เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 632

ตอนที่632 คนทำอะไรรู้อยู่แก่ใจ ฟ้าดินเห็นหมด

ผู้พิพากษาอ่านคำพิพากษาต่อ “จากที่บริษัทบันเทิงใหม่อ้างว่ามีข้อมูลสำคัญได้รับความเสียหายไป แต่ว่าไม่มีหลักฐานที่เกี่ยวข้องสำหรับข้ออ้างนี้ ดังนั้นจึงต้องปฏิเสธคำขอค่าชดเชย แต่ว่าโจทก์ได้รับความบาดเจ็บทางจิตใจแบบนี้ จำเลยควรจะชดเชยค่าเสียหายให้อย่างเหมาะสม ตอนนี้เราตัดสินดังนี้ จำเลยต้องชดเชยค่าอุปกรณ์ ค่าทำขวัญ ค่าข้อมูลที่สูญเสีย รวมถึงค่าอุทธรณ์ให้ฝ่ายโจทก์รวมเป็นเงินทั้งหมดสี่แสนถ้วน”

อ่านคำพิพากษาจบ ผู้พิพากษาก็เคาะค้อนประธานอีกครั้ง

“ป๊อก……”

คำตัดสินสิ้นสุดลง ซานหุ่นเป็นคนแรกที่ไม่ยอม “ผู้พิพากษา แล้วข้อมูลสำคัญที่ผมสูญเสียไปไม่สำคัญเหรอครับ？”

ผู้พิพากษากำลังก้มหน้าจัดการเอกสารในมือตัวเองอยู่

ได้ยินว่ามีคนไม่พอใจกับคำตัดสิน ก็เงยหน้ามองซานหุ่นแล้วพูด “คุณครับ ผมได้ตัดสินคดีนี้ไปแล้ว ถ้าไม่พอใจคำตัดสิน สามารถยื่นอุทธรณ์ได้”พูดจบเขาก็หมุนตัวหยิบข้อมูลออกไป

ซานหุ่นหันหน้าไปมองทนายความตัวเอง “ทำมาตั้งนานค่าชดเชยแค่นี้เนี่ยนะ ผมจะยื่นอุทธรณ์！”

ทนายความมองเขา ที่จริงในใจตัวเองก็ชัดเจนแล้ว ได้ค่าชดเชยมาถึงสี่แสนหยวนก็ถือว่ามากพอแล้ว เลยพูดเบาๆกับเขา “ช่างเถอะ อย่าโลภมากไปสิ ถ้าไม่ใช่ว่าตอนแรกมีคนส่งหลักฐานของทางนั้นมา แม้แต่สี่แสนนี้ก็น่าจะยากที่จะได้มานะ”

“หรือเราต้องยอมแบบนี้เหรอ เสียเปรียบเขาจริงๆ”ซานหุ่นรู้สึกพูดไม่ค่อยออก

เป่หมิงโม่หยิบปากกากับเช็คออกมา เขียนสี่แสนลงไปแล้วส่งให้ฉิงฮัว

ฉิงฮัวเดินมาตรงหน้าซานหุ่นด้วยใบหน้าบูดบึ้ง พูดตามตรงว่าการตัดสินครั้งนี้เขาไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่ กับคนแบบนี้แล้ว ไม่สมควรให้เงินเขาเลยด้วยซ้ำ

นิ้วมือทั้งสองของเขาถือเช็คส่งให้ซานหุ่น พูดกับเขาโหดๆว่า “ไอ้หนุ่ม ต่อไปฉลาดสักหน่อยนะ อยากจะสู้กับพวกเราแต่ก็มีคุณสมบัติไม่พอ วันนี้ถือว่าแกได้เปรียบไป”

ซานหุ่นเอาเช็คมา ถึงแม้ปากจะไม่พูดอะไร แต่ว่าในใจไม่โอเค แม้ว่าว่าจากความแข็งแกร่งแล้วตัวเองจะไม่ใช่ศัตรูของเป่หมิงโม่ แต่ว่าด้านอื่นก็ไม่จำเป็นแล้ว อย่างที่สุภาษิตกล่าวไว้ว่าสู้กันซึ่งหน้ารับมือได้ง่ายกว่าการแอบแทงข้างหลัง อนาคตพวกเรายังอีกยาวไกล

หลังจากฟังคำตัดสิน หยินปู้ฝันก็ถอนหายใจยาว ได้รับผลแบบนี้ก็ถือว่าเป็นการชนะคดีอีกอย่างหนึ่ง

กู้ฮอนเก็บของ จากนั้นก็พูดกับหยินปู้ฝัน “เรากลับกันเถอะ”

ตอนที่เธอกับหยินปู้ฝันจะไปนั้น เป่หมิงโม่ก็พูดขึ้น “พอพวกคุณกลับไปแล้วอย่าลืมข้อตกลงระหว่างพวกเราล่ะ เอาเช็คส่งมาให้ด้วย”

กู้ฮอนอ้อมหยินปู้ฝันมาตรงหน้าเป่หมิงโม่แล้วจ้องเขา “พวกเราก็พยายามอย่างสุดแล้วเพื่อให้จ่ายค่าเสียหายที่ต่ำที่สุด คุณไม่พูดขอบคุณก็ไม่ว่าอะไร แต่คำแรกที่พูดกลับให้พวกเราชดเชยค่าเสียหาย”

***

เป่หมิงโม่ค่อยๆลุกขึ้นจากที่นั่ง ก้มหน้าลงมองกู้ฮอน พูดอย่างเย็นชาว่า “ผมไม่สนว่าพวกคุณจะพยายามมากแค่ไหน ในฐานะทนายความนั่นคือหน้าที่ของพวกคุณที่ผมต้องการคือผลลัพธ์ ในเมื่อแพ้แล้วก็ต้องปฏิบัติตามข้อตกลง คุณตามผมมาไม่ใช่แค่วันสองวัน เรื่องนี้ก็ไม่รู้อีกเหรอ”

กู้ฮอนเงยหน้ามองใบหน้าที่เย็นชาของเขา ไม่รู้ว่าควรพูดอะไรจริงๆ

ซานหุ่นมองพวกเป่หมิงโม่อยู่ตรงข้ามเหมือนมีความขัดแข้งบางอย่าง ทันใดนั้นมุมปากก็ยิ้มก็มีความร้ายกาจออกมาอีกครั้ง

หยินปู้ฝันเดินไปข้างๆกู้ฮอน ก้มหน้าลงพูดกับกู้ฮอนเบาๆ “เขาพูดถูกแล้ว เราแพ้ก็คือแพ้ ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว กลับกันเถอะ”

กู้ฮอนพยักหน้าตามหลังหยินปู้ฝันออกจากศาลไป

พวกนักข่าวที่รออยู่หน้าประตู เห็นประตูศาลเปิด คนทั้งสองฝ่ายออกมาจากด้านใน

ที่ออกมาก่อนคือซานหุ่นแห่งบริษัทบันเทิงใหม่ตัวเอกของวันนี้ ถึงแม้เขาจะไม่ค่อยพอใจกับผลการตัดสิน แต่ว่าต่อหน้ากล้องแล้วก็ยังคงมีรอยยิ้ม ไม่เพียงแค่นั้น เขายังชูมือขึ้นทำสัญลักษณ์แห่งชัยชนะ

จากนั้นก็ตะโกนออกมา “เพื่อนๆสื่อมวลชนทุกคน พวกเราชนะแล้ว！”

ข่าวที่เผยออกมานี้ทำให้พวกนักข่าวที่อยู่ด้านนอกต่างคาดไม่ถึง

พวกเขาต่างคิดไม่ถึงว่าบริษัทที่ไม่มีชื่อเสียงในอุตสาหกรรมนี้ จู่ๆจะสามารถฟ้องชนะประธานตระกูลเป่หมิงที่เมือง Aได้

นี่ถือว่าเป็นข่าวดังที่หาได้ยากในรอบทศวรรษ ต่างพากันถือไมค์และกล้องชี้ไปที่เขาอย่างต่างไม่สนใจ

แต่ว่าข่าวแบบนี้จะปล่อยไปให้คนอื่นเล่นข่าวได้ไงล่ะซานหุ่นโบกมือให้คนของตัวเองท่ามกลางฝูงชน “ผมรับแค่การสัมภาษณ์ของตัวเองเท่านั้น”

นักข่าวของสื่อคนอื่นๆได้แต่มอง ทำอะไรไม่ได้

ตอนนี้เองหยินปู้ฝันกับกู้ฮอนก็ออกมา ด้านหลังของพวกเขาที่เดินมาช้าๆคือเป่หมิงโม่ที่สวมสูทและรองเท้าหนัง เขาสวมแว่นแล้ว ด้านข้างคือฉิงฮัว

พวกนักข่าวรู้สึกถึงสิ่งแปลกๆก็คือ แต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยเห็นปรากฏที่ใบหน้าพวกเขา เพราะแพ้คดีจะมีใบหน้าที่บึ้งตึงนั้น และยังดูเหมือนว่าไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น

ซานหุ่นหันหน้าไปมองเป่หมิงโม่ ในเมื่อศาลไม่มีทางทำคุณได้ งั้นก็ใช้กลยุทธ์ยืมดาบฆ่าคนซะเลย ให้คุณอับอายอยู่ที่นี่ แบบนี้จะดูน่าอารมณ์เสียซะหน่อย

คิดถึงตรงนี้ เขาก็พูดกับพวกนักข่าวว่า “พวกคุณไม่ไปสัมภาษณ์เขาหน่อยเหรอ ดูเหมือนว่าพวกเขาจะมีความคิดเกี่ยวกับการแพ้คดีนะ”

พอพูดออกไป พวกนักข่าวก็รีบพุ่งไปที่เป่หมิงโม่ “คุณเป่หมิง คุณคิดยังไงกับวันนี้ที่ตัดสินแพ้คดีคะ？”

“แพ้คดี”สองคำนี้สำหรับกู้ฮอนแล้ว ฟังแล้วแสบหูจริงๆ เธอไม่ได้รับความเห็นด้วยจากใครสักนิด ก็คว้าไมค์ของหนึ่งในนักข่าวนั้นมาพูด “เราไม่คิดว่าวันนี้จะเป็นการแพ้คดีค่ะ ก็แค่โชคไม่ดีถูกคนเล่นงาน แต่ว่าไม่เป็นไร คนทำอะไรรู้อยู่แก่ใจฟ้าดินเห็นหมด คนทำเรื่องเลวๆสุดท้ายก็จะได้รับผลกรรมเองค่ะ”

“เหอะเหอะ พูดได้ไม่เลว คนทำอะไรรู้อยู่แก่ใจฟ้าดินเห็นหมด พวกเราก็มาดูว่าประธานเป่หมิงจะได้รับผลกรรมอย่างไรละกัน”ที่อยู่ไม่ไกลจากพวกเขาก็พูดด้วยรอยยิ้ม

ฉิงฮัวมองซานหุ่น อยากจะเข้าไปชกใส่เขาสักหมัดจริงๆ แต่ว่าเขาก็เข้าใจว่าทำแบบนี้มีแต่สร้างปัญหาให้เจ้านาย ก็เลยได้แต่อดทนไว้

เขากัดฟัน “นักข่าวทั้งหลายเราไม่รับการสัมภาษณ์อะไรทั้งนั้น โปรดทุกท่านขอทางให้เราด้วย”พูดจบก็ยื่นมือออกกั้นกลุ่มคนที่อยู่ตรงหน้าเจ้านาย ไปจนถึงรถ

***