เด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD นิยาย บท 29

ตอนนี้ฉันกำลังนั่งอยู่บนรถสปอร์ตคันหรู รู้ว่าไม่ควรมากับผู้ชายคนนี้แต่ความรู้สึกมันบอกให้รีบออกมาจากตรงนั้น ไม่ทันคิดถึงสิ่งที่จะตามมาหากเขารู้ด้วยซ้ำ

“อยากไปไหน”

“ไม่รู้” ฉันตอบสั้นๆ สายตามองไปที่ด้านนอกหน้าต่างอยู่อย่างนั้นไม่ได้หันมองคนที่นั่งเบาะข้างๆ เลย

“ชอบมันแล้วหรอ”

“……..” พอเจอคำถามนี้จู่ๆ ก็เหมือนคนเป็นใบ้ขึ้นมา ทำไมถึงไม่รีบตอบไปล่ะว่าไม่ใช่ไม่ได้รู้สึก ปากมันหนักอะไรนักหนาถึงเอ่ยคำว่าไม่ออกมาไม่ได้

“ตอบยากมากเลยหรอ อ่า! พี่เสียใจนะเนี่ย”

รู้สึกหงุดหงิดตัวเองที่เป็นแบบนี้ ไม่อยากยอมรับว่าลึกๆ แล้วมันมีความรู้สึกบางอย่างเกิดขึ้น แล้วฉันควรจัดการความรู้สึกนี้ยังไงดี….เพราะเขาไม่ใช่คนที่ฉันควรรู้สึกด้วย….ระหว่างเราสองคนไม่มีทางเป็นไปได้

“อยากหนีจากมันไหม” คนที่กำลังขับรถอยู่หันมาถาม ไม่รู้ว่าพูดแบบจริงจังหรือเปล่า แต่ถ้าใช่เขาคงต้องบ้าไปแล้วที่คิดจะท้าทายคนอย่างคัลเลน “ทำไม่ได้หรอก”

ไม่ได้คิดว่าตัวฉันนั้นสำคัญสำหรับเขา แต่เพราะคนอย่างคัลเลนคงไม่ยอมให้ใครมาหยามได้ง่ายๆ

“ไม่ให้ลองดูก่อนหรอ ได้ไม่ได้ก็นอดูผลลัพธ์ก่อน”

“อย่ามีปัญหากันเพราะฉันเลยค่ะ”

“เย็นชาจัง”

ฉันไม่ได้ตอบกลับอะไรเพราะมัวแต่เหม่อมองนอกกระจก ไม่อยากพูด อยากใช้ความคิดและจัดการความรู้สึกที่มันเกิดขึ้นมากกว่า

“ถ้าไม่อยากกลับบ้านนอนที่คอนโดพี่ไหมคืนนี้”

“หยุดความคิดพวกนั้นดีกว่าค่ะ เพราะฉันรู้ทันคุณ” เป็นครั้งแรกตั้งแต่รถมานั่งในรถที่ฉันหันมามองคนที่นั่งเบาะคนขับเพราะคำชวนที่มันแสลงหูนั้น

“อย่าคิดว่าผู้ชายจะเป็นเหมือนกันหมด พี่ไม่ได้จะไปนอนด้วย”

“………”

“มันไม่ได้สนใจเธอเลยด้วยซ้ำ ตอนนี้มันรู้หรือยังว่าเธอหนีออกมาจากงาน หึ!! คงมัวแต่นัวอยู่”

“อย่าพูดอีกได้ไหมคะ ไม่อยากฟัง”

“เหอะ!! พี่ขอถามได้ไหมว่ามันมีอะไรดี”

“ไม่มี…เขาไม่เคยใจดีเลยสักนิด”

“แล้วตั้งแต่เมื่อไรที่เผลอไปรู้สึกกับมัน”

“……..” ตอบไม่ได้ คิดไม่ออก เพราะฉันก็เฝ้าถามตัวเองซ้ำๆ เหมือนกันว่าเมื่อไร

แต่ที่มันชัดเจนคือตอนนี้ไม่ได้รู้สึกอะไรมากขนาดนั้น มันยังพอถอยได้ คงเพราะเขาคือคนแรกและเรามีอะไรกันบ่อย…ความสัมผัสทางกายมันช่างน่ากลัวต่อความรู้สึกทางใจจริงๆ

รถหรูจอดตรงลานกว้าง ตรงหน้าเป็นสวนสาธารณะ เพราะมันมืดแล้วแถวนี้จึงไม่มีคนพลุกพล่าน ฉันเปิดประตูลงมายืนข้างๆ รถ แล้วสูดอากาศบริสุทธิ์เข้าปอดเพื่อให้ตัวเองผ่อนคลาย

“รู้สึกดีขึ้นไหม” บารอนที่ยืนอยู่ใกล้ๆ หันมาถาม ก่อนจะจุดบุหรี่สูบ

ความจริงผู้ชายคนนี้ก็ดูไม่ใช่คนไม่ดีอะไร ถึงแม้จะพูดมากไปหน่อย ชอบวอแวไปบ้างเวลาเจอกัน แต่ครั้งนี้เขาเป็นคนที่ทำให้ฉันสบายใจขึ้น

บางทีฉันก็คิดว่าตัวเองเลือกผิดตั้งแต่ต้น ถ้าตัดสินใจยอมแต่งงานกับบารอนเราอาจจะตกลงกันได้ดี แต่ตอนนี้มันคงเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้

“กลับไปส่งที่งานหน่อยได้ไหม”

“ยังอยากกลับไปอีกหรอ?” คนตัวสูงถามพร้อมกับพ่นควันบุหรี่มาทางฉัน

“เพราะไม่มีทางหนีพ้นต่างหาก”

“ทำไม?”

“เพราะเขาไม่อนุญาต”

ช่างน่าตลกกับชีวิตสิ้นดี เคยคิดว่าตัวเองจะทำได้แต่สุดท้ายกลับเป็นฝ่ายรู้สึกก่อน เรื่องที่เคยคิดเอาไว้พอนึกย้อนไปแล้วรู้สึกละอายจริงๆ

ฉันแค่อยากออกมาจากตรงนั้นเพื่อทบทวนตัวเองโดยไม่ทันคิดถึงผลที่จะตามมาหากถูกจับได้ พอสมองเริ่มจินตนาการสิ่งที่จะต้องเจอมันก็เริ่มกลัวขึ้นมา

“ขึ้นรถสิ เดี๋ยวกลับไปส่ง”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน