เด็กดื้อของคุณป๋า Nc20+ นิยาย บท 39

Talk เมเบล

“คอนโดน้องเมเบลอยู่ตรงนี้นี่เอง” พี่เบสพูดขึ้นหลังจากที่มาส่งฉันที่หน้าคอนโด

“ทำไมหรอคะ ?” ฉันถามกลับอย่างแปลกใจ

“คอนโดพี่อยู่ไม่ไกลจากนี้เท่าไหร่ บังเอิญจังเลยนะครับ ^_^”

“...ค่ะ” ฉันหยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพาย “ขอบคุณนะคะที่เป็นธุระเรื่องรถให้”

“เดี๋ยวสิครับ” พอฉันเปิดประตูรถ ก็ถูกพี่เบสรั้งแขนเอาไว้ เห็นแบบนั้นฉันจึงรีบชักมือออกทันที

“ขอโทษ พี่ไม่ได้ตั้งใจจะลวนลามนะครับ พี่แค่อยากจะขอไลน์น้องเมเบลไว้ เผื่อรถซ่อมเสร็จแล้วพี่จะได้ทักบอกไว้ครับ”

“ค่ะ เอาโทรศัพท์มาสิคะ” ครั้งนี้ฉันต้องให้ไลน์กับพี่เบสไปเพราะว่ามันจำเป็น

“พรุ่งนี้ให้พี่มารับได้มั้ยครับ”

“เดี๋ยวเมเบลไปกับเพื่อนดีกว่าค่ะ เพื่อนอยู่คอนโดเดียวกัน” ฉันพยายามปฏิเสธเท่าที่จะทำได้แล้ว ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมต้องตื้อกันขนาดนี้ด้วย

“รู้ใช่มั้ยว่าพี่คิดยังไง ?” พี่เบสถอนหายใจออกมาเบาๆ “เปิดโอกาสให้พี่หน่อยได้มั้ยครับ พี่อยากคบกับน้องเมเบลจริงๆ”

ฉันถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ให้กับผู้ชายที่ตื้อเก่งคนนี้ “ก็ได้ค่ะ พรุ่งนี้ถ้าพี่เบสอยากมารับก็ได้ พอใจหรือยังคะ ?”

“ครับ ^_^”

“เมเบลลงจากรถได้แล้วใช่มั้ยคะ ?”

“ได้แล้วครับ ^_^”

ฉันเปิดประตูลงจากรถ เดินเข้าคอนโดโดยไม่ได้หันกลับไปมองว่าพี่เบสไปหรือยัง ในขณะที่เดินไปที่ลิฟต์ก็สวนทางกับเอวาและฟาร์นพอดี

“จะไปไหนกัน ?” ฉันถามสองคนนั้น

“ไปหาซื้อของกิน แล้วนี่ทำไมเพิ่งกลับ ?” ฟาร์นถาม

“รถยางแบนสิ ไม่รู้ไปโดนอะไร”

“หื้อ เมื่อเช้ายังดีๆ อยู่หนิ แล้วนี่แกกลับมายังไง แท็กซี่หรอ” เอวาทำตาโตถาม

“อื้อๆ” ฉันเลือกที่จะโกหก เพราะถ้าบอกว่าพี่เบสมาส่งสองคนนี้ก็คงไม่ชอบใจแน่ๆ

“จะกินอะไรมั้ยเมลเดี๋ยวฉันซื้อมาให้”

“เอาอะไรก็ได้ ฝากด้วยแล้วกัน” หลังจากพูดคุยกับเพื่อน ฉันก็เดินขึ้นลิฟต์กดชั้นห้า เพราะห้องของฉันอยู่ชั้นห้า

มาถึงห้องก็รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าอาบน้ำ เพราะวันนี้มันร้อนเอามากๆ เหนียวตัวไปหมด

ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูก็ต้องแปลกใจ เพราะไม่มีสายเรียกเข้าหรือข้อความจากคุณป๋าเลย จะไม่ให้แปลกใจได้ยังไง เพราะว่าทุกวันคุณป๋าจะโทรหรือไม่ก็ส่งข้อความมา

“เป็นอะไรหรือเปล่านะ” ฉันนั่งลงจรงปลายเตียง หน้าจอค้างอยู่ที่แชตของคุณป๋า ชั่งใจว่าจะพิมพ์ข้อความส่งไปหาก่อนดีหรือเปล่า

สุดท้ายฉันก็เลือกที่จะกดปิดหน้าจอแล้วโยนโทรศัพท์ออกห่างจากตัว ก่อนจะเอนตัวนอนรายไปกับที่นอน

“จะสนใจทำไมก็ไม่รู้” ฉันบ่นพึมพำเบาๆ อยู่คนเดียว

ทำไมกันนะ ทำไมแค่คุณป๋าเงียบไปแค่นี้ความคิดของฉันมันถึงต้องฟุ้งซ่านขนาดนี้ด้วย ฉันเป็นบ้าไปแล้วหรือไง

“คงจะอยู่กับผู้หญิงละสิไม่ว่า!!”

วันต่อมา

หลังจากแต่งตัวด้วยชุดนักศึกษาเสร็จแล้วฉันก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเช็คอีกครั้ง คุณป๋าเงียบไปจริงๆ เงียบตั้งแต่เมื่อวานจนถึงตอนนี้

ยังไม่ทันที่ฉันจะได้คิดอะไรมาก พี่เบสก็ส่งข้อความมาว่าถึงหน้าคอนโดแล้ว ฉันจึงสะบัดเรื่องของคุณป๋าออกไปจากความคิด แล้วหยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพายก่อนจะเดินออกไปจากห้องไปหาที่เบสที่กำลังยอดรถรออยู่

“เลิกเรียนกี่โมงครับ ?” พี่เบสถาม

“บ่ายสองค่ะ”

“ให้พี่ไปรับมั้ย ?”

“พี่เบสไม่มีเรียนหรอคะ” ฉันมองดูพี่เบส วันนี้เขาไม่ได้แต่งตัวด้วยชุดนักศึกษา