เด็กดื้อของคุณป๋า Nc20+ นิยาย บท 31

กริ่ง~ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น แต่ไม่ใช่เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ฉัน ฉึนจึงมองหา เมื่อเจอกับโทรศัพท์ของคุณป๋าฉันก็หยิบขึ้นมาดู หน้าจอโชว์ชื่อว่า ฮาน่า

ฉันมองไปที่ประตูห้องน้ำ ก่อนจะจะกดรับสายอย่างถือวิสาสะ

( อาหิรัญอยู่ไหนคะ ฮาน่ามาหาที่บ้านไม่เจอเลย )

( หรอคะ...)

( แกเป็นใคร !!) พอฮาน่าได้ยินเสียงของฉันมันก็ตวาดทำทันที คงไม่คิดละสิว่าจะมีผู้หญิงรับสาย

( แล้วใครกันนะที่จะมารับโทรศัพท์แทนหิรัญได้ ) ฉันสวมรอยเป็นคนอื่น ฮาน่ามันคงจำเสียงฉันไม่ได้แน่ๆ

( ฉันต้องการจะคุยกับอาหิรัญ )

( หิรัญอาบน้ำอยู่น่ะ เขาคงจะเหนื่อย...ทำกับฉันไปตั้งหลายรอบแหนะ )

( อย่างแกก็คงได้ใช้แค่ปาก อย่ามาพูดอวดนักเลย !!)

( อุ้ย! แค่ปากอะไรหรอ หิรัญเขาสอดใส่เข้ามาในตัวของฉันเลยต่างหาก ) ฉันหัวเราะเยาะเย้ยเบาๆ แล้วพูดต่อ ( คนที่ใช้แค่ปากเป็นเธอหรือเปล่านะ )

จู่ๆ สายก็ถูกตัดไปเฉยเลย แม่นั่นคงจะหัวเสีนไม่เบาที่ถูกฉันยั่วขนาดนี้ คิดแล้วก็สะใจไม่เบาเลยจริงๆ

ฉันเอาโทรศัพท์วางไว้ที่เดิม แล้วออกมาจากห้อง ส่วนคุณป๋ากำลังอาบน้ำอยู่ ฉันจึงรีบหนีออกมา

“เมเบล”

“อ่ะ!” ฉันตกใจเพราะไม่ทันมองเห็นเอวาที่กำลังเดินมาทางนี้พอดี

“ตกใจอะไรขนาดนั้น” เอวาถามอย่างแปลกใจ

“ปะ เปล่าๆ”

“ฉันแค่จะบอกว่าพี่เบสเขากลับไปแล้วนะ กลับไปได้สักพักแล้วแหละ”

“อื้อๆ” ฉันพยักหน้าตอบ

เอวามองหน้าฉันอย่างพิจารณา “ทำไมแกดูเหนื่อยๆ หน้าซีดๆ นี่อย่าบอกนะว่าอาหิรัญอบรมแกชุดใหญ่น่ะ”

“อะ อื้อๆ” ฉันก้มหน้าตอบเพราะไม่กล้าสู้หน้าเพื่อน

“เป็นไงบ้าง ?” ฟาร์นเดินมาพอดีเลยถามฉัน

“ไม่มีอะไรแล้วแหละ พี่เบสกลับไปแล้วหนิ”

“ทีหลังทำอะไรก็คิดให้มากๆ นะเมล ดีที่มันไม่โดนอาหิรัญกระทืบตายที่หาด”

เอวากับฟาร์นจะรู้ดีว่าคุณป๋าโหดขนาดไหน และถ้าถามถึงเหตุผลคนอย่างคนป๋าก็ไม่ค่อยจะมีสักเท่าไหร่ คุณป๋าเป็นคนที่มักจะใช้อารมณ์เป็นที่ตั้งซะมากกว่า

“นั่นสิ! จู่ๆ ก็โผล่มา รู้ได้ยังไงกันว่าเบสอยู่ที่นี่” เอวาทำหน้าสงสัย

“ลูกน้องเกลื่อนเมืองขนาดนั้น ไม่รู้สิแปลก” ฟาร์นตอบ

“ฉันว่าจะไปเดินเล่น พวกแกสองคนจะไปด้วยกันมั้ย ?” ฉันตัดบท เพราะไม่งั้นสองคนนี้คงพูดถึงคุณป๋าไม่เลิกแน่ๆ

“อื้อ ไปๆ” เอวาพยักหน้า ส่วนฟาร์นส่ายหน้าไปมา “ง่วงว่ะ เจอกันตอนเย็นแล้วกัน”

พูดจบฟาร์นก็เดินเข้าไปในห้อง ส่วนฉันกับเอวาก็ไปเดินเล่นที่ชายหาด

วันนี้อากาศดี ไม่ร้อนมากแดดก็ไม่แรงเท่าไหร่

“แปลกจัง” เอวาพูดขึ้น

“แปลกอะไรของแก ?”

“ก็ปกติเวลามาเที่ยวทะเลแกจะใส่บิกินี่ ทำไมครั้งนี้ถึงได้แต่งตัวมิดชิดขนาดนี้ล่ะ ?”

“อะ เอ่อคือฉัน...ฉะ ฉันกลัวผิวเสียน่ะ” ฉันรีบแก้ตัว เป็นจริงอย่างที่เอวาพูด ปกติฉันจะใส่บิกินี่ แค่ครั้งนี้ฉันไม่สามารถใส่ได้จริงๆ ไม่ได้กลัวว่าผิวจะเสียอย่างที่ปากพูด แต่มันเป็นเพราะรอยแดงที่คุณป๋าที่ทิ้งไว้บนตัวฉันต่างหาก

“แกเนี่ยนะกลัวผิวเสีย ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ” เอวาถามอย่างกับว่ามันเป็นเรื่องที่ไม่น่าเชื่ออย่างไงอย่างงั้น

“หมายความว่ายังไงคะ”

“ตอนเธออยู่บนตัวฉันเธอน่ารักกว่านี้นะ...” คุณป๋าหันหน้ามา ใช้มือยกขึ้นมาจับปลายคางของฉันให้เงยขึ้น “ฉันชอบแบบนั้น”

จู่ๆ คุณป๋าก็เปลี่ยนเรื่องพูด

“หยุดพูดเรื่องนั้นสักทีได้มั้ยคะ มันเป็นเรื่องที่อยากจะพูดเมื่อไหร่ก็พูดได้หรือไง”

“ฉันชอบพูดเวลาอยู่กับเธอนะเมเบล” คุณป๋ากระตุกยิ้มมุมปากแล้วยื่นหน้ามาใกล้ๆ ทำให้ฉันรีบเม้มปากไว้เพราะคิดว่าจะถูกจู่โจมด้วยการจูบ “...ตอบฉันมาหน่อยว่าเด็กดื้อที่ไหนแอบยุ่งกับโทรศัพท์ของฉัน หื้ม”

“.....” คำถามของคุณป๋าทำให้ฉันหวั่นใจไม่น้อย ปกติฉันไม่ใช่คนที่รู้สึกแบบนี้ง่ายๆ เป็นคนกล้าได้กล้าเสีย แต่สายตาของคุณป๋ามันกลับทำให้ฉันต้องหวั่นใจ

“เงียบแบบนี้ฉันคงจับผู้ร้ายได้แล้วสินะ”

“กลัวว่าหนูจะพูดอะไรกับยัยฮาน่างั้นหรอคะ” ฉันถามกลับ แต่คุณป๋าเงียบไม่ได้ตอบโต้อะไร “หลงมันขนาดนี้จะมายุ่งกับหนูทำไม !!”

ฉันสะบัดแขนคุณป๋าออกอย่างหงุดหงิด แล้วทำท่าจะลุกขึ้น แต่ก็ถูกคุณป๋ารั้งแขนเอาไว้อีกจนได้

“หนูจะกลับไปในบ้านค่ะ!!”

“ฉันชอบนะ...เวลาที่เธอแสดงออกมาหึงฉันมากขนาดนี้....” คุณป๋าพูดด้วยสีหน้าที่ไร้ความรู้สึก ฉันเดาไม่ออกเลยว่าตอนนี้คุณป๋าคิดอะไรอยู่กันแน่

“หนูไม่ได้หึงค่ะ !!”

“ถ้าไม่หึง งั้นให้ฉันโทรเรียกฮาน่ามาดีมั้ย?”

“เอาสิคะ คุณป๋าจะทำอะไรมันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับหนูอยู่แล้ว”

คุณป๋ากระตุกแขนทำให้ตัวฉันเอนไปกระแทกแผงอกแกร่งอีกครั้ง ก่อนที่คุณป๋าจะก้มหน้ามาพูดกับฉัน “เธอคงไม่รู้ว่าพ่อเลี้ยงกับลูกเลี้ยงสามารถรักกันได้”

“เรื่องแบบนั้นจะไม่มีวันเกิดขึ้นกับหนูแน่นอนค่ะ ยังไงหนูก็คงรักคุณป๋าไม่ลง!!”

“รักไม่ลง ?” คุณป๋าทวนคำพูดของฉันอีกครั้ง ก่อนจะพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ “เธอทำให้ฉันหงุดหงิดอีกแล้วนะเมเบล!!”