เด็กดื้อของคุณป๋า Nc20+ นิยาย บท 18

ฉันลุกขึ้นจากตักของคุณป๋าโดยไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับสิ่งที่คุณป๋าเพิ่งจะพูดออกมาเมื่อครู่ คำพูดเหล่านั้นทำให้ฉันสะอึกในใจอยู่ไม่น้อย

“ถ้ามหาวิทยาลัยเปิดเทอมแล้วหนูย้ายไปอยู่คอนโดนะคะ”

คุณป๋าถอนหายใจออกมาหนักๆ ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปหยิบผ้าขนหนูมาผันตัว

“ถ้าฉันบอกว่าไม่อนุญาตเธอก็คงจะไปอยู่ดี” คุณป๋าพูดอย่างรู้ทัน

“อยู่คอนโดคงจะสะดวกกว่าค่ะ”

“สะดวก หรือ ไม่อยากอยู่กับฉัน ?” คุณป๋าขมวดคิ้วถามอย่างคาดคั้น

“แล้วแต่จะคิดเลยก็ได้ค่ะ”

“เธอชอบยั่วโมโหฉันจริงๆ เลยนะเมเบล” คุณป๋าพูดด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก

ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะเดินไปเปิดประตูออกจากห้อง

ภายในชั้นสองถ้าไม่มีใครที่ได้รับอนุญาตไม่มีทางขึ้นมาได้ เพราะฉะนั้นก็ไม่ต้องกลัวว่าจะมีใครมาเห็นฉันเดินออกจากห้องคุณป๋าสภาพนี้

เมื่อเข้ามาในห้องสิ่งแรกที่ฉันทำคืออาบน้ำ ฉันเปิดฝักบัวไว้ให้มันไหลผ่านช่วงหัวลงมา ก่อนจะเอื้อมมือไปกดครีมอาบน้ำใส่เต็มมือแล้วเอามาถูตัว ฉันออกแรงถูแรงๆ อยู่นานหลายนาที จนเนื้อตัวมีแต่รอยแดงจากการกระทำของตัวเองเต็มไปหมด

ฉันไม่ได้อยากให้ตัวเองตกอยู่ในสถานะแบบนี้ ไม่ต้องการเลยสักนิด...

วันต่อมา...

ฉันแต่งตัวด้วยกางเกงยีนรัดรูปเอวสูง เกาะอกสีแดงสด และมีเสื้อยีนปิดทับอีกที ก่อนจะเดินลงไปยังชั้นล่าง

เมื่อออกมาด้านหน้าบ้านเห็นว่ามีลูกน้องของคุณป๋ากำลังยืนอยู่หลายคน โดยมีคุณป๋ายืนอยู่ด้านหน้า คงจะประชุมอะไรกันอยู่สักอย่าง เห็นแบบนั้นฉันจึงไม่ได้พูดอะไร

“จะไปไหน ?” เป็นคุณป๋าที่เป็นฝ่ายถามขึ้นมาก่อน

“ไปหาเพื่อนค่ะ” เมื่อได้ยินฉันตอบแบบนั้นคุณป๋าก็ใช้สายตาพิจารณาดูชุดที่ฉันสวมใส่

คุณป๋าหันไปมองลูกน้องของตัวเอง แล้วออกคำสั่ง “ตามไป ห้ามปล่อยให้คาดสายตา”

“หนูไม่ใช่นักโทษนะคะ” ฉันพูดออกไปอย่างไม่สบอารมณ์ ฉันเป็นคนที่ไม่ชอบให้ใครมาคอยเดินตามเวลาไปไหนมาไหน

“เลือกเอา! ถ้าเธอจะออกไปข้างนอกก็ต้องให้มันสองคนตามไปด้วย แต่ถ้าไม่อยากให้มันตามไปเธอก็กลับเข้าไปในบ้านซะ!!”

ฉันพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ เมื่อขัดอะไรไม่ได้ “ให้พี่กล้าตามไปดูแลแค่คนเดียวก็พอค่ะ”

เมื่อฉันเอ่ยชื่อของพี่กล้า ก็ถูกคุณป๋าถลึงตาใส่อย่างไม่พอใจทันที “มันไม่ว่าง”

ฉันพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ ก่อนจะเดินไปที่รถสปอร์ตคันหรูคู่ใจ และขับออกไปจากตัวคฤหาสน์ด้วยความเร็ว และไม่ได้รอลูกน้องสองคนนั่นที่คุณป๋าให้ตามมาด้วย

ถ้าคิดว่าตามทันก็มาสิ!!

ฉันขับรถไปที่คอนโดของฟาร์น เพราะคนที่บ้านไม่มีใครรู้ว่าคอนโดฟาร์นอยู่ที่ไหน และก็นัดให้เอวามาหาที่นี่แทน

เมื่อไปถึงห้องก็เห็นว่าฟาร์นมันเอาผู้หญิงที่ไหนไม่รู้ว่านอนด้วย แถมยัยนั่นยังจะมองแรงใส่ฉันราวกับว่าฉันเป็นผู้หญิงของไอ้ฟาร์นอีกคนเหมือนกับมันอีก

“ไหนบอกจะมาเที่ยงๆ ไงวะเมล” ฟาร์นรนรานรีบไล่ยัยนั่นออกจากห้อง

“หนูไม่ไปลอนดอนด้วยนะคะ” เป็นฉันเองที่พูดขึ้น เพราะพรุ่งนี้แล้วที่จะต้องไปต่างประเทศแต่ฉันไม่อยากไป

“อื้ม” คุณป๋าตอบทั้งที่ยังหันหลังให้กับฉันอยู่ คำตอบคุณป๋าทำให้ฉันดีใจที่ไม่ได้ไปต่างประเทศแล้ว แต่ก็อดแปลกใจไม่ได้ว่าทำไมจู่ๆ ก็ถูกเมินขนาดนี้

แต่ก็ช่างเถอะ มันก็ดีแล้วไม่ใช่หรือไง บางทีคุณป๋าอาจจะกำลังทำให้ทุกอย่างมันเป็นเหมือนเดิมก็ได้

เช้าวันใหม่...ฉันตื่นขึ้นมาเพราะว่าแสงแดดที่มันเล็ดลอดผ่านเข้ามาทางหน้าต่างรบกวนเวลานอนของฉัน

สิ่งแรกมี่ทำหลังจากตื่นนอนก็คือหยิบโทรศัพท์มากเปิดเครื่อง เพราะเมื่อคืนลืมเปิดไว้

จู่ๆ ก็มีข้อความเด้งเข้ามาเยอะแยะจนเครื่องแทบค้าง มันเป็นข้อความที่คุณป๋าโทรมาเมื่อวานมันเด้งขึ้นมาถี่ๆ ทำให้ฉันถึงกลับแปลกใจเพราะไม่คิดว่าคุณป๋าจะโทรมาหลายสายขนาดนั้น แถมยังส่งข้อความมาอีกด้วย แต่ส่งมาเพียงแค่ข้อความเดียว

( ฉันคงบังคับเธอมากเกินไปสินะ...เมเบล )

สำหรับฉันแล้วมันเป็นข้อความที่ชวนให้รู้สึกขนลุกซู่ไปทั้งตัวยังไงก็ไม่รู้

ฉันพยายามไม่ใส่ใจกับข้อความที่คุณป๋าส่งมา และกดเข้าไปเช็คเฟสบุ๊คสักหน่อย เหมือนกับทุกๆ วันที่ฉันทำตอนตื่นนอน

ในขณะที่กำลังไล่ดูสเตตัชของคนอื่นอยู่ จู่ๆ ฉันก็ชะงักก่อนจะปัดหน้าจอเลื่อนโพสต์ที่เพิ่งจะผ่านตาไปเมื่อกี้ย้อนมาดูใหม่

เป็นโพสต์ของยัยฮาน่า หลายคนคงจะสงสัยว่าไม่ชอบหน้ากันทำไมถึงมีเพื่อนในเฟส นั่นสิฉันตอบคำถามข้อนี้ไม่ได้เหมือนกัน

ยัยฮาน่าโพสต์ภาพตัวเองคู่กับเครื่องบินส่วนตัวสุดหรูลำหนึ่ง แต่ฉันก็ต้องเอะใจก่อนจะขยายภาพดูเมื่อเห็นแผ่นหลังของใครบางคนที่ฉันคุ้นตาเป็นอย่างมาก และเมื่อขยายภาพดูมันก็ทำให้ยิ่งแน่ใจว่าคนนั้นคือ

“....คุณป๋า”