เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 97

ตอนที่ 97 ไม่มีทางให้ถอยหลังกลับ

สนับมือบนนิ้วมือของเขา ทำเอาเธอรู้สึกตื่นกลัว

ในสายตาของเขาเยาะหยัน "คุยเกี่ยวกับตระกูลกู้หรือคุยเกี่ยวกับการเดิมพันของเรา"

ริมฝีปากกู้ฮอนไม่ปรากฏสีใดๆ จิตใจของเธอรู้สึกขมขื่น

แม้ว่าคืนนี้เธอได้เตรียมใจมาแล้วว่าจะโดนดูถูกเหยียดหยาม แต่ไม่คิดว่าจะรู้สึกทุกข์ทรมานขนาดนี้เมื่อเผชิญหน้ากับเขา

เธอสั่นเทา ขมขื่นจนอยากอาเจียนออกมา "ถ้าฉันบอกว่า ฉันยอมแพ้การเดิมพันนี้ คุณจะให้โอกาสกับตระกูลกู้ไหม?"

"ยอมแพ้การเดิมพัน?" เขาขมวดคิ้ว ก้าวขาอย่างช้าๆ ราวกับเสือดาวที่เข้าหาเหยื่อทีละก้าว

ในทุกย่างก้าวของเขา ทำเอาเธอหายใจติดขัดและก้าวถอยหลังตาม จนกระทั่งหลังของเธอติดกับแผงประตู ไม่มีทางหลีกหนีอีก

ในขณะที่เธอกำลังจะหายใจไม่ออกอยู่เต็มที เขายืนห่างจากเธอเพียงไม่กี่ก้าวและส่งเสียงเยือกเย็นของเขาออกมา--

"กู้ฮอน ตระกูลกู้มีความสำคัญต่อคุณมากขนาดนั้นเลยเหรอ? สำคัญถึงขั้นที่คุณจะละทิ้งความพยายามของคุณและยอมแพ้การเดิมพันกับผมเพื่อมันเลยเหรอ?"

ในคำพูดที่เย็นชาของเขา มีความเยาะเย้ย ความโกรธ ดูถูกและหมดความเชื่อถือผสมอยู่

ใบหน้าซีดขาวของกู้ฮอนปรากฏอยู่ในตาคม

เธอรู้ว่าเขาคิดยังไงกับเธอในตอนนี้

จริงๆแล้ว เธอก็รู้สึกละอายใจ!

เธอจำได้ว่าเมื่อเช้านี้เธอทำท่าทางยังไงต่อหน้าเขา แต่ในเวลานี้ กลับจนตรอก

เธอมองด้วยความลำบากใจและกัดริมฝีปากโดยไม่รู้ตัว "ตระกูลกู้นั้นไม่มีค่าสำหรับฉัน แต่มันก็เป็นจุดอ่อนของฉัน ฉันรู้ว่าไม่ว่าฉันจะทำอะไร หรือเหมือนครั้งก่อนที่ฉันช่วยตระกูลกู้ขโมยแบบแปลนไป คุณก็มีวิธีที่ทำให้ตระกูลกู้ออกไปได้อยู่ดี ชะตากรรมของตระกูลกู้อยู่ในมือคุณเสมอ ดังนั้น...... เป่หมิงโม่ คุณชนะแล้ว"

หรือจะพูดให้ถูกก็คือ จุดอ่อนของเธอคือแม่ของเธอซึ่งเธอไม่สามารถละทิ้งไปจากชีวิตได้

แม้ว่าแม่ของเธอจะอ่อนแอ ไร้ความสามารถ ขี้อายและใจไม่สู้ยังไงก็เป็นแม่ของเธอกู้ฮอนนี่เป็นความจริงที่หลีกเลี่ยงไม่ได้!

ถ้าให้เธอดูแม่ของเธอและไม่ทำอะไรเลย เธอทำไม่ได้!

ชะตากรรมของเธอ ชะตากรรมของแม่เธอ ชะตากรรมของตระกูลกู้ ท้ายที่สุด ล้วนมีเพียงเป่หมิงโม่ที่กำหนดได้!

"เฮ้อ กู้ฮอนคุณยอมแพ้อย่างนี้ ผมชนะโดยไม่รู้สึกถึงความสำเร็จสักนิด!"

เขาเปล่งริมฝีปากอย่างเย่อหยิ่ง รอยยิ้มจางๆปรากฏบนริมฝีปากนั้น ปลายนิ้วยาวคีบบุหรี่ไว้ เขม่าลอยร่อนเป็นวง......

นัยน์ตาเธอสั่นสะเทือน "......คุณอยากให้ฉันยอมแพ้แบบไหน?"

สองร่างเปลือยเปล่าราวกับทารกแรกเกิด นอนกอดกายกัน

ทั้งคู่นอนหลับลึก

จนแสงอรุณยังต้องเอียงอาย

ทันใดนั้น--

เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ก็ดังเข้ามาในหู

ทำเอาทั้งคู่ตื่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว

เขาขมวดคิ้ว และยืดแขนออกคลำหาโทรศัพท์มือถือ--

ก่อนที่เขาจะได้พูดอะไร เสียงในโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาก่อน "ชายรอง เจ้าเด็กคนนี้! นายกล้าดียังไง! ถึงส่งรูปแบบนั้นมาในกลางดึก อยากจะให้ฉันตามขึ้นไปบนเตียงหานายหรือไง?! นายจะไม่ทำให้ฉันโมโหสักวันจะอยู่ไม่สุขใช่ไหม!"

เป่หมิงโม่ลืมตาดำลึกและยกยิ้มอย่างไม่แยแสที่มุมปาก "ทำไม ก็สมกับที่คุณต้องการไม่ใช่เหรอ?"

"ใช่! ฉันไม่คิดว่าไอ้นิสัยรักสะอาดของนายจะได้รับการรักษาอย่างรวดเร็วแบบนี้!" เป่หมิงเจิ้งเทียนกัดฟันในโทรศัพท์ แม้ว่าจะกำจัดเสี้ยนหนามของซูยิ่งวรรณได้แล้ว เขามีความสุขมาก แต่ไม่คิดว่ามีความสุขได้ไม่ถึงวัน เมื่อตื่นขึ้นมาในตอนเช้า จะได้เห็นภาพบนเตียงนอนของชายรองในโทรศัพท์มือถือ!

ชายรองรักสะอาดมาก และไม่เคยแตะต้องผู้หญิงที่ไม่สะอาด กลืนคำพูดตัวเอง!