เด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD นิยาย บท 30
ฉันเงียบไม่ยอมบอกพี่ลีวายในสิ่งที่เขาอยากรู้ แต่เหมือนกับว่ากำลังท้าทายเขาอยู่
“เธอเลือกแล้วนะ!!”
พูดจบพี่ลีวายก็ฉุดลากตัวฉันให้เดินขึ้นบันไดตามตัวเองไป
แต่ฉันไม่ยอมทั้งที่ก่อนหน้าเป็นฝ่ายเดินตามขึ้นมาเองแท้ ๆ
“ปล่อยนะคะ มิลินเจ็บ”
“ถ้าไม่อยากให้ฉันใช้ความรุนแรงก็ตอบมา!!”
“ไม่สนใจแล้วจะอยากรู้ไปทำไม”
“คงต้องใช้อย่างอื่นกระตุ้นสินะถึงจะยอมพูด”
ขนทั้งตัวมันลุกซู่ เมื่อคืนก็เพิ่งทำไปพี่ลีวายยังคิดเรื่องบนเตียงอยู่อีกหรือไงทำไมถึงเป็นคนหื่นกามขนาดนี้กัน
“อย่าทำหน้าเหมือนกลัวขนาดนั้นสิ พอฉันทำจริง ๆ เธอเอง
ก็ชอบไม่ใช่หรือไง”
“…”
“อย่าปฏิเสธว่าเธอไม่มีความสุข”
“แต่ไม่ใช่ตอนนี้”
“เธอมีสิทธิ์เลือก? หึ!! ฉันต่างหากที่มีสิทธิ์” คงเป็นเพราะฉัน
เป็นฝ่ายยอมมากเกินไปพี่ลีวายถึงได้เป็นแบบนี้
“เห็นมิลินยอม… ไม่ได้แปลว่าจะต้องยอมทุกครั้งนะคะ”
“ถึงเตียงก่อนแล้วค่อยมาปากดี!!”
“ไม่ไป ปล่อยมิลินนะ!!”
“งั้นก็ตอบคำถามของฉันมา ว่าเธอจะไปไหน” พี่ลีวายจ้องหน้าฉันเขม็ง ยังหาเหตุผลไม่ได้เลย ว่าทำไมเขาถึงอยากรู้มากขนาดนั้น
ถึงขั้นขู่ฉันสารพัด
พี่ลีวายพ่นลมหายใจออกมาแรง ๆ เมื่อถามยังไงฉันก็ไม่ยอมตอบ ก่อนจะอุ้มฉันขึ้นในท่าเจ้าสาวแล้วพาเดินขึ้นบันไดมาในห้อง
ตุบ!!
หลังมันแทบร้าวเมื่อถูกปล่อยกระแทกลงบนพื้นแข็ง ๆ แทนที่
จะเป็นบนเตียง ที่ไม่ร้องออกมาเพราะเจ็บจนจุก
“ถ้ายอมบอกดี ๆ เธอคงไม่ต้องเจ็บตัว”
“อึก!” ความเจ็บปวดที่หลัง ทำให้ฉันไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะลุกขึ้น มันเจ็บมากจริง ๆ ไม่รู้ว่ากระดูกร้าวไปแล้วหรือเปล่า
“ลุกขึ้นมา!!”
“หยุดสักที” ฉันเงยหน้ามองพี่ลีวายที่ยืนอยู่ เขาไม่แม้แต่จะ
ช่วยประคองเลยด้วยซ้ำ เอาแต่จ้องราวกับฉันไปฆ่าใครมา
“ฉันไม่หยุดและเธอก็ห้ามออกไปไหนจนกว่าจะตอบคำถาม”
“บอกเหตุได้ไหมคะ ว่าทำไมถึงอยากรู้มากขนาดนั้น”
“ฉันแค่สงสัยว่าอย่างเธอจะไปไหนได้”
ฉันถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยกายและใจ พอกันทีถ้า
อยากรู้มากขนาดนั้นก็จะบอก
“มิลินจะไปต่างประเทศค่ะ พอใจแล้วใช่ไหม!!”
“ไปทำไม?”
“ก็แค่จะไปดูแลคุณท่าน”
พี่ลีวายเงียบไปครู่ใหญ่ก่อนจะเดินไปนั่งบนเตียงยังคงไม่สนใจฉันที่นอนหมอบอยู่บนพื้น
“ต่อให้เธอหนีไปไกลขนาดไหน คงหนีความรู้สึกตัวเองไม่พ้น”
คำพูดนั้นกำลังตอกย้ำฉันอยู่ ใช่สิ! พี่ลีวายรู้ว่าฉันชอบเขา
มากขนาดไหนก็เลยเอาแต่ล้อเล่นกับความรู้สึกของคนอื่น เขามั่นใจว่าฉันไม่มีวันตัดใจได้
“โอ้ย!!” ขณะที่พยายามจะลุกขึ้นความรู้สึกปวดร้าวไป
ทั้งแผ่นหลังก็แทรกเข้ามา มันเจ็บจนทนไม่ไหว
“เป็นอะไร?”
“จะ… เจ็บค่ะ”
พี่ลีวายขมวดคิ้วก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงเดินมาหยุดตรงหน้าฉัน
“เรียกร้องความสนใจจากฉันอยู่หรือไง”
“ระ... เรียกรถพยาบาลให้มิลินหน่อยได้ไหม”
เหมือนพี่ลีวายไม่ได้ยินที่ฉันบอกเขายังคงนิ่งไม่ยอมทำอะไร
เขาคิดว่าฉันกำลังเรียกร้องความสนใจจริง ๆ อย่างนั้นเหรอ ทั้งที่ตัวเองเป็นคนทำแท้ ๆ
“อึก! มิลินเจ็บจริง ๆ ไม่ได้โกหกนะคะ”
ฉันเงยหน้าขึ้นมองพี่ลีวายครั้งสุดท้ายก่อนที่ภาพจะตัดไป
“ใช่! ไม่มีทางที่ฉันจะสำนึกผิดกับเธอ”
“ออกไปเถอะค่ะ มิลินอยากอยู่คนเดียว”
“คิดว่าฉันอยากอยู่เฝ้าเธอมากหรือไง!! เสียเวลาฉิบ!!”
“เพราะคุณท่านสั่งให้เฝ้าสินะคะ”
“อืม”
“แล้วคุณท่านรู้หรือเปล่าว่าพี่ลีวายเป็นคนทำ”
พี่ลีวายเงียบนั่นแปลว่าเขาไม่ได้บอกคุณท่านว่าตัวเอง
เป็นคนทำให้ฉันเจ็บตัวจนต้องเข้าโรงพยาบาล
“ถ้ามิลินบอกคุณท่านล่ะคะ… จะเป็นยังไงนะ” ฉันยกมือขึ้น
ปาดน้ำตาบนใบหน้าแบบลวก ๆ แล้วถามท้าทาย
พี่ลีวายเดินมาหยุดข้างเตียงที่ฉันนอนอยู่ ก่อนจะโน้มใบหน้า
ลงมาถาม “เธอจะบอก?”
ฉันพอจะรู้ว่าถ้าคุณท่านรู้เรื่องนี้พี่ลีวายต้องเจอหนักแน่ ๆ เพราะคุณท่านเคยบอกเอาไว้ก่อนแล้ว
“กล้าทำแล้วทำไมไม่กล้ายอมรับล่ะคะ”
“อย่ามาขู่ฉัน!!”
“มิลินไม่ได้ขู่ แค่ไม่อยากโกหกคุณท่าน”
พี่ลีวายหยัดตัวตรง ก่อนจะเบือนหน้าหนีแล้วถามอย่างไม่เต็มใจ “ต้องการอะไร”
“ดูแลมิลินจนกว่าจะหายดี ทำให้ได้หรือเปล่าคะ”
หลังจากถามคำนั้นออกไปพี่ลีวายก็หันควับมามอง พร้อม
ขมวดคิ้วเป็นปม “มันไม่มากเกินไป?”
“เทียบกับการกระทำในครั้งนี้ มิลินว่ามันไม่มากเกินไปเลยค่ะ”
“คิดว่าฉันว่างมากหรือไง”
“ไม่เป็นไรค่ะ ไม่อยากทำก็…”
“ตกลง”
ยังพูดไม่ทันจบพี่ลีวายก็รีบเอ่ยแทรก จากนั้นก็เดินไปนั่งกระแทกลงบนโซฟาอย่างไม่สบอารมณ์
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD