เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 96

ตอนที่ 96 มาคุยกันเถอะ2

"ลองช่วย?" พี่จาวขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ "ต้องใช้เวลานานเท่าไหร่? ถ้าเกิดไม่สำเร็จอีกล่ะ? พวกเธอคงจะไม่หลอกฉันอีกนะ?"

"ไม่ ไม่แล้วล่ะ!" กู้เซิงเทียนรีบพูดแทรก "พวกเราจะกล้าหลอกพี่จาวได้ยังไง? ลองให้เธอลองดูเถอะ ได้โปรด......"

พี่จาวเหลียวมองไปที่ กู้เซิงเทียน ก่อนจะพิจารณากู้ฮอนอย่างเงียบๆ และพยักหน้า "ได้ ฉันให้เวลาเธอหนึ่งวัน!"

กู้ฮอนตะลึง "หนึ่งวัน? หนึ่งวันน้อยเกินไป......"

"เธอไม่มีสิทธิ์ที่จะต่อรอง!" พี่จาวตัดบทเธออย่างรุนแรง "ถ้าฉันไม่ได้รับคำตอบที่ฉันต้องการก่อนพรุ่งนี้ เธอมาเก็บศพพ่อกับแม่ของเธอได้เลย!"

เก็บศพ?!

ดวงตาของกู้ฮอนเบิกกว้าง ตกใจกลัว

พี่จาวจับคางของเธอแน่นด้วยนิ้วของเขา "และอย่าคิดที่จะเล่นตุกติกกับฉัน อย่าแจ้งตำรวจ! ไม่อย่างนั้น ถ้าฉันร้ายขึ้นมา ตระกูลกู้ของพวกเธอได้ไปอยู่จุดต่ำสุดแน่!"

อันธพาลอย่างพี่จาว ถ้าเกิดคลั่งขึ้นมาคงไม่เป็นผลดีแน่

แล้วเธอมีทางเลือกอื่นอีกเหรอ?

*

กู้ฮอนกลับบ้านด้วยความมึนงง

วิ่งเข้าไปในห้องนอนอย่างใจจดใจจ่อและเปิดไฟ

เมื่อเธอเห็นร่างตัวเล็กๆบนที่นอน หัวใจที่ตื่นตระหนกของเธอก็ค่อยๆสงบลง

กลัวว่าตัวเองจะทำให้เด็กตัวน้อยตกใจ เธอจึงเดินอย่างเบาๆเข้าไป......

"แม่......" เฉิงเฉิงขยี้ตา เมื่อเห็นกู้ฮอนหน้าซีดเดินเข้ามาทางตัวเอง "กลับมาแล้วเหรอครับ?"

กู้ฮอนสำลักในลำคอ

เธออดไม่ได้ที่จะพุ่งไปข้างหน้า กอดลูกชายแน่นอยู่ในอ้อมแขนภายใต้ผ้าห่ม

เฉิงเฉิงขมวดคิ้ว มุดตัวเข้าอ้อมแขนของแม่อย่างปกติ และพูดด้วยเสียงไร้เดียงสาว่า "แม่เป็นอะไรครับ?"

"ไม่ ไม่มีอะไร...... " เธอริมฝีปากสั่น รู้สึกหัวใจเต้นแรงมาก "แม่ไม่เป็นไร แม่แค่คิดถึงหยางหยาง......"

ขอบคุณพระเจ้า ลูกชายของเธอปลอดภัยดี

นี่อาจเป็นสิ่งเดียวที่เธอรู้สึกขอบคุณในคืนนี้

"แม่ครับ คุณยายหายไปแล้ว" เฉิงเฉิงยกคิ้วหล่อเหลาขึ้น ในตอนบ่ายที่เขากลับจากโรงเรียน เขาก็ไม่เห็นคุณยายเลย

กู้ฮอนใจสั่น และกอดลูกแน่น เกลี้ยกล่อมว่า "แม่รู้แล้ว คุณยายไปหาคุณตา คืนนี้ไม่กลับมาแล้วล่ะ"

"อืม......" เฉิงเฉิงพยักหน้า แต่เขาสัมผัสได้ว่า คืนนี้แม่ของเขาแปลกไป แต่ไม่รู้ว่าแปลกไปตรงไหน

กู้ฮอนกอดลูกแน่น ในใจลังเลมาก แต่ก็ยังตัดสินใจและพูดเบาๆว่า "แม่ยังมีเรื่องที่ต้องทำอีกสักหน่อย หยางหยางเด็กดี นอนคนเดียวได้ไหม?"

"แม่จะไปไหน?" เฉิงเฉิงนึกถึงคืนที่แม่ไปหาพ่อในตอนกลางดึกนั้น

กู้ฮอนถอนหายใจ "เด็กดี แม่แค่จะไปหาเพื่อน หยางหยางอยู่คนเดียวที่บ้านไม่ต้องกลัวนะ ใช่แล้ว? ในตู้เย็นมีขนมปังและนม หยางหยางอย่าปล่อยให้ตัวเองหิวล่ะ เข้าใจไหม?"

คิ้วของเฉิงเฉิงขมวดแน่น "แม่ไปนานเหรอครับ?"

ก้าวขาและเดินเข้าไป

ภายในห้องมืดสลัว ตรงหน้าต่างนั้นมีร่างสูงใหญ่ถูกปกคลุมไปด้วยเงาสลัว

ชายคนนั้นเอนหลังอย่างเกียจคร้าน ท่าทางสบายๆ แต่มีความรู้สึกเหมือนสัตว์ป่า ที่เตรียมจะไล่ล่า ดูทระนงตัวและองอาจห้าวหาญ

มีกลิ่นบุหรี่แรงกระทบเข้ามาที่จมูก

กู้ฮอนรู้สึกเย็นไปถึงกระดูกสันหลัง ล็อกประตูและเดินไปข้างหน้าสองก้าว "ฉัน......"

คำที่สอง กลับติดอยู่ในปากของเธอ

เมื่อนึกถึงช่วงเช้าที่เธอบอกเขาเรื่องลาออก ท่าทางมั่นใจตัวเองที่ชนะการเดิมพันครั้งนี้ แต่ไม่คาดคิดว่า จะต้องมาที่นี่อีก

เธอเห็นแผ่นหลังที่เฉยเมยอยู่ในความมืดสลัวๆ ข้อนิ้วยาวถูกใส่ด้วยสนับมือ ดึงดูดอย่างสง่างาม

ทำเหมือนว่าไม่รับรู้ถึงการปรากฏตัวของเธอ

ภายในห้องเงียบสงบ

เงียบจนได้ยินเสียงหัวใจเต้นรัวของตัวเธอเอง

เมื่อเห็นว่าเขาไม่ได้พูดอะไรเลย เธอก็หายใจอีกครั้ง แล้วก้าวต่อไปอีกสองก้าว "เป่หมิงโม่ เรามาคุยกันหน่อยได้ไหม......"

เธอเห็นเพียงเงาสลัวเยือกเย็นนั้น หัวเราะออกมาเบาๆอย่างไม่แยแส ก่อนจะหันตัวกลับมาอย่างช้าๆ--

ดวงตาคมบนใบหน้าหล่อเหลาปรากฏอยู่ในความมืด โดยไม่คิดให้เธอมีโอกาสได้หลีกหนี......