เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 76

ตอนที่ 76 แสดงละครก็แสดงให้จบ2

กู้ฮอนจับตะเกียบในมือแน่น สุดแสนอยากจะให้ตัวเองมีกำลังภายใน บีบตะเกียบคู่นี้แหลกเป็นผุยผง จะได้ให้ กู้อันขีเห็นความแข็งแกร่งของเธอ กู้อันขีถือสิทธิ์อะไร ถึงได้เข้ามาก้าวก่ายมื้ออาหารที่เธอเป็นคนเลี้ยง?

ทว่าเพ้อฝันนะมันง่าย ความจริงช่างแสนยากเย็น

ต่อให้เธอใช้สายตาหั่นกู้อันขีสักพันชิ้น ก็หยุดเจตนาพะเน้าพะนอของเธอไม่ได้

ซุนจุนฮาว ที่นั่งอยู่ด้านข้าง ค่อนข้างสงบเสงี่ยมเจียมตัว มองมาทางกู้ฮอนเป็นระยะ สายตานั้นเผยให้เห็นถึงอารมณ์หลากหลาย

กู้ฮอนไม่มีใจจะสนกับเรื่องพวกนี้ จ้องมองในชามของเป่หมิงโม่ไม่วางตา เผลอเพียงชั่วขณะ กู้อันขีก็คีบใส่ชามข้าวเขาจนเต็ม

เธอเม้มปากแน่น เป่หมิงโม่คนนี้เป็นพวกคลั่งความสะอาด ไม่ต้องสงสัยเลยว่ากู้อันขีไปกระตุ้นจุดอ่อนของเขาเสียแล้ว

“แค่ก ๆ…...” กู้ฮอนแสร้งทำเป็นกระแอมในลำคอ แล้วเผยยิ้มออกมา “ประธานคะ คุณกู้ออกจะกระตือรือร้นขนาดนี้ คุณก็ทานเสียหน่อยเถอะ……”

เป่หมิงโม่เหลือบมองเธอแวบหนึ่ง

เพียงแค่สายตาที่มองมาเพียงเล็กน้อย ก็ทำให้กู้ฮอนรู้สึกว่า แววตาเฉียบคมของชายคนนี้ได้แยกร่างเธอออกเป็นสองเสี่ยง

ทว่ากู้อันขีกลับไม่สบอารมณ์ ขมวดคิ้วมุ่น

“ฉันกำลังคุยกับพี่เป่หมิงอยู่ ใช่เวลาที่เลขาอย่างเธอสมควรจะมาสอดหรือ?”

โอ้~ กู้ฮอนเม้มปากแน่น เธออุตส่าห์เสี่ยงตายขโมยพิมพ์เขียวมาให้กลุ่มธุรกิจกู้ กู้อันขีถึงได้ชัยชนะอย่างสวยงามในสนามนี้

ผู้หญิงคนนี้ไม่เพียงไม่สำนึกบุญคุณเธอ กลับยังทำปากคอเราะรายใส่เธออีก!ความปรารถนาที่สั่งสมมาหลายต่อหลายปี บวกกับความแค้นเก่าและใหม่ ได้ก่อเป็นเพลิงเผาไหม้อยู่ภายในใจของกู้ฮอน!

เธอหันไปยิ้มให้ทีหนึ่ง พลันยื่นมือออกไปหน้ากู้อันขี คว้าเอาชามของเป่หมิงโม่มาวางหน้าตัวเอง “ทำไมคุณกู้ถึงไม่รู้ ว่าประธานบริษัทของเราไม่กินเผ็ดล่ะค่ะ?”

กู้อันขีตกตะลึง ดวงตาเผยแววดุดันออกมาทันที

กู้ฮอนยิ้มที่มุมปาก เหลือบมองไปยังสีหน้านิ่งเฉยของเป่หมิงโม่

จากนั้น ก็นำอาหารพวกนั้นที่กู้อันขีคีบให้เขาออกมาทีละชิ้น วางทิ้งลงบนโต๊ะต่อหน้าเขา

เรากลับว่ายิ่งกู้อันขีเดือดดาลมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งทำอย่างมีความสุขมากเท่านั้น

เสร็จแล้ว เธอก็คีบเอาผักสดสองสามชิ้น ลงไปลวกน้ำซุปใสในหม้อซุปเป็ดแมนดาริน แล้วจึงค่อยใส่ลงในชาม วางไว้ข้างหน้าเป่หมิงโม่

“ดูซะ ประธานของเราเขาชอบกินอาหารคลีน อาหารรสชาติจัดจ้านเขารับไม่ได้หรอก~”

กู้ฮอนเน้นคำพูดที่ประโยคนี้ ให้มีความหมายคลุมเครือ

คำว่า‘สองโม่’ที่เธอพูดออกไปนั้น ใช้น้ำเสียงสนิทสนมอย่างที่สุด

ขนาดที่ตัวเองยังปวดขนลุกขนพองไม่ได้

สีหน้าของกู้อันขียิ่งเขียวปั้ดขึ้นไปอีก

จ้องกู้ฮอนที่กำลังกอดแขนของเป่หมิงโม่เขม็ง ช่างกล้า ช่างหน้าด้านเสียจริง ๆ!

“สองโม่?” เธอกัดฟันกรอด เปล่งเสียงถามลอดออกมาจากไรฟัน

“ฮึ ๆ ๆ……” กู้ฮอนยิ้มเยาะขึ้นมา กระเถิบร่างกายตรงเข้าไปชิดยังแขนของเป่หมิงโม่

ฉีกยิ้มอย่างสาแก่ใจ

เมื่อเหลือบตามองขึ้น เธอก็เห็นแววตาของเป่หมิงโม่กำลังมองลงมา ประสานเข้ากับสายตาของเธอพอดี…...รอยยิ้มของกู้ฮอนค้างเติ่ง แม่เจ้า แววตาของผู้ชายคนนี้จะเย็นชามากกว่านี้ได้อีกไหม?

แต่ว่า ในเมื่อแสดงละครไปแล้วก็ต้องแสดงให้จบ เธอกลั้นใจแข็ง ซบหัวลงยังอ้อมแขนของเป่หมิงโม่ จงใจหัวเราะอย่างเจ้าเล่ห์ไปทาง กู้อันขี: “อืม…...คุณกู้จะไม่รู้ก็ไม่แปลก สองโม่เป็นชื่อที่ฉันใช้เรียกเขาอย่างสนิทสนมค่ะ เขาเป็นถึงคุณชายสองของตระกูลเป่หมิง จะเรียกเขาว่า โม่โม่ ก็จะฟังดูเด็กเกินไปหน่อย เลยเรียกว่าสองโม่แทน……”เธอยิ้มเหมือนไม่มีเจตนาร้าย คำว่า ‘สอง’โม่นี้ ให้ความหมายเหมือนของเลียนแบบ เป็นการหยามเป่หมิงโม่อย่างสุด ๆกรามของเป่หมิงโม่แอบขยับไปมา

กู้อันขีหรี่ตาลงเล็กน้อย “พี่เป่หมิง พี่ยอมให้เธอพูดจาเหลวไหลอย่างนั้นจริง ๆ หรือคะ? หรือว่าพี่ชอบเธอ?”