เด็กดื้อของคุณป๋า Nc20+ นิยาย บท 32

ฉันยิ้มให้คุณป๋าแล้วพูด “ที่เขาว่าคนแก่ชอบหงุดหงิดง่ายสงสัยคงจะเป็นเรื่องจริงสินะคะ”

“ถึงฉันจะแก่ แต่ก็ทำให้เธอ....” คุณป๋ากระตุกยิ้มมุมปากก่อนจะมองร่างกายของฉันอย่างมีเลศนัย ถึงไม่พูดต่อฉันก็รู้ความหมายนั้นดี

“ขอตัวก่อนนะคะ” ฉันพยายามสะบัดแขนให้หลุดจากการจับกุมของคุณป๋าอีกครั้ง แต่ก็ไม่เป็นผล

คุณป๋าหยัดตัวลุกขึ้นยืนเต็มความสูง แล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ “ตั้งแต่ฉันรับเธอมาเลี้ยง ฉันไม่เคยพาเธอไปเที่ยวที่ไหนเลยใช่มั้ย ?”

คำถามของคุณป๋าทำให้ฉันรู้สึกงุนงงไม่น้อย “ค่ะ ปกติก็เลี้ยงด้วยเงินมาตลอด”

คุณป๋าพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ เมื่อได้ยินสิ่งที่ฉันเพิ่งจะตอบไป

“ตั้งแต่เลื่อนขั้นจากลูกเลี้ยงเป็นเมีย” คุณป๋าหยุดพูดแล้วยื่นหน้ามาใกล้ๆ “เธอปากเก่งกับฉันขึ้นเยอะเลยนะเมเบล”

“ปล่อยค่ะ !!” ฉันดันแผงอกแกร่งให้ออกไปให้พ้น แล้วพยายามแกะมือตัวเองข้างที่คุณป๋าจับเอาไว้อยู่

“มานี่สิ” พูดจบคุณป๋าก็เดินไป ทำให้ฉันที่ถูกคุณป๋าจับมือเอาไว้ต้องเดินตามไปอย่างเลี่ยงไม่ได้

“จะไปไหนคะ หนูไม่ไป!!” คุณป๋าทำเป็นหูทวนลมไม่ได้ยินที่ฉันบอก “คุณป๋า!! หนูบอกว่าไม่ไปไง”

ฉันโวยวายตลอดทาง คุณป๋าพาฉันเดินห่างออกมาจากบ้านพักไกลพอสมควร ตรงนี้มีเรือจอดอยู่ เป็นเรือยอชต์ คุณป๋าพาฉันขึ้นไปบนเรือโดยไม่ถามฉันเลยว่าฉันอยากจะขึ้นมาด้วยหรือเปล่า

“นั่งตรงนี้” คุณป๋ากดให้ฉันนั่งลงตรงที่นั่งด้านหน้าของเรือยอชต์

“จะไปไหนคะ” ฉันถามเพราะคุณป๋ากำลังจะเดินหนี

“ขับเรือ” คุณป๋าตอบเพียงสั้นๆ แต่เป็นคำตอบที่ทำเอาฉันอึ้งไปชั่วขณะ

“ขะ ขับเรือหรอคะ คุณป๋าขับเรือเป็น ?” ฉันถามอย่างไม่เชื่อ นี่มันเรือนะไม่ใช่รถจะไม่ให้ตกใจได้ยังไง

“ไม่มีอะไรที่ฉันทำไม่ได้ เธอควรรู้ไว้นะ” คุณป๋ากระตุกยิ้มมุมปากก่อนจะเดินหายเข้าไปด้านในตัวเรือ

ฉันชั่งใจอยู่นานว่าจะโดดลงเรือดีมั้ย มันจะปลอดภัยหรือเปล่า ตั้งแต่เล็กจนโตนี่เป็นเรื่องที่ฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลยจริงๆ

ในระหว่างที่ฉันคิดอยู่ พอได้สติเรือก็แล่นออกจากฝั่งแล้ว มองไปตรงชายหาด เอวากำลังเดินมาแต่นางคงมองไม่เห็นฉันแน่ๆ เพราะตอนนี้เรือเคลื่อนตัวออกมาไกลพอสมควรแล้ว

ฉันนั่งตัวเกร็งเพราะกลัว ไม่กล้าขยับหรือลุกขึ้นเดินไปไหนเลย นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันแสดงออกมาว่ากลัวชัดเจนขนาดนี้ ไม่ได้กลัวที่จะขึ้นเรือยอชต์ ที่กลัวก็เพราะว่าคนขับเรือคือคุณป๋า

ประมาณหนึ่งชั่วโมงผ่านไปเรือก็หยุดนิ่ง ทำเอาใจฉันตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม เพราะตรงนี้มันกลางทะเล ตอนนี้เวลาประมาณห้าโมงเย็นได้ แสงแดดที่ส่องมากระทบผิวจะไม่ร้อน บรรยากาศตรงนี้ดีมากเลยนะ ถ้าไม่ติดว่าฉันกำลังกลัวจนตัวเกร็งอยู่ก็คงจะรีบหยิบโทรศัพท์มาถ่ายภาพเก็บไว้

เสียงย้ำเท้าหนักๆ ดังมาให้ได้ยินฉันจึงรีบหันไปมอง เห็นคุณป๋ากำลังเดินมา ในมือถือขวดไวน์ราคาแพงและแก้วมาด้วย

คุณป๋าเดินมานั่งตรงที่นั่งตรงข้ามกับฉัน ไวน์ราคาแพงถูกเทลงแก้วอย่างบรรณจง