เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 617

ตอนที่ 617 ชัยชนะอยู่ในกำมือ

“ยังมีคดีติดตัวอยู่ นายอย่าทำตัวน่าเบื่อได้มั้ย ช่างเถอะ ถามนายไปก็คงไม่ได้คำตอบดีๆ หรอก เพื่อเป็นการตอบแทน ฉันเอาหลักฐานสำคัญของคดีนายมาไว้อยู่ในมือแล้ว” พูดถึงตรงนี้เธอก็ยื่นมือไปหยิบออกมาจากกระเป๋า เป็นเครื่องบันทึกเสียงที่บันทึกเสียงคำสารภาพจากปากของซานหุ่นว่าเขาบงการเป่หมิงโม่

เป่หมิงโม่กะพริบตา จากนั้นก็หัวเราะอย่างเย็นชา “นี่ถือว่าเป็นสิ่งตอบแทนได้ยังไงกัน เธอดำเนินคดีแทนฉัน ฉันจ่ายเงินให้เธอ นั่นเป็นเรื่องปกติไม่ใช่เหรอ”

พอกู้ฮอนได้ยินก็โกรธ “นี่ นายยังมีมนุษยธรรมอยู่มั้ยเนี่ย สถานการณ์เมื่อกี้นายก็เห็นแล้ว ฉันลงทุนไปทุกอย่าง ถึงได้สิ่งนี้มา”

เป่หมิงโม่ขมวดคิ้ว หันไปหากู้ฮอนแล้วพูด “อย่างเธอเรียกว่าทำเกินกำลังตัวเอง ไม่คิดให้รอบคอบแม้แต่ผู้ช่วยก็ไม่บอกไม่กล่าว ถ้าหากวันนี้ฉันมาช้าไปก้าวนึง อยากจะรู้ว่าเธอจะจัดการยังไงกับสถานการณ์นี้”

ทันใดนั้นกู้ฮอนก็โดนเขาตอกกลับมาจนพูดไม่ออก ก็จริง ที่เธอทำไปตอนนี้มาคิดๆ ดูก็น่ากลัวอยู่เหมือนกัน

เธอเบะปาก จากนั้นก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ

ฉิงฮัวขับรถมาจอดที่หน้าบ้านของกู้ฮอน “ถึงบ้านแล้วครับ”

กู้ฮอนเปิดประตูแล้วลงจากรถ

เป่หมิงโม่ไม่ได้เขาไปกับเธอเพื่อดูเด็กๆ พูดแค่ว่า “ล็อกประตูให้ดี”

จากนั้นก็สั่งให้ฉิงฮัวขับรถออกไป

*

ซานหุ่นพาพรรคพวกของเขา ออกมาจากบาร์อย่างหน้าเจื่อนๆ เขาหันหน้ากลับไปมอง แล้วถุยเลือดในปากเขาออกมาอย่างน่าขยะแขยง “เป่หมิงโม่ แกคอยดู ยังมีคนชื่อเสี่ยวฉันอีกคน ฉันจะไม่ปล่อยเธอไปง่ายๆ แน่”

ขณะนั้นเสี่ยวเช่นก็แสยะยิ้มแล้วเดินมาด้านหน้าของซานหุ่น “อะไรที่เรียกว่าตัณหาจะทำให้ไม่ระวังตัว ตอนนี้นายเข้าใจแล้วใช่มั้ย ไม่ใช่ว่าผู้หญิงคนไหนๆ นายก็จะแตะต้องได้หรอกนะ”

ซานหุ่นมองเสี่ยวเช่นอย่างเย็นชา ไม่พูดอะไรมาก ก็หิ้วเธอพาดไว้บนบ่า

เสี่ยวเช่นตกใจแล้วตีหลงเขาอย่างแรง “เฮ้ย ผู้หญิงคนนั้นเป็นคนก่อเรื่องไม่ใช่ฉันนะ รีบวางฉันลงนะ！นายบ้าไปแล้วเหรอ ฉันเป็นคนของบรรณาธิการนะ！”

ซานหุ่นไม่ฟังที่เธอพูด ยื่นมือออกไปตีที่ก้นเธอ “ฉันไม่สนว่าเธอจะเป็นคนของใคร วันนี้ฉันจะเอาเธอไประบายอารมณ์！”

พูดไป พลางเดินไปทางรถ เปิดประตูแล้วโยนเธอเข้าไปด้านใน

จากนั้นตัวเองก็เข้ามานั่งฝั่งคนขับ แล้วสตาร์ทรถ “อีกสองวัน ฉันก็จะเป็นคนดีเด่นในบริษัท ถึงแม้จะเป็นบรรณาธิการแก่นั่นก็ต้องทำดีกับฉัน เธออยู่กับฉันไม่ต้องกลัวเสียผลประโยชน์”

พูดจบ เขาก็สลัดคนอื่นทิ้ง แล้วก็ขับรถกลับบ้านของตัวเองไป

*

ฉิงฮัวพาเป่หมิงโม่กลับมาถึงบ้าน ที่ห้องนั่งเล่นว่างเปล่าไม่มีใครสักคน

“เจ้านาย เมื่อกี้เจ้านายยังทานข้าวไม่เสร็จ ให้ผมไปเรียกสาวใช้เตรียมอาหารมาให้ดีมั้ยครับ?”

เป่หมิงโม่ปัดมือ จากนั้นก็เดินเข้าห้องหนังสือไปคนเดียว

*

กู้ฮอนสงบสติอารมณ์ของตัวเอง จากนั้นก็เข้าบ้านไป

“กู้ฮอน ดึกดื่นป่านนี้ทำไมเพิ่งกลับบ้าน? เธอไปทำอะไรมากันแน่? เธอยังไม่ได้กินข้าวสินะ เดี๋ยวฉันเอาอาหารไปอุ่นมาให้”

แอนนิพูดพลางหยิบกระเป๋าในมือเธอไป จากนั้นก็เข้าครัวไปอุ่นอาหารให้กู้ฮอน

เฉิงเฉิงกับหยางหยางหลับไปแล้ว กู้ฮอนก็ตามเข้าไปในห้องอาหาร นั่งลงบนเก้าอี้ ในที่สุดก็สามารถถอนหายใจได้

ไม่นาน แอนนิก็อุ่นอาหารเสร็จ “กู้ฮอน รีบกินเถอะ”

***

วันขึ้นศาลใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ทนายหวังก็ยิ่งตึงเครียดมากขึ้น เขาเข้าออฟฟิศมาแต่เช้า

เมื่อวานเขานั่งอ่านสำนวนทั้งวัน แล้วก็เปิดเอกสารประกอบคดีไปไม่น้อย

สุดท้ายเขาก็ยังไม่เจออะไร ที่จะสามารถนำมาชนะคดีนี้ได้

ที่ต่างจากเขาก็คือ กู้ฮอนวันนี้ที่ทำหน้าระรื่น

ข้อมูลที่อยากได้ก็อยู่ในมือแล้ว และก็ไม่จำเป็นต้องไปเป็นสายลับในบริษัทนั้นแล้ว พอนึกถึงไอ้แก่หัวล้านนั่น ก็รู้สึกขยะแขยงจริงๆ

หยินปู้ฝันเดินออกมาจากห้องทำงานของตน “เหอะๆ ดูเหมือนว่าเธอจะประสบความสำเร็จเมื่อวานนี้นี่?”

กู้ฮอนตบไปที่กระเป๋าของตัวเอง “นั่นมันแน่อยู่แล้ว อีกอย่างสิ่งที่ฉันได้มา มีผลกระทบอย่างมากต่อการพิจารณาคดี” เธอพูดพลางใช้หางตากวาดไปที่ทนายหวัง

ขณะนั้น สีหน้าเขาแย่ได้ขนาดไหน ก็แย่ขนาดนั้น

หยินปู้ฝันพยักหน้า “แบบนี้ เธอก็เอาข้อมูลให้ทนายหวังจัดการก็โอเคแล้ว ส่วนที่เหลือพวกเธอสองคนก็ช่วยกันจัดการเถอะ เดี๋ยวฉันมีธุระต้องออกไปข้างนอกหน่อย”

กู้ฮอนหยิบเครื่องบันทึกเสียงออกมาจากกระเป๋าแล้วส่งให้ทนายหวัง

“ทนายหวัง ฉันหวังว่าคุณจะใช้ประโยชน์จากหลักฐานชิ้นนี้ให้ได้มากที่สุด”

ทนายหวังถือเครื่องบันทึกเสียงนี้ไว้ ราวกับกู้ฮอนกำลังดูถูกเขา

*

ดึกมากๆ ซานหุ่นถึงจะพาเสี่ยวเช่นไปที่บริษัทบันเทิงแห่งใหม่

พอเข้ามาก็เห็นบรรณาธิการยืนอยู่ข้างหน้าพวกเขา สีหน้าจริงจัง

เสี่ยวเช่นก้มหน้าลงอย่างอาย แล้วไปหลบอยู่หลังซานหุ่น

บรรณาธิการเห็นพวกเขาก็โกรธจัด “เมื่อคืนพวกนายไปทำอะไรกันมา? ”

ซานหุ่นที่เคี้ยวหมากฝรั่งอยู่เอียงคอ มองดูไอ้แก่ที่ยืนอยู่ข้างหน้าเขาแล้วยิ้มอ่อน “บรรณาธิการเฉียน นอกเหนือจากเรื่องงาน ผมคงไม่มีความจำเป็นที่จะต้องบอกคุณนะ”

พูดพลาง ยื่นมือไปคว้ามือของเสี่ยวเช่นที่อยู่ด้านหลัง