เด็กดื้อของคุณป๋า Nc20+ นิยาย บท 14
พรึบ!!
“โอ้ย~” ในขณะที่ฉันไม่ทันจะระวัง เอาแต่หันไปมองที่ด้านหลังของตัวเองว่าคุณป๋าจะตามมาหรือเปล่า พอหันหน้ามาอีกทีก็ไปชนกับใครก็ไม่รู้เข้า ทำให้ฉันล้มพรึบกระแทกลงพื้น โชคดีที่ไม่ได้เจ็บอะไรมาก
ยังไม่ทันทีจะเงยหน้าขึ้นมอง ก็มีมือใหญ่ยื่นมาตรงหน้า ดูจากเส้นเลือดที่ปูดขึ้นตามมือแน่นอนว่าเขาต้องเป็นผู้ชาย
“เจ็บตรงไหนมั้ยครับ” เขาถามมาอย่างสุภาพ ก่อนที่ฉันจะเงยหน้าขึ้นมอง
ใบหน้าของคนตรงหน้าทำให้ฉันสะตั้นไปกับความหล่อเหลาของเขาชั่วขณะก่อนจะดึงสติของตัวเองกลับมาแล้วตอบ
“ขอโทษด้วยนะคะ เมเบลไม่ทันมอง” ฉันค่อยๆ ลุกขึ้นโดยมีผู้ชายหน้าหล่อคนนี้เป็นคนช่วยพยุง
“ชื่อเมเบลหรอครับ ชื่อแปลกจัง” เขาถามแล้วยิ้มอ่อนให้ฉัน ซึ่งในตอนนี้ใบหน้าของเราทั้งคู่มันอยู่ใกล้กันเอามากๆ
“...ค่ะ” ฉันรีบดันตัวเองออกห่าง เพราะฉันกับเขาอยู่ใกล้กันมากเกินไปแล้ว “ขอโทษอีกครั้งนะคะ”
พูดจบฉันก็เตรียมที่จะเดินหนีเขา แต่ถูกเขามาดักหน้าเอาไว้ก่อน
“มีอะไรหรือเปล่าคะ” ฉันมองคนตรงหน้าอย่างแปลกใจ
“ถ้าพี่อยากรู้จักน้องมากกว่านี้....”
“เมเบล !!” เสียงอำมหิตที่ฉันไม่อยากได้ยินดังขึ้นมาจากทางด้านหลังของฉัน
ฉันถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ก่อนจะพูดกับคนตรงหน้า “ไว้ถ้ามีโอกาสเราคงได้เจอกันอีกครั้งนะคะ”
พูดจบฉันก็หมุนตัวหันกลับมามองคนที่อยู่ด้านหลัง ซึ่งตอนนี้คุณป๋ากำลังจ้องหน้าฉันตาเขม็ง เพียงไม่กี่วินาทีคุณป๋าก็พุ่งปรี่มาประชิดตัวฉัน พร้อมกับหระชากแขนอย่างแรง
“บอกว่าง่วง แต่กลับมาอ่อยผู้ชาย ?”
“หนูบังเอินไปชนเขาค่ะ ก็แค่นั้น...แต่ถ้าคุณป๋าจะคิดว่าหนูอ่อยก็ได้นะคะ เขาก็หล่อดี” พูดจบฉันก็แกะมือของคุณป๋าออกจากแขนตัวเอง
“หึ !!”
ฉันไม่ได้สนใจอะไรคุณป๋ามากนัก เมื่อแกะแขนตัวเองออกไปได้ก็รีบเดินออกจากตรงนั้น ส่วนผู้ชายที่ฉันเผลอไปชนเข้าตอนนี้เขาไม่อยู่แล้ว
ฉันรู้ดีว่าหลังจากเหตุการณ์เมื่อวาน ระหว่างฉันกับคุณป๋าก็ดูจะเปลี่ยนไป แน่นอนว่าความรู้สึกมันเปลี่ยนไปทั้งหมด ถึงแม้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างครอบครัวก่อนหน้านี้จะไม่ได้ดีนัก แต่มันก็คงจะดีกว่าตอนนี้
ณ คฤหาสน์หลังใหญ่...
“ขึ้นไปนอนที่เรือนใหญ่ เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะให้คนขนของมาให้” คุณป๋าสั่งเสียงกร้าวขณะที่ฉันกำลังเดินตรงไปที่เรือนเล็ก
“ไม่ชอบให้คนอื่นวุ่นวายความเป็นส่วนตัวไม่ใช่หรอคะ ?”
“.....” เมื่อฉันพูดแบบนั้นคุณป๋าก็เงียบ
“อย่าทำให้หนูรู้สึกลำบากใจไปมากกว่านี้เลยนะคะ” พูดจบฉันก็เดินปลีกตัวกลับมาที่เรือนเล็ก ที่ของตัวเอง
เมื่อเข้ามาในห้องฉันก็ทิ้งตัวนอนราบลงไปบนเตียง พลางถอนหายใจออกมาอย่างเหน็ดเหนื่อย
ฉันไม่เถียงเรื่องที่คุณป๋าเลี้ยงดูฉันมาเป็นอย่างดีตลอด ถึงแม้จะเป็นคนเจ้าเผด็จการ ชอบออกคำสั่ง และบังคับฉันในหลายๆ เรื่อง
ทำไมกัน ทำไมเรื่องบ้าๆ แบบนี้ต้องมาเกิดขึ้น
ทำไม! ทำไมต้องเป็นคุณป๋าด้วย
ฉันไม่รู้เลยว่าคุณป๋าจะคิดยังไงกับสิ่งที่เกิดขึ้น ฉันไม่สามารถคาดเดาอะไรได้เลย ภายนอกฉันอาจจะเป็นคนเข้มแข็ง แต่ข้างในของฉันมันไม่ได้เข้มแข็งตลอดเวลาขนาดนั้น...
เช้าวันใหม่...
เมื่อตื่นขึ้นมาฉันไม่ได้อยู่รอกินข้าวเช้ากับคุณป๋า สิ่งแรกที่ทำหลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จคือรีบขับรถออกไปที่บ้านเอวาทันที
จะคิดว่าฉันพยายามหนี เลี่ยงการประจันหน้ากับคุณป๋าก็ได้ ฉันพยายามทำแบบนั้นอยู่
“ทำไมมาแต่เช้าเลยล่ะ ?” เอวาที่เพิ่งตื่นนอนกำลังจะเตรียมตัวอาบน้ำ หันมาถามฉัน
“ก็เราต้องรีบสมัครเรียนที่มหาวิทยาลัยกันไม่ใช่หรอ ?” ฉันพูดหาข้ออ้าง
“แกตกลงจะเข้ามหาวิทยาลัยที่เราคุยกันวันก่อนแล้วใช่มั้ย ?”
“อื้อ”
“โอเค เรื่องสมัครน่ะคุณพ่อบอกจะจัดการให้เรา แกไม่ต้องห่วงยังไงก็เข้าได้อยู่แล้ว” เอวานางเป็นลูกคุณหนู ทุกอย่างในชีวิตจะมีพ่อเป็นคนจัดการให้ แทบจะไม่เคยทำอะไรด้วยตัวเองเลย คงมีแค่อาบน้ำนั่นแหละที่นางทำเอง
“ว่าแต่แกเถอะ คุยกับอาหิรัญหรือยังเรื่องที่จะไปเรียนมหาวิทยาลัยนี้น่ะ”
“คุณป๋าไม่ว่าอะไรหรอก”
“โอเค แกโทรไปถามฟาร์นด้วยนะว่าจะไปเรียนที่เดียวกันมั้ย จะได้ให้คุณพ่อจัดการทีเดียวเลย”
“ฉันลืมเอาโทรศัพท์มาน่ะ” จริงๆ ฉันไม่ได้ลืมหยิบโทรศัพท์มาหรอก แต่ตั้งใจทิ้งมันไว้ที่ห้องเองต่างหาก
“หื้อ! แกเนี่ยนะลืมโทรศัพท์” เอวาถามอย่างไม่เชื่อ
“ก็ใช่นะสิ”
“อ่า! โทรศัพท์ฉันวางอยู่ตรงนั้นแกโทรไปบอกฟาร์นด้วยแล้วกัน”
“อื้อๆ แกไปอาบน้ำเถอะวันนี้เบื่อๆ อยากไปเดินห้างสักหน่อย”
ณ ห้างสรรพสินค้า
ฉันเอวาและฟาร์น มาเดินเล่นกัน แล้วก็ว่าจะไปดูหนังกันสักเรื่องถึงจะกลับบ้าน
“จะดูหนังเรื่องอะไรเดี๋ยวไปซื้อตั๋วไว้ให้” ฟาร์นพูด
“เรื่องอะไรก็ได้ฉันดูได้หมดแหละ” เอวาจะเป็นคนง่ายๆ ไม่เรื่องมาก
“ฉันก็เหมือนกัน”
“เออๆ”
หลังจากที่ฟาร์นแยกตัวออกไป ฉันกับเอวาก็ไปหาที่นั่งรอ
“เจอกันอีกแล้วนะครับ” จู่ๆ ก็มีเสียงผู้ชายท้วงขึ้นมา ฉันกับเอวาเงยหน้าขึ้นไปมองพร้อมๆ กันจึงได้เห็นว่าเขาคือคนที่ฉันชนเมื่อคืน
แบบนี้สินะที่เขาเรียกว่าโลกกลม...
“กลับไปก่อน”
“...แต่ฮาน่าเพิ่งจะมาถึงเองนะคะ”
“เธอยังมีเวลาอีกเยอะฮาน่า” พูดจบคุณป๋าก็ก้มลงไปจูบหน้าผากของมัน หลงอะไรมันนักหนา!!
ไม่รู้ว่าความรู้สึกของฉันมันเกิดเป็นบ้าอะไรขึ้นมา แต่บอกตามตรงว่าตอนนี้ฉันหงุดหงิดมาก ยิ่งผู้หญิงคนนั้นคือฮาน่า ศัตรูหมายเลขหนึ่งของฉัน
ที่โดนเมื่อวานมันคงจะน้อยไปสินะ !!
“เมเบล แกนี่มาขัดจังหวะจริงๆ เลยนะ” ฮาน่าลุกขึ้นยืนแล้วพูด พร้อมกับแสยะยิ้มให้ฉัน ที่หัวของเธอมีผ้าก็อตผืนเล็กๆ ปิดไว้อยู่
“ฉันว่าที่นี่มันคือที่ของฉันนะ” ฉันเดินเข้าไปประจันหน้ากับมัน “แกเป็นคนนอกแท้ๆ ไม่น่าจะพูดคำนี้”
“แกก็....” เหมือนฮาน่าตั้งใจจะพูดคำที่ดูถูกฉัน แต่ต้องเบรคตัวเองเอาไว้เพราะตอนนี้คุณป๋ากำลังยืนอยู่ด้วย
เรียกอีกแบบก็คือสร้างภาพ หรือภาษาทีีฉันใช้บ่อยๆ เวลาที่ด่ามันก็คือ ตอแหล!!
“ได้ใช้แค่ปากเอกหรอกหรอ น่าสมเพชอุตส่าห์มาถวายตัวให้ถึงที่แท้ๆ เชียว” ฉันแสยะยิ้มหลังจากพูดจบ “ต่างกับฉันที่ได้....”
“เมเบล !!” ยังไม่ทันที่จะได้พูดอะไรเสียงของคุณป๋าก็ตวาดขึ้นมา ทำให้ฉันมีสติ
ฮาน่ามองฉันด้วยสีหน้าที่โกรธแค้น แถมยังกำหมัดแน่น
“มันไม่จบแค่นี้หรอกยะ!!”
“กลับไปได้แล้วฮาน่า” คุณป๋าสั่งฮาน่า แต่กลับเอาแต่มองมาที่ฉัน “อย่ามามีเรื่องกันที่บ้านของฉัน”
ฮาน่าแสดงอาการกระฟัดกระเฟียดออกมาอย่างไม่พอใจ ก่อนจะเดินกระทืบเท้าออกไปจากตัวบ้าน
“ฮาน่าอายุเท่าหนู บางทีคุณป๋าจะเอาแต่อารมณ์ของตัวเองไม่ได้นะคะ ควรดูความเหมาะสมบ้างก็ดี” ฉันพูดออกไปอย่างเหลืออด
“เธอกำลังสอนฉัน ?”
“แล้วมันควรหรอคะ นั่นเด็กรุ่นลูก...”
“แล้วเธอกับฉันไม่เคย...”
“หยุดนะคะ !!” ฉันรีบปรามเอาไว้ เพราะรู้ว่าคุณป๋ากำลังจะพูดเรื่องนั้นอีก
“ตัวเองทำได้ แต่พอฉันจะทำกับคนอื่นไม่ได้ ?” คุณป๋าเดินมากระชากแขนฉันอย่างแรง “หรือต่อไปนี้จะให้ฉันทำแค่กับเธอ ต้องการแบบนั้น ?”
“ไม่ค่ะ!! หยุดเอาความผิดพลาดของหนูมาพูดสักที !!”
คุณป๋าผ่อนลมหายใจออกมาหนักๆ แล้วพูด “เธอไม่ได้มีสิทธิ์ที่จะห้ามไม่ให้ฉัน ทำ หรือ ไม่ทำ จำไว้!!”
“....ค่ะ”
“ไปไหนมาทั้งวัน ?” คุณป๋าถาม แววตาไม่ชอบใจ
“หนูต้องการจะย้ายไปอยู่ที่เรือนเล็กเหมือนเดิมค่ะ”
“เธอควรตอบคำถามของฉันก่อนนะ...เมเบล” คุณป๋ามองอย่างหาเรื่อง พร้อมกับเดินมาใกล้ๆ ฉัน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เด็กดื้อของคุณป๋า Nc20+
มีต่อไหมค่ะสนุกมากอยากอ่านต่อ...
มีต่อไหมครับ...