เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 628

ตอนที่ 628 ผมคือวีรบุรุษของบริษัทเป่หมิง

“อืม ฉันจะทำค่ะ เมื่อกี้ฉันถามเธอว่าเกิดเรื่องขึ้นได้อย่างไร แต่ดูเหมือนว่าเธอจะจำอะไรไม่ค่อยได้ พูดเพียงแค่ว่ามีคนไล่ตามเธอ สิ่งที่ฉันรู้ แม่ฉันเป็นเพียงคนร้องเพลงของที่นั่น ไม่ทำให้ใครเดือดร้อน แล้วคนที่ไล่ตามเธอมีวัตถุประสงค์อะไร?” กู้ฮอนหุบยิ้ม แล้วครุ่นคิด

หยินปู้ฝันก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย “อุบัติเหตุของคุณน้านั้นแปลกมาก แต่ตอนนี้เราอย่าเพิ่งใจร้อน รอให้ร่างกายของเธอดีขึ้นอีกหน่อย ไม่แน่อาจนึกอะไรได้ ถึงตอนนั้นเราค่อยไหลไปตามน้ำ”

กู้ฮอนพยักหน้า “ดูแล้ว คงต้องเป็นอย่างนั้น”

พูดถึงตรงนี้พวกเขาได้มาถึงข้างรถของหยินปู้ฝัน “ฮอนฮอนขึ้นรถ ผมไปส่งคุณกลับบ้าน”

“ไม่ต้องแล้ว รถของฉันอยู่ทางนั้น” พูดแล้ว เธอก็ชี้ไปรถBMWที่อยู่ไม่ไกล

ลุงคุนไม่เพียงมีทักษะในการขับรถที่ดีแล้ว การสอนก็ดีด้วย แม้ว่าสองสามวันมานี้กู้ฮอนจะนั่งรถบัส ในระหว่างนั้น ลุงคุนก็ได้สอนเธอไม่น้อย

กู้ฮอนก็เข้าใจทักษะบางอย่างได้อย่างรวดเร็ว และตอนนี้เธอยังสามารถขับรถบนถนนที่แออัดแล้ว เพียงแค่ล้าไปหน่อยก็เท่านั้น

หยินปู้ฝันพยักหน้า “งั้นก็ดี คุณกลับไปก็ขับรถระวังด้วย พรุ่งนี้อย่าลืมตื่นแต่เช้า”

***

หยินปู้ฝันพูดเสร็จก็หันไปขึ้นรถ ไม่นานก็ขับออกไปแล้ว

กู้ฮอนมองดูรถที่ขับออกไปไกลของเขา จึงหันไปขึ้นรถของตัวเอง ตอนที่เธอกำลังสตาร์ทรถ เห็นผู้หญิงคนหนึ่งลงจากรถแท็กซี่ที่อยู่ไม่ไกล รีบเดินเข้าไปในโรงพยาบาล

เธอมองแผ่นหลังของผู้หญิงคนที่เร่งรีบคนนั้นแล้วรู้สึกคุ้นเคยมาก ดูแล้วเหมือนลั่วเฉียว

ดึกขนาดนี้เธอมาทำอะไรที่นี่คนเดียว? ซึ่งทำให้กู้ฮอนคิดไม่ออก เธอจึงดับเครื่องแล้วรีบลงตามไป

“เฉียวเฉียว” ตอนที่กู้ฮอนเข้าใกล้กับผู้หญิงคนนั้น จึงเรียกเธอจากข้างหลัง

หลังจากนั้นก็เห็นฝีเท้าของคนนั้นหยุดลง จากนั้นก็รีบเร่งฝีเท้าเดินเข้าไปในโรงพยาบาล

เมื่อพิจารณาจากปฏิกิริยาตรงหน้าของผู้หญิงคนนั้นแล้ว กู้ฮอนก็มั่นใจได้ว่าเธอคือลั่วเฉียว

เพื่อเธอจะได้รู้สถานการณ์ จึงเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นและตามไป

ตามมาจนกระทั่งถึงชั้นสอง ร่างของลั่วเฉียวก็ไม่เจอแล้ว

กู้ฮอนรับหาทั่วชั้นสองอย่างร้อนใจ จนกระทั่งได้ผ่านห้องให้คำปรึกษา ประตูห้องนั้นไม่ได้ปิด เธอมองเข้าไปอย่างไม่ได้ตั้งใจ ลั่วเฉียวกำลังนั่งอยู่ข้างใน

เธอเงยหน้าขึ้นมองชื่อของห้องให้คำปรึกษา— นรีเวชวิทยา

แย่แล้ว ยัยคนนั้นจะทำแท้งเหรอ!

นี่ไม่ใช่เรื่องเล็กน้อย เมื่อคิดถึงตรงนี้เธอรีบหยิบมือถือออกมา รีบโทรหาฉิงฮัวทันที

*

ตอนนี้ฉิงฮัวกำลังนั่งอยู่ประจำที่ของตัวเอง มองดูเป่หมิงโม่เจ้านายของตัวเอง

เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ ทำให้เขาเป็นห่วงเจ้านายมาก

ขณะที่เป่หมิงโม่กำลังเก็บของเตรียมจะกลับบ้าน เห็นเพียงประตูห้องทำงานเปิดอยู่ เป่หมิงยี่เฟิงเดินเข้ามา

ฉิงฮัวบุกขึ้นพยักหน้าให้เขา “คุณชายยี่เฟิง”

เป่หมิงยี่เฟิงเหลือบมองฉิงฮัว “ได้ยินว่านานเลื่อนขั้นแล้ว ฉันค่อนข้างยุ่ง ยังไม่มีเวลารับขวัญ อีกสองวันฉันค่อยให้ของขวัญ”

ฉิงฮัวรีบโบกมืออย่างรวดเร็ว “คุณชายยี่เฟิงเกรงใจแล้ว ไม่ทราบว่าวันนี้คุณมาหาเจ้านายมีธุระอะไรเหรอ?”

เป่หมิงยี่เฟิงมองเป่หมิงโม่แล้วยิ้มอย่างเยือกเย็น “ฉันมาที่นี่เพื่อแจ้งข่าวดีและข่าวร้าย”

เพียงแค่เป่หมิงโม่แทบจะไม่สนใจคำพูดของเขา หลังจากเก็บของที่อยู่ในมือเสร็จแล้ว หยิบบุหรี่หนึ่งม้วนออกมาจากโต๊ะแล้วจุด นั่งไขว่ห้างแล้วมองดูเป่หมิงยี่เฟิงว่าจะมาไม้ไหน

เป่หมิงยี่เฟิงนำภาพวาดกลับมาจากบริษัทเจียเม้า วางไว้บนโต๊ะของเป่หมิงโม่ “คิดไม่ถึงว่าชิ้นงานที่อาสามเลือก กลับถูกคนอื่นมองเพียงแค่เศษขยะที่โยนออกมา มันทำให้บริษัทเป่หมิงนั้นขายหน้าจริงๆ”

ฉิงฮัวเดินไปหน้าโต๊ะ แล้วเอื้อมมือไปหยิบภาพวาดมาดู เป็นชิ้นงานของผู้อำนวยการหวีจริงๆ “คุณชายยี่เฟิง นี่คือชิ้นงานที่เราเพิ่งส่งไปเมื่อเช้า ทำไมถึงอยู่ในมือของคุณได้?”

“การเป็นผู้ถือหุ้นคนที่สองของบริษัทเป่หมิง แม้ว่าบางเรื่องจะไม่บอกกับฉัน แต่ผมก็ไม่เอามาใส่ใจ เมื่อก่อนฉันนับถืออาสอง เพียงแต่ครั้งนี้ทำให้ฉันผิดหวังจริงๆ เพื่อไม่ให้บริษัทเป่หมิงต้องขายหน้าไปจนถึงตระกูล ฉันจึงต้องแบกตัวเอง นำภาพออกแบบของตัวเองส่งไปให้ด้วยตัวเอง”

เป่หมิงยี่เฟิงพูด ไม่ได้สนใจว่าเป่หมิงโม่จะเห็นด้วยหรือไม่ ตรงไปหยิบกล่องบุหรี่ที่เขาเพิ่งโยนลงบนโต๊ะเมื่อครู่ หยิบมาสูบหนึ่งม้วน

ฉิงฮัวขมวดคิ้วแล้วพูดกับเป่หมิงยี่เฟิงว่า “หรือว่าพวกเขาได้เก็บภาพออกแบบของคุณชายยี่เฟิงไว้”

เป่หมิงยี่เฟิงที่สูบบุหรี่อยู่ก็ยิ้มเล็กน้อย “แน่นอนอยู่แล้ว ไม่เพียงแค่นั้น ฉันยังนำสัญญาระหว่างบริษัทเจียเม้าและบริษัทเป่หมิงกลับคืนมาด้วย”

***

เป่หมิงยี่เฟิงพูด ก็หยิบข้อตกลงที่มีตราประทับของบริษัทเจียเม้าออกมาจากกระเป๋าของตัวเอง

มือโยนไปที่โต๊ะทำงาน

เป่หมิงโม่เหลือบมองสัญญาที่อยู่บนโต๊ะ เอื้อมมือไปหยิบมาดู

“เจ้านาย อย่า!” เมื่อฉิงฮัวเห็นว่าเจ้านายกำลังจะฉีกสัญญาที่อยู่ในมือทิ้ง ก็รีบยื่นมือไปหยุดเขาไว้