เด็กในปกครองพ่อเลี้ยงปรเมศ นิยาย บท 2

รถประจำทางสายภาคเหนือมุ่งเทียบชานชลาของสถานีเดินรถ บขส. เจ้าขาเด็กสาววัย 18 ปีเดินทางเข้าสู่จังหวัดเชียงรายเพื่อเข้าเข้าสอบมหาวิทยาลัยหลังจากสมัครเข้าในคณะสถาปัตย์การออกแบบภายใน การเดินทางมากกว่า 11 โมงโดยประมาณจากกรุงเทพมหานครทำเอาเหนื่อยล้ากันเป็นแถว เพื่อนรุ่นราวคราวเดียวกันนับสิบที่ตั้งใจเข้าสอบในมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งนี้แต่แตกต่างกันคนละสาขา โดยมีเพื่อนสนิทหนึ่งคนคือ เพียงอ้อย บ้านเกิดเธอเป็นคนพื้นที่ในจังหวัดเชียงรายก่อนจะย้ายตัวเองไปอยู่กับคุณย่าในกรุงเทพและเรียนต่อตั้งแต่มัธยมต้นเพราะผู้เป็นแม่ทำงานเพียงคนเดียวจึงไม่มีเวลาดูแลเธอเท่าที่ควร ทั้งนี้อาสาเป็นเจ้าภาพในการหาที่พักให้กับเพื่อนนับสิบชีวิตในครั้งนี้

ครืด

"ฮัลโหลแม่ อ้อยกับเพื่อนๆมาถึงแล้ว"

[ ถึงแล้วเหรอลูก แม่จะให้ลุงสะอาดไปรับนะ ]

"แม่ ตกลงทางไร่ไม่ว่าอะไรจริงๆใช่ไหม หนูเกรงใจ"

เธอถามแม่ย้ำเพื่อความแน่ใจ การพาเพื่อนหลายคนไปขออาศัยพักผ่อนบ้านคนอื่นแม้จะเป็นเวลาสั้นๆก็ตามเถอะ มันไม่ใช่บ้านของแม่เธอโดยตรง เป็นบ้านพักของคนงานในไร่ที่ใช้หลับนอนในการยามเก็บผลผลิตในช่วงเร่งด่วนก็เท่านั้น แต่การจะหาที่พักในงบประมาณเฉลี่ยกันออกกันคนละพันไม่รวมค่ารถค่าอาหารก็ถือว่าเป็นค่าใช้จ่ายมหาศาลอย่างมากสำหรับเด็กมัธยมปลายอย่างพวกเธอ

[ ไม่ว่า คุณๆในไร่เขาอนุญาต เพื่อนของอ้อยมาอาศัยขอหลับนอนและตื่นไปสอบเท่านั้น ไม่ได้ไปรบกวนอะไรมาก ]

"เกรงใจไงแม่มาตั้งหลายคน"

[ เพื่อความสบายใจ ว่างจากการสอบก็พาเพื่อนๆช่วยงานคุณเขาก็พอ ]

คนเป็นแม่ตอบกลับไปแบบนั้นเพื่อให้ลูกสาวได้สบายใจกับการมาครั้งนี้ เด็กๆจะได้ตั้งใจอ่านหนังสือสอบในการเตรียมตัวลงสนามจริงในอีก 2 วันข้างหน้า

รถตู้สีดำจอดเทียบทางเข้าสถานีเดินรถ บขส หมายเลขทะเบียน ยก 72XX เชียงราย

"มาแล้วๆ แม่ส่งรถมารับแล้ว"

เพียงอ้อยตะโกนบอกเพื่อนที่กำลังยืนรุมกินลูกชิ้นให้ยกกระเป๋าขึ้นรถ ก่อนจะลากสายตามองหาเพื่อนสนิท เจ้าขา เธอหายไปไหน

"เจ้าขาไปไหน" ถามหาเพื่อนทั้งที่ก่อนหน้านี้ไม่ถึงห้านาทีเจ้าขายังนั่งเล่นเกมส์ในมือถืออยู่เลย

"เดินไปทางโน้น" เพื่อนชายหนึ่งคนชี้ไปมือทางฝั่งขวาและเป็นป้ายห้องน้ำหญิง เพียงอ้อยสาวเท้าเดินเข้าห้องน้ำทันทีเธอไม่อยากให้ลุงคนขับรถมารอนาน และรู้ดีว่ายัยเจ้าขาชอบนั่งเล่นเกมส์เวลาเข้าห้องน้ำ ดังนั้นต้องเข้ามาตามและเรียกออกมา

"เจ้าขา!!"

"......"

"เจ้าขา!!!!"

ตะโกนเรียกชื่อเพื่อนดังลั่นทั่วบริเวณอย่างไม่สนใจคนที่ยืนรอต่อแถวเข้าห้องน้ำหันกลับมามอง

"เสร็จแล้ว" ประตูห้องที่สามเปิดออก เจ้าขาออกมาจากห้องน้ำและเปิดก๊อกล้างมือ

"เหมือนมาก" ลุงสะอาดพึมพำในลำคอ สะดุดตากับใบหน้าของเจ้าขาช่างเหมือนกับผู้หญิงคนนึงราวกับฝาแฝดซ้ำยังคิดว่าอาจเป็นคนๆเดียวกัน แต่จะเป็นไปได้ยังไงเมื่อคนๆนั้นมีช่วงอายุที่ห่างกับเจ้าขาหลายปีมากและยังได้ลาจากโลกนี้ไปนับสิบปี

"เหมือนอะไรลุง" เพียงอ้อยถามขึ้นเธออยากรู้เช่นกัน

"เปล่า ไม่มีอะไร กลับกันเลยไหม"

"กลับเลยจ้ะ อ้อยกับเพื่อนๆเดินทางกันมาเหนื่อยมากได้นอนเตียงนุ่มๆคงจะดี"

"ไม่มีเตียงนุ่มให้แกหรอกนางอ้อย เสื่อผืนหมอนใบมีแค่นั้น"

"อ้าว" ไม่ได้คาดหวังว่าต้องได้นอนที่ดีๆแต่ก็ไม่คิดว่าาจะมีให้แค่นี้ แต่ไม่เป็นไรดีกว่าไม่มีที่ซุกหัวนอน

รถตู้ขับเคลื่อนออกจากสถานีเดินรถไปตามถนนเส้นเดิมแต่มันไม่คุ้นตากับเด็กๆเป็นอย่างมาก ทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไปหมด โดยเฉพาะเจ้าขาที่ดูตื่นเต้นเป็นพิเศษ เธอไม่เคยมาจังหวัดนี้และยังใฝ่ฝันอยากจะเข้ามหาวิทยาลัยชื่อดังตามฝันที่เคยวาดไว้ การมาครั้งนี้เธอจะต้องประสบความสำเร็จในการสอบเข้า

30 นาทีผ่านไป รถตู้เริ่มขับเข้าถนนคล้ายจะเป็นถนนตัดเข้าภูเขาลูกเล็กไม่ชันมาก สองข้างทางรายล้อมไปด้วยป่ารกทึบ มีไร่สวนเกษตรบ้างประปรายในพื้นที่ขนาดหย่อม หลังจากนั้นก็เข้าสู่อาณาเขตของไร่ภูมิดินที่มีพื้นที่ขนาดใหญ่และกว้างขวางสุดลูกหูลูกตา

"โห้ ไร่จริงๆเหรอเนี่ย" เพื่อนชายตะลึงกับอาณาจักรของไร่ที่ดูอลังการอย่างมาก สวนผลไม้ขนาดใหญ่ แปลงผักเกษตรที่ปลูกเรียงกันเป็นแถวและยังฟาร์มวัวนมนับร้อยตัว

"เด็กๆถึงแล้ว" รถตู้จอดท้ายไร่ที่มีระยะทางมากกว่า 5 กิโลเมตรกว่าจะถึงประตูของไร่ คนในรถทยอยลงสัมผัสกับอากาศบริสุทธิ์ สายตาทอดมองความเขียวขจีช่างเป็นโอโซนที่บริสุทธิ์กับปอดและร่างกายอย่างมาก จากนั้นก็หอบหิ้วกระเป๋าเข้าที่พักที่ถูกจัดเตรียมไว้