เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 75

ตอนที่ 75 แสดงละครก็แสดงให้จบ1

ภัตตาคารยังคงมีลูกค้าพลุกพล่าน ราวกับเป็นเวลากลางวัน

กู้ฮอนตามหลังเป่หมิงโม่เข้าไป ด้วยนิสัยของเป่หมิงโม่แล้ว ไม่ว่าจะไปที่ไหน หากไม่มีห้องส่วนตัวจะไม่ร่วมด้วยแต่ว่า กู้ฮอนกลับไม่สนใจเขา ร้องเรียกเขาให้หยุด “ประธานคะ ถ้าอย่างไรเราไปนั่งที่ห้องโถงกันเถอะ คึกคักดี”

อย่างแรก ห้องส่วนตัวอึดอัดเกินไป กินอะไรไม่ได้บรรยากาศ ที่ห้องโถงคนมากมาย ถึงจะกินได้เอร็ดอร่อย

อย่างที่สอง หลังจากผ่านเหตุการณ์เมื่อคืน ตอนนี้เธอเป็นโรคกลัวการอยู่ใกล้เป่หมิงโม่ นั่งห้องโถงเธอรู้สึกปลอดภัยมากกว่า อย่างน้อยเขาก็คงไม่สั่งให้เธอกระโดดตึกอะไรแบบนั้น ทั้งห้องโถงยังอยู่ชั้นหนึ่ง กระโดดลงไปก็ไม่ตาย……

เป่หมิงโม่เลิกคิ้ว กวาดสายตาไปยังห้องโถงอันจอแจ แล้วขมวดคิ้วโดยสัญชาตญาณ

เขาไม่ชอบสถานที่ผู้คนเยอะแยะ ยิ่งคนมากก็ยิ่งสกปรกมาก

ครั้งนี้กู้ฮอนได้เรียนรู้จากประสบการณ์มาแล้ว จึงรีบเร่งเรียกพนักงานให้จัดหาที่นั่งในห้องโถง……

*

ในที่สุดก็ได้นั่งลงตรงที่นั่งติดหน้าต่าง

เธอสั่งหม้อไฟซุปเป็ดแมนดาริน กับผัดผักที่ราคาแพงกว่าท้องตลาดหลายสิบเท่าหนึ่งจาน

เมื่อหม้อไฟเป็ดแมนดารินมาเสิร์ฟ เขามองยังน้ำซุปแดงฉานไปด้วยพริกครึ่งหนึ่ง กับน้ำซุปใสอีกครึ่งด้วยสายตาเย็นชา

แล้วกวาดตามองไปยังผัดผักชุ่มน้ำมัน เม้มปาก เอ่ยเหน็บแนม--

“เธอตั้งใจจะกินซุปเผ็ดราดข้าว กับผัดผักแค่นั้นน่ะหรือ? กู้ฮอน เธอเกิดปีเถาะหรือไง?”

เธอเคี้ยวตุ้ย ๆ “กระต่ายไม่กินข้าวกับพริกหรอกค่ะ!”

จากนั้น อาหารที่เขาสั่งก็มายังโต๊ะทีละจาน……

ดวงตาของกู้ฮอนยิ่งขยายใหญ่ขึ้นทุกที ปากก็พึมพำไปด้วย--

“......อุ้งเท้าวัวชั้นดี ปลานึ่งในสระหยก เป็ดทรงเครื่อง ปลิงทะเลชั้นดี ขาหมูสวรรค์ เห็ดต้นชารสเลิศ……”พูดมาถึงจานสุดท้าย แม่นางกู้ก็พูดต่อไปอีกไม่ไหว ตาเหลือกในทันใด แทบจะน้ำลายฟูมปาก “ประธานคะ คุณจะกินล้างผลาญฉันหรือไง?”

เป่หมิงโม่ส่งเสียงหึออกมาอย่างเหยียดหยาม “ข้าวมื้อเดียวก็ล้างผลาญแล้ว กู้ฮอนเธอนี่ไม่มีอนาคตเอาเสียเลย”

กู้ฮอนได้ยิน ใบหน้าถึงกับไม่มีสีเลือด เจตนาของท่านประธานคือจะตั้งใจให้เธอเลี้ยงข้าวมื้อนี้จริง ๆ เหรอ?

“......มีกันแค่สองคน ต้องกันเยอะขนาดนี้เลยเหรอคะ?”

ฮือ เธอเลี้ยงเขาแค่ซุปเผ็ดกับข้าวได้ไหมนี่?

เขาอดทนมากกว่าทุกที “ฉันไม่ชอบกินแบบเหงา ๆ”

“เหงา ๆ?” เธอเบิกตากว้าง มองไปยังผู้คนที่โต๊ะอื่น ๆ รอบห้องโถงที่กำลังกินอย่างเอร็ดอร่อย ที่นี่มีคนอย่างน้อยร้อยกว่าคนขึ้นไป ไม่เหงาสักหน่อย……

เธอเม้มปาก ไม่พูดอะไรออกมา