกือบจะหยุดชะงักทั้งหมด

หลังจากหลายวินาทียาวนานผ่านไป มีคนคนหนึ่งวิ่งออกมาจากชั้นล่างของทางออกฉุกเฉิน เขาหอบหายใจไม่หยุด ตะโกนเสียงดังขาดๆหายๆว่า “ลิฟต์โดยสารตกลงมากแล้ว รีบไปแจ้งความเร็วเข้า!”

เฟยเอ๋อที่ถูกทำให้ตกใจก็คิดถึงเป่หมิงโม่ที่ยังอยู่ในลิฟต์โดยสารทันที ไม่รู้ว่าจะเกิดเรื่องขึ้นกับเขาหรือไม่

เธอเอ่ยกับเป่หมิงยันว่า “โม่ยังอยู่ในลิฟต์โดยสาร คุณรีบไปดูเร็วเข้าว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับเขาหรือเปล่า!”

เป่หมิงยันพยักหน้า จากนั้นก็พูดกับเจียงฮุ่ยซินที่ถูกทำให้ตะลึงค้างว่า “คุณแม่ครับ ดูแลเฉิงเฉิงกับหยางหยางดีๆนะ ผมไปครู่เดียวก็กลับมาแล้ว”

เอ่ยจบก็หมุนตัววิ่งไปทางลิฟต์โดยสาร

*

เป่หมิงโม่และฉิงฮัวที่อยู่ในลิฟต์โดยสารอีกตัวหนึ่งมองไปยังลิฟต์อีกตัวที่บรรทุกท่านปู่เป่หมิงอยู่ค่อยๆไต่ขึ้นไปยังชั้นบน อีกด้านก็กดปุ่มที่อยู่ด้านข้างลิฟต์โดยสารไม่หยุด แต่ทำอย่างไรได้ลิฟต์โดยสารตัวนั้นเหมือนกับเกิดเหตุขัดข้องอย่างไรอย่างนั้น หยุดอยู่ที่ชั้นสิบแล้วก็ไม่เคลื่อนที่แล้ว

เมื่อเสียงดังเหมือนฟ้าผ่าดังขึ้นมาจากช่องว่างของตัวลิฟต์โดยสาร เขาก็รู้สึกขึ้นมาได้ในทันทีว่าสถานการณ์ไม่ดีเสียแล้ว

อีกทั้ง เรื่องที่ไม่ดีก็เกิดขึ้นมาติดๆ ลิฟต์โดยสารร่วงลงจากความสูงที่ชั้นสิบลงไปด้านล่างด้วยความเร็วสูง

เสียงแสบแก้วหูนั้นราวกับเสียงดาบคม แทบจะแทงแก้วหูเขาทะลุแล้ว

จนสุดท้ายก็มีเสียง “ปัง” ดังขึ้น เขารู้สึกว่าพื้นดินใต้เท้าของตัวเองสั่นสะเทือนเล็กน้อย

เมื่อคิดถึงบิดาตัวเองที่อยู่ในห้องลิฟต์โดยสารตัวนั้น ตอนนี้เกิดเรื่องขึ้นแล้ว

เป่หมิงโม่ก็เหมือนกับจะเป็นบ้า พุ่งตัวไปยังทางออกฉุกเฉิน ฉิงฮัวก็วิ่งตามเข้าไป

ลานจอดรถชั้นสองข้างใต้โรงแรมแมนดาริน ตัวลิฟต์โดยสารก็ร่วงตรงลงมาจนถึงชั้นใต้ดินที่สอง

พวกเขารีบวิ่งลงมาจากบันได ไม่ถึงครึ่งนาที พวกเขาก็มาถึงหน้าประตูลิฟต์โดยสาร

เนื่องจากลิฟต์โดยสารตกลงมาด้วยความเร็วสูง ใต้ห้องโดยสารที่ถูกเสียดสีจึงมีควันลอยออกมา ทำให้ผู้คนนั้นเกือบจะหายใจไม่ออก ไม่ใช่เพียงแค่นี้เท่านั้น ยังเห็นได้ชัดว่าหลอดไฟที่อยู่ด้านในนั้นถูกกระแทกจนแตก ตอนนี้เต็มไปด้วยความมืดมิด

ฉิงฮัวเปิดโทรศัพท์มือถือ ใช้แสงไฟสว่างอันน้อยนิดส่องไปยังทางใต้เท้าของเขา

แต่จะทำอย่างไรได้ หมอกควันมากเกินไป แสงสว่างจากโทรศัพท์มือถือนั้นเหมือนกับน้ำน้อยย่อมแพ้ไฟอย่างไรอย่างนั้น

เป่หมิงโม่เคาะประตูโลหะของลิฟต์โดยสารที่ปิดสนิทอยู่อย่างแรง ตะโกนเรียกเสียงดังว่า “คุณพ่อ คุณพ่ออยู่ด้านในหรือเปล่าครับ!”

ฉิงฮัวก็ตะโกนเสียงดังเช่นกัน “คุณท่านครับ ถ้าหากว่าคุณท่านได้ยินแล้วช่วยเคาะประตูหน่อยครับ”

ที่นี่ฝุ่นควันเยอะมากเกินไป พวกเขาตะโกนได้ไม่กี่ครั้งก็สำลักจนไอออกมา

ฉิงฮัวพูดกับเป่หมิงโม่ว่า “เจ้านาย ดูท่าพวกเราคงจะต้องรอหน่วยกู้ภัยมาแล้วล่ะครับ บางทีคุณท่านอาจจะไม่ได้โดยสารลิฟต์โดยสารตัวนี้แต่ขึ้นลิฟต์โดยสารอีกตัวก็ไม่แน่นะครับ”