เด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD นิยาย บท 19

ไม่เข้าใจว่าพี่ลีวายกำลังคิดอะไรอยู่ทั้งที่เพิ่งไล่ฉันไปให้พ้นหน้าแต่พอจะไปกลับบอกให้อยู่ หรือเป็นเพราะได้ยินที่ฉันคุยกับแทน

ถึงอย่างนั้นก็ไม่กล้าคิดว่าเขาทำไปเพราะหึงหวง ฉันไม่กล้าหวังหรอก…

“รีบจัดการซะ ฉันกลับมาทุกอย่างต้องเรียบร้อย”

“ตะ… แต่มิลินนัดกับแทนไว้แล้วนะคะ”

“แล้วยังไง?” พี่ลีวายเดินออกไปจากห้องโดยที่ฉันไม่สามารถ

ทำอะไรได้

“…” ฉันถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะเก็บพวกเอกสารบนพื้นขึ้นมา จากนั้นก็โทรไปเลื่อนนัดแทน

แทนตัดพ้อกับฉันจนแอบรู้สึกผิดไม่น้อยเพราะนี่เป็นครั้งที่สองแล้ว

ฉันเปิดเอกสารทีละหน้าและอ่านมันอย่างละเอียด แต่ด้วยความที่ไม่เคยทำงานบริษัทเลยจึงไม่เข้าใจหลายจุด คิดว่าถามพี่ลีวาย เขาก็คงไม่ยอมบอก

หลายชั่วโมงผ่านไป

ตอนนี้เป็นเวลาสามทุ่มฉันอ่านเอกสารจนครบหมดแล้ว และรอพี่ลีวายกลับมา แต่ไร้วี่แววตั้งแต่เขาออกไปจากห้องก็ไม่ได้กลับมา

อีกเลย

แกร็ก! ขณะที่กำลังเหม่อคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยจู่ ๆ ประตูห้อง

ก็ถูกเปิดเข้ามา ฉันรีบหอบเอกสารกองโตลุกขึ้นยืนทันที

“พี่ลีวายคะมิลินอ่าน…”

“บริษัทปิดแล้วนะทำไมหนูถึงยังอยู่ที่นี่” นั่นไม่ใช่เสียงของ

พี่ลีวายแต่เป็นเสียงของลุงยามที่ดูแลความปลอดภัยบริษัท

“ระ… เหรอคะ… ทุกคนกลับกันหมดแล้วเหรอคะ”

“ใช่ครับ”

“รวมทั้งพี่ลีวายด้วยใช่ไหมคะ”

“ท่านประธานกลับไปตั้งแต่หกโมงเย็นแล้วครับ”

“…” ไม่รู้จะพูดอะไรเลยจริงๆ เมื่อรู้ว่าตัวเองถูกหลอกให้อ่านเอกสารกองโตจนดึก แถมคนที่สั่งยังกลับไปโดยไม่บอกสักคำ ถ้าลุงยามไม่มาบอกฉันจะต้องรออีกกี่ชั่วโมงก็ไม่รู้

“ขอบคุณนะคะที่มาบอก”

“รีบกลับไปได้แล้วครับ ดึกแล้วอันตราย”

ลุงยามคนนี้ใจดีมาก ๆ มาส่งฉันด้านล่างแถมยังช่วยโบกรถให้ กว่าจะมาถึงที่บ้านคุณท่านก็นอนไปแล้ว

ฉันทิ้งตัวลงบนเตียงพร้อมถอนหายใจออกมาเบา ๆ พลางคิดถึงสิ่งที่พี่ลีวายทำในวันนี้ คิดแล้วมันก็เสียใจจนอยากจะร้องไห้

“คนใจร้าย!!”

อาทิตย์หน้าคุณท่านก็จะไปรักษาตัวที่ต่างประเทศ ครั้งนี้

คงไปนานเลย ฉันจะอยู่ยังไงหากคุณท่านไปแล้วจะถูกพี่ลีวายกลั่นแกล้งอะไรบ้าง แต่เรื่องที่มันเกิดขึ้นระหว่างเรามันก็ทำให้ฉันคิดมาก

จนนอนไม่หลับ

ก๊อก ๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้ฉันที่กำลังหลับอยู่สะดุ้งตกใจ

ใครกันที่เคาะประตูห้องเสียงดังขนาดนี้ ถ้าเป็นแม่บ้านคงไม่ใช่แน่ ๆ หรือว่ามีใครเป็นอะไร

“คุณท่าน!!” ฉันอุทานออกมาด้วยความเป็นห่วงก่อนจะรีบ

ลุกขึ้นมาเปิดประตูห้อง

เมื่อประตูเปิดออกก็ต้องชะงักพร้อมถอยหลังสองก้าว “พี่ลีวาย”

ฉันหยิกแขนตัวเองหลายครั้งเพื่อพิสูจน์ว่านี่ไม่ใช่ความฝัน

ก่อนจะแปลกใจว่าทำไมพี่ลีวายถึงมายืนอยู่ที่หน้าห้องแบบนี้

“มะ… มีอะไรหรือเปล่าคะ”

“ฉันหิวข้าว”

“ตะ… แต่มันตีสามแล้วนะคะ”

“เป็นคนใช้มีสิทธิ์อะไรมาขัดใจเจ้านายอย่างฉัน ฮะ!!” พี่ลีวายตวาดเสียงดังไม่กลัวว่าคุณท่านจะได้ยิน

“…”

“ลืมตัวหรือไงว่าเป็นคนใช้ หึ!!”

“ดื่มมาเหรอคะ” ฉันถามเพราะได้กลิ่นฉุนของแอลกอฮอล์

จากลมหายใจที่พี่ลีวายพ่นออกมา ไม่รู้ว่าดื่มหรืออาบกันแน่กลิ่นถึงได้

ตีจมูกแรงขนาดนี้

“รีบไปทำอะไรให้ฉันกิน อย่าให้ต้องหงุดหงิด!!”

คนอะไรก็ไม่รู้ตอนไม่เมาว่าอารมณ์ร้ายแล้วพอเมาอารมณ์ร้ายมากกว่าเดิมอีก

ถึงจะง่วงและโกรธสิ่งที่เขาทำวันนี้แต่ก็ต้องทำ จริงอย่างที่

พี่ลีวายว่ายังไงฉันก็ไม่เคยลืมว่าตัวเองเป็นอะไร

ฉันเข้าครัวมาทำข้าวผัดเป็นอาหารที่ทำง่าย ๆ ตอนนี้มันดึกแล้วในตู้ก็ไม่ค่อยมีของอะไรมากนัก ต้องรอตอนเช้าแม่บ้านถึงจะไปซื้อของที่ตลาด

ป็อก! เมื่อวางจานข้าวผัดลงบนโต๊ะพี่ลีวายที่นั่งรออยู่ก็เงยหน้าขึ้นมามอง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน