เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 618

ตอนที่ 618 การแลกเปลี่ยน

หลังจากที่ทุกอย่างเตรียมพร้อมแล้ว เขาเข้าไปทางด้านข้างของอาคารหมายเลขที่เขียนไว้

หลังจากเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวาน ผู้คนในบริษัทบันเทิงแห่งใหม่กลายเป็นคนที่น่ากลัว ระมัดระวังทั้งในและนอก

หลังจากทนายหวังเปิดประตูเข้าไป เสี่ยวเช่นที่เคยต้อนรับกู้ฮอนก็ออกมาต้อนรับ “ไม่ทราบว่ามาหาใครคะ?”

ขณะพูด คนที่นั่งอยู่นั้นก็หันมามองดูคนที่มาเยือน

“เธอไม่จำเป็นต้องถาม ฉันแค่อยากจะเจอบรรณาธิการของพวกเธอ ฉันมีของที่น่าสนใจอยู่” ทนายหวังพูดเสียงเข้ม

เสี่ยวเช่นกวาดสายตามองขึ้นมองลงผู้มาเยือน “คุณรออยู่ที่นี่สักครู่” พูดจบ จากนั้นก็มองไปที่ซานหุ่น

ซานหุ่นพยักหน้า พาคนสองคนเดินไปที่ด้านหลังทนายหวัง บังทางเดินเขาไว้

เสี่ยวเช่นเข้าไปในห้องของบรรณาธิการไม่นานก็ออกมา แล้วพูดกับทนายหวัง “เชิญ บรรณาธิการอยากพบคุณ”

ทนายหวังเดินเข้าห้องบรรณาธิการไปอย่างใจเย็น ด้านหลังเขาก็มีพวกซานหุ่นที่เดินตามมาด้วยสามคน

บรรณาธิการเหล่าเฉียนนั่งอยู่หน้าโต๊ะทำงานอย่างใจเย็น “นายมาจากไหน มาหาฉันเพื่ออะไร?”

ทนายหวังยิ้มอ่อน “ฉันแค่อยากคุยกับนายสองคน คนอื่นฉันไม่อยากเห็น”

“พวกนายไปทำงานขอตัวเองไป ที่นี่ฉันอยู่ได้” เหล่าเฉียนพูดกับซานหุ่น

ไม่นาน ห้องทำงานของบรรณาธิการก็เหลือแค่เหล่าเฉียนกับทนายหวังสองคน

“ตอนนี้นายบอกฉันได้แล้วใช่มั้ยว่านายเป็นใคร ได้ยินมาว่าในมือนายมีของที่ฉันต้องการอยู่ เอาออกมาดูหน่อยดีมั้ย” เห็นว่าเหล่าเฉียนที่คุยโทรศัพท์กับเจ้านายนั้นจะเสียงนอบน้อม

แต่เมื่ออยู่ในสนามแห่งนี้ เขาเบ่งได้แค่ไหน เขาก็เบ่งเท่านั้น

ทนายหวังยิ้มเยาะ “ฉันเป็นใคร นายไม่มีความจำเป็นต้องถาม ฉันแค่จะให้นายฟังอะไรหน่อย”

พูดพลางหยิบของชิ้นนั้นออกมาจากกระเป๋า เครื่องบันทึกเสียงที่บันทึกเรื่องเมื่อคืนไว้

วางไว้บนโต๊ะ

เหล่าเฉียนมองดูเครื่องบันทึกเสียง “นี่นายหมายความว่าอะไร?”

ทนายหวังไม่ได้พูดอะไร แค่เสียบหูฟังแล้วยื่นให้เขา จากนั้นก็กดปุ่มเริ่มเล่น

เหล่าเฉียนใส่หูฟัง เขาขมวดคิ้วแล้วฟังเนื้อหาในนั้นอย่างตั้งใจ

ขณะที่กำลังฟัง ก็พลางเงยหน้ามองทนายหวัง

หลังจากผ่านไปไม่นานเขาก็ถอดหูฟังออก และถามอย่างระมัดระวัง “พวกนี้นายเอามาได้ยังไง นายเป็นอะไรกับเป่หมิงโม่?”

ที่เขาถามแบบนี้ ก็เพราะว่าวันนี้เขารู้เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานทั้งหมด จากปากคนอื่น

ในใจเขารู้ดีว่าเป่หมิงโม่เป็นคนจำพวกนี้ ไม่ใช่คนที่พวกเขากล้าไปแตะ แต่ว่าเจ้าของไม่ใช่แค่ไม่ฟัง เขายังทำเรื่องไม่ดีอีก หัวแข็งอยากจะไปฟัดกับเสือ

วันนี้มีคนโผล่มา แถมยังไม่เขาฟังเสียงที่ถูกบันทึกไว้เมื่อคืนอีก เป็นมิตรหรือว่าศัตรูตอนนี้เขาก็ยากที่จะมองออก

***

ทนายหวังยิ้มและยังคงไม่ตอบคำถามของเขา

“นายไม่ต้องสนใจว่าฉันเอามันมาได้ยังไง และฉันก็ไม่สนใจว่าใครคือเป่หมิงโม่ ฉันแค่รู้ของสิ่งนี่มีความสำคัญกับนายมาก”

เหล่าเฉียนพยักหน้า “เพื่อน ในเมื่อนายไม่อยากบอก ฉันก็จะไม่เค้นถามนายแล้ว พูดมา ของสิ่งนี้ราคาเท่าไหร่?”

ทนายหวังยิ้มมุมปาก ชูนิ้วขึ้นมาสามนิ้ว

เหล่าเฉียนพยักหน้า “สามหมื่นเหรียญ ถือว่าโอเค” พูดพลางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเรียกให้เสี่ยวเช่นเตรียมเงินไว้

แต่เขาไม่คิดว่า ขณะเดียวกันนั้น ทนายหวังก็หยิบมันกลับไปอีกครั้ง

“นี่นายหมายความว่าไง?” เหล่าเฉียนทำหน้างงๆ

ทนายหวังพูดไปยิ้มไป “บรรณาธิการเฉียนดูถูกกันเกินไปหน่อยแล้วมั้ง ที่ฉันต้องการไม่ใช่สามหมื่น แต่เป็นสามแสน”

“สามแสน！นี่นายล้อกันเล่นเหรอ” เหล่าเฉียนผิดคาด

“หึหึ คดีนี้รู้กันทั่วเมืองA ค่าตอบแทนสามล้านก็ไม่ใช่น้อยๆ นะ ฉันต้องการแค่สิบเปอร์เซ็นต์เอง พูดอีกอย่าง ไฟล์เสียงเมื่อกี้นายก็ได้ยินแล้ว ถ้าหากฉันเอาสิ่งนี่กลับไป แม้แต่แดงเดียวพวกนายก็จะไม่ได้ ไม่พูด ถึงตอนนั้นพวกนายจะต้องชดใช้เท่าไหร่ก็ไม่สามารถประเมินค่าได้เลย” ทนายหวังพูดจบ ก็ลุกขึ้นทำท่าจะเดินออกไป

“นี่ อย่า อย่า......พรรคพวกทำไมนายถึงได้ใจเย็นแบบนี้นะ ฉันแค่ล้อนายเล่นเฉยๆ สามแสนไม่ถือว่าแพง” เหล่าเฉียนพูดจบ ก็ยกหูโทรศัพท์ทันที “เสี่ยวเช่น เตรียมเงินสามแสนเข้ามาตอนนี้เลย”

หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง เสี่ยวเช่นก็ยกกระเป๋าเล็กๆ มาใบนึง เธอเอากระเป๋าวางลงบนโต๊ะ “บรรณาธิการ เตรียมเงินเรียบร้อยแล้วค่ะ”

ทนายหวังยื่นมือไปเปิดกระเป๋า หยิบมันออกมา แล้วนับแบบลวกๆ จากนั้นก็พยักหน้า

หลังจากนั้นก็มอบเครื่องบันทึกเสียงให้เหล่าเฉียน

เหล่าเฉียนถือเครื่องบันทึกเสียงแล้วยิ้มไปทางทนายหวัง “ฉันจะรู้ได้ไงว่านี่ไม่ได้มีอยู่แค่อันเดียว แถมนายได้ก๊อบปี้ไว้หรือเปล่า?”

ทนายหวังก็หัวเราะ “ของสิ่งนี้ให้พวกนายแล้ว แถมรู้เนื้อหาด้านใน ให้สิ่งนี้กับทนายของพวกนาย พวกเขาคงจะรู้ได้ว่าต่อไปต้องทำยังไง ถึงแม้ฉันจะมีไฟล์สำรอง พอถึงเวลานั้นก็จะกลายเป็นของปลอมไป”

เหล่าเฉียนพยักหน้า “นายพูดถึงขนาดนี้แล้ว งั้นฉันก็ไม่สงสัยอะไรแล้ว”

พูดถึงตรงนี้ เขาก็ลุกขึ้น “เสี่ยวเช่น ส่งแขกท่านนี้ด้วย”