เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 606

ตอนที่606 แผนการร้าย

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เฟยเอ๋อก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาผู้ชายหมวกเบสบอลนั้น

*

ในเวลานั้นผู้ชายหมวกเบสบอลคนนั้นก็เพิ่งโทรหาอาจารย์ของเขา ก็คนที่สูบยาสูบคนนั้นนั่นแหละ

“อาจารย์ เป่หมิงเจิ้งเทียนเกิดอุบัติเหตุ เสียชีวิตแล้ว ”

คนสูบยาคนนั้นพยักหน้า แล้วก็พูดอย่างนุ่มนวลว่า “เรื่องนี้ผมรู้แล้ว แต่ว่า ผมอยากรู้ว่าเรื่องนี้คุณเป็นคนทำหรือเปล่า? ”

ชายหมวกเบสบอลยิ้มเล็กๆ “อาจารย์ ผมปฏิบัติตามคำสั่งสอนของอาจารย์มาตลอด เรื่องฆ่าคนแบบนี้ผมไม่มีวันทำแน่นอน ”

“อืม งั้นก็ดี เออใช่แล้ว มีข่าวของเจ้าหนุ่มเป่หมิงยี่เฟิงบ้างไหม ” คนสูบยาพูดไปด้วย นั่งหมอบตัวให้ท่อนแขนด้านล่างทาบอยู่บนโต๊ะและอ่านเอกสารไปด้วย

ชายหมวกเบสบอลยิ้มยิ้ม “เขาเข้าไปในแผนกออกแบบของตระกูลเป่หมิงได้สำเร็จแล้ว แต่ว่าตอนนี้เขาก็เป็นแค่พนักงานเล็กๆคนหนึ่ง ยังไม่มีความสามารถไปตีเสมอเป่หมิงโม่ได้ชั่วคราว ”

คนสูบยาเลิกคิ้ว “อ่อ? งั้นคุณก็คิดหาวิธีทางที่ทำให้เขาตีเสมอเป่หมิงโม่ได้ และก็ คุณไปตรวจสอบคนข้างกายของเป่หมิงโม่แล้วมีอะไรคืบหน้าไหม? ”

ชายหมวกเบสบอลคิดแป๊บหนึ่งแล้วพูดว่า “รายละเอียดความคืบหน้าไม่มีมากนัก แต่ว่าเขาเลิกกับผู้หญิงที่ชื่อว่ากู้ฮอนแล้ว แต่ว่า จากที่ผมตรวจสอบมาเหมือนเขาจะยังมีการติดต่อกับผู้หญิงคนนั้นอยู่ อีกทั้งเธอและเป่หมิงโม่ยังมีลูกอีกสองคน ”

“ยังมีลูกอีกสองคน…… ”คนสูบยาคิดแล้วพูดออกมา

“งั้นคุณก็ไปตรวจสอบต่อ ว่าภูมิหลังของผู้หญิงที่ชื่อกู้ฮอนนั้นเป็นอะไรกันแน่ โอเค ผมไม่พูดอะไรไปมากกว่านี้แล้ว เรื่องที่เหลือคุณก็ดูแล้วกันว่าจะจัดการยังไง จำไว้ ว่าตอนนี้อย่าไปก่อเรื่องวุ่นวาย ”คนสูบยาพูดเสร็จก็วางสายโทรศัพท์

*

ในเวลานี้เฟยเอ๋อโทรศัพท์ติดต่อกันไม่หยุด แต่ว่าทุกครั้งที่โทรก็บอกว่าสายไม่วาง

ตอนที่เธอตัดสินใจที่จะโทรอีกครั้งสุดท้าย ถ้าไม่ติดก็จะไม่ติดต่อกับเขาอีกแล้ว

หลังจากที่ได้ยินเสียงติดต่อกันหลายครั้ง ก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ฝั่งนั้นดังมา ทำให้เธอได้ยินเสียงหัวเราะนั้นเหมือนเดิม “เหอะเหอะ คุณเฟยเอ๋อ คุณไม่ได้พูดว่า หลังจากนี้จะไม่อยากได้ยินเสียงของผมอีกแล้วไม่ใช่เหรอ? ทำไม ผ่านไปแค่วันเดียวก็คิดถึงผมแล้วล่ะ ”

เฟยเอ๋อขมวดคิ้ว เธอสงบอารมณ์แล้วพูดว่า “คุณก็อย่าไปยึดติดกับคำพูดฉันเลย ตอนนั้นฉันเพิ่งรู้ว่าเกิดเรื่องกับคุณท่านเป่หมิงแล้ว ฉันกลัวว่าเรื่องนี้จะฉุดฉันไปด้วย ก็เลยพูดกับคุณไปแบบนั้น ”

ชายหมวกเบสบอลหัวเราะอย่างเย็นชา “วางใจเถอะ ผมไม่ใส่ใจกับคนที่พูดแบบไม่มีนัยสำคัญหลอก คุณมาหาผมครั้งนี้ คงไม่ใช่เพราะว่าจะมาขอโทษผมง่ายๆแบบนี้หลอกนะ ”

***

คำพูดของชายหมวกเบสบอลนั้นทำให้เฟยเอ๋อรู้สึกไม่สบายใจ แต่ว่าตอนนี้กำลังขอร้องคนอยู่ เลยทำได้เพียงข่มอารมณ์และพูดอย่างอ่อนโยน “ฉันอยากจะให้คุณช่วยรับมือกับคนคนหนึ่งให้ฉันหน่อย ”

ชายหมวกเบสบอลเลิกคิ้ว “เหอะ เป็นอย่างที่ผมคิดไว้เลย พูดมาเถอะว่าจะให้ผมช่วยรับมือใคร? คุณก็น่าจะรู้ ให้ผมช่วยก็ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนนะ ”

เฟยเอ๋อได้ยินอย่างนั้น ก็ตัวสั่นไปทั้งตัว เธอรู้ว่าที่เขาพูดนั้นหมายถึงอะไร ขอแค่จัดการกู้ฮอนได้ จะมีเงื่อนไขอะไรที่ทำไม่ได้ล่ะ

เธอกัดฟันแล้วพยักหน้า “ได้ หลังจากนี้คุณมีแผนการอะไรที่จะให้ฉันไปทำ ฉันทำตามก็ได้แล้ว ”

“เหอะเหอะ ตกลง พูดมาเถอะ คุณให้ผมรับมือกับใคร? ”

ตอนนี้สายตาเฟยเอ๋อลุกเป็นประกาย แสดงความโหดเหี้ยมออกมา “ฉันจะให้คุณรับมือกับผู้หญิงที่ชื่อกู้ฮอน ”

“กู้ฮอน? ” ชายหมวกเบสบอลได้ยิน เขาก็ดึงสติขึ้นมาทันที ทำไมถึงเป็นเธออีกแล้ว?

ฝั่งนั้นอาจารย์ก็เพิ่งจะให้เขาหาภูมิหลังที่แท้จริงของผู้หญิงคนนี้อย่างละเอียด เฟยเอ๋อฝั่งนี้ก็ให้เขาช่วยเธอจัดการกับผู้หญิงคนนี้ซะ

ดูเหมือนว่าผู้หญิงคนนี้จะไม่ธรรมดาจริงๆนะ แต่ว่าเขาคิดไปแป๊บหนึ่งก็รู้แล้วว่าทำไมเฟสเอ๋อถึงทำแบบนี้ “ไม่ใช่เพราะว่าเธอเป็นแม่ของลูกเป่หมิงโม่ คุณก็เลยอิจฉาริษยาขึ้นมาล่ะซิ ”

ได้ยินคำพูดของชายหมวกเบสบอล เฟยเอ๋อก็รีบพูดออกมาทันที “เป็นเพราะว่าครั้งที่แล้วฉันหมั้นกับเป่หมิงโม่แล้ว แล้วเธอก็เอาเด็กนั้นมาทำลาย หลังจากเกิดเรื่องนี้ขึ้นเป่หมิงโม่ก็เลื่อนงานแต่งงานออกไปอย่างไม่มีกำหนด นี้ยังไม่ซีเรียสขนาดนั้น แต่เขากลับส่งคนให้ไปรับไปส่งผู้หญิงคนนั้นไปทำงานทุกวันแล้ว ”

ชายหมวกเบสบอลพูดต่อจากคำพูดของเธอ “คุณก็กลืนไม่เข้าคายไม่ออก อยากให้เธอหายไป เป่หมิงโม่ก็จะกลับมาอยู่ข้างกายคุณแล้วใช่ไหม? ”

เฟยเอ๋อพยักหน้าอย่างแรง “ใช่ก็เป็นอย่างนั้นแหละ สรุปคุณสามารถช่วยฉันจัดการเรื่องนี้ได้ไหม? ”

“ได้มันก็ได้ แต่ว่าผมขอใช้เวลาสักระยะหน่อย ผมยังมีเรื่องมากมายที่ต้องการทำให้ชัดเจนก่อนแล้วค่อยพูด ในเมื่อเรื่องเป็นแบบนี้แล้ว คุณก็ไม่ต้องรีบเร่งอะไร แล้วก็ไม่ต้องแอบอ้างสิทธิ์โดยพลการ ถ้าเรื่องของผมเสียหายขึ้นมา คุณก็น่าจะรู้อยู่แก่ใจว่าจุดจบจะเป็นยังไงนะ! ” ชายหมวกเบสบอลพูดจบก็วางสายโทรศัพท์ทันที

นี้มันหมายความว่ายังไง หรือว่าเจ้าหนุ่มนั้นมีความคิดอื่นกับกู้ฮอน? ไม่อย่างนั้นจะเตือนตัวเธอทำไม

น่าโมโหจริงๆ ทำไมทุกครั้งที่เธอจะรับมือกับกู้ฮอน มักจะมีคนค่อยมาห้ามตลอด

*

วันต่อมา กู้ฮอนตื่นมาตั้งแต่เช้าแล้ว แล้วก็เริ่มเตรียมอาหารเช้าอยู่ในห้องครัว ผ่านไปแป๊บหนึ่งแอนนิก็ตื่นขึ้นมา

“ฉันเสียงดังจนทำให้คุณตื่นหรือเปล่า? ” กู้ฮอนทอดไข่ไก่แล้วพูดกับแอนนิไปด้วย

แอนนิส่ายหัว “จะเป็นไม่ได้ยังไง ปกติฉันก็ตื่นขึ้นมาตอนนี้ทุกวันนะ ”

ทั้งสองคนพูดเสียงเบาในห้องครัว ในเวลานี้เฉิงเฉิงกับหยางหยางก็ตื่นขึ้นมาแล้ว ใด้ยินเสียงมาจากห้องครัว ก็เดินมาดู

เมื่อเห็นแม่อยู่ เจ้าหนุ่มน้อยทั้งสองคนก็ดึงสติขึ้นมา เมื่อวานไม่เห็นแม่ทั้งวัน ก็รู้สึกคิดถึงขึ้นมา

“แม่ แม่กลับมาตอนไหน? ” ไม่รอให้เฉิงเฉิงเปิดปากพูด หยางหยางก็รีบแย่งพูดก่อน

กู้ฮอนเอาไข่ที่อยู่ในกระทะวางลงในจาน

แล้วแอนนิก็พูดรับคำขึ้นมา “เมื่อวานตอนที่แม่ของพวกคุณกลับมา พวกคุณทั้งสองคนก็นอนกรนหลับไปตั้งนานแล้ว ”

กู้ฮอนหมุนตัวมายิ้ม “ใช่แล้ว คุณทั้งสองคนนอนกรนเสียงดังมาก เออใช่แล้ว ทำไมวันนี้พวกคุณตื่นเช้าจัง? ”

***