เด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD นิยาย บท 10

#วันต่อมา

ไม่น่าเชื่อว่าพี่เรย์จะไม่บอกพ่อเรื่องเมื่อวานทั้งที่ฉันไม่ได้ตกลงเรื่องนั้นเลย คงอยากให้เก็บไปคิด แต่ตอนนี้น่ะในหัวมีเพียงความคิดเดียวคือ….อยากกลับอเมริกา

รู้สึกว่าการกลับมาไทยครั้งนี้ทุกอย่างมันแย่ไปหมด ไม่รู้สึกว่าตัวเองมีความสุขเลย เงินทองสถานะทางสังคมฉันไม่ได้ต้องการเลยสักนิด เพียงแค่ความอบอุ่นของครอบตัวที่อยากได้แต่พ่อกับพี่เรย์ไม่สามารถทำให้ได้….ไม่ต่างอะไรกับการอยู่ลำพังบนโลกใบใหญ่

“คุณหนูคะคุณท่านให้แต่งตัวค่ะ”

“คุณพ่อแจ้งไหมคะว่าจะให้แต่งตัวไปไหน”

“บอกว่าจะพาไปที่บริษัทด้วยค่ะ”

“ค่ะ เดี๋ยวเกลจะรีบไปแต่งตัวเดี๋ยวนี้”

นี่สิสิ่งที่ฉันอยากให้เป็นคือการกลับมาช่วยงานที่บริษัทของครอบครัว ไม่ใช่เอาแต่จับคู่อยู่ได้

ติ้ง~ เสียงข้อความแชตเข้าขณะที่ฉันกำลังนั่งรถไปบริษัท เมื่อก้มมาอ่านแชตก็ต้องถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่

Cullen: คิดถึงคนสวยจังเลยครับ

คนอย่างเขาไม่เหมาะกับการพิมพ์อะไรแบบนี้ส่งมาจริงๆ หากไม่เคยเจอหน้าคงคิดว่าเป็นพวกอ่อนโยน แต่ความจริงเขามันป่าเถื่อนที่สุด

Cullen: คืนนี้อยากมาหาฉันที่คอนโดหรือเปล่า

ฉัน: ไม่ว่างค่ะ

Cullen: คำตอบเย็นชาจัง

ฉัน: หาผู้หญิงคนอื่นแก้ขัดไปก่อนได้ไหมคะ วันนี้ฉันคงไปหาไม่ได้

Cullen: ไม่อยากให้ลบคลิปแล้วหรือไง

ฉัน: อยากค่ะ แต่วันนี้ไม่ได้

Cullen: อ่า! ทำยังไงดีฉันดันคิดถึงแต่เธอซะด้วยสิ

ฉันอ่านแชตผ่านหน้าจอไม่ได้กดเข้าไปในช่องแชต ก่อนจะปิดโทรศัพท์แล้ววางไว้บนหน้าตักแล้วถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย

@บริษัท

มาถึงพ่อก็สั่งให้รออยู่ในห้องทำงาน ส่วนตัวเองไปประชุม คิดว่าจะได้ไปด้วยซะอีกแต่เหมือนพ่อยังไม่อยากให้ฉันเข้ามาช่วยงานที่บริษัทสักเท่าไร

“ไม่อยากให้ช่วยแล้วจะพามาด้วยทำไม” ฉันบ่นพึมพำมองพลางวิวด้านนอก ตึกนี้มีความสูงประมาณสามสิบชั้นทำให้เห็นวิวต่างๆ ได้กว้างสามร้อยหกสิบองศาเลย

ผ่านไปประมาณชั่วโมงกว่า

ฉันที่กำลังเบื่อหน่ายกับการไถหน้าจอมือถือเล่นไปมาต้องดีดตัวขึ้นจากโซฟาเมื่อเห็นว่าประตูห้องถูกผลักเข้ามา

“พ่อคะเกลอยาก….” ไม่ทันจะได้เอ่ยขอก็ต้องเงียบปากเพราะมีคนอื่นเดินตามพ่อเข้ามาในห้องด้วย

เจ้าของใบหน้าหล่อคมคายวัยสามสิบต้นๆ ที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้อง เขาหันมายิ้มให้ฉันจึงยิ้มตอบตามมารยาท

“สวยอย่างที่ท่านพูดเอาไว้เลยนะครับ” น้ำเสียงทุ้มเอ่ยขึ้นพร้อมสายตาที่มองมาทางฉันอย่างพึงพอใจ

“เกลนี่คุณบารอน ทำความรู้จักกันไว้สิลูก อีกไม่นานครอบครัวของเราคงได้ปรองดองกัน”

“………” ได้ยินแบบนั้นใบหน้าก็เริ่มชา ที่ให้มาบริษัทเพราะอยากให้เจอเขานี่เอง

“ทำไมไม่ทักทายพี่เขาล่ะเกล มีมารยาทหน่อยสิลูก”

“สวัสดีค่ะ” ฉันยิ้มทักทายตามคำสั่งของพ่อ ทั้งที่ไม่ได้เต็มใจ

“คุยกันไปก่อนนะครับ เดี๋ยวผมขอตัวไปดูงานด้านนอกก่อน” พ่อเปิดทางให้โดยไม่ถามความสมัครใจของลูกสาวตัวเองเลย การทำแบบนี้ยิ่งทำให้รู้สึกอึดอัด

เมื่อคุณพ่อออกไปแล้วผู้ชายที่ชื่อบารอนก็เดินมานั่งตรงโซฟาตัวเดียวกับฉันแต่เว้นระยะห่างพอสมควร

“เพิ่งกลับมาไทยใช่ไหมครับ”

“เกลไม่ชอบถูกคลุมถุงชล” ฉันเปิดประเด็นพูดเรื่องนี้ขึ้นมาทำเอาคนฟังถึงกับตกใจเพราะคงไม่คิดว่าจะพูดออกไปตรงๆ

“บางทีวันข้างหน้าเราอาจจะรักกันก็ได้” คุณบารอนตอบกลับ เคยคิดว่าเขาอาจจะรู้สึกเหมือนกันแต่วันนี้ฉันขอกลับคำพูดนั้น ดูท่าอีกฝ่ายคงไม่ซีเรียสอะไรกับเรื่องที่ถูกจับคู่

“คงไม่หรอกค่ะ เสียเวลาเปล่า”

“คนสวยๆ มักจะใจร้ายแบบนี้ทุกคนหรือเปล่าครับ”

ติ้ง~ ไม่มันได้อ้าปากตอบฉันก้มมองโทรศัพท์ในมือตัวเองซะก่อนเพราะมีแชตเด้งเข้ามา

Cullen: อยากดมกลิ่นหอมๆ จากตัวเธอ

หากไม่รู้จักเขาว่าเป็นนักธุรกิจฉันคงคิดว่าเป็นพวกโรคจิต เพราะคงไม่มีคนปกติที่ไหนพิมพ์ข้อความที่พิมพ์มาไม่ต่างจากพวกโรคจิตอย่างนี้ แถมเรายังไม่ได้รู้จักกันดีขนาดนั้นทำตัวเหมือนพวกคลั่งรักไปได้

“ไปกินข้าวด้วยกันไหมครับ เราจะได้ทำความรู้จักกันมากขึ้น” คุณบารอนถามพร้อมรอยยิ้ม ไม่ใช่ว่าเขาดูไม่ดี เขาดูดีมากๆ แต่ไม่ได้มีความดึงดูดอะไร…ต่างจากอีกคนที่รู้ว่าอันตรายแต่ฉันก็ยังยอมเล่นด้วย

“เอาไว้โอกาสหน้านะคะ วันนี้เกลมีนัดแล้ว”

หลังจากตอบไปแล้วฉันก็ก้มลงพิมพ์ข้อความตอบกลับแชตที่เอาแต่ส่งข้อความมาทั้งวัน

ฉัน: กล้ามารับที่บริษัทหรือเปล่า ถ้ากล้ามาเกลก็จะไปด้วย

เพียงไม่ถึงหนึ่งนาทีข้อความก็ถูกเปิดอ่านและตอบมาเพียงสั้นๆ

Cullen: หืม?

ฉัน: คงไม่กล้าสินะ งั้นเดี๋ยวเกลไปกินข้าวกับคุณบารอน

Cullen: อยู่กับมัน?

ฉัน: ค่ะ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน