เด็กดื้อของคุณป๋า Nc20+ นิยาย บท 14

พรึบ!!

“โอ้ย~” ในขณะที่ฉันไม่ทันจะระวัง เอาแต่หันไปมองที่ด้านหลังของตัวเองว่าคุณป๋าจะตามมาหรือเปล่า พอหันหน้ามาอีกทีก็ไปชนกับใครก็ไม่รู้เข้า ทำให้ฉันล้มพรึบกระแทกลงพื้น โชคดีที่ไม่ได้เจ็บอะไรมาก

ยังไม่ทันทีจะเงยหน้าขึ้นมอง ก็มีมือใหญ่ยื่นมาตรงหน้า ดูจากเส้นเลือดที่ปูดขึ้นตามมือแน่นอนว่าเขาต้องเป็นผู้ชาย

“เจ็บตรงไหนมั้ยครับ” เขาถามมาอย่างสุภาพ ก่อนที่ฉันจะเงยหน้าขึ้นมอง

ใบหน้าของคนตรงหน้าทำให้ฉันสะตั้นไปกับความหล่อเหลาของเขาชั่วขณะก่อนจะดึงสติของตัวเองกลับมาแล้วตอบ

“ขอโทษด้วยนะคะ เมเบลไม่ทันมอง” ฉันค่อยๆ ลุกขึ้นโดยมีผู้ชายหน้าหล่อคนนี้เป็นคนช่วยพยุง

“ชื่อเมเบลหรอครับ ชื่อแปลกจัง” เขาถามแล้วยิ้มอ่อนให้ฉัน ซึ่งในตอนนี้ใบหน้าของเราทั้งคู่มันอยู่ใกล้กันเอามากๆ

“...ค่ะ” ฉันรีบดันตัวเองออกห่าง เพราะฉันกับเขาอยู่ใกล้กันมากเกินไปแล้ว “ขอโทษอีกครั้งนะคะ”

พูดจบฉันก็เตรียมที่จะเดินหนีเขา แต่ถูกเขามาดักหน้าเอาไว้ก่อน

“มีอะไรหรือเปล่าคะ” ฉันมองคนตรงหน้าอย่างแปลกใจ

“ถ้าพี่อยากรู้จักน้องมากกว่านี้....”

“เมเบล !!” เสียงอำมหิตที่ฉันไม่อยากได้ยินดังขึ้นมาจากทางด้านหลังของฉัน

ฉันถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ก่อนจะพูดกับคนตรงหน้า “ไว้ถ้ามีโอกาสเราคงได้เจอกันอีกครั้งนะคะ”

พูดจบฉันก็หมุนตัวหันกลับมามองคนที่อยู่ด้านหลัง ซึ่งตอนนี้คุณป๋ากำลังจ้องหน้าฉันตาเขม็ง เพียงไม่กี่วินาทีคุณป๋าก็พุ่งปรี่มาประชิดตัวฉัน พร้อมกับหระชากแขนอย่างแรง

“บอกว่าง่วง แต่กลับมาอ่อยผู้ชาย ?”

“หนูบังเอินไปชนเขาค่ะ ก็แค่นั้น...แต่ถ้าคุณป๋าจะคิดว่าหนูอ่อยก็ได้นะคะ เขาก็หล่อดี” พูดจบฉันก็แกะมือของคุณป๋าออกจากแขนตัวเอง

“หึ !!”

ฉันไม่ได้สนใจอะไรคุณป๋ามากนัก เมื่อแกะแขนตัวเองออกไปได้ก็รีบเดินออกจากตรงนั้น ส่วนผู้ชายที่ฉันเผลอไปชนเข้าตอนนี้เขาไม่อยู่แล้ว

ฉันรู้ดีว่าหลังจากเหตุการณ์เมื่อวาน ระหว่างฉันกับคุณป๋าก็ดูจะเปลี่ยนไป แน่นอนว่าความรู้สึกมันเปลี่ยนไปทั้งหมด ถึงแม้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างครอบครัวก่อนหน้านี้จะไม่ได้ดีนัก แต่มันก็คงจะดีกว่าตอนนี้

ณ คฤหาสน์หลังใหญ่...

“ขึ้นไปนอนที่เรือนใหญ่ เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะให้คนขนของมาให้” คุณป๋าสั่งเสียงกร้าวขณะที่ฉันกำลังเดินตรงไปที่เรือนเล็ก

“ไม่ชอบให้คนอื่นวุ่นวายความเป็นส่วนตัวไม่ใช่หรอคะ ?”

“.....” เมื่อฉันพูดแบบนั้นคุณป๋าก็เงียบ

“อย่าทำให้หนูรู้สึกลำบากใจไปมากกว่านี้เลยนะคะ” พูดจบฉันก็เดินปลีกตัวกลับมาที่เรือนเล็ก ที่ของตัวเอง

เมื่อเข้ามาในห้องฉันก็ทิ้งตัวนอนราบลงไปบนเตียง พลางถอนหายใจออกมาอย่างเหน็ดเหนื่อย

ฉันไม่เถียงเรื่องที่คุณป๋าเลี้ยงดูฉันมาเป็นอย่างดีตลอด ถึงแม้จะเป็นคนเจ้าเผด็จการ ชอบออกคำสั่ง และบังคับฉันในหลายๆ เรื่อง

ทำไมกัน ทำไมเรื่องบ้าๆ แบบนี้ต้องมาเกิดขึ้น

ทำไม! ทำไมต้องเป็นคุณป๋าด้วย

ฉันไม่รู้เลยว่าคุณป๋าจะคิดยังไงกับสิ่งที่เกิดขึ้น ฉันไม่สามารถคาดเดาอะไรได้เลย ภายนอกฉันอาจจะเป็นคนเข้มแข็ง แต่ข้างในของฉันมันไม่ได้เข้มแข็งตลอดเวลาขนาดนั้น...

เช้าวันใหม่...

เมื่อตื่นขึ้นมาฉันไม่ได้อยู่รอกินข้าวเช้ากับคุณป๋า สิ่งแรกที่ทำหลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จคือรีบขับรถออกไปที่บ้านเอวาทันที

จะคิดว่าฉันพยายามหนี เลี่ยงการประจันหน้ากับคุณป๋าก็ได้ ฉันพยายามทำแบบนั้นอยู่

“ทำไมมาแต่เช้าเลยล่ะ ?” เอวาที่เพิ่งตื่นนอนกำลังจะเตรียมตัวอาบน้ำ หันมาถามฉัน

“ก็เราต้องรีบสมัครเรียนที่มหาวิทยาลัยกันไม่ใช่หรอ ?” ฉันพูดหาข้ออ้าง

“แกตกลงจะเข้ามหาวิทยาลัยที่เราคุยกันวันก่อนแล้วใช่มั้ย ?”

“อื้อ”

“โอเค เรื่องสมัครน่ะคุณพ่อบอกจะจัดการให้เรา แกไม่ต้องห่วงยังไงก็เข้าได้อยู่แล้ว” เอวานางเป็นลูกคุณหนู ทุกอย่างในชีวิตจะมีพ่อเป็นคนจัดการให้ แทบจะไม่เคยทำอะไรด้วยตัวเองเลย คงมีแค่อาบน้ำนั่นแหละที่นางทำเอง

“ว่าแต่แกเถอะ คุยกับอาหิรัญหรือยังเรื่องที่จะไปเรียนมหาวิทยาลัยนี้น่ะ”

“คุณป๋าไม่ว่าอะไรหรอก”

“โอเค แกโทรไปถามฟาร์นด้วยนะว่าจะไปเรียนที่เดียวกันมั้ย จะได้ให้คุณพ่อจัดการทีเดียวเลย”

“ฉันลืมเอาโทรศัพท์มาน่ะ” จริงๆ ฉันไม่ได้ลืมหยิบโทรศัพท์มาหรอก แต่ตั้งใจทิ้งมันไว้ที่ห้องเองต่างหาก

“หื้อ! แกเนี่ยนะลืมโทรศัพท์” เอวาถามอย่างไม่เชื่อ

“ก็ใช่นะสิ”

“อ่า! โทรศัพท์ฉันวางอยู่ตรงนั้นแกโทรไปบอกฟาร์นด้วยแล้วกัน”

“อื้อๆ แกไปอาบน้ำเถอะวันนี้เบื่อๆ อยากไปเดินห้างสักหน่อย”

ณ ห้างสรรพสินค้า

ฉันเอวาและฟาร์น มาเดินเล่นกัน แล้วก็ว่าจะไปดูหนังกันสักเรื่องถึงจะกลับบ้าน

“จะดูหนังเรื่องอะไรเดี๋ยวไปซื้อตั๋วไว้ให้” ฟาร์นพูด

“เรื่องอะไรก็ได้ฉันดูได้หมดแหละ” เอวาจะเป็นคนง่ายๆ ไม่เรื่องมาก

“ฉันก็เหมือนกัน”

“เออๆ”

หลังจากที่ฟาร์นแยกตัวออกไป ฉันกับเอวาก็ไปหาที่นั่งรอ

“เจอกันอีกแล้วนะครับ” จู่ๆ ก็มีเสียงผู้ชายท้วงขึ้นมา ฉันกับเอวาเงยหน้าขึ้นไปมองพร้อมๆ กันจึงได้เห็นว่าเขาคือคนที่ฉันชนเมื่อคืน

แบบนี้สินะที่เขาเรียกว่าโลกกลม...