เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 66

ตอนที่ 66 พี่น้องพบหน้ากัน2

หยางหยางตื่นเต้นจนม้วนตัวลุกขึ้นมาจากเตียง ทำให้ผ้าห่มที่เฉิงเฉิงพับไว้อย่างเรียบร้อยยับยู่ยี่เขาดีใจจนตะโกนร้องออกมา “เป่หมิงซิเฉิง งั้นแม่ของฉันก็เป็นแม่ของนายด้วยใช่ไหม?”

“อืม” เฉิงเฉิงตอบเสียงเรียบ ตั้งแต่เริ่มแรกที่เขารู้ว่าบนโลกนี้มีคนอย่างหยางหยาง เขาก็เริ่มสืบค้นข้อมูล จนกระทั่งค้นพบคำว่าฝาแฝด เขาถึงรู้ว่าที่แท้แล้วคนที่เหมือนกับตัวเองอย่างกับแกะนั้นก็คือพี่น้องฝาแฝดนั่นเอง

ความรู้เรื่องนี้ทำให้เขาแอบดีใจอยู่นานทีเดียว ยิ่งเมื่อรู้ว่าแม่ของหยางหยางคือแม่ของตัวเองแล้ว ก็ยิ่งตื่นเต้นเป็นล้นพ้น

แต่ว่าคนที่สงบเสงี่ยมเยียบเย็นเสมอมาอย่างเขา ไม่อาจแสดงความดีใจออกมาอย่างหยางหยางได้

“เยี่ยมไปเลย! งั้นนายก็เป็นน้องชายของฉันน่ะสิ!” หยางหยางรู้สึกว่าวันนี้เป็นวันที่สวยงามที่สุด ไม่เพียงรู้ว่าพ่อมีตัวตน แต่ยังมีน้องชายเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งคน เขาคิดพลางฝันหวานจนหัวเราะออกมา

เฉิงเฉิงขยับริมฝีปาก “พี่ชายต่างหาก”

“น้องชาย” หยางหยางยืนกราน

เฉิงเฉิงขมวดคิ้วทีหนึ่ง ไม่สนใจหยางหยาง ตรงไปยังโต๊ะเขียนหนังสือ ดึงลิ้นชักแล้วหยิบกระดาษข้อสอบปึกหนึ่งออกมา วางต่อหน้าหยางหยาง “ใครได้คะแนนน้อยกว่า คนนั้นเป็นน้อง”

อาจเป็นเพราะอยู่กับเป่หมิงโม่ เฉิงเฉิงถึงได้เคยชินกับการพิสูจน์ความเก่งกาจของตน

หยางหยางรับกระดาษข้อสอบในมือ เมื่อปราดตามองข้อสอบที่น่ารังเกียจพวกนั้นแล้วปากน้อย ๆ ของเขาก็เบะออก “เกลียดชะมัด……”

จากนั้นเมื่อพลิกดูกระดาษข้อสอบอันน่าตกใจที่เป่หมิงซิเฉิงแสร้งว่าเขาเป็นคนทำแล้ว หยางหยางก็ตื่นตะลึง “ร้อยคะแนน ร้อยคะแนน ร้อยคะแนน…...ร้อยคะแนนอีก! เป่หมิงซิเฉิง นายใช่คนหรือเปล่าเนี่ย?”

“อือฮึ” เฉิงเฉิงยกมุมปากขึ้นนิดหนึ่ง เผยให้เห็นรอยยิ้มภาคภูมิใจอย่างแนบเนียน

เขาไม่รู้ว่า ยิ่งเขาสอบได้คะแนนดีเท่าไหร่ ก็ยิ่งเป็นหายนะของหยางหยางมากเท่านั้น

“โอย…...ดูต่อไปไม่ไหวแล้ว……” หยางหยางเอามือปิดตาเหมือนคนแก่

ในที่สุด เขาก็ทนไม่ไหว ร้องคำรามใส่เฉิงเฉิงอย่างน่าสมเพช “เป่หมิงซิเฉิง ไอ้คนบ้าการสอบ นายยังอยากให้ฉันมีชีวิตอยู่หรือเปล่าหา……” เฉิงเฉิงเหยียดมองหยางหยางด้วยหางตา ยกมุมปาก “ทำใจซะเถอะ น้องชาย!”

“ฉันไม่ยอม…...ฉันเป็นพี่ชายต่างหาก……” หยางหยางตะโกนอย่างหมดหนทาง

เฉิงเฉิงเหนื่อยจะใส่ใจเขา ตรงไปหยิบกระเป๋าหนังสือของหยางหยาง ตบฝุ่นออกอย่างเคยชิน “นายกลับไปเถอะ อย่าให้คุณปู่คุณย่าเป็นกังวล” “ทำไมฉันต้องกลับไปด้วยล่ะ” หยางหยางไม่ยอม ทำปากยื่น “นั่นมันบ้านของนายต่างหาก!”

เฉิงเฉิงจ้องมองหยางหยางอย่างจริงจัง ส่ายหน้า “ที่นั่นไม่ใช่บ้านหรอก……”

ห้าปีที่ผ่านมา เฉิงเฉิงอยู่ที่บ้านเป่หมิงทำตัวตามแบบอย่างของเด็กดีมาตลอด แต่ไม่ว่าจะพยายามมากเท่าไหร่ สุดท้ายก็ไม่อาจเปลี่ยนสายตาของพ่อได้ แถมเมื่ออยู่บ้านตระกูลกู้ เขาได้รับความรักเอาใจใส่จากแม่ ถึงได้ทำให้เขาเข้าใจว่าใครคือคนที่ดีกับเขาที่สุด

“เป่หมิงซิเฉิงนายจะเก็บแม่ไว้คนเดียวไม่ได้นะ!” หยางหยางกระโดดลงมาจากเตียง “ฉันอยากให้แม่รู้ว่าฉันกลับมาแล้ว”

ขณะที่หยางหยางวิ่งออกไปจากห้องนั้นเอง หยูฟืน ก็กลับเข้ามาจากข้างนอกพอดี--

“อ้าว หยางหยาง หลาน……”

เธอมองเชือกที่วางกองระเกะระกะอยู่ข้างเก้าอี้ แล้วเขากอดหยางหยาง “ยายขอโทษด้วย หลานเอ๋ย อย่าโทษตากับยายเลยนะ เขาเองก็มีช่วงเวลาจำเป็นเหมือนกัน……”

หยางหยางถูกยายเข้ามากอดกะทันหันอย่างนั้น ก็ตกใจพูดอะไรไม่ออกอยู่เนิ่นนาน

ฉับพลัน ก็หันไปมองยังห้องนอนด้วยสัญชาตญาณ เป่หมิงซิเฉิงยังอยู่ข้างใน

อย่างเงียบสงบ