เด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD นิยาย บท 2

พี่ลีวายคงจะรับรู้ความรู้สึกภายในใจของฉันเขาถึงพูดแบบไม่แยแสแบบนั้น

“มิลินรู้ค่ะว่าตัวเองไม่คู่ควร รู้ว่าตัวเองอยู่จุดไหน มันก็แค่ความรู้สึก…พี่ลีวายไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ” ในเมื่อความรู้สึกที่มีถูกอีกฝ่ายรับรู้แล้วฉันก็จะไม่ปิดบังอีกต่อไป

“ก็ดี…อย่าทำตัวเหมือนแม่ของเธอ”

“แม่เกี่ยวอะไรด้วยคะ ท่านเสียไปแล้วทำไมยังเอาแต่กล่าวหาว่าแม่ผิด” ฉันเสียใจทุกครั้งที่ได้ยินอีกฝ่ายเอ่ยถึงแม่แบบนี้ เขาไม่ยอมเปิดใจรับฟังเลย ยังนึดติดกับความเชื่อบ้าๆ ของตัวเอง

พี่ลีวายปล่อยมือออกจากใบหน้าของฉันก่อนจะเดินกลับไปที่โต๊ะทำงาน จากนั้นบรรยากาศภายในห้องก็กลับมาเงียบ

ไม่รู้ว่าทำไม จู่ๆ มันก็อยากร้องไห้ ฉันเกลียดความอ่อนแอของตัวเอง หวังว่าสักวันจะเป็นคนที่เข้มแข็งขึ้น

“ห้ามร้องไห้ให้ฉันเห็น”

“แม้แต่น้ำตาของมิลินพี่ลีวายก็รังเกียจหรอคะ”

“ใช่ รู้แล้วก็ดี”

ความรู้มันเจ็บปวดแต่ทำไมฉันถึงยังชอบคนใจร้ายแบบนี้อยู่อีก อยากจะหยุดความรู้สึกบ้าๆ แต่ก็ทำไม่ได้

ก็อกๆ เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น ก่อนจะถูกเปิดเข้ามาโดยที่คนด้านในยังไม่อนุญาต

ผู้หญิงที่อยู่ในชุดเดรสเซ็กซี่ส่งยิ้มหวานให้พี่ลีวาย จากนั้นก็รีบเดินไปนั่งบนตักแกร่ง เธอจูบลงบนซอกคอหนาพร้อมกับใช้มือลูบไล้แผงอก

“คิดถึงจังเลยค่ะ”

พี่ลีวายเหลือบตามองฉันแวบหนึ่ง ก่อนจะอุ้มผู้หญิงคนนั้นขึ้นวางบนโต๊ะทำงานแล้วใช้มือปัดเอกสารลงพื้นอย่างไม่ใยดี

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน