เด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD นิยาย บท 17
หัวใจดวงน้อยของฉันมันเต้นรัว ๆ เมื่อได้ยินที่พี่ลีวายสั่งและ
ได้มองแววตาของเขา
“คิดจะเป็นเลขา… เธอต้องพร้อมรับอารมณ์ของฉันได้
ทุกเวลาสิ”
“พะ… พี่ลีวายทำแบบนั้น… กะ… กับเลขาทุกคนเลยเหรอคะ” ฉันกำมือแน่นขณะรอคำตอบ ทั้งที่รู้ว่าเขาจะพูดอะไร
“ก็… ไม่ทุกคน”
สำหรับพี่ลีวายแล้วความสัมพันธ์บนเตียงชั่วข้ามคืนคงเป็น
เรื่องธรรมดามาก ๆ และเขาไม่คิดจะผูกมัดกับใครทั้งนั้น… รวมถึง
ฉันด้วย
เพราะฉะนั้นฉันก็ควรทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเรา
“ปล่อยมิลินเถอะค่ะ เดี๋ยวมีใครมาเห็นเข้า”
“ใครจะกล้าเข้ามา”
“ที่ไม่ยอมปล่อยเพราะพี่ลีวาย… อยากกอดมิลินไว้แบบนี้
เหรอคะ” ฉันตั้งใจพูดเพื่อให้พี่ลีวายปล่อยมือและมันก็ได้ผล
เขาผละตัวออกห่างราวกับรังเกียจ
“ฉันไม่เคยมีความคิดแบบนั้นอยู่ในหัว”
พูดแล้วพี่ลีวายก็เดินไปนั่งที่โต๊ะทำงานตัวเดิม แถมเขายัง
จ้องฉันเขม็ง
“ออกไป”
“คุณท่านสั่งให้มิลินมาช่วยงานค่ะ”
“ไม่มีงานอะไรที่เธอทำได้ ออกไปซะ!! เห็นหน้าแล้วทำให้หงุดหงิดฉิบ!!”
“มิลินจะนั่งเงียบ ๆ ถ้ามีอะไรก็เรียกนะคะ” ฉันเดินมานั่ง
บนโซฟาตัวใหญ่ ถ้าไม่ใช่เพราะคำสั่งของคุณท่านคงกลับไปตั้งนานแล้ว
“แค่เห็นว่าเธออยู่ในห้องมันก็ทำให้อารมณ์เสีย ออกไป
ให้พ้นหน้าฉัน!!”
“อดทนหน่อยนะคะ เลิกงานก็จะไม่ได้เจอหน้ามิลินแล้ว”
“ฉันต้องการให้เธอออกไปตอนนี้”
“มีงานอะไรให้มิลินช่วยบ้างไหมคะ”
พี่ลีวายพ่นลมหายใจออกมาก่อนจะใช้กำปั้นทุบลงบน
โต๊ะทำงานอย่างแรง ทำเอาฉันสะดุ้งโหย่งรีบก้มหน้าเพราะความกลัว
ร่างหนาลุกขึ้นมาจากโต๊ะทำงานอีกครั้ง จากนั้นก็เดินมา
หยุดตรงโซฟาที่ฉันนั่ง
“เธอจะเอาเท่าไร”
“มิลินไม่ต้องการเงินค่ะ”
“หึ! ลืมไปว่าเธอคงเอาจากพ่อฉันมาเยอะแล้ว”
“มะ… ไม่ใช่นะคะ” ไม่รู้ว่าเมื่อไรความคิดในด้านลบ ๆ ของ
พี่ลีวายจะหายไปสักที หรือว่าอาจจะไม่มีวันนั้น
“ถ้าไม่ยอมออกไปฉันจะทำกับเธออย่างวันนั้น”
คำพูดที่หนักแน่นและจริงจังทำให้ขนทั้งตัวของฉันมันลุกซู่
อยากลุกขึ้นออกไปจากห้องมันตอนนี้เลยแต่ว่านี่เป็นคำสั่งของคุณท่าน ถ้ากลับไปตอนนี้จะตอบท่านว่ายังไง
“ถ้าไม่อยากโดน… ก็รีบไปให้พ้นหน้าฉันซะ!!”
“พี่… ลีวายจำเรื่องวันนั้นได้ด้วยเหรอคะ”
“ฉันไม่ได้ความจำเสื่อม!!” เสียงตวาดกลับทำให้ฉันสะดุ้งเล็กน้อยพร้อมกำมือแน่น จู่ ๆ หัวใจก็เต้นรัวเมื่อคิดว่าเขายังจำเหตุการณ์นั้นได้เหมือนกับฉัน
บนหน้าอกของฉัน ก่อนจะพูดต่อ “ฉันเป็นคนทำสินะ”
ใช่! มันเป็นฝีมือของเขา… เจ้าของร่องรอยมือที่บีบเคล้น
จนหน้าอกของฉันมันเขียวช้ำ
“วันนี้ฉันจะทำให้มันช้ำยิ่งกว่าเดิม” สายตาที่ดุดันคู่นั้นทำให้
ฉันรู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งตัว
“ยะ… อย่านะ… อ๊ะ~”
ฉันกัดริมฝีปากแน่นเมื่อพี่ลีวายก้มลงมาใช้ลิ้นสากตวัดเลียวน
ไปมารอบ ๆ เนินหน้าอก ก่อนจะใช้อีกมือบีบเคล้นแต่ไม่ได้รุนแรงนัก
เขาดึงบราเซียของฉันลงเผยให้เห็นหน้าอกทั้งสองเต้าที่ไม่มีอะไรปิดคลุม มันน่าอายจนฉันต้องเบือนหน้าหนี รู้ว่าต่อต้านไปก็เหนื่อยเปล่าจึงนอนนิ่งราวกับหุ่นยนต์
พี่ลีวายซุกใบหน้าลงมาอีกครั้งพร้อมใช้อุ้งปากร้อน ๆ ครอบงำยอดปทุมถันที่ชูชันและใช้ลิ้นตวัดหยอกล้อจนร่างกายของฉันเกร็งกระตุก
“อ๊า~ อ๊ะ~” ฉันรีบยกมือขึ้นมาปิดปากเมื่อเผลอส่งเสียงน่าอายออกมา
“… ดูเหมือนว่าจะเป็นเธอต่างหากที่กำลังติดใจฉัน”
“มะ… ไม่ใช่… อื้อ~”
ฉันกัดริมฝีปากแน่นพยายามห้ามตัวเองไม่ให้รู้สึกแต่ทว่า
ถูกกระทำแบบนี้ใครกันจะหักห้ามได้… คนทุกคนย่อมมีความรู้สึกกันทั้งนั้น
พี่ลีวายหยัดตัวขึ้น ยังไม่ทันจะได้หายใจสะดวกก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อเขาพยายามจะถอดกางเกงซับในตัวจิ๋วที่อยู่ใต้
กระโปรงนักศึกษาของฉันออก
“ยะ… หยุดนะคะ… พอได้แล้ว” ฉันขัดขืนพยายามหนีบขาไม่ให้พี่ลีวายถอดมันออกมาได้สำเร็จจนเขาเริ่มแสดงความไม่พอใจออกมา
“จะให้ฉันถอดมันออกมาดี ๆ หรืออยากให้ฉันกระชากจน
มันขาด”
“…” ฉันถึงกับหยุดชะงักเพราะถ้ามันขาดแล้วจะกลับบ้านยังไง แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็จะไม่ให้เรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นกับเราอีกครั้ง
บทใหม่
ตอนฟรี
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD