เด็กดื้อของคุณป๋า Nc20+ นิยาย บท 54

หลังจากยั่วโมโหคุณป๋าสำเร็จแล้ว ฉันก็บอกไปว่าจะออกไปหาที่รถ แต่ก็ยังไม่ได้รีบร้อนเดินออกไปหาคุณป๋าซะทีเดียว เพราะฉันเลือกที่จะนั่งดื่มต่อที่โต๊ะก่อน

“อารมณ์ดีอะไรมา ตอนแรกเห็นทำหน้าบึ้ง ตอนนี้กลับเอาแต่ยิ้ม” เอวาถามฉัน

“แกไม่ต้องรู้หรอก ^_^” ฉันยิ้มให้เอวาก่อนจะยกแก้วเหล้าขึ้นดื่ม

ติ่ง~ เสียงแชตเด้งเข้าโทรศัพท์ ทำให้ฉันรีบก้มดูทันที และรู้อยู่แล้วว่าต้องเป็นข้อความจากคุณป๋าแน่ๆ

คุณป๋า: สิบนาที

คุณป๋า: เธอทำอะไรอยู่ห๊ะ!! สรุปจะให้ฉันเข้าไปลากตัวเธอออกมาใช่มั้ย

ฉันยกเหล้าดื่มอีกแก้วก่อนจะลุกขึ้นจากโต๊ะโดยมีสายตาของเอวาและฟาร์นจับจ้องอยู่

“จะไปไหนอีกเมล เธอเป็นคนชวนมานะ” ฟาร์นถาม

“ไปธุระแป๊บหนึ่ง เดี๋ยวฉันกลับเข้ามา”

“แน่นะเมเบล ?” เอวาทำหน้าไม่เชื่อ

“เธอต้องแอบซ่อนผู้ชายเอาไว้แหงๆ เลย ท่าทางมีพิรุธแบบนี้”

“บ้าหรอ!! ไร้สาระ” ฉันตอบแบบขอไปทีก่อนจะฉีกยิ้มให้เพื่อนแล้วเดินออกไปจากคลับ

สายของคุณป๋าโทรเข้ามาเป็นสายที่สองแล้ว แต่ฉันไม่ได้กดรับ ตอนนี้กำลังยืนอยู่ที่ด้านหน้าคลับแล้วมองหารถของคุณป๋าอยู่ ไม่นานสายตาของฉันก็เพ่งไปเจอกับรถของคุณป๋าที่กำลังจอดอยู่ ไม่รอช้าฉันรีบเดินไปเปิดประตูเข้าไปนั่งในรถทันที

ภายในรถ…

พอเข้ามานั่งฉันก็เงียบไม่พูดอะไร เพื่อรอดูว่าคุณป๋าจะพูดอะไรหรือเปล่า แต่นี่ผ่านไปสองนาทีก็ยังเงียบ แถมยังไม่หันมามองหน้าฉันอีก

เสียงผ่อนลมหายใจออกมาหนักๆ ติดกันหลายต่อหลายครั้งมันทำให้ฉันรู้ว่าตอนนี้ในใจของคุณป๋ามันเดือดดาลมากขนาดไหน

“ถ้าไม่พูดหนูจะกลับเข้าไปในกลับแล้วนะคะ” ฉันเป็นฝ่ายเลือกที่จะพูดก่อน

คำพูดของฉันทำให้คุณป๋าค่อยๆ หันหน้ามา ทำให้ฉันได้รู้ว่าในตอนนี้สายตาของคุณป๋ามันน่ากลัวมากขนาดไหน จากที่ฉันนึกแค่สนุกขำๆ อยากให้คุณป๋าหัวร้อนบ้าง แต่พอเจอสายตาดุดันคู่นั้นของคุณป๋ามันทำให้ฉันรู้สึกกลัวขึ้นมาจับใจ

“รู้ใช่มั้ยว่าฉันไม่ชอบให้เธอมาในที่แบบนี้ ?” คุณป๋าถามเสียงเรียบ แต่น้ำเสียงนั้นมันแผงไปด้วยความน่ากลัว

ตอนนี้รังสีอำมหิตของคุณป๋ามันแพร่ปกคลุมไปทั่วทั้งรถแล้ว น่ากลัวเป็นบ้าเลย!!

“แล้วทำไมเธอขัดคำสั่ง แถมยังไม่ออกฉัน ?”

ฉันก้มหน้าลงหลบสายตาอำมหิตของคุณป๋า “ก็คุณป๋าเมินหนูก่อนทำไมล่ะคะ หนูโทรไปก็ไม่รับสาย”

“ไม่คิดว่าเธอจะทำให้ทุกอย่างแย่ลงไปมากกว่าเดิม” คุณป๋าพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ

“หนูหรอคะ หนูทำให้แย่ลงงั้นหรอ ?” ฉันมองคุณป๋าอย่างไม่เข้าใจว่าทำไมต้องมาโทษฉันด้วย

“หรือไม่จริง”

“เพราะคุณป๋านั่นแหละที่เอาแต่ใจตัวเอง จะเอาให้ได้ดั่งใจตัวเองทุกอย่าง พอไม่ได้ดั่งใจก็งอนเหมือนเด็ก งี่เง่ามากเลยรู้ตัวมั้ยคะ!!” ฉันพูดความในใจออกไปอย่างเหลืออด และไม่สนใจว่าคนที่ฟังจะรู้สึกยังไง

“นี่เธอว่าฉัน ?” คุณป๋าถามเสียงลอดไรฟันก่อนขะขับกรามแน่น

“ที่หนูพูดไปมันคือความจริงค่ะ” ฉันถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่แล้วพูดต่อ “น่าเบื่อที่สุดเลย”

“เบื่อ? เบื่ออะไรห๊ะ!!” คุณป๋าตวาดถามเสียงดัง

“ก็เบื่อคุณป๋านั่นแหละ!!” ในเมื่อคุณป๋าตวาดมาฉันก็ตวาดกลับเหมือนกัน มันไม่เหมือนกับที่ฉันคิดไว้เลย แบบนี้ยิ่งทะเลาะกันหนักกว่าเดิมอีกด้วย

“ใครใช้ให้เธอเบื่อฉันห๊ะ!!”

“ก็คุณป๋านั่นแหละทำตัวเอง”