เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 63

ตอนที่ 63 ข่มขู่1

ทว่าเธอไม่สามารถกลับไปยังอดีตได้……

เธอถอนหายใจแผ่วเบา เหลือบมองนาฬิกาแวบหนึ่ง เข็มนาฬิกาชี้ที่สิบเอ็ดโมงยี่สิบห้านาที หัวใจเต้นผิดจังหวะไม่อยู่สุข

ข้อความจากพ่อกว่าสิบข้อความแทบจะถล่มโทรศัพท์ของเธอ ปลายนิ้วขาวซีดขึ้นทุกที เธอควรจะทำอย่างไรดี?พิมพ์เขียว? ขโมยหรือไม่ขโมยมาดี?

ทันใดนั้น โทรศัพท์ก็สั่นสะเทือน มีข้อความส่งมาอีกครั้ง--

[ลูกอกตัญญู! ฉันเครียดจนแทบจะเป็นบ้าแล้ว แกกลับแสร้งทำหูทวนลม เอาอย่างนี้ก็ได้ ในเมื่อแกใจร้ายก็อย่าหาว่าฉันไร้คุณธรรมล่ะ!]

ต่อมา ก็มีคลิปข้อความส่งมา--

เธอหน้าซีดเผือด มันคือภาพถ่ายลูกชายถูกผ้าขาวมัดปากไว้…...

*

ตอนนั้น หยางหยางสะพายกระเป๋าหนังสือ กลับไปถึงย่านเมืองเก่าอย่างห่อเหี่ยว

ขณะยืนอยู่ชั้นล่าง เขาเงยหน้ามองยังห้องเล็กที่เขาเคยอยู่กับแม่และยายมาตลอด

พลันรู้สึกกระตือรือร้นขึ้น รอยยิ้มของแม่ปรากฏอยู่ในหัว ความคิดถึงตลอดเวลาที่ผ่านมาหลายวันถาโถมเข้ามาในหัวใจ ขับไล่ความผิดหวังในใจออกไปอย่างรวดเร็ว

เขาฉีกยิ้มกว้างอย่างสดใส ราวกับแยกจากไปนานนับศตวรรษ ก้าวขาน้อย ๆ ออกอย่างรวดเร็ว วิ่งขึ้นบันไดดังตึง ตึง…...

ถึงประตูบ้านแล้ว

ประตูห้องไม่ได้ล็อก

“เฮ้--”ยังไม่ทันได้เปิดปากพูด ก็กลับมีเสียงคำรามของผู้ชายทำให้หยางหยางที่กำลังตื่นเต้นตกตะลึง

“สารเลว! ดูสิว่าแกคลอดลูกสาวแบบไหนออกมา ที่แท้หลายปีมานี้ก็ไปมั่วกับผู้ชายข้างถนน จนถึงกับคลอดเด็กไม่มีพ่อ! ในเมื่อมันอกตัญญูก็อย่าหาว่าฉันไร้น้ำใจกันล่ะ!”

“เซิงเทียน อย่าเพิ่งวู่วาม ฮอนฮอน จะต้องคิดหาวิธีแน่ ให้เวลาลูกก่อนได้ไหม? ห้ามทำร้ายหยางหยางเชียว เด็กไม่รู้เรื่องอะไรด้วย……”

เป็นเสียงของคุณยาย คิ้วเล็ก ๆ ของหยางหยางขมวดมุ่นเล็กน้อย

ทำไมคุณยายต้องบอกว่าห้ามทำร้ายเขา? เขาเองอยู่ที่นี่ได้อย่างสุขสบายมาตลอดไม่ใช่หรือ?

ด้วยความสงสัย หยางหยางเดินไปยังประตูอย่างแผ่วเบา มองเข้าไปในห้องจากรอยแตกตรงประตู--สิ่งที่เห็นคือชายแก่คนหนึ่งกำลังดุด่าคุณยายอยู่

เขาเป็นใคร? ช่างดูดุดันและโหดร้าย

“หยูฟืน ปากเธอชอบพูดนักหนาว่ารักฉัน! หลายปีมานี้ฉันเอาแต่ถามว่าหรือฉันเองดูแลเธอไม่ดี ตอนนั้นถ้าหากฉันไม่พาเธอออกมา เธอคงถูกขายให้เป็นสะใภ้

บ้านยาจกที่ไหนสักที่ไปแล้ว! ตอนนี้สบายแล้ว มีลูกสาวเลยไม่สนใจว่าฉันจะเป็นหรือตายยังไงแล้วสิ?” สองตาของกู้เซิงเทียนแดงก่ำไปด้วยความโกรธ

หยูฟืน น้ำตานองหน้า ได้แต่คุกเข่าลงตรงหน้ากู้เซิงเทียน “เปล่านะ…...เซิงเทียน ฉันรู้ว่าตอนนั้นคุณมีบุญคุณกับฉัน ชาตินี้ต่อให้ต้องเป็นวัวเป็นม้าฉันก็ไม่กล้าทรยศคุณ…...แต่ว่าเด็กไม่รู้เรื่องด้วยจริง ๆ ไม่อย่างนั้นคุณบังคับฉันแทนเถอะ……”

“เธอไม่ต้องมาถ่วงเวลาตรงนี้ ไสหัวไปให้พ้นหน้าฉัน!”

กู้เซิงเทียนพูดจบก็เตะขาไปทางหยูฟืน อย่างรุนแรง ทำให้เธอถูกแรงกระแทกล้มไปชนกับกำแพง

หยางหยางที่หลบอยู่ข้างรอยแยกของประตู หัวใจหล่นวูบ!

“พ่อทำอะไรกับเด็กน่ะ?” สีหน้าของเธอเรียบเฉย หัวใจเย็นเยียบ

“แกวางใจเถอะ ฉันยังไม่ได้ไร้มนุษยธรรมขนาดนั้น ตอนนี้เด็กยังปลอดภัยอยู่ แต่ว่าหลังจากนี้ฉันไม่กล้ารับประกัน……”

น้ำเสียงหม่นมืดของกู้เซิงเทียน ทำให้ใจกู้ฮอนหวาดหวั่น

ช่างเป็นพ่อลูกที่น่าหัวเราะอะไรเช่นนี้ เธอหัวเราะเย็นขึ้นมาเสียงหนึ่ง “หนูจะไปเอาพิมพ์เขียวมาให้เดี๋ยวนี้ อย่าแตะต้องลูกของหนูแม้แต่ผมเส้นเดียว!”

“ได้ ฉันจะรอ!”

เมื่อวางสายลง เธอลอบสูดหายใจอยู่หลายครั้ง ยืดหลังตรง แสร้งทำเป็นปกติ แล้วย่ำรองเท้าส้นสูงไปทางห้องประธานบริษัททีละก้าว…... *

หยางหยางสะพายกระเป๋าไว้บนหลังวิ่งตึงตังลงมาชั้นล่าง ตกใจกลัวจนสีหน้าซีดขาว

ภาพของคุณยายร้องไห้ฟูมฟาย กับสีหน้าสิ้นหวังของเฉิงเฉิงวนกลับไปมาในหัวเขา

แม่ไม่อยู่บ้าน ดังนั้นเขาจะต้องหาทางช่วยพวกเขาให้ได้

หยางหยางวิ่งอย่างบ้าคลั่งไปตลอดทาง จนกระทั่งถึงร้านขายหนังสือพิมพ์ริมทาง พูดกับเจ้าของร้านหนังสือพิมพ์ด้วยอาการหอบ “คุณลุง มีคนร้ายอยู่ที่บ้านผม ขอยืมโทรศัพท์เรียกตำรวจหน่อยได้ไหมครับ?”

“หา จริงเหรอไอ้หนู? ลุงจะช่วยกดเรียก 110…...ให้นะ”

*

ห้องประธานบริษัท

เงียบงันจนทำให้หัวใจแทบหยุดเต้น