เด็กดื้อของคุณป๋า Nc20+ นิยาย บท 16

เช้าวันใหม่....กับชีวิตที่ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

ฉันตื่นขึ้นมาลุกขึ้นนั่งพลางถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย ก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงเดินไปที่ตะกร้าผ้าแล้วถอดเสื้อผ้าที่สวมใส่อยู่ออกเพื่อจะอาบน้ำ

แกร็ก! เสียงประตูห้องถูกเปิดเข้ามา ทำให้ฉันตกใจแล้วรีบคว้ามือไปหยิบผ้าขนหนูมาพันร่างกายเปล่าเอาไว้

“...คุณป๋า” ฉันเรียกชื่อคนตรงหน้าที่กำลังเดินมาทางฉัน “จะเข้ามาทำไมถึงไม่บอกก่อนคะ”

“ฉันคิดว่ามันไม่จำเป็น”

“แต่หนูโป๊อยู่”

คุณป๋านั่งลงบนเตียงพลางยกขาขึ้นมาไขว้ห้าง สายตาคมกริบจ้องมองเรือนร่างของฉันไม่กระพริบ “อย่างงั้นหรอ ?”

ฉันพยายามหายใจเข้าออกช้าๆ เพื่อให้ตัวเองใจเย็น “มีอะไรหรือเปล่าคะ”

“ไม่มี”

“ไม่มีแล้วเข้ามาในห้องหนูทำไม”

“ฉันจะเข้าห้องไกนในบ้านหลังนี้ก็ได้”

“...คุณป๋า!!” ฉันตะเบ็งเสียงดังเพื่อให้คุณป๋ารู้ว่าตอนนี้ฉันไม่พอใจ ไม่พอใจที่ถูกรุกล้ำความเป็นส่วนตัวมากขนาดนี้

“อยู่กันแค่สองคน เธอจะเสียงดังทำไม” คุณป๋ามองฉันอย่างหงุดหงิด

เป็นอีกครั้งที่ฉันพยายามบอกตัวเองให้ใจเย็นๆ ใจเย็นไว้เมเบล!

“หนูจะอาบน้ำค่ะ” ฉันพูดเป็นในๆ เพื่อบอกให้คุณป๋าออกไป

คุณป๋าถอนหายใจออกมาหนักๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืน “อีกสองวันฉันต้องไปลอนดอน”

“ค่ะ”

“ไปกับฉัน” คุณป๋าออกคำสั่ง

“พอดีหนูติดเรื่องสมัครเรียนเข้ามหาวิทยาลัย คงไม่สะดวกไปด้วย”

“เธอโกหก” คุณป๋าพูดอย่างรู้ทัน “อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่าเรื่องเข้าไปเรียนที่มหาวิทยาลัยคุณเด่นชัยเป็นคนจัดการให้ จะให้บอกอีกมั้ยว่ามหาวิทยาลัยอะไร ?”

คุณอาเด่นชัยก็คือพ่อของเอวา คุณป๋ากับคุณอาเด่นชัยทำธุรกิจเป็นหุ้นส่วนกันอยู่หลายอย่าง รู้จักกันมานาน

“...ไม่ค่ะ” ฉันคิดว่าคุณป๋าไม่ได้สนใจอะไรเรื่องที่ฉันจะเข้าเรียนมหาวิทยาลัย แต่พอมาได้ยินแบบนี้มันทำให้ความคิดของฉันเปลี่ยนไปทันที

คุณป๋าเดินออกจากห้องไปโดยไม่ได้พูดอะไร สรุปฉันต้องไปที่ลอนดอนหรอ ไปทำไมกัน ปกติเวลาไปเมืองนอกคุณป๋าก็ไม่เคยให้ฉันไปด้วยเลยสักครั้ง

หลังจากอาบน้ำเสร็จแล้วฉันก็ออกมาแต่งตัว ปกติฉันจะใส่กางเกงขาสั้นเสื้อกล้ามเวลาอยู่ที่บ้านไม่ได้ไปไหน เมื่อแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยฉันก็ลงไปที่สวนหลังบ้าน

คงมีแค่ที่นี่ที่ทำให้ฉันอยู่แล้วสบายใจที่สุด สวนหลังเรือนเล็กที่ฉันเคยอยู่จะมีดอกไม้นานาชนิดที่ฉันปลูกเอาไว้ แต่จะมีซุ้มเล็กๆ เอาไว้นั่งคลายร้อน บรรยากาศมันดีและสงบมาก

คิดไม่ถึงใช่มั้ยว่าผู้หญิงที่ดูเหมือนจะตายด้านแบบฉันจะมีมุมอะไรแบบนี้ด้วย ฉันก็ไม่คิดเหมือนกันว่าตัวเองจะชอบดอกไม้เอามากๆ

ฉันซื้อดอกมะลิมานานแล้วแต่ยังไม่ได้เอาลงหลุมปลูกสักทีเลยเพราะไม่มีเวลา วันนี้เบื่อๆ ไม่มีอะไรทำ จึงเดินไปหาเสียมมาขุดหลุมเพื่อปลูก

“คุณหนูจะทำอะไรครับ ?” พี่กล้าเดินสวนทางกับฉันพอดี พอเห็นว่าฉันถืออุปกรณ์ทำสวนในมือจึงเอ่ยถามขึ้นมาอย่างแปลกใจ

“จะปลูกมะลิน่ะค่ะ พอดีซื้อไว้นานแล้ว”

“จะทำเองหรอครับ”

“ใช่ค่ะ”

“เดี๋ยวผมทำให้ดีกว่า” พี่กล้าเดินมาแย่งอุปกรณ์ทำสวนในมือของฉันไปเฉยเลย แล้วก็เดินดุ่มๆ ไปที่สวนหลังเรือนเล็กอย่างรู้งาน

ก่อนจะเดินอ้อมไปที่เรือนเล็กฉันหันไปเห็นว่ารถของยัยฮาน่าขับเข้ามาภายในบ้าน คงจะนัดมันมาหาอีกแล้วสินะ

ฉันก้มหน้าลงพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ และไม่สนใจอะไรอีกก่อนจะรีบเดินตามหลังพี่กล้าไป

“ให้ผมขุดหลุมตรงไหนดีครับ”

“ตรงนั้นค่ะ” ฉันชี้ไปตรงที่ว่าง

“มึงหุบปาก จะไปไหนก็ไป!!” คุณป๋าสั่งพี่กล้าเสียงดังลั่น ทำให้ลูกน้องที่เดินตรวจดูความเรียบร้อยอยู่บริเวณใกล้ๆ หันมามองกัน

พี่กล้าก้มหัวให้คุณป๋าเล็กน้อยก่อนจะเดินจากไป ส่วนฉันก็ไม่ได้สนใจว่าคุณป๋าจะโกรธหรือยังไง ฉันเดินเข้ามาในบ้านโดยไม่ได้มองคุณป๋าเลยสักนิด

“หยุด!!” เสียงคุณป๋าออกคำสั่ง แต่ฉันไม่ได้หยุดเดิน ยังคงเดินต่อ

“ฉันบอกให้หยุด!!”

“เมเบล!! ฉันบอกให้เธอหยุด!!!” หมับ!! ครั้งนี้ฉันต้องหยุดเดินอย่างเลี่ยงไม่ได้เพราะถูกกระชากแขนอย่างแรง

“เธอกับมัน ไปทำอะไรกันมา?”

“ใครคะ” ฉันถามกลับอย่างไม่เข้าใจในสิ่งที่คุณป๋าพูด

“ไอ้กล้า”

พอได้ยินว่าเป็นพี่กล้าฉันก็ไม่พอใจ ที่คุณป๋าถามอะไรบ้าๆ แบบนั้น “ถามบ้าอะไรคะ!!”

“ฉันก็แค่ถาม แต่เธอร้อนตัวเหมือนไปทำอะไรกับมันมาจริงๆ” คุณป๋ามองหน้าฉันอย่างจับผิด

“แล้วยังไงคะถ้าทำจริงๆ มันก็ไม่ผิดนี่คะ และมันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับคุณป๋าเลยสักนิด”

“เมเบล !!”

“เชิญไปเช็คยัยเมียเด็กของคุณป๋าเถอะค่ะ รายนั้นร่านไม่เบา”

“ฮาน่าไม่ใช่เมียฉัน” คุณป๋ากระชากแขนฉันอย่างแรงจนร่างของฉันไปกระแทกกับแผงอกแกร่ง “คนที่เป็นเมียคือเธอนะเด็กน้อย...”

คุณป๋าก้มหน้าลงสายตาตรงกับร่องหน้าอกของฉัน เมื่อเห็นแบบนั้นฉันจึงดิ้น แต่ก็ถูกโอบเอาไว้แน่น

“พูดอะไรออกมารู้ตัวบ้างมั้ยคะ คุณป๋าควรคิดให้มากกว่านี้สักนิด!!”

“ฉันพูดผิดตรงไหน ?”