เด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD นิยาย บท 29
ตอนนี้ฉันกำลังนั่งอยู่บนรถสปอร์ตคันหรู รู้ว่าไม่ควรมากับผู้ชายคนนี้แต่ความรู้สึกมันบอกให้รีบออกมาจากตรงนั้น ไม่ทันคิดถึงสิ่งที่จะตามมาหากเขารู้ด้วยซ้ำ
“อยากไปไหน”
“ไม่รู้” ฉันตอบสั้นๆ สายตามองไปที่ด้านนอกหน้าต่างอยู่อย่างนั้นไม่ได้หันมองคนที่นั่งเบาะข้างๆ เลย
“ชอบมันแล้วหรอ”
“……..” พอเจอคำถามนี้จู่ๆ ก็เหมือนคนเป็นใบ้ขึ้นมา ทำไมถึงไม่รีบตอบไปล่ะว่าไม่ใช่ไม่ได้รู้สึก ปากมันหนักอะไรนักหนาถึงเอ่ยคำว่าไม่ออกมาไม่ได้
“ตอบยากมากเลยหรอ อ่า! พี่เสียใจนะเนี่ย”
รู้สึกหงุดหงิดตัวเองที่เป็นแบบนี้ ไม่อยากยอมรับว่าลึกๆ แล้วมันมีความรู้สึกบางอย่างเกิดขึ้น แล้วฉันควรจัดการความรู้สึกนี้ยังไงดี….เพราะเขาไม่ใช่คนที่ฉันควรรู้สึกด้วย….ระหว่างเราสองคนไม่มีทางเป็นไปได้
“อยากหนีจากมันไหม” คนที่กำลังขับรถอยู่หันมาถาม ไม่รู้ว่าพูดแบบจริงจังหรือเปล่า แต่ถ้าใช่เขาคงต้องบ้าไปแล้วที่คิดจะท้าทายคนอย่างคัลเลน “ทำไม่ได้หรอก”
ไม่ได้คิดว่าตัวฉันนั้นสำคัญสำหรับเขา แต่เพราะคนอย่างคัลเลนคงไม่ยอมให้ใครมาหยามได้ง่ายๆ
“ไม่ให้ลองดูก่อนหรอ ได้ไม่ได้ก็นอดูผลลัพธ์ก่อน”
“อย่ามีปัญหากันเพราะฉันเลยค่ะ”
“เย็นชาจัง”
ฉันไม่ได้ตอบกลับอะไรเพราะมัวแต่เหม่อมองนอกกระจก ไม่อยากพูด อยากใช้ความคิดและจัดการความรู้สึกที่มันเกิดขึ้นมากกว่า
“ถ้าไม่อยากกลับบ้านนอนที่คอนโดพี่ไหมคืนนี้”
“หยุดความคิดพวกนั้นดีกว่าค่ะ เพราะฉันรู้ทันคุณ” เป็นครั้งแรกตั้งแต่รถมานั่งในรถที่ฉันหันมามองคนที่นั่งเบาะคนขับเพราะคำชวนที่มันแสลงหูนั้น
“อย่าคิดว่าผู้ชายจะเป็นเหมือนกันหมด พี่ไม่ได้จะไปนอนด้วย”
“………”
“มันไม่ได้สนใจเธอเลยด้วยซ้ำ ตอนนี้มันรู้หรือยังว่าเธอหนีออกมาจากงาน หึ!! คงมัวแต่นัวอยู่”
“อย่าพูดอีกได้ไหมคะ ไม่อยากฟัง”
“เหอะ!! พี่ขอถามได้ไหมว่ามันมีอะไรดี”
“ไม่มี…เขาไม่เคยใจดีเลยสักนิด”
“แล้วตั้งแต่เมื่อไรที่เผลอไปรู้สึกกับมัน”
“……..” ตอบไม่ได้ คิดไม่ออก เพราะฉันก็เฝ้าถามตัวเองซ้ำๆ เหมือนกันว่าเมื่อไร
แต่ที่มันชัดเจนคือตอนนี้ไม่ได้รู้สึกอะไรมากขนาดนั้น มันยังพอถอยได้ คงเพราะเขาคือคนแรกและเรามีอะไรกันบ่อย…ความสัมผัสทางกายมันช่างน่ากลัวต่อความรู้สึกทางใจจริงๆ
รถหรูจอดตรงลานกว้าง ตรงหน้าเป็นสวนสาธารณะ เพราะมันมืดแล้วแถวนี้จึงไม่มีคนพลุกพล่าน ฉันเปิดประตูลงมายืนข้างๆ รถ แล้วสูดอากาศบริสุทธิ์เข้าปอดเพื่อให้ตัวเองผ่อนคลาย
“รู้สึกดีขึ้นไหม” บารอนที่ยืนอยู่ใกล้ๆ หันมาถาม ก่อนจะจุดบุหรี่สูบ
ความจริงผู้ชายคนนี้ก็ดูไม่ใช่คนไม่ดีอะไร ถึงแม้จะพูดมากไปหน่อย ชอบวอแวไปบ้างเวลาเจอกัน แต่ครั้งนี้เขาเป็นคนที่ทำให้ฉันสบายใจขึ้น
บางทีฉันก็คิดว่าตัวเองเลือกผิดตั้งแต่ต้น ถ้าตัดสินใจยอมแต่งงานกับบารอนเราอาจจะตกลงกันได้ดี แต่ตอนนี้มันคงเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้
“กลับไปส่งที่งานหน่อยได้ไหม”
“ยังอยากกลับไปอีกหรอ?” คนตัวสูงถามพร้อมกับพ่นควันบุหรี่มาทางฉัน
“เพราะไม่มีทางหนีพ้นต่างหาก”
“ทำไม?”
“เพราะเขาไม่อนุญาต”
ช่างน่าตลกกับชีวิตสิ้นดี เคยคิดว่าตัวเองจะทำได้แต่สุดท้ายกลับเป็นฝ่ายรู้สึกก่อน เรื่องที่เคยคิดเอาไว้พอนึกย้อนไปแล้วรู้สึกละอายจริงๆ
ฉันแค่อยากออกมาจากตรงนั้นเพื่อทบทวนตัวเองโดยไม่ทันคิดถึงผลที่จะตามมาหากถูกจับได้ พอสมองเริ่มจินตนาการสิ่งที่จะต้องเจอมันก็เริ่มกลัวขึ้นมา
“ขึ้นรถสิ เดี๋ยวกลับไปส่ง”
“ไม่คิดจะพูดอะไรหน่อยหรอ” เสียงทุ้มเอ่ยถามก่อนจะซุกใบหน้าลงมาใช้เขี้ยวฟันคมงับเข้าที่ซอกคอของฉันอย่างแรง “อึก! กะ เกลออกไปข้างนอกมาค่ะ”
“กับใคร”
“………”
“ใครพาเธอออกไป”
“………”
“ตอบฉันมาว่ามันเป็นใครเกลลิน”
เขากดเสียงต่ำถามเพราะกลัวว่าตอบออกไปแล้วจะยิ่งทำให้อีกฝ่ายไม่พอใจหากได้ยินชื่อของบารอน
“อื้อ~”
ฉันร้อฃประท้วงในลำคอเมื่อถูกดูดดึงริมฝีปากจนปวดหนึบและถูกกัดอย่างแรงจนเลือดออก นี่แหละคือบทลงโทษที่ฉันกลัว เขามันบ้า และบ้าได้ยิ่งกว่านี้อีก
“ถ้าให้ฉันเดา” เขาผละใบหน้าออกพร้อมกับเลียริมฝีปากตัวเองเพราะมีเลือดติด ก่อนจะพูด “เธอคงไปกับไอ้บารอน”
“……….” ฉันเม้มปากแน่นตัวเริ่มสั่นเมาเพราะถูกจับได้และกลัวจะถูกทำโทษด้วยเซ็กส์ที่ป่าเถื่อน ไม่ชอบแบบนั้นเลย
“เสียดายมันหรือไงตอนนั้นทำไมไม่เลือกแต่งงานกับมันไปซะ” เสียงทุ้มตวาดถามก่อนที่เขาจะก้มลงมาใช้ฟันงับเข้าตรงไหล่ของฉันอย่างแรงจนเป็นรอยช้ำเลือด
“อื้อ~จะ เจ็บนะคะ”
“เจ็บมากเลยหรอ” เขาเงยหน้ามาถามแต่แววตาคู่นั้นไม่ได้ดูสงสารกันเลยสักนิดถึงแม้ฉันจะร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
“แปลกนะคะตอนเกลออกไปคุณไม่เห็นจะสนใจเลย คงไม่รู้ด้วยซ้ำว่าไปตั้งแต่เมื่อไรเพราะกำลังสนใจผู้หญิงที่บดตักอยู่”
พูดออกไปแล้ว ฉันพูดมันออกไปแบบไม่ทันคิด
“ทำไม เธอหึงฉันรึไง”
บทใหม่
ตอนฟรี
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD