เด็กดื้อของคุณป๋า Nc20+ นิยาย บท 15

ฉันก้าวขาถอยหลังหนีอัตโนมัติ ก่อนจะตอบ “ไปบ้านเอวามาค่ะ”

“ทั้งวัน ?” คุณป๋ายังคงตามต่อ

“....ค่ะ” ฉันไม่ได้บอกว่าออกไปดูหนังที่ห้างด้วยเพราะไม่อยากจะคุยอะไรยืดยาว

“ทำไมถึงไม่เอาโทรศัพท์ไป ?”

“หนูลืมค่ะ”

“ลืมหรือตั้งใจไม่เอาไปด้วยกันแน่ ?” คุณป๋าขยี้ถามอย่างรู้ทัน แน่นอนถ้าฉันไม่ยอมรับซะอย่างคุณป๋าก็ทำอะไรไม่ได้

“ลืมค่ะ” ฉันยืนกรานตอบคำเดิม

“เมื่อก่อนเวลาจะไปไหนเธอจะรายงานฉันทุกอย่าง แล้วทำไมไม่รายงาน !!”

“หนูคิดว่ามันคงไม่ได้จำเป็นอะไร”

“เธอบอกให้ฉันเป็นเหมือนเดิม แต่เธอกลับเป็นคนที่เปลี่ยนไปซะเอง หึ!!” คุณป๋าพูดก่อนจะหัวเราะในลำคอออกมาเบาๆ

ฉันไม่ได้โต้ตอบอะไร แต่กลับกำมือแน่นจนเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ

“ทำไมไม่ให้ไอ้กล้าขับรถให้ ?”

“หนูชอบขับรถเองมากกว่าค่ะ” คำพูดของฉันทำให้คุณป๋าที่ไม่ค่อยพอใจอยู่แล้ว ยิ่งไม่พอใจมากขึ้นอีก

“หนูจะย้ายกลับไปอยู่ในที่ของหนู” ฉันยืนกรานเสียงหนักแน่น

“ที่ของเธอ ?”

“ที่เรือนเล็กไงคะ”

“ไม่ได้ !!” คุณป๋าตวาดเสียงกร้าว

ได้!! ไม่ยอมให้ฉันกลับไปอยู่ที่เรือนเล็ก งั้นฉันเก็บเสื้อผ้าไปเองก็ได้

ฉันไม่ได้คุยอะไรกับคุณป๋าต่อ ก่อนจะเดินขึ้นบันไดไปยังชั้นสอง

“เมเบลเธอจะทำอะไร !!” เสียงของคุณป๋าตวาดถามตามหลังแต่ฉันไม่ได้สนใจ

ฉันรู้ว่าของของฉันอยู่ที่ห้องไหน มันเป็นห้องที่อยู่ไม่ไกลจากห้องของคุณป๋าเท่าไหร่ ฉันรีบเปิดประตูเข้าไปก่อนที่คุณป๋าจะตามมาทัน และไม่ลืมที่จะล็อกห้อง

ภายในห้องเต็มไปด้วยข้าวของของฉัน ไม่รอช้าฉันเดินไปหยิบกระเป๋ามาแล้วเก็บเสื้อผ้ายัดใส่แบบลวกๆ

ในระหว่างที่ฉันกำลังเอาแต่สนใจเก็บเสื้อผ้ายัดใส่กระเป๋าอยู่ เสียงประตูห้องก็ถูกเปิดเข้ามาจากคนด้านนอก ฉันลืมไปเลยว่าต่อให้ฉันจะล็อกห้องเอาไว้มันก็เปล่าประโยชน์ เพราะคุณป๋ามีกุญแจอยู่แล้ว

คุณป๋าเดินมากระชากแขนฉันอย่างแรง แล้วลากฉันไปที่เตียงก่อนจะเหวี่ยงร่างของฉันลงไปกระแทกลงบนเตียงขนาดคิงไซส์

“ฉันสั่งให้เธออยู่เธอก็ต้องอยู่ !!”

“ต้องทำกันขนาดนี้เลยหรอคะ” ฉันมองหน้าคุณป๋าอย่างผิดหวัง “แค่หนูไม่อยากอยู่ที่เรือนใหญ่ จำเป็นต้องทำรุนแรงขนาดนี้เลยงั้นหรอ...”

“ถ้าเธอเชื่อฟังฉันคงไม่ทำรุนแรงกับเธอ”

“....ตอบฉันสิเมเบล” คุณป๋าย้ำเสียงเย็นยะเยือก เพื่อให้ฉันตอบ แต่ฉันก็ยังคงเลือกที่จะปิดปากเงียบไม่พูดไม่จา

“ฉันรู้ว่าเธออยากลืม ฉันเองก็อยากจะทำแบบนั้น...” คุณป๋าก้มหน้าลงมาใกล้กับใบหน้าของฉัน “แล้วเธอจะลืมได้จริงๆ งั้นหรอว่าเมื่อวันก่อน....เธอกับฉันมีอะไรกัน ฉันที่เป็นพ่อเลี้ยงของเธอ”

“ก็แค่เป็นเหมือนเดิม มันไม่ได้ยากขนาดยั้นหรอกค่ะ เพราะคุณป๋าเองก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรหนูอยู่แล้ว หนูขอแค่ให้ทุกอย่างเหมือนเดิม” นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเปิดใจพูดเรื่องนั้น ทั้งที่ไม่ได้อยากจะเอ่ยถึงก็ตาม

“หนูไม่ได้อยากให้มันเกิดขึ้น ไม่อยากเลยสักนิด...” ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ เมื่อพูดจบ

“ไม่มีคำว่าเหมือนเดิมหรอกนะ...เด็กน้อย” ลมหายใจร้อนผ่าวของคุณป๋าเป่ารดมาบนต้นคอของฉัน มือใหญ่ลูบหัวของฉันเบาๆ สายตาที่ยากจะคาดเดาของคุณป๋ามันทำให้ฉันรู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งตัว

“คุณป๋ายังมองเห็นหนูเป็นลูกเลี้ยงอยู่หรือเปล่าคะ” ฉันตัดสินใจถามออกไป

“นั่นมันก็เป็นแค่ชื่อเรียกที่เป็นทางการ แต่มันไม่ใช่ว่าฉันจะมองว่าเธอเป็นแบบนั้น เธอเองก็เหมือนกันไม่ใช่หรือไง ?”

ฉันรู้ ฉันเข้าใจความหมายนี้ดี เพราะทั้งฉันและคุณป๋าต่างก็ไม่ได้ผูกพันกันแบบคนในครอบครัว

คุณป๋าพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ “มันไม่ควรเกิดขึ้นตั้งแต่แรก”

“มันไม่ควรเป็นเธอ ไม่ควร” คุณป๋าปล่อยให้ฉันเป็นอิสระ ก่อนที่จะลุกขึ้นออกไปจากตัวของฉัน “ฉันไม่สนใจเธอได้ แต่เลิกเรียกร้องให้ฉันเป็นเหมือนเดิม เพราะฉันคงทำตามที่เธอต้องการไม่ได้”

“แต่ก่อนหน้านี้คุณป๋ารับปากแล้ว...”

คุณป๋าเดินออกไปจากห้องโดยที่ไม่ได้รอให้ฉันได้พูดจบก่อน

ฉันกำหมัดแน่น มันโกรธตัวเอง และเอาแต่โทษตัวเอง มันคือความผิดพลาดที่ฉันคงไม่มีวันลืมได้ลง ไม่มีทางลืมมันได้อย่างที่คุณป๋าบอก...