เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 65

ตอนที่ 65 พี่น้องพบหน้ากัน1

เสียงจากข้อความโทรศัพท์มือถือดังขึ้นอีกครั้ง--

เร็วเข้า! อย่าบังคับให้ฉันทำนะ--กู้เซิงเทียน

หัวใจเธอหล่นวูบ ไม่ลังเลอีกต่อไป รีบนำการ์ดเสียบกลับเข้าโทรศัพท์มือถือ กดปุ่มส่งเอกสารไป……

*

พอกู้เซิงเทียนได้รับเอกสารจากกู้ฮอนแล้ว รอยยิ้มพอใจผุดขึ้นที่มุมปาก หยูฟืน วิ่งหน้าตาตื่นเข้ามา-- “แย่แล้ว เซิงเทียน! รีบหนีไปเร็ว…...ตำรวจพวกนั้นบอกว่ามีคนลักพาตัวเด็ก เลยมาจับตัว……” กู้เซิงเทียนได้ยินเข้า สีหน้าตกใจอย่างหนัก!

เอาโทรศัพท์มือถือยัดใส่ในกระเป๋า รีบร้อนกระโจนออกทางประตู ก่อนจะจากไปพลันนึกได้ขึ้นมา “หยูฟืน

กลบเกลื่อนเรื่องที่ฉันหนีไปด้วย อย่าให้ใครสงสัย”

หยูฟืน พยักหน้าโดยไม่พูดอะไรต่อ “อืม”

จากนั้นก็ออกจากประตูตามหลังกู้เซิงเทียนไป

ภายในห้องเหลือเพียงเฉิงเฉิงเพียงคนเดียว ถูกมัดอย่างแน่นหนาอยู่บนเก้าอี้

เขามองสิ่งของใช้ตกแต่งรอบตัวอย่างใจเย็น เห็นมีดปอกผลไม้ด้ามหนึ่งอยู่ในจาน

เขาค่อย ๆ ขยับเก้าอี้อย่างระมัดระวัง เคลื่อนที่ไปทางด้านจานผลไม้ทีละนิด

ฉับพลันมีเสียงน้อย ๆ ของเด็กดังขึ้นมาจากทางประตู--

“ต้องการให้ฉันช่วยไหม?”

เฉิงเฉิงเหลือบตามอง เห็นเด็กชายหน้าตาเหมือนตัวเองอย่างกับแกะ ดวงตาฉายแววตกใจอยู่แวบหนึ่ง แล้วค่อยกลับมาสงบลงทันที

“.......” เฉิงเฉิงถูกผ้าปิดปากไว้ จึงพูดอะไรไม่ได้

ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเด็กผู้ชายที่สะพายเป้อยู่บนหลังคนนี้คือหยางหยางที่แม่เคยพูดถึงนั่นเอง

หยางหยางเบะปาก ก้าวเท้าเล็ก ๆ ย่ำเข้าไปในห้อง “น่าเบื่อจัง นึกว่านายเห็นฉันแล้วจะตื้นตันจนน้ำตาไหลซะอีก!”

เฉิงเฉิงเม้มปากนิ่ง ยังคงขยับเก้าอี้ตัวน้อยต่อไป

หยางหยางเดินไปข้างหน้าเขาทันควัน ยื่นมือช่วยดึงผ้าขาวออก “ถึงฉันจะช่วยนายไว้ แต่ก็ไม่ต้องชื่นชมกันเกินไปนักหรอกนะ”เฉิงเฉิงขยับมุมปากที่แข็งชาเล็กน้อย เหลือบมองหยางหยางแวบหนึ่ง “เห็นท่าทีของนายแล้ว แสดงว่ารู้จักฉันสินะ?”

“อือฮึ” หยางหยางยักคิ้ว วางกระเป๋าหนังสือลง คว้าเอามีดปอกผลไม้ในจานผลไม้ แล้วกลับมายังข้างกายเฉิงเฉิง “คุณชายน้อยตระกูลเป่หมิง เป่หมิงซิเฉิงใช่ไหม”

เสียงดังครืด ๆ ไม่กี่ครั้ง เชือกก็ถูกตัดออกจากกัน

พอเฉิงเฉิงหลุดออกมาได้ สมองก็แล่นอย่างฉับไว “หลายวันมานี้ นายไปบ้านฉันมาเหรอ?”

หยางหยางจ้องมองเฉิงเฉิงอย่างละเอียด แววตาเฉลียวฉลาดฉายแววชื่นชม “ไม่เลวนี่ เดาได้รวดเร็วอย่างนี้ ดูท่าหลายวันที่ผ่านมา นายคงแสร้งทำตัวเป็นฉันได้อย่างง่ายดายสิท่า”

มิน่าเขาไม่อยู่ตั้งหลายวัน กลับไม่เห็นแม่ตามหาเขาเลย ยายเองก็ทำเหมือนเป่หมิงซิเฉิงกลายเป็นหยางหยางไปแล้ว

เขายกมุมปากขึ้น หันมาทางหยางหยางอย่างไม่ใส่ใจ “คนสองคนที่เหมือนกันเปี๊ยบ มีความเป็นไปได้เพียงแค่อย่างเดียว นั่นคือสองคนนั้นเป็นฝาแฝดกัน”

“ฝาแฝด?” หยางหยางเบิกตาโต ในชีวิตตลอดห้าปีของเขา เพิ่งเคยได้ยินคำนี้เป็นครั้งแรก จึงตกตะลึงอย่างมาก “อะไรคือฝาแฝดเหรอ?”

เฉิงเฉิงอดกลอกตามองบนไม่ได้ รู้สึกเหลือทนกับความงี่เง่าของหยางหยางเหลือเกิน

“อธิบายง่าย ๆ ฝาแฝดก็คือสิ่งมีชีวิตที่ตั้งท้องหนึ่งครั้งแต่ให้กำเนิดร่างสองร่าง แต่ว่าฝาแฝดแท้คือไข่ที่ได้รับสเปิร์มแล้วแบ่งตัวออกเป็นสองส่วนก่อนที่จะฝังตัวลงในมดลูก อีกทั้งต่างฝ่ายต่างเจริญเติบโตขึ้นมากลายเป็นคน เห็นได้ชัดว่าพวกเราเป็นประเภทนี้"

เฉิงเฉิงอธิบายอย่างเป็นเหตุเป็นผล ส่วนหยางหยางก็ฟังด้วยอาการเหม่อลอย ในหัวของหยางหยางว่างเปล่าเป็นเวลาเนิ่นนาน "ความหมายของนายคือ ฉันกับนายเป็นฝาแฝดกัน จากนั้นเราเกิดมาจากแม่คนเดียวกันเหรอ?"

เฉิงเฉิงยักคิ้ว ถ้าหากข้อมูลที่เขาเคยอ่านไม่ได้โกหกน่ะนะ

“ตายล่ะ……” หยางหยางตกตะลึง ร่างน้อยเด้งลุกขึ้นมาจากเตียง จับไหล่เล็ก ๆ ของเฉิงเฉิงเขย่าระรัว “พวกเรามีแม่คนเดียวกันเหรอ? แล้วพ่อล่ะ? พ่อของนายก็คือพ่อของฉันหรือเปล่า?”

เฉิงเฉิงขมวดคิ้ว “กู้หยางหยางหยุดเดี๋ยวนี้นะ! นายทำฉันเวียนหัวหมดแล้ว”

“อ้อ ๆ” หยางหยางยิ้มแป้นออกมาทันที ปล่อยมือน้อย ๆ ออก “นายก็รีบตอบฉันมาสิ…...”

เฉิงเฉิงนวดขมับแผ่วเบา เหลือบตามองหยางหยางแวบหนึ่ง “ไร้การศึกษานี่มันน่ากลัวจริง ๆ ทางการแพทย์ชี้ว่า สถานการณ์แบบพวกเราสามารถมีพ่อแม่คนเดียวกันได้เท่านั้น”

“หา--” หยางหยางร้องเสียงแหลมออกมาทันควัน

เฉิงเฉิงเอานิ้วมือมาอุดหูได้ทันเวลา

“ว้าวฮะ ๆ ๆ…… ที่แท้พ่อของฉันก็ไม่ใช่เบิร์ดแมน พ่อของนายก็คือพ่อของฉัน ยู้ฮู~หยางหยางมีพ่อแล้ว วะฮะ ๆ……”