เด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD นิยาย บท 13

ฉันหนีมาร้องไห้คนเดียวในห้องนอน ตั้งแต่กลับมาอยู่ที่บ้านชีวิตก็ไม่เคยสัมผัสคำว่าความสุขเลย ตอนอยู่อเมริกามันดีกว่านี้มาก อย่างน้อยก็ไม่เคยถูกบังคับให้ทำในสิ่งที่ตัวเองไม่อยากทำ

ไม่อยากร้องไห้เพราะรู้สึกเกลียดน้ำตาของตัวเอง เกลียดที่อ่อนแอ แต่ทำไมบ่อยครั้งฉันถึงรู้สึกว่าตัวเองกลายเป็นแบบนั้น….เป็นอย่างที่ตัวเองไม่ชอบ

คิดว่าเรียนจบจะมีชีวิตเป็นของตัวเองแต่ทว่ากลับคิดผิด ตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับเป็นหุ่นเชิดที่พ่อสั่งให้ทำในสิ่งที่ตัวเองต้องการ ถึงแม้ฉันจะรั้นแต่รู้ดีว่าไม่มีทางหนีพ้นคงต้องเลือกสักทาง

ปัญหานี้มันอึดอัดภายในใจอนากจะระบายมันออกมาแต่ไม่กล้าพูดกับใครเลยแม้กระทั่งทิชาที่เป็นเพื่อนสนิท

ก็อกๆ เสียงเคาะประตูห้องทำให้ฉันที่กำลังเหม่อมองไปด้านนอดหน้าต่างมีสติ

“คุณหนูคะ ท่านให้มาตามไปทานข้าวค่ะ”

“ฝากบอกคุณพ่อด้วยนะคะว่าเกลไม่หิว” ฉันตะเบ็งเสียงตอบกลับแม่บ้านที่ยืนรอฟังคำตอบอยู่ด้านหน้าประตูห้อง

“ไม่ได้ค่ะ ท่านบอกว่ายังไงคุณหนูก็ต้องไป”

“เกลไม่หิวค่ะ”

“ถ้าคุณหนูไม่ยอมลงไปทานข้าวป้าต้องถูกดุแน่ๆ”

ฉันถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ ก่อนจะตอบกลับ“ก็ได้ค่ะ บอกคุณพ่อว่าเดี๋ยวเกลลงไป”

ผ่านไปสิบนาทีตอนนี้ฉันนั่งอยู่ที่ห้องอาหารโดยมีคุณพ่อนั่งอยู่หัวโต๊ะและพี่เรย์นั่งตรงข้าม

มันแปลกที่ฉันรู้สึกว่าตอนนี้ทั้งสองคนเป็นคนอื่นไม่ใช่คนในครอบครัว…แม้แต่พี่ชายที่เคยรักมากที่สุด

“ที่บริษัทเป็นยังไงบ้าง” พ่อหันไปถามพี่เรย์ขณะกำลังกินข้าว

“น่าเป็นห่วงครับ”

“มีอะไรที่ต้องบอกฉันหรือเปล่า”

“ผมจัดการเองดีกว่า”

“ให้เกลช่วยไหมคะ ตั้งแต่เรียนจบ….” กำลังจะเสนอตัวช่วยเพราะหวังดีแต่กลับถูกพ่อหันมาจ้องเขม็ง “ลูกควรอยู่เฉยๆ แล้วทบทวนสิ่งที่พ่อเสนอให้”

หากบอกว่าผู้ชายคนนี้ไม่ใช่พ่อแท้ๆ ฉันคงเชื่อ นานเท่าไรแล้วที่ไม่เคยได้ยินคำว่ารัก ไม่เคยได้รับความอบอุ่นจากคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นพ่อ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน