เด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD นิยาย บท 20

สองวันต่อมา….ฉันนอนอยู่บนเตียงด้วยสภาพที่ไร้เรี่ยวแรงเสื้อผ้าไม่ได้ใส่เลยสักชิ้น รู้สึกตัวร้อนหนาวสั่นตลอดเวลาไม่มีแรงแม้กระทั่งลุกขึ้นไปกินข้าว

“ฉันจะให้แม่บ้านยกอาหารขึ้นมาให้” เจ้าของร่างสูงเอ่ยบอกขณะกำลังแต่งตัวด้วยชุดสูทเพื่อออกไปบริษัท

“อื้อ” แม้แต่เสียงที่จะเปล่งออกไปยังไม่มีเลย มันบอบช้ำไปทั้งตัว รู้สึกเหมือนกำลังจะตาย

คัลเลนเดินมาหยุดข้างๆ เตียง จากนั้นเขาก็โน้มตัวลงมาจูบบนหน้าผากสัมผัสที่นุ่มนวลต่างจากกระทำที่ป่าเถื่อนบนเตียงสิ้นเชิง

“แค่นี้ก็หมดแรงแล้วหรอ ไม่เห็นเก่งเหมือนปากเลย”

“คุณทำแบบนั้นสองวันติด ไม่ตายก็ดีเท่าไรแล้ว” ฉันเปล่งเสียงออกไปอย่างไม่พอใจ หากลุกขึ้นไปอาละวาดได้คงทำไปแล้ว

ที่บอกว่าเขาทำกิจกรรมบนเตียงสองวันติดนั้นไม่เกินจริง เขาหมกมุ่นอยู่กับฉันในห้องไม่ออกไปไหนเลย ทั้งวันเราร่วมรักกันจนนับครั้งไม่ถ้วน ทำทุกที่ไม่ว่าจะเป็นบนเตียง โซฟา โต๊ะ ในห้องน้ำ ในอ่าง หรือแม้กระทั่งระเบียงห้องก็ไม่เว้น จึงไม่แปลกที่ฉันจะนอนซมหมดเรี่ยวแรงขนาดนี้

“อุตส่าห์ช่วยให้เธอปรับตัวได้เร็วๆ เห็นไหมเธอชอบมันขนาดไหน ครางไม่หยุดเลยนะ”

“พะ พอแล้ว” ฉันดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดหน้าแต่ก็ถูกฝ่ามือหนาดึงออกทันที ก่อนที่เขาจะพูด “ฉันจะไปต่างประเทศหนึ่งอาทิตย์”

แทบอยากจะกรี๊ดออกมาใส่หน้าเมื่อได้ยินแบบนั้น เหมือนพระเจ้าเข้าข้างที่ทำให้เขาไปต่างประเทศ ดีใจที่จะไม่ต้องเจอกัน

“อยากไปด้วยกันไหม หืม”

“สภาพเกลเป็นแบบนี้จะให้ไปด้วยหรอคะ”

“เธอสวยที่สุดในสายตาฉัน”

ให้ตายสิ เขาพร่ำบอกคำนี้เป็นร้อยๆ ครั้งในตอนที่เรามีอะไรกัน ปากหวานแต่การกระทำสวนทางและฉันเองก็ไม่ได้รู้สึกดีกับคำชมเลยสักนิด

“ปากหวานกับผู้หญิงแบบนี้ทุกคนเลยไหมคะ”

“แค่กับเธอ”

“เชื่อไม่ได้หรอกค่ะ”

“ตามใจเธอก็แล้วกัน”

เขาไม่ได้พูดอะไรต่อเพราะไม่ได้จริงจังกับคำพูดตัวเองเหมือนกัน จากนั้นก็เดินออกไปจากห้อง ฉันถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ตั้งใจว่าจะนอนต่อเพราะเพลียมากๆ แต่ยังไม่ทันหลับตาก็มีสายโทรเข้า

โทรศัพท์บนหัวเตียงเสียงดังจนน่ารำคาญทำให้ต้องหยิบมาดูว่าใครโทรมา เมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์ของพี่เรย์ก็เริ่มลังเลว่าจะรับดีหรือเปล่า แต่ถ้าไม่รับก็คงจะโทรมาจนไม่ได้นอนกันพอดี

“ฮัลโหลค่ะ”

( พี่โทรไปหาทำไมเพิ่งรับสาย สองวันที่แล้วหายไปไหนมารู้ไหมว่าเป็นห่วง )

เป็นห่วงอย่างนั้นหรอ ฉันอยากจะหัวเราะดังๆ ให้กับคำๆ นี้ที่มันออกมาจากปากของพี่ชาย ถ้าเป็นห่วงจริงจะปล่อยให้ฉันมาอยู่อย่างนี้หรือไง

“มีอะไรก็พูดมาค่ะ เกลอยากพักผ่อน”

( มันไม่ได้ทำอะไรเกลใช่ไหม )

“พี่เรย์คิดว่าเขาจะนอนจับมือเกลเฉยๆ หรอคะ”

( มันรุนแรงหรือเปล่า )

“ไม่รู้สิคะ ที่หายไปสองวันก็คิดเอาสิว่าเกลทำอะไรกับเขาอยู่”

( จะประชดพี่ให้มันได้อะไรขึ้นมาในเมื่อเธอเลือกเอง )

“ค่ะเกลเลือกเอง เพราะไม่อยากอยู่บ้านให้มันอึดอัดไง ทั้งพ่อทั้งพี่เรย์เอาแต่บังคับเกล”

( เกล…..)

“พี่ชายคนเดิมของเกลหายไปไหนคะ เกลคิดถึงพี่ชายที่ใจดีและรักเกล” เพราะร่างกายที่บอบช้ำทำให้สภาพจิตใจอ่อนแอแต่กลับไม่สามารถเรียกร้องอะไรอยากใครได้เลยแม้แต่คำปลอบโยนจากตนในครอบครัว เพราะพวกเขาเป็นคนส่งให้ฉันมาตกอยู่ในสภาพนี้

( อย่าพูดแบบนี้ พี่รักเกลแต่…..)

“ช่างเถอะเกลไม่อยากฟัง พี่เรย์มีอะไรก็พูดมา”

( พี่ต้องการให้ไอ้คัลเลนโอนหุ้นห้าสิบเปอร์เซนต์ของบริษัทเราคืน )

“คิดว่าเกลจะช่วยอะไรได้”

( พี่รู้ว่าน้องสาวของพี่เก่ง )

“จะพยายามแล้วกันค่ะ”

พูดจบฉันก็กดตัดสาย คิดไว้แล้วว่าที่พี่เรย์โทรมาคงไม่ใช่เพราะเป็นห่วงหรอก เขามีจุดประสงค์และมันก็เป็นแบบนั้นจริงๆ

ยังไม่ทันได้วางโทรศัพท์เบอร์ของทิชาก็โทรเข้ามาหลังจากวางสายจากพี่เรย์ไปได้ไม่ถึงนาที

( เกล!! แกอยู่ไหน เป็นอะไร ป่วยหรอ ทำไมโทรไปถึงไม่รับ ขอความก็ไม่ยอมตอบ ฉันเป็นห่วงแกมากนะ ไปหาที่บ้านพี่ชายแกก็บอกว่าแกไม่ได้อยู่บ้าน อยู่ไหนทำไมไม่บอกฉัน )

พอรับสายทิชาก็สาดคำถามมาไม่หยุดจนฉันต้องรีบเบรคก่อนที่คำถามจะยาวกว่านี้

“ชาแกใจเย็นๆ ฉันตอบไม่ทันแล้ว”

( ฮื่อ!! ฉันเป็นห่วงแกไม่เคยหายไป อย่างน้อยถ้าไม่ตอบข้อความก็ต้องรับสาย )

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน