เด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD นิยาย บท 9

งานเลี้ยงดำเนินไปเรื่อย ๆ มันช่างแสนจะน่าเบื่อสำหรับฉัน มองไปทางไหนก็เจอแต่คนที่มีฐานะ มีหน้าตาทางสังคม ทุกคนต่างพูดคุยกันเรื่องธุรกิจ ส่วนฉันก็ได้แต่ฟังเงียบ ๆ

มาลิคไม่ปล่อยให้ฉันไปไหนคนเดียว ขนาดเข้าห้องน้ำก็ยังสั่งให้ลูกน้องตามไปด้วย มันอึดอัดมากอยากให้งานนี้จบลงสักที

ฉันมองมาลิคที่กำลังพูดคุยกับผู้ใหญ่ในงาน ลูกน้องเขาก็ออกไปสูบบุหรี่ด้านนอก จึงใช้จังหวะนี้ปลีกตัวออกมาห้องน้ำ

รู้ว่าหากมาลิครู้เขาคงหงุดหงิดมาก แต่อยู่ตรงนั้นฉันรู้สึกว่ามันไม่ใช่ที่ของตัวเองเลยจริง ๆ

“อื้อ ใจร้อนจังเลย เบา ๆ สิคะช้ำหมดแล้ว”

“เดี๋ยวมีคนมาได้ยินนะคะ อื้อ ตัวแดงหมดแล้ว”

ทันทีที่ก้าวขาเดินเข้ามาในห้องน้ำก็ได้ยินเสียงแว่วมา ฉันรีบเม้มปากแน่นเพราะน้ำเสียงแบบนั้นบวกกับคำพูดชวนให้คิดไปถึงไหนต่อไหน

นี่ขนาดห้องน้ำงานเลี้ยงที่มีแต่คนใหญ่คนโตก็ยังไม่เว้นเหรอเนี่ย คนรวยชอบแบบนี้สินะ มันคงเป็นสิ่งที่น่าตื่นเต้นสำหรับพวกเขา

ฉันเดินเข้าไปในห้องน้ำอีกห้องที่ว่าง ไม่ได้จะทำธุระส่วนตัวอะไรแค่กลัวลูกน้องของมาลิคจะหาตัวเจอก็เลยเข้ามาแอบ ขอนั่งเงียบ ๆ ในนี้สักครึ่งชั่วโมง

“คุณคาแลน อื้อ อารมณ์ร้อนไม่เปลี่ยนเลยนะคะ”

“หุบปากไปซะ ร้องอะไรนักหนากลัวคนอื่นไม่ได้ยินรึไง”

เฮือก!! หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบไหวเมื่อได้ยินชื่อที่ผู้หญิงคนนั้นเอ่ยขึ้นไหนจะน้ำเสียงตอบกลับที่คุ้นหู

ฉันกำมือแน่นพยายามเตือนตัวเองว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกันคาแลนมีสิทธิ์จะทำกับใครก็ได้ แต่ทำไมมันหน่วงและเจ็บที่อกข้างซ้ายขนาดนี้กัน

เพราะไม่อยากได้ยินเสียงอะไรต่อ ไม่อยากรับรู้ ฉันตัดสินใจเปิดประตูห้องน้ำแล้วเดินออกมา ไม่คิดว่าห้องตรงข้ามก็จะเปิดประตูออกมาพร้อมกัน

สายตาทั้งสองคู่ประสานกันอย่างไม่ตั้งใจ เป็นคาแลนจริง ๆ เสื้อผ้าที่ยับยู่ยี่ไม่ค่อยเรียบร้อยบ่งบอกว่าทั้งคู่เข้าไปทำอะไรกันในห้องน้ำ

ผู้หญิงคนนั้นดูหงุดหงิดนิดหน่อย เธอไม่สนใจว่าฉันจะสงสัยอะไรไหม ออกมาจากห้องน้ำแล้วก็รีบเดินออกไปเลย ทำให้ตอนนี้เหลือเพียงแค่ฉันกับคาแลนที่ยังยืนมองหน้ากันอยู่

“อะ... เอ่อ ไม่ต้องห่วงนะคะ ฉันจะไม่บอกใคร” พอตั้งสติได้ก็รีบบอกทันที นี่มันจังหวะนรกจริง ๆ

“เรื่องอะไร” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยถามพร้อมหัวคิ้วที่ขมวดเข้ม

“ก็… ที่คุณกับผู้หญิงคนนั้น”

“หืม?”

“ปะ... เปล่า ๆ ค่ะ คือ ขะ... ขอตัวก่อน…” ยังพูดไม่ทันจบ จู่ ๆ คาแลนก็ดึงฉันมาที่หน้ากระจก เขาใช้สองมือจับสะโพกยกตัวฉันลอยขึ้นมานั่งบนขอบอ่างล้างมือ

“ได้ยินว่าอะไรบ้าง”

“ไม่ได้ยินอะไรเลยค่ะ” ตอบแล้วก็รีบก้มหลบสายตาที่กำลังจับผิด หัวใจดวงน้อยมันเต้นรัว ๆ ในตอนที่ใบหน้าคมคายก้มลงมาใกล้

“มาลิคมันไม่ส่งหมาคอยตามเธอหรือไง”

“จริงสิป่านนี้คงกำลังตามหาฉันอยู่ ขอตัวนะคะ” ฉันพยายามหาทางหนี ดันแผงอกแกร่งออกห่างแต่เหมือนคาแลนจะไม่ยอมปล่อยไปง่าย ๆ

แต่ไม่นานคนตัวสูงก็ถอดถอนริมฝีปากออก จากนั้นก็ถอยห่างจากตัวฉัน ไม่มีเวลาให้คิดอะไรมากพอเป็นอิสระฉันก็รีบออกจากห้องน้ำทันที

“หายไปไหนมาครับ นายหงุดหงิดมากเลยตอนนี้” พอลูกน้องมาลิคเจอฉันก็รีบมาประชิดตัวแล้วถามทันที

ฉันไม่ตอบอะไรเดินตามชายที่อยู่ในชุดสูทสีดำกลับมาในงานเลี้ยงอีกครั้ง พอเจอมาลิคก็ถูกสายตาของเขาจ้องเขม็งทันที แต่เพราะมีผู้ใหญ่ในงานเขาก็เลยไม่ทำอะไร

“ฉันต้องขึ้นไปพูดอะไรบนเวทีนิดหน่อย เธอต้องขึ้นไปด้วยเตรียมตัวดี ๆ”

“ทำไมต้องขึ้นไปกับคุณด้วยละคะ งานนี้มันไม่เกี่ยวอะไรกับมิลาเลย”

“เกี่ยวสิ เธอเป็นคนสำคัญของฉันนะมิลา” รู้สึกไม่ค่อยดีกับรอยยิ้มมุมปากของคนเจ้าเล่ห์อย่างมาลิคเลย

ไม่นานมาลิคก็ต้องขึ้นไปพูดกล่าวขอบคุณแขกในงานโดยมีฉันยืนอยู่ข้าง ๆ เขาบนเวที มองไปด้านหน้า ตรงนี้เห็นคาแลนชัดมาก ๆ และแน่นอนว่าสายตาเย็นชาคู่นั้นของเขากำลังจดจ้องมายังใบหน้าของฉัน

มาลิคกล่าวขอบคุณคาแลนที่มาร่วมลงทุนด้วยกัน คำพูดสวยหรูพวกนั้นล้วนเป็นคำลวงทั้งหมด

“ผมมีเรื่องสำคัญอีกเรื่องที่อยากจะบอกให้ทุกคนรู้” จู่ ๆ มาลิคก็เอาแขนโอบมาที่เอวของฉันแล้วดึงให้แนบชิดกับตัวเอง ก่อนจะพูดต่อ “หลายคนคงสงสัยว่าผู้หญิงที่ยืนข้าง ๆ ผมตอนนี้คือใคร”

“…” ตอนนี้มาลิคกำลังจ้องหน้าคาแลนอยู่ เขาคิดจะทำอะไรกันแน่

“เธอชื่อมิลา เป็นว่าที่คู่หมั้นของผมครับ”

หลังจากเสียงประกาศลั่นของมาลิคแขกในงานต่างฮือฮากันใหญ่ ส่วนฉันก็นิ่งค้างเพราะไม่รู้อะไรเลย เขาทำเกินไปแล้ว มายัดเยียดสถานะบ้านี่ให้ทั้งที่ไม่ต้องการได้ยังไง