เด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD นิยาย บท 17
สรุปบท เด็กดื้อ - 17 ติดใจ: เด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD
เด็กดื้อ - 17 ติดใจ – ตอนที่ต้องอ่านของ เด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD
ตอนนี้ของ เด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD โดย GoodNovel ถือเป็นช่วงเวลาสำคัญของนิยายโรแมนติกทั้งเรื่อง ด้วยบทสนทนาทรงพลัง ความสัมพันธ์ของตัวละครที่พัฒนา และเหตุการณ์ที่เปลี่ยนโทนเรื่องอย่างสิ้นเชิง เด็กดื้อ - 17 ติดใจ จะทำให้คุณอยากอ่านต่อทันที
หัวใจดวงน้อยของฉันมันเต้นรัว ๆ เมื่อได้ยินที่พี่ลีวายสั่งและ
ได้มองแววตาของเขา
“คิดจะเป็นเลขา… เธอต้องพร้อมรับอารมณ์ของฉันได้
ทุกเวลาสิ”
“พะ… พี่ลีวายทำแบบนั้น… กะ… กับเลขาทุกคนเลยเหรอคะ” ฉันกำมือแน่นขณะรอคำตอบ ทั้งที่รู้ว่าเขาจะพูดอะไร
“ก็… ไม่ทุกคน”
สำหรับพี่ลีวายแล้วความสัมพันธ์บนเตียงชั่วข้ามคืนคงเป็น
เรื่องธรรมดามาก ๆ และเขาไม่คิดจะผูกมัดกับใครทั้งนั้น… รวมถึง
ฉันด้วย
เพราะฉะนั้นฉันก็ควรทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเรา
“ปล่อยมิลินเถอะค่ะ เดี๋ยวมีใครมาเห็นเข้า”
“ใครจะกล้าเข้ามา”
“ที่ไม่ยอมปล่อยเพราะพี่ลีวาย… อยากกอดมิลินไว้แบบนี้
เหรอคะ” ฉันตั้งใจพูดเพื่อให้พี่ลีวายปล่อยมือและมันก็ได้ผล
เขาผละตัวออกห่างราวกับรังเกียจ
“ฉันไม่เคยมีความคิดแบบนั้นอยู่ในหัว”
พูดแล้วพี่ลีวายก็เดินไปนั่งที่โต๊ะทำงานตัวเดิม แถมเขายัง
จ้องฉันเขม็ง
“ออกไป”
“คุณท่านสั่งให้มิลินมาช่วยงานค่ะ”
“ไม่มีงานอะไรที่เธอทำได้ ออกไปซะ!! เห็นหน้าแล้วทำให้หงุดหงิดฉิบ!!”
“มิลินจะนั่งเงียบ ๆ ถ้ามีอะไรก็เรียกนะคะ” ฉันเดินมานั่ง
บนโซฟาตัวใหญ่ ถ้าไม่ใช่เพราะคำสั่งของคุณท่านคงกลับไปตั้งนานแล้ว
“แค่เห็นว่าเธออยู่ในห้องมันก็ทำให้อารมณ์เสีย ออกไป
ให้พ้นหน้าฉัน!!”
“อดทนหน่อยนะคะ เลิกงานก็จะไม่ได้เจอหน้ามิลินแล้ว”
“ฉันต้องการให้เธอออกไปตอนนี้”
“มีงานอะไรให้มิลินช่วยบ้างไหมคะ”
พี่ลีวายพ่นลมหายใจออกมาก่อนจะใช้กำปั้นทุบลงบน
โต๊ะทำงานอย่างแรง ทำเอาฉันสะดุ้งโหย่งรีบก้มหน้าเพราะความกลัว
ร่างหนาลุกขึ้นมาจากโต๊ะทำงานอีกครั้ง จากนั้นก็เดินมา
หยุดตรงโซฟาที่ฉันนั่ง
“เธอจะเอาเท่าไร”
“มิลินไม่ต้องการเงินค่ะ”
“หึ! ลืมไปว่าเธอคงเอาจากพ่อฉันมาเยอะแล้ว”
“มะ… ไม่ใช่นะคะ” ไม่รู้ว่าเมื่อไรความคิดในด้านลบ ๆ ของ
พี่ลีวายจะหายไปสักที หรือว่าอาจจะไม่มีวันนั้น
“ถ้าไม่ยอมออกไปฉันจะทำกับเธออย่างวันนั้น”
คำพูดที่หนักแน่นและจริงจังทำให้ขนทั้งตัวของฉันมันลุกซู่
อยากลุกขึ้นออกไปจากห้องมันตอนนี้เลยแต่ว่านี่เป็นคำสั่งของคุณท่าน ถ้ากลับไปตอนนี้จะตอบท่านว่ายังไง
“ถ้าไม่อยากโดน… ก็รีบไปให้พ้นหน้าฉันซะ!!”
“พี่… ลีวายจำเรื่องวันนั้นได้ด้วยเหรอคะ”
“ฉันไม่ได้ความจำเสื่อม!!” เสียงตวาดกลับทำให้ฉันสะดุ้งเล็กน้อยพร้อมกำมือแน่น จู่ ๆ หัวใจก็เต้นรัวเมื่อคิดว่าเขายังจำเหตุการณ์นั้นได้เหมือนกับฉัน
ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหาบทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD