เด็กดื้อของคุณป๋า Nc20+ นิยาย บท 70

Talk หิรัญ (คุณป๋า)

หลังจากที่เมเบลเดินออกไปจากห้อง ผมก็อาละวาดพังข้าวของ ในเมื่อเธอบอกว่าไม่ต้องการแล้วผมก็จะพังทุกอย่างให้หมด

คิดว่าผมจะทนได้หรือไงที่เห็นเธอมากับผู้ชายคนอื่นขนาดนั้น ใช่!! ผมเหี้ยก่อน แต่เธอเลือกเอง เลือกที่จะจบทุกอย่างเอง

มันผิดที่ผม ผิดที่ผมเอง ผมรักเมเบล คำๆ นี้ผมสามารถพูดมันออกมาได้เต็มปาก อย่างไม่คิดลังเล ที่ผ่านมาผมรู้ตัวเองดีว่ารู้สึกยังไง ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นลูกเลี้ยงของผม แต่ผมไม่เคยสนใจคำนี้

แต่เธอมันงี่เง่า เอาแต่ระแวงไม่เข้าเรื่อง พักหลังๆ มาทำให้ผมเครียดที่มีปากเสียงกับเมเบลบ่อยๆ แทบจะทุกครั้งที่เจอหน้า จึงเผลอตัวไปกับเพลง สาวใช้ที่ผมเพิ่งรับเข้ามาทำงาน

แต่ทุกอย่างมันก็ไม่ได้มีอะไรเลยเถิดไปไกล เพลงเธอแค่ใช้ปากทำให้ผมก็เท่านั้น ผู้หญิงคนเดียวที่ได้ขึ้นเตียงกับผมมีแค่เมเบล

ผมยังยืนยันว่าเพลงคือของเล่น ถ้าเมเบลเธอยอมกลับมา ทุกอย่างจะเป็นเหมือนเดิม ที่ผมยังให้เพลงอยู่ที่บ้านหลังนี้ ก็เพราะว่าเมเบลเธอยืนยันว่าจะจบความสัมพันธ์กับผม

แม้แต่คำว่าพ่อเลี้ยงลูกเลี้ยงเธอก็ตัดขาด แล้วผมจะทำเพื่อเธอไปทำไม ในเมื่อยังไงเธอก็ไม่กลับมา

ผิดแค่ครั้งเดียว เธอไม่แม้แต่จะให้อภัยผม ทำเหมือนว่าผมผิดมาตลอดซ้ำๆ พูดดี ขอโทษ ขอร้องให้เธออยู่ก็แล้ว ต่อไปนี้ผมคงไม่ต้องสนใจอะไรอีก อยากจะทำอะไรกับผู้หญิงคนไหนมันก็สิทธิ์ของผม เพราะผู้หญิงที่ผมรักเธอได้ทิ้งผมไปแล้ว เพราะความเหี้ยของผมเอง!!

“จะอาลัยอาวรณ์มันอีกทำไมคะ พาผู้ชายมาเย้ยขนาดนั้น”

“ใครใช้ให้เธอเข้ามา ถ้าฉันไม่อนุญาตก็อย่ามาเสนอหน้า”

“คุณหิรัญคะ!!!” เพลงเธอทำหน้าไม่พอใจที่ผมพูดออกไปแบบนั้น

“สถานะของเธอไม่ควรมาเรียกร้องอะไรอยากฉัน ถ้ายังอยากอยู่ที่นี่ก็ออกไปซะ!!”

เพลงเธอเดินออกไปจากห้องด้วยท่าทางที่ไม่เต็มใจ หลังจากนั้นผมก็เดินไปนั่งลงบนปลายเตียง ก้มหน้าลงพลางเอามือทั้งสองข้างประสานเข้าหากันแล้วบีบแน่น

ถึงผมจะพูดไปแบบนั้น แต่ความรู้สึกของผมจริงๆ แล้วไม่อยากจะเสียเธอไปเลย ไม่ต้องการให้เรื่องมันเป็นแบบนี้ ด้วยความที่ผมเป็นคนอารมณ์ร้อน ทำให้ทุกอย่างมันเลยเถิดไปไกล และตอนนี้ก็เอาอะไรกลับมาไม่ได้แล้ว

เมเบลเธอเลือกทางเดินชีวิตของตัวเองแล้ว แล้วผมล่ะ! ผมจะปล่อยเธอไปได้อย่างที่เธอต้องการจริงๆ น่ะหรอ ถ้าเกิดผมเห็นเธออีกครั้ง ผมจะห้ามตัวเองยังไงไม่ให้เขาไปยุ่ง ผมจะมองยังไงให้เธอเป็นคนอื่น

แม่งเอ้ย!!! จะว่าผมหวงก้างก็ได้ ผมเป็นแบบนั้นจริงๆ

เธอจบ แต่ผมคงไม่จบ !! ไม่ยอมจบแน่ๆ

Talk เมเบล

“ผ้าเช็ดหน้าครับน้องเมเบล” พี่ดินเป็นคนขับรถให้ เพราะในตอนนี้ถ้าให้ฉันขับเองคงไม่ได้

“ขอบคุณค่ะ” ตลอดทางที่นั่งรถฉันเอาแต่ร้องไห้ ไม่รู้ว่านานแค่ไหน รู้ตัวอีกทีพี่ดินก็ยื่นผ้าเช็ดหน้ามาให้แล้ว

“เอาเป็นว่าพี่จะไม่ถามเรื่องที่เกิดขึ้น จะไม่พูด จะไม่บอกใครทั้งนั้น ไว้ใจพี่ได้”

“…..” ฉันเช็ดน้ำตาออกจากแก้ม พยายามหยุดร้อง ฉันต้องหยุดร้องไห้สักที

“ถึงคอนโดพี่แล้ว จะขับรถกลับเองไหวมั้ย ?”

“ไหวค่ะ”

พี่ดินก้มหน้ามามองฉัน ก่อนจะยิ้มหวาน ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นคงจะหลงเสน่ห์ใบหน้าหล่อเหล้ากับรอยยิ้มของเขาไปแล้ว แต่สำหรับฉัน ไม่เลย ฉันไม่เคยมีความรู้สึกหัวใจเต้นแรงกับใคร นอกจาก..คุณป๋า

“พรุ่งนี้ขอให้เป็นวันเริ่มต้นใหม่ที่ดีนะครับ” พูดจบพี่ดินก็เปิดประตูลงจากรถ

ส่วนฉันก็นั่งตั้งสติอยู่นานกว่าจะขับรถออกไปจากคอนโดของพี่ดินได้

มาถึงที่คอนโดไม่เห็นพี่กล้าอยู่แล้ว คงจะถูกคุณป๋าเรียกตัวกลับไปแล้ว แน่นอนว่าครั้งนี้ทุกอย่างมันจบแล้วจริงๆ

ฉันยืนมองตัวเองที่หน้าโต๊ะกระจกบานใหญ่ มองดูสภาพของตัวเองในกระจก ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ พร้อมกับหยดน้ำตาที่มันค่อยๆ ไหลลงมาอาบแก้มทั้งสองข้าง

ฉันยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาออกจากแก้ม จากนั้นก็ตั้งสติให้แน่วแน่ แล้วพูดเตือนสติตัวเอง “หยุดร้องไห้ แล้วกลับไปเป็นคนเดิมสักทีเมเบล”

วันต่อมา…

วันนี้มีเรียนบ่าย แต่ฉันชวนเอวากับฟาร์นมาทำบุญที่วัดในช่วงเช้า ว่าจะมาปล่อยนกปล่อยปลาน่ะ จู่ๆ ก็นึกอยากทำขึ้นมา เผื่อจะทำให้สิ่งที่มันอึดอัดในใจหายไปสักที

“คิดยังไงชวนมาวัดวะเมล ?” ฟาร์นถามในขณะที่เรากำลังยืนให้อาหารปลากันอยู่

“นั่นสิ มันดูไม่ใช่แกเลย” เอวาก็มองฉันอย่างแปลกใจไม่ต่างจากฟาร์น

“แกสองคนนี้ยังไงกัน ฉันชวนมาทำบุญก็เอาแต่จับผิด”

“เราสองคนเปล่าจับผิด แต่แกนั่นแหละทำตัวน่าสงสัย” ฟาร์นค้านขึ้นมาทันที

“เอาน่าๆ ก็อยากมาทำบุญบ้างไม่ได้หรือไง”

ฉันกับเพื่อนให้อาหารปลาเสร็จก็ไปซื้อนกมาปล่อย หลังจากที่ทำบุญเสร็จมันก็ทำให้ใจสงบขึ้นมาบ้าง อธิบายไม่ถูกเหมือนกัน รู้แค่ว่าทำให้รู้สึกดีขึ้นเยอะเลย

ต่อไปนี้ฉันจะพยายามคิดถึงความเจ็บปวดให้น้อยลง และคิดถึงความสุขให้มากขึ้น

#มหาวิทยาลัย

“เดี๋ยวฉันมานะ”

ฉันบอกเอวากับฟาร์นก่อนจะลุกขึ้น เพราะเห็นว่าพี่ดินเดินมาพอดีจึงรีบเดินไปดักหน้าเขาไว้

“ไหนจะให้เลี้ยงข้าวไงคะ จะกินอะไรบอกมาสิ” ฉันถามพี่ดิน เพราะเขาเงียบไปตั้งแต่เมื่อวาน

“อ่า! เปลี่ยนใจแล้วดีกว่า ^_^”

“คะ ?” ฉันขมวดคิ้วเป็นปมอย่างแปลกใจ

“อีกสองวันจะมีงานสมาคมรวมนักธุรกิจจากบริษัทต่างๆ งานนี้พ่อกับแม่คงให้พี่ไปด้วยแน่ๆ”

“ค่ะ แล้วยังไงหรอคะ” ถึงพี่ดินจะพูดแบบนั้น ฉันก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี

“พ่อกับแม่ก็คงจะจับคู่ให้พี่อีกตามเคย…”

“คงไม่คิดจะให้เมเบลไปเป็นคู่ขาหลอกๆ ให้หรอก ใช่มั้ยคะ” ครั้งนี้ฉันถามกลับอย่างรู้ทัน

พี่ดินยิ้มแบบเขินอาย “ถือว่าช่วยๆ กัน ได้มั้ยครับ พี่ก็ไม่รู้จะหาใคร”

ฉันทำท่าคิด จริงๆ เขาก็ยอมช่วยฉัน ถ้าฉันจะช่วยบ้างก็ไม่เห็นจะแปลกอะไร

“ถ้าเมเบลช่วยครั้งนี้ถือว่าเราหายกันนะคะ ต่อไปนี้ไม่มีอะไรติดข้างกันอีก”

“เป็นคำพูดที่ฟังแล้วหดหู่ใช่เล่นเลยนะครับ”

“ตามนั้นแล้วกันนะคะ ^_^” ฉันยิ้มก่อนจะเดินกลับมาหาเพื่อน

พอมาถึงที่โต๊ะ เอวากับฟาร์นก็มองฉันด้วยสายตาที่แปลกไปจากเดิม

“อะไรของพวกแกอีก”

ขาของฉันมันแข็งทื่อ เริ่มหายใจไม่ทั่วท้องเมื่อร่างของคุณป๋าเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้า เป็นคุณป๋าจริงๆ

ทำไมกัน ทำไมโลกมันถึงไดเแคบขนาดนี้….

สายตาของคุณป๋าจ้องมองใบหน้าของฉันก่อนจะละสายตาต่ำลง มองดูมือของฉันที่กำลังกอดแขนพี่ดินอยู่

“มาคนเดียวหรอครับคุณหิรัญ”

“ใช่ครับ ผมมาคนเดียว” ถึงปากจะตอบ แต่คุณป๋าก็ยังคงมองหน้าฉันอยู่

“แม้ๆ ได้ข่าวว่าคุณหิรัญมีลูกเลี้ยง ไม่คิดจะพามาออกสังคมหน่อยหรอคะ ทำไมดูลึกลับขนาดนี้กัน”

“….คงไม่จำเป็นหรอกครับ”

ฉันเริ่มไม่โอเคแล้ว ไม่อยากยืนอยู่ตรงนี้แล้ว อยากไปให้ไกลๆ จากตรงนี้

“ผู้หญิงคนนี้หน้าตาคุ้นๆ จังเลยนะครับ” คุณป๋าพูดกับฉัน “เธอเหมือนกับผู้หญิงที่ผมคุ้นเคย…”

“คงจะจำคนผิดแล้วล่ะครับ ผู้หญิงคนนี้เป็นแฟนผม” พี่ดินรีบพูดขึ้นเมื่อเห็นท่าไม่ดี

“มะ เมเบลขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ”

พูดจบฉันก็ดึงมือตัวเองออกจากแขนของพี่ดิน จากนั้นก็รีบเดินออกมาจากตรงนั้นให้เร็วที่สุด ฉันไม่ได้จะมาเข้าห้องน้ำ และฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตอนนี้กำลังจะเดินไปที่ไหน การเจอหน้าคุณป๋ามันทำให้ฉันรนรานทำอะไรไม่ถูก

หมับ!!! จู่ๆ แขนของฉันก็ถูกกระชากอย่างแรง

“คะ คุณป๋า” ดวงตาของฉันมันเบิกกว้างเมื่อเห็นว่าเป็นคุณป๋า “ปล่อยนะคะ!!”

ฉันตะเบ็งเสียงดัง โกรธตัวเองที่เดินมาไม่ได้ดูเลยว่าตรงนี้มันไม่มีคนอยู่เลย จะขอความช่วยเหลือจากใครก็ไม่ได้

“ไง ไม่คิดว่าฉันจะเจออดีตเมียอย่างเธอที่นี่” คุณป๋ากระตุกยิ้มชั่วร้ายออกมาบนใบหน้า “ไม่ชอบมางานสังคมแบบนี้ไม่ใช่หรือไง”

“ปล่อย บอกให้ปล่อยไง!!” ฉันพยายามสะบันแขนของตัวเองเพื่อให้หลุดจากการจับกุม แต่มันก็เปล่าประโยชน์

“หรือต้องการจะเอาใจผัวใหม่ ?”

เพี๊ยะ!! ฉันที่อดกลั้นไม่ไหว ได้ฟาดมือลงบนใบหน้าของคุณป๋าอย่างแรง ทำให้ใบหน้าของคุณป๋าหันไปตามแรงที่ฉันฟาดฝ่ามือลง

“หึ!!” คุณป๋าใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้ม ก่อนจะค่อยๆ หันหน้ามามองฉันอีกครั้ง

“เปิดตัวเร็วดีหนิ ทีกับฉันทำไมถึงเอาแต่อ้างนู้นอ้างนี่!!”

“เราเคยมีอะไรเกี่ยวข้องกันด้วยหรอคะ ขอโทษทีค่ะ พอดีลืมไปหมดแล้ว” ฉันจ้องผู้ชายตรงหน้าตาเขม็ง คำพูดและสายตาคู่นั้นมันแข็งกร้าวทันที เมื่อฉันเอ่ยคำที่ห่างเหินขนาดนั้นออกไป

“หรือพอไม่ได้อยู่ในการดูแลของฉันแล้วต้องรีบหาผู้ชายรวยๆ เกาะไว้ ?” คุณป๋ามองฉันด้วยสายตาที่ดูถูกเอามากๆ “เธอมันก็ชอบจับผู้ชายรวยๆ”

ไม่คิดเลยว่าวันนี้ฉันต้องมาเสียความรู้สึกแบบเดิมอีกครั้ง กับผู้ชายคนนี้ที่เอามีดมาแทงตรงแผลเดิมซ้ำๆ ครั้งแล้วครั้งเล่า

“ฉันก็รวย สนใจมาอยู่กับฉันเหมือนเดิมมั้ย หื้ม ?” คุณป๋าเอาหน้ามาใกล้ๆ “ฉันให้เธอได้ทุกอย่าง เธอก็รู้”

ฉันเงียบไม่โต้ตอบใดๆ รู้สึกเบื่อหน่ายที่ต้องเจอกับคุณป๋า หรือฉันไม่ควรอยู่ที่นี่แล้ว ไม่สิ!! ฉันควรย้ายไปอยู่ต่างประเทศเลยดีมั้ย ทุกอย่างจะได้จบจริงๆ สักที

“อร้าย!! คุณป๋าจะพาหนูไปไหนคะ” ฉันร้องออกมาเสียงหลงเมื่อถูกอุ้มขึ้นจนตัวลอย

“ไปคุยกันในรถน่าจะสะดวกกว่า”