เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 607

ตอนที่607 เกิดอะไรขึ้นฉันรับผิดชอบเอง

หยินปู้ฝันปิดเอกสารวิเคราะห์คดีของพวกเขาลง “พวกคุณไปหาประธานเป่หมิงก่อน ถามสถานการณ์ตอนนั้นของพวกเขา หลังจากนั้นก็มาพิจารณาวิเคราะห์ให้ละเอียดอีกครั้ง ”

*

เมื่อวานตอนกลางคืนเป่หมิงโม่ก็ยุ่งจนถึงตอนดึก ไม่ใช่เป็นเพราะเรื่องอื่นใด แต่เป็นเรื่องที่ฉิงฮัวส่งคนให้ไปตรวจสอบอุบัติเหตุที่ไม่คาดคิดในลิฟต์ของโรงแรมแมนดาริน ตามข้อมูลที่เสนอแนะและภาพบันทึกเหตุการณ์ในวันนั้นที่พวกเขาหามา กลับไม่พบบุคคลต้องสงสัยอะไรเลย

อีกทั้ง คนแปลกหน้าสองคนที่มาส่งคุณท่านเป่หมิงนั้น ก็หาเบาะแสอะไรไม่พบเลย ป้ายทะเบียนรถที่พวกเขานั่งมานั้น ก็เป็นทะเบียนผิดกฎหมาย

ตกอยู่ในสถานการณ์ที่ทุกอย่างหยุดชะงักไป

เขานอนในห้องหนังสือไปหนึ่งคืน

วันนี้ตอนเช้าเขาก็ตื่นขึ้นมาแล้ว เพราะว่าหยินปู้ฝันจะส่งทนายและกู้ฮอนมาบริษัท เพื่อที่จะมาพูดคุยและวิเคราะห์รูปคดีกับเขา

เป่หมิงโม่นั่งอยู่ในห้องทำงาน ฉิงฮัวยืนห้อยมือลงอยู่ข้างกายของเขา

ไม่นานหนัก ก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์บนโต๊ะทำงานของเขาดังขึ้นมา

“ประธานเป่หมิง ทนายความหวัง และผู้ช่วยกู้ฮอนสำนักงานกฎหมายหยินซือมาถึงแล้ว จะเชิญให้พวกเขาเข้าไปเลยไหม? ”

“ได้ ให้พวกเขาเข้ามาเถอะ ”

ผ่านไปครู่หนึ่ง เสียงประตูห้องทำงานที่ถูกเคาะก็ดังขึ้น

ฉิงฮัวเดินไปเปิดประตู “คุณผู้หญิง พวกคุณมาแล้วเหรอ ”

ทนายความหวังและกู้ฮอนยิ้มเล็กๆและพยักหน้าให้ฉิงฮัว

หลังจากนั้นเขาก็พาไปด้านหน้าของเป่หมิงโม่

นี้เป็นครั้งแรกที่เจอกัน หลังจากแยกออกจากที่คฤหาสน์

“พวกคุณเชิญนั่ง ” เป่หมิงโม่ยังคงทำท่าทางเย็นชาอยู่

พวกเขานั่งอยู่ลงเก้าอี้สองตัวด้านหน้าโต๊ะทำงานของเป่หมิงโม่ ทนายความหวังหยิบเอกสารที่ให้หยินปู้ฝันดูเมื่อเช้านี้ออกมา

“เชิญประธานเป่หมิงดู ”

เป่หมิงโม่ยื่นมือไปรับเอกสาร เปิดดูอย่างตั้งใจ หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง เขาก็เงยหน้าขึ้นมาถาม ทนายความหวัง “ตามที่ด้านบนเอกสารเขียนมา พวกคุณแน่ใจที่จะยื่นฟ้องคดีแทนผมแล้วชนะใช่ไหม? ”

***

หลังจากที่ทนายความหวังและกู้ฮอนมองตากัน เขาก็พูดขึ้นมาอย่างระมัดระวัง “ประธานเป่หมิง เรื่องนี้ตอนนี้พวกเราก็ยากที่จะรับประกัน แต่ว่าพวกเราจะทำสุดความสามารถแน่นอน เพราะฉะนั้นเลยต้องการที่จะให้ท่านพูดสถานการณ์ตอนนั้นอย่างละเอียดให้อีกรอบหน่อย ”

ฉิงฮัวเดินเข้ามาพูดกับ ทนายความหวังว่า “ผมพูดกับพวกคุณแล้ว ตอนนั้นผมก็อยู่ในเหตุการณ์ ประธานเป่หมิงยังมีเรื่องมากมายที่ต้องทำ พวกเรามาพูดกันตรงนี้เถอะ ”

ฉิงฮัวพูดแล้ว ก็พา ทนายความหวังและกู้ฮอนมาในห้องประชุมที่อยู่ด้านข้าง

หลังจากที่เป่หมิงโม่มองดูพวกเขาจากไป ก็ขมวดคิ้วขึ้นมานิดหน่อย หลังจากนั้นก็ก้มหน้ามองดูเอกสารคดีต่อ

*

ผ่านไปไม่กี่ชั่วโมง ฉิงฮัวก็พาทนายความหวังและกู้ฮอนเดินออกมาจากห้องประชุม

เขายกมือขึ้นดูนาฬิกา ได้เวลาเที่ยวแล้ว

“คุณฉิง ขอบคุณสำหรับข้อมูลที่คุณพูด พวกเราจะกลับไปวิเคราะห์พิจารณาคดีอีกครั้ง ” ทนายความหวังพูดจบ ก็พยักหน้าด้วยความเคารพกับเป่หมิงโม่ “ประธานเป่หมิง พวกเราไปก่อนนะ ”

ตอนที่พวกเขาเตรียมกำลังจะออกไปนั้น ฉิงฮัวที่อยู่ด้านหลังพวกเขาก็พูดขึ้นมา “ทนายความหวัง คุณกู้ฮอน ตอนนี้ได้เวลากินข้าวแล้ว พวกเราไปกินข้าวด้วยกันสักหน่อยเถอะ ”

กู้ฮอนรู้ว่านี้เป็นความคิดของเป่หมิงโม่อย่างแน่นอน ในเมื่อเลิกกับเขาไปแล้ว ก็พยายามไม่เจอหน้ากับเขาเป็นสิ่งที่ดีที่สุด

เธอหันกลับไปมองฉิงฮัว พูดออกมาอย่างเกรงใจว่า “ขอโทษนะคะ ตอนนี้เป็นเวลาทำงาน กฎของบริษัทคือห้ามกินข้าวกับลูกค้า แต่ว่าฉันก็ขอบคุณน้ำใจของคุณและประธานเป่หมิงเป็นอย่างมาก ถ้าไม่มีเรื่องอะไรแล้ว พวกเราขอตัวก่อนนะ ” กู้ฮอนพูดจบ ไม่รอให้ฉิงฮัวพูดอะไรต่อ เธอก็รีบเดินออกจากห้องทำงานไป

ทนายความหวังรีบยิ้มแบบอึดอัดให้ฉิงฮัวและเป่หมิงโม่ที่อยู่ด้านหลังของเขาไป “นี้เป็นกฎของบริษัทจริงๆ เรื่องกินข้าวค่อยเอาไว้วันหลังนะครับ ”

พูดจบเขาก็หมุนตัวรีบเดินตามกู้ฮอนที่อยู่ด้านหน้าประตูลิฟต์ให้ทัน

จนกระทั่งเดินออกจากอาคารเป่หมิง นั่งรถกลับบริษัท

ทนายความหวังถึงถอดหายใจออกมา แล้วหยิบผ้าเช็ดหน้าที่ติดตัวออกมาเช็ดเหงื่อที่อยู่บนหน้าผาก

เขาไม่รู้ว่ากู้ฮอนมีความสัมพันธ์อะไรกับเป่หมิงโม่ เขากลัวว่ากู้ฮอนปฏิเสธการเชิญไปแบบตรงๆแบบนั้น จะเกิดเรื่องยุ่งยากตามมาอีก

เขาบ่นกู้ฮอนออกมานิดหน่อย “คุณกู้ ถึงแม้ว่าคุณกับทนายหยินจะมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน แต่ก็อย่าคิดว่ามีเขาสนับสนุนแล้ว จะไม่สนใจอะไร เมื่อกี้ประธานเป่หมิงเชิญพวกเรากินข้าว นั้นก็หมายความว่าเขาให้เกียรติพวกเรา คุณกลับรีบปฏิเสธออกไปอย่างฉับไว คุณจะให้การทำงานของพวกเราในภายหลังเป็นแบบไหนกันล่ะ? ”

กู้ฮอนได้ยินน้ำเสียงที่ไม่ค่อยพอใจของทนายความหวัง เธอมองทนายความหวัง “ฉันพูดความจริง บริษัทมีกฎแบบนี้จริงๆ ฉันก็แค่ทำตามกฎก็เท่านั้น มีอะไรที่ไม่ถูกล่ะ ”

“คุณกู้ ในคดีความนี้คุณก็เป็นแค่ผู้ช่วยของผมเท่านั้น มีเรื่องอะไรต้องรับฟังผมถึงจะถูก อย่างนี้พวกเราถึงจะร่วมมือกันทำงานต่อไปได้ ” ทนายความหวังหยิบเอาสถานะของเขามากดดันเธอแล้ว

กู้ฮอนเข้าใจความหมายที่เขาพูดออกมาอย่างแน่นอน ยิ้มอย่างเย็นชาให้เขาไป “ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นฉันรับผิดชอบเอง คุณกลัวอะไร ”

ทนายความหวังได้ยินคำพูดของเธอก็ยิ้มแห้งออกมา “คุณรับผิดชอบ คุณคิดว่าคุณเป็นใครอ่ะ ถึงตอนนั้นทนายหยินก็ปกป้องคุณไม่ได้นะ ”

ระหว่าง ทนายความหวังและกู้ฮอน ค่อยๆเริ่มมีกลิ่นดินปืนทะเลาะกันฟุ้งขึ้นมา

*