เด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD นิยาย บท 1

อาทิตย์ต่อมา ถึงเวลาที่ต้องทำตามคำสั่งมาลิค โดยการไปที่บริษัทของคาแลนในฐานะคนของบริษัทคู่แข่งเพื่อยื่นข้อเสนอให้เขา

แน่นอนว่าฉันแทบนอนไม่หลับทั้งคืนเพราะเอาแต่คิดฟุ้งซ่านที่จะได้เจอกับอดีตคนรัก มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยแต่ก็ขัดคำสั่งไม่ได้

เพราะเดินเข้ามาในบริษัทด้วยชุดยูนิฟอร์มของบริษัทคู่แข่ง ไม่แปลกที่พนักงานของที่นี่จะมองด้วยสายตาไม่เป็นมิตร เมื่อมาถึงห้องทำงานของผู้บริหารสูงสุดฉันก็เอ่ยบอกกับเลขา

“นัดไว้แล้วค่ะ”

เลขาที่นั่งก้มหน้าอยู่เงยขึ้นมองก่อนจะขมวดคิ้วแปลกใจ

“ให้แจ้งว่าใครขอพบคะ”

“มิลาค่ะ”

ถึงจะดูแปลกใจแต่เธอก็ไม่ได้ซักถามอะไรเพียงแค่ยกโทรศัพท์ต่อสายไปหาคนที่อยู่ด้านในห้อง

“เชิญคุณมิลาเข้าพบบอสได้เลยค่ะ”

เมื่อได้รับคำตอบกลับก็ทำให้คนที่พกความมั่นใจมาเต็มร้อยในตอนแรกอย่างฉันต้องรู้สึกประหม่า คิดว่าแค่คุยให้มันจบ ๆ ไป แต่เอาเข้าจริงแม้แต่แรงจะเอื้อมไปจับลูกบิดเปิดประตูยังไม่มี

ยืนมองดูประตูบานใหญ่อยู่นานจนเลขาเริ่มแปลกใจ ในที่สุดฉันก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่รวบรวมความกล้ายกมือขึ้นมาผลักประตูแล้วแทรกตัวเข้ามาภายในห้อง

อุณหภูมิเย็นเฉียบจากเครื่องปรับอากาศกระทบผิวทำให้ขนลุกซู่ไปทั้งตัว เขายังคงชอบอากาศเย็นเหมือนเดิม

“ไม่คิดว่าจะได้เจอกันอีกครั้ง” เสียงทุ้มที่เอ่ยทักทายทันทีที่ประตูถูกผลักเข้ามาทำให้ฉันสะดุ้งและไม่กล้าที่จะเงยหน้าขึ้นมอง

“สะ… สวัสดีค่ะ” อยากจะตีปากตัวเองที่เอาแต่พูดจาติดขัดแบบนี้

“ดอกไม้ที่ฉันส่งไปให้เธอได้รับมันหรือเปล่า… มิลา”

เพราะไม่คิดว่าเจอกันแล้วอีกฝ่ายจะยิงคำถามแบบนั้นก็เลยได้ได้เตรียมตั้งรับ คำพูดที่ดูเหมือนธรรมดาแต่มันแฝงอะไรบางอย่างที่ชวนให้คนฟังขนลุก ฉันได้แต่ยืนนิ่งราวกับวิญญาณหลุดจากร่าง

“รู้ไหมว่าฉันรอเวลาที่จะได้เจอเธออีกครั้งนานแค่ไหน”

“…”

“เอาแต่ก้มหน้าก้มตาแบบนั้นมันเสียมารยาทนะ”

สติที่เคยมีตอนนี้มันไม่หลงเหลืออยู่แล้วเมื่อเงยขึ้นมามองคนที่นั่งอยู่ตรงหน้า หัวใจดวงน้อยที่อยู่ในอกข้างซ้ายมันเต้นรัว ๆ ฉันกำเอกสารในมือเอาไว้แน่น ในตอนนี้แค่อยากรีบคุยให้มันจบ เพราะการมองหน้าเขานาน ๆ อาจทำให้ร้องไห้ได้

เขาดูโตขึ้นมีความเป็นผู้นำแถมยังหล่อขึ้นมาก ๆ แววตาที่เคยมองฉันอย่างอ่อนโยนในตอนนั้น ตอนนี้เต็มไปด้วยความเย็นชา

ได้แต่บอกเพียงในใจว่า… คิดถึงเหลือเกิน

ทำได้เพียงเอ่ยคำขอโทษในใจ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน