เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 74

ตอนที่ 74 ค้นหาเด็กให้ทั่วเมือง2

พอวางสายแล้ว เขาก็ยืดร่างสูงสง่าขึ้นยืน

ดวงตาเล็กเรียวอย่างวิหคไฟเหลือมายังเธอที่พักพิงอยู่บนโซฟา ชะงักนิ่งไปเนิ่นนาน จึงพูดขึ้น “ออกไปกับฉันหน่อย”

“หา ทำไมคะ?” เธอตกตะลึง ไม่ทันตั้งเนื้อตั้งตัว

เขาตรงไปหยิบชุดสูทมาสวมเข้าบนตัว จัดคอเสื้อไปพลาง ขมวดคิ้วพลาง เอ่ยเสียงเรียบออกมาสองคำ--

“หาคน”

*

ณ โรงเรียนเด็กดาวแห่งเมือง A

ขณะเพิ่งจะเลิกเรียน เฉิงเฉิงในชุดนักเรียนสะพายกระเป๋าหนังสือไว้บนหลังเหมือนอย่างเคย เดินออกมาจากโรงเรียน

นับตั้งแต่วันนั้นที่ออกมาจากบ้านเป่หมิง เขาก็เคยชินกับชีวิตที่ต้องเข้าเรียนแปดโมงเช้าถึงสี่โมงเย็นแบบนี้แล้ว

แถมบทเรียนพวกนั้นที่โรงเรียนสอน ก็เป็นวิชาที่เขาเคยผ่านมาก่อนตั้งนานแล้ว

แต่เขาก็ยังคงมีความสุขกับการทำตัวเป็นเด็กธรรมดา ๆ คนหนึ่ง

ขณะที่เดินผ่านซอกเล็ก ๆ ทันใดนั้น เงาร่างเล็กร่างหนึ่งก็กระโจนเข้ามา

“เป่หมิงซิเฉิง นายมันแย่เหลือเกิน!”

เฉิงเฉิงช้อนตาขึ้น เหลือบมองยังหยางหยางที่กระโจนเข้ามา โกรธจนตาแดงก่ำ

“ทำไมนายถึงพูดเหมือนแม่จัง?”

“เหลวไหล ฉันเป็นลูกของแม่ ไม่เหมือนแม่แล้วจะให้เหมือนนายหรือไง?” หยางหยางชายตามองอีกฝ่าย หน้าไม่อายจริง ๆ

เฉิงเฉิงยักคิ้ว แสดงออกว่ายอมรับ

สะพายกระเป๋าหนังสือ รีบเดินถนนกลับไปยังบ้านต่อ

หยางหยางอยู่เคียงข้าง โวยวายอย่างขุ่นเคืองไม่หยุด: “เมื่อคืนให้ฉันไปอยู่ใต้เตียงไม่ว่า เช้านี้ยังฉวยโอกาสที่ฉันยังไม่ตื่น แอบปลอมเป็นฉันไปเรียนหนังสือเสียอีก! เป่หมิงซิเฉิง เจ้าคนบ้านิสัยไม่ดี นายคิดจะปลอมตัวเป็นฉันไปถึงเมื่อไหร่กัน? นายรู้ไหมว่าจะตบตาคุณยายน่ะมันไม่ง่ายนักหรอกนะ……”

“อย่างแรก ฉันเป็นพี่ชายของนาาย ไม่ใช่คนบ้า; อย่างที่สอง นายก็ไม่ต้องกลับไปสิจะได้ไม่ต้องตบตาคุณยายอีก” เฉิงเฉิงกลับพูดออกมาอย่างปกติ

หยางหยางเบิกตาโต “ว่าไงนะ? นายใจร้ายถึงขั้นจะให้ฉันเป็นเด็กข้างถนนเลยหรือไง?”

“เปล่าซะหน่อย นายก็กลับไปบ้านเป่หมิง ใช้ชีวิตคุณชายน้อยอย่างสุขสำราญสิ” เฉิงเฉิงสีหน้านิ่ง

หยางหยางทนอยู่เฉยไม่ได้แล้ว! “อยู่บ้านนายไม่สนุกเลยสักนิด! จะไปที่ไหนต้องมีคนใช้คอยตามตูดข้างหลังเป็นฝูง ขนาดไปขี้ในห้องน้ำ ยังมีคนคอยถามว่า ‘มีอะไรให้ช่วยไหมครับคุณชาย?’เลย นี่กระทั่งขี้นายยังต้องให้คนอื่นมาช่วยเลยเหรอ?”

“กู้หยางหยาง!” เฉิงเฉิงตัดบท “พูดจาให้เพราะ ๆ หน่อย”

“อ้อ ๆ” หยางหยางส่งเสียงออกมาสั้น ๆ “วิธีพูดแบบรากหญ้าของฉันมันก็เป็นอย่างนี้แหละ แต่ถึงอย่างไรทุบฉันให้ตายฉันก็ไม่กลับไปบ้านนายหรอก! ไม่ได้ละ ฉันจะกลับไปคุยกับแม่……”

พูดพลาง หยางหยางก็หันร่างเดิน เร่งฝีเท้ากลับบ้านให้ถึงก่อนเฉิงเฉิง

“หยางหยาง--” เฉิงเฉิงร้องเรียกเขา “ห้ามบอกแม่นะ”

“ทำไมล่ะ? ห้ามบอกยายฉันยังพอเข้าใจ แล้วทำไมจะบอกแม่ไม่ได้” หยางหยางเกาหัวน้อย ๆ ของตัวเอง

ดวงตาดำขลับของเฉิงเฉิงฉายแวววบ “เพราะว่าตอนนี้พ่อเป็นเจ้านายของแม่น่ะสิ”

“หา?” ใบหน้าน้อยของหยางหยางงงงวย

เฉิงเฉิงเม้มปาก ย่นคิ้วน้อย ๆ นึกถึงเหตุการณ์ครั้งนั้นที่แม่ออกไปหาหัวหน้ากลางดึก

เขาถอนหายใจออกมา พูดเสียงแผ่วเบา “เห็นได้ชัดว่า แม่ไม่รู้ว่ามีฉัน ส่วนพ่อก็ไม่รู้ว่ามีนาย แล้วแม่ก็ไม่รู้ว่าพ่อมีฉันอยู่ พ่อเองก็เหมือนจะไม่รู้ว่าแม่มีนาย นายไม่คิดว่ามันแปลกเหรอ? บนโลกนี้มีพ่อแม่ที่ไหน ที่ไม่รู้ว่าพ่อกับแม่ของลูกตัวเองคือใคร?”

หยางหยางเหมือนจะพอเข้าใจบ้างนิดหน่อย จึงทำเป็นจริงจังขึ้นเล็กน้อย “นั่นสินะ ทำไมกัน? อืม ฉันกลับไปถามแม่ดีกว่า……”

พูดพลาง ร่างเล็กก็เดินไปยังข้างหน้าต่อ