เด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD นิยาย บท 10
สรุปบท เด็กดื้อ - 10 รับผิดชอบ: เด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD
สรุปตอน เด็กดื้อ - 10 รับผิดชอบ – จากเรื่อง เด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD โดย GoodNovel
ตอน เด็กดื้อ - 10 รับผิดชอบ ของนิยายโรแมนติกเรื่องดัง เด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD โดยนักเขียน GoodNovel เต็มไปด้วยจุดเปลี่ยนสำคัญในเรื่องราว ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยปม ตัวละครตัดสินใจครั้งสำคัญ หรือฉากที่ชวนให้ลุ้นระทึก เหมาะอย่างยิ่งสำหรับผู้อ่านที่ติดตามเนื้อหาอย่างต่อเนื่อง
ฉันไม่รู้ว่าพี่ลีวายรู้ได้ยังไงว่าแทนมาที่บ้าน ห้องนอนของเขา
มันอยู่คนละฝั่งกับโรงจอดรถเลยนี่นา หรือว่าได้ยินเสียงตอนแทนขับรถเข้ามาอย่างนั้นเหรอ
หมับ!! ยังไม่ทันจะได้คิดอะไรไปมากกว่านี้แขนของฉันก็ถูกดึงกระชากไปอย่างแรง
“พะ... พี่ลีวายมิลินเจ็บนะคะ”
“อยู่บ้านแต่งตัวมิดชิดปิดถึงคอ แต่พอจะออกไปข้างนอก
กับผู้ชาย…” พี่ลีวายเว้นคำพูดก่อนจะใช้สายตามองเรือนร่างของฉันอย่างพิจารณา แล้วพูดต่อ “แต่งตัวแรดจังนะ”
“พี่ลีวาย!!” ฉันตวาดเรียกชื่อคนตรงหน้าด้วยความรู้สึก
ที่เจ็บปวด
มันจะมีสักครั้งไหมที่เวลาพี่ลีวายจะพูดอะไรแล้วคิดแคร์ความรู้สึกของฉันบ้าง… ไม่เลยสินะ
“ทำไม! ฉันพูดผิดตรงไหน?”
“นี่มันร่างกายของมิลิน แต่งตัวแบบไหนมันก็เป็นสิทธิ์ของมิลิน”
“ก็… แรดดี”
“…”
“อย่าเพิ่งเปลี่ยนชุดล่ะ ฉันอยากให้พ่อเห็นเธอแต่งตัวแรด ๆ
แบบนี้”
ฉันกำมือแน่น การถูกคนที่ตัวเองชอบมองด้วยสายตาดูถูก
แบบนั้นมันเจ็บปวดสุด ๆ ไปเลยแหละ
“ต่อไปนี้… ต่างคนต่างอยู่เถอะนะคะ” คำขอร้องของฉัน
มันออกมาจากความรู้สึกจริง ๆ ถึงแม้จะยังชอบพี่ลีวายอยู่มาก ๆ แต่ฉันไม่สามารถอดทนกับสายตาและคำพูดของเขาได้ตลอด
“ฉันก็ไม่ได้อยากจะไปยุ่งวุ่นวายกับเธออยู่แล้ว”
“ค่ะ”
วันนี้พี่ลีวายทำให้ฉันร้องไห้กี่ครั้งแล้วนะ เขาเก่งจริง ๆ ที่เข้ามาเล่นกับความรู้สึกของคนอื่นได้ขนาดนี้…
ฉันหันหลังเดินออกมาจากห้องของพี่ลีวาย ก่อนจะชะงัก
เมื่อเห็นว่าคุณท่านอยู่หน้าห้อง
“คะ… คุณท่าน”
“ทำอะไรกัน”
ฉันหันกลับมามองพี่ลีวายที่มีแค่ผ้าขนหนูพันรอบเอวอยู่
“พ่อก็รู้ว่าผมเกลียดผู้หญิงคนนี้แค่ไหน ไม่มีวันที่ผมจะทำเรื่องต่ำ ๆ แบบนั้นกับเธอ”
ตอนนี้พี่ลีวายกำลังหัวเสียโวยวายเสียงดังลั่นห้อง
เพราะคุณท่านสงสัยว่าเราสองคนมีอะไรที่เกินเลยกัน แต่คำพูดแบบนั้นถึงจะได้ยินบ่อยครั้งแล้ว… หัวใจมันก็ยังเจ็บอยู่ดี
“พูดอะไรหน่อยสิวะ!!” เขาหันมาตวาดบอกฉันที่นั่งนิ่ง
ไม่ยอมพูดจาเพราะความกลัว ตอนนี้สายตาของคุณท่านน่ากลัวมาก ๆ
“ฉันไม่คิดว่าแกจะทำเรื่องน่าอายแบบนั้นกับหนูมิลินได้!!”
“มะ... ไม่ใช่นะคะฟังหนูก่อน”
“เงียบไปซะ!! ไม่ต้องช่วยมันแก้ตัว!!” คุณท่านตะเบ็งเสียงบอกอย่างไม่สบอารมณ์ ทำให้ฉันไม่กล้าพูดต่อ
คุณท่านถอนหายใจออกมาหนัก ๆ แล้วมองฉันกับพี่ลีวาย
ด้วยสายตาจริงจังก่อนจะพูด “แกต้องรับผิดชอบ!!”
“ฉันจะให้แกหมั้นกับหนูมิลิน!”
“พ่อจะให้รับผิดชอบทั้งที่ผมบอกว่าไม่ได้ทำ… ผมทำไม่ได้
หรอกครับ”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD