เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 85

ตอนที่ 85 เจ้าลูกสุนัขตัวนี้1

เป่หมิงโม่เลิกคิ้วและมองอย่างเยือกเย็น "ดูเหมือนว่านายกเทศมนตรีเป่ยจะกระตือรือร้นมากเลยนะครับ หรือว่า ช่วงนี้ที่มีฝ่ายตรวจสอบมาเยี่ยมคุณล่าสุด คงจะลำบากสินะครับ ถ้าคิดอยากจะผ่านตระกูลเป่หมิงเพื่อให้คนในวงการทหารและการเมืองทำให้ตัวเองพ้นความผิด ผมว่ามาทางนี้เกรงว่าจะยากนะครับ......

"เป่หมิงโม่!" นายกเทศมนตรีเป่ยที่ถูกกล่าวว่าสีหน้าซีดขาวขึ้นมาทันที แน่นอน เขาเพิ่งถูกตรวจสอบไป นัยน์ตาเขารู้สึกถึงความอันตราย ยังไงเขาจะต้องรีบจัดการเรื่องการแต่งงานของตระกูลเป่หมิงและตระกูลเป่ยให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ แต่เป่ยใต้เอ๋อเป็นเพียงฝ่ายเดียวที่รักเขา! กัดฟันแน่น "อย่าลืมนะว่าตระกูลเป่ยของเรามีบุญคุณต่อพ่อของคุณ!"

"แล้วยังไงเหรอครับ?" เป่หมิงโม่เบ้ริมฝีปากอย่างไม่แยแส "หรือคุณจะให้ลูกสาวแต่งงานกับพ่อของผม!"

"คุณ -" ประโยคเย็นๆที่เขาพูดไป ทำให้นายกเทศมนตรีเป่ยถึงกลับไปไม่ถูก!

ในขณะนั้น ก็มีเสียงดังมาจากด้านหลัง--

"โอ้ ช่างบังเอิญอะไรขนาดนี้! นายกเทศมนตรีเป่ยและพี่รองของเราก็อยู่ที่นี่ด้วย!"

เป่หมิงโม่หันหน้าไป ใบหน้ายิ้มแย้มของ เป่หมิงยันก็เอ่ยทักทายเขาทันที

ในด้านหลังเขา ก็พบใบหน้ากลมเล็กปากยื่นมุ่ยหน้า

เมื่อนายกเทศมนตรีเป่ยเห็นว่าเป็นเป่หมิงยันก็รีบเปลี่ยนสีหน้าจากโกรธเป็นรอยยิ้มทันที และพยักหน้า "ที่แท้ก็เป็นคุณชายสามของตระกูลเป่หมิงนี่เอง คุณก็สนใจการตีกอล์ฟเหมือนกันเหรอ?"

เป่หมิงยันเหลือบมองไปที่เป่หมิงโม่และเอ่ยปากขึ้น "สนใจอะไรกันครับ ผมแค่เลี้ยงลูกแทนพี่รองเท่านั้น!"

"ลูก?" นายกเทศมนตรีเป่ยตกใจ จากนั้นเขาก็เห็นเด็กชายตัวเล็กๆ เดินออกมาด้านหลังเป่หมิงยัน

เด็กชายตัวเล็กมองที่ใบหน้าของเขา ดูท่าทางไม่ค่อยพอใจ ดูจากโครงคิ้วที่ขมวดนั้นก็สามารถมองออก ว่ามีเค้าโครงเหมือนกับเป่หมิงโม่

ที่เป่หมิงโม่ พูดมาเมื่อครู่ เขามีลูกแล้วจริงๆ!

"เฉิงเฉิง มาตรงนี่" เป่หมิงยันยิ้มกว้าง โบกมือเรียกชักชวนเด็กน้อย "รู้ไหมว่าคุณตาคนนี้เป็นใคร? เขาเป็นพ่อของแม่นายในอนาคตไง!"

ในตอนแรก หยางหยางรู้สึกประหลาดใจมากที่ได้พบกับพ่อของเขาที่นี่ และจากนั้นก็ไม่พอใจขึ้นมา ที่เห็นพ่อของตัวเองออกมาเที่ยวเล่นโดยไม่ยอมพาเขามาด้วย!

และได้ยินจากคุณอาอีกว่า คุณตาที่อยู่ตรงหน้านี่ เป็นพ่อของแม่ในอนาคตของเขา หยางหยางถึงกับตกตะลึง!

แม่ของเขาไม่ใช่กู้ฮอน เหรอ นี่เขายังมีแม่ในอนาคตอีกเหรอเนี่ย?

เลือดนักสืบในร่างกายของหยางหยางอยู่ๆก็ตื่นตัวขึ้นมาทันที!

วิ่งดุ๊กดิ๊กไปที่ขายาวๆของนายกเทศมนตรีเป่ยและกอดต้นขานั้น กะพริบตาด้วยดวงตาที่น่ารัก พร้อมรอยยิ้มบริสุทธิ์ และพูดขึ้นเสียงหวาน "คุณตาครับ -"

เมื่อเห็นภาพนั้น ปากของเป่หมิงยันก็อ้าออกเป็นรูปตัว O และดวงตาที่เกือบจะถล่มออกมา

"โอ้ นี่คือเฉิงเฉิงของชายรองเหรอ? ยังรู้อีกว่าพ่อของแม่เรียกว่าคุณตา!"

เจ้าลูกสุนัขตัวนี้จะเหมือนสุนัขมากเกินไปแล้ว......

นายกเทศมนตรีเป่ยมองลงมาและจ้องมองเด็กชายตัวเล็กที่กอดขาของเขาอยู่

"เด็กดี! เด็กดี......"

"ไม่......"

เป่หมิงยันถึงกับเหงื่อตก โดยไม่คำนึงถึงอะไร เขาคว้าร่างของเด็กร่างเล็กและพาดไว้บนไหล่ของเขา "เดี๋ยวอาพานายไปกินน่องไก่ทอดนะ......"

"โอ้......งั้นผมเอาแบบกรอบๆเลยนะ......"

"......"==

เป่หมิงยันกลอกตา ที่แท้ก็แพ้ของกิน! ก่อนเดินออกไป เขาไม่ลืมที่จะพูดกล่าวลากับนายกเทศมนตรีเป่ย "ขอโทษนะครับท่านนายก เด็กคงหิวแล้ว ผมต้องพาเขาออกไปก่อน พวกคุณเชิญต่อกันได้เลยครับ......"

เมื่อพาดเด็กขึ้น เขาก็ไม่กล้ามองกลับไปที่พี่รองอีก และหนีออกมา ราวกับมีไฟลนก้นอยู่......

*

กู้ฮอนที่ใบหน้ากำลังวุ่นไปกับการคลานหาลูกกอล์ฟที่เป่หมิงโม่ตีมาเมื่อสักครู่

ให้ตายเถอะ เธอก็รู้ว่าเขามีนิสัยประหลาดขนาดไหน!

แม้แต่ลูกกอล์ฟก็ยังต้องจารึกด้วยชื่อย่อของตัวเอง มันทำให้เธอหยิบลูกของคนอื่นเพื่อจะให้ครบจำนวนก็ไม่ได้