เด็กในปกครองพ่อเลี้ยงปรเมศ นิยาย บท 14

ในค่ำคืนของการเดินทางอันแสนยาวนาน เจ้าขาเลือกที่จะนั่งเป็นเพื่อนพ่อเลี้ยงไปตลอดทางเพราะขืนปล่อยพ่อเลี้ยงขับรถอยู่คนเดียวไม่มีคนคอยคุยระหว่างอาจจะทำให้หลับในได้ แต่ทว่าก็ไม่อาจต่อต้านอาการง่วงนอนของตัวเองได้ หลายครั้งที่อ้าปากหาวและหยิกแขนตัวเองให้รู้สึกตื่นตัวตลอดเวลา

“หยิกจนซ้ำหมดแล้วมั้งแขน” พ่อเลี้ยงสังเกตุตลอดเวลาว่าเด็กสาวกำลังทรมานตัวเอง

"พ่อเลี้ยงคะ"

"......." ปรเมศใช้หางตามองคนที่เอ่ยเรียกและจดจ่อกับถนนตรงหน้าต่อ โดยไม่ถามอะไรเจ้าขาต่อ

"แวะร้านสะดวกซื้อหน่อยได้ไหมคะ"

"หิวอีกแล้วเหรอ"

เพิ่งจะกินข้าวไปไม่ถึงสองชั่วโมง เด็กสาวกลับบอกให้แวะร้านสะดวกซื้ออีกรอบ แต่กระนั้นปรเมศไม่ถามอะไรต่อ ตลอดระยะทางการขับรถในถนนเปลี่ยวไร้แสงไฟก็สอดส่องมองหาร้านค้าข้างทางเพื่อจอดให้เจ้าขาได้ไปหาอะไรใส่ท้อง จนกระทั่งเข้าเขตตัวเมืองของจังหวัดหนึ่งที่เป็นทางผ่านเข้ากรุงเทพ

"พ่อเลี้ยงรอแป๊บหนึ่งนะคะ" ปลดเข็มขัดเตรียมเปิดประตูรถ

"เดี๋ยว"

"....." ปรเมศยื่นเสื้อคลุมสีดำตัวใหญ่ให้เด็กสาว อีกคนมองมันด้วยท่าทีสงสัยแต่ไม่มีคำถามอะไรตอบ

"ข้างนอกมันหนาว ใส่เสื้อหนาๆเดี๋ยวไม่สบาย" ช่วงนี้อากาศหนาวขึ้น อาจจะเป็นเพราะฤดูหนาวกำลังมาเยือน คนตัวเล็กยิ้มมุมปากขึ้นเล็กน้อยผงกหัวรับเสื้อคลุมจากพ่อเลี้ยงแล้วสวมใส่เข้าตัว มวลกลิ่นน้ำหอมหรือกลิ่นตัวไม่อาจแยกได้ เจ้าขาสูดดมกลิ่นอันอ่อนไหวเข้าภายในกายอย่างไม่ตั้งใจ ผู้ชายอายุวัย 40 ทำงานตกแดดตากลมบางวันตากฟ้าตากฝน ทำไมมีกลิ่นตัวหอมอย่างกับคนไม่เคยมีเหงื่อผุด ก็นั้นแหละเจ้าขาก็ได้แต่คิดจากนั้นก็ตรงเข้าร้านสะดวกซื้อ แล้วออกมาพร้อมกับกาแฟร้อน 2 แก้ว

"ไหนบอกว่าหิว" ปรเมศอดสงสัยไม่ได้ทำไมเจ้าขาถึงไม่ซื้อขนมหรืออาหารสำเร็จรูปมาด้วย

“หนูไม่ได้พูดเลยว่าหิว แค่บอกให้พ่อเลี้ยงจอดร้านสะดวกซื้อ” คนฟังรู้สึกได้ว่าเจ้าขาเริ่มพูดมากขึ้นหลังจากนั่งเงียบมาเป็นเวลานาน

“อืม ก็ไม่ได้พูดจริงๆ”