เด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD นิยาย บท 32

“วันนี้ไม่ออกไปข้างนอกหรอคะ” ฉันถามเพราะเห็นว่าคัลเลนเขาอยู่ที่บ้านไม่ได้แต่งตัวออกไปไหน

ตอนนี้เราอยู่ที่ห้องอาหาร ใช่ ฉันกำลังกินข้าวพร้อมกับเขา ซึ่งตั้งแต่มาอยู่ที่นี่แทบจะนับครั้งได้

“วันนี้ฉันอยากพักผ่อน”

“ไม่เห็นพี่ชายคุณมาที่บ้านเลย” ที่ถามเพราะแปลกใจ ในเมื่อบ้านนี้มันเป็นของเขาสองพี่น้องแล้วทำไมคาแลนถึงไม่กลับบ้านเลยล่ะ

“ถามถึงมันทำไม”

“แค่แปลกใจค่ะ”

“มันชอบอยู่คอนโดมากกว่า”

“อ๋อ” ฉันพยักหน้าพร้อมตักอาหารเข้าปาก เลี่ยงการสบตากับคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามเพราะมันทำให้หัวใจดวงน้อยวูบไหว จู่ๆ เขาก็มีอิทธิพลกับความรู้สึกเอามากๆ

กินข้าวเสร็จฉันก็ขึ้นมาอาบน้ำในห้อง ไม่รู้ว่าวันนี้จะทำอะไรดีจึงเดินเล่นที่สวนหลังบ้าน ก่อนจะเห็นว่ามีคนกำลังเล่นน้ำอยู่ในสระ

ฉันหยุดมองอยู่ครู่หนึ่งเพราะเห็นว่ายัยเด็กมะลินั่งเฝ้าที่ขอบสระไม่ห่าง อ่า! แบบนั้นไม่ได้เรียกว่าเฝ้า เรียกว่ากำลังอ่อยมากกว่า

หงุดหงิด!! นี่คือความสุขของฉันในตอนนี้

“ถ้าจะมองขนาดนั้นทำไมไม่ลงไปเล่นน้ำด้วยกันเลยล่ะ” ฉันบ่นพึมพำก่อนจะเดินแยกตัวมานั่งเล่นที่สวนเพื่อสงบอารมณ์

ทั้งที่ทิชาเตือนแล้ว ฉันเองก็พยายามเตือนตัวเองแล้วว่าให้ถอยและดึงความรู้สึกกลับมา แต่ทำไมเหมือนมันทำได้ยากเย็นขนาดนั้นก็ไม่รู้

“หยุดคิดสักทีเกล” พึมพำบอกตัวเองรอบที่เท่าไรแล้วก็ไม่รู้ ฉันได้แต่นั่งถอนหายใจทิ้งด้วยท่าทางที่ไร้อารมณ์เหม่อมองพื้น ไม่ทันได้สังเกตว่าตอนนี้กำลังมีคนมองอยู่

“มานั่งทำอะไรตรงนี้”

เสียงทุ้มที่เอ่ยถามทำให้ฉันที่กำลังเหม่อสะดุ้งโย่งแล้วเงยหน้าขึ้นมอง เห็นคัลเลนอยู่ในชุดคลุมอาบน้ำสีดำตรงอกปักด้วยรูปพระจันทร์เสี้ยว ผมเปียกที่ไม่ถูกจัดทรงทำให้เขาดูดีไปอีกแบบ

บอกตามตรงว่าไม่ได้อยากชื่นชมเขาเลย ไม่รู้ว่าเมื่อไรทีาผู้ชายคนนี้เริ่มมีเสน่ห์ในสายของฉัน

“ฉันถาม หูหนวกรึไง” หัวคิ้วหนาขมวดชนกันเมื่อฉันไม่ยอมตอบ

“เกลนั่งตรงนี้ไม่ได้หรอคะ”

ร่างหนาถอนหายใจออกมาหนักๆ กับคำถามยอกย้อนของฉัน ก่อนจะก้าวขาเดินมาหยุดตรงหน้าพร้อมกับยกแขนขึ้นกอดอกมองจ้อง

“เป็นอะไร ฉันทำให้อารมณ์เสีย?”

“เปล่าค่ะเกลไม่ได้อารมณ์เสีย ก็ปกติดี”

“ฉันดูออกว่าเธอกำลังหงุดหงิด” คนตัวสูงโน้มใบหน้าลงมากาอนจะถามต่อ “ใคนทำอะไรให้หงุดหงิดหืม ?”

“มะ ไม่มีค่ะ” ฉันเอนตัวหนี พร้อมหลบสายตา เขาทำราวกับรู้ทันความรู้สึก แต่นั่นมันคือสิ่งที่ฉันไม่อยากให้เขารับรู้เลยสักนิด

“พี่คัลเลนคะ” เสียงเล็กของยัยเด็กมะลิดังแว่วมาแต่ไกล ไม่นานเธอก็วิ่งมากอดแขนเขาเอาไว้แน่น

“มีอะไร”

“คืนนี้มานอนกับมะลิไหมคะ” เธอถามพร้อมส่งสายตาเย้ยใส่ฉัน

“ขอตัวก่อนนะคะ” คิดว่าตัวเองไม่ควรนั่งอยู่ตรงหนี้ เพราะอาจจะแสดงอาการที่ไม่ควรออกมาฉันจึงรีบลุกขึ้น แต่ทว่าเสียงทุ้มกลับออกคำสั่ง “ขึ้นไปรอฉันบนห้อง”

“ทำไมคะ?” ฉันขมวดคิ้วถาม ในเมื่อเขาอยากจะไปนอนกับมะลิแล้วจะให้ฉันขึ้นำปรอบนห้องทำไม

“แล้วทุกทีทำอะไร?”

“คุณก็ไปนอนกับมะลิสิ”

“เธอมีสิทธิ์อะไรมาสั่งให้ฉันไปนอนกับใคร?”

แม้จะเป็นเพียงการพิมพ์ชื่อผ่านตัวหนังสือแต่ฉันก็พอจะนึกสีหน้าและน้ำเสียงของคนที่กำลังพิมพ์ออก รอยยิ้มมุมปากผุดขึ้นมา ก่อนจะพิมพ์ตอบ

ฉัน: แช่น้ำคนเดียวเหงาจังเลยค่ะ

Cullen: ยั่วฉันอยู่ ?

ฉัน: ถ้าตอบว่าใช่คุณจะมาหาเกลไหมคะ

Cullen: เธอเป็นคนอยากให้ฉันอยู่กับมะลิเอง แล้วจะมายั่วทำไม

ฉัน: ตอนนี้เกลคิดถึงคุณจังเลยค่ะ

ฉัน: มาหาเกลได้ไหมคะ เลือกเกลได้ไหม

ฉันเม้มปากแน่นเมื่อพิมพ์มันไปแล้ว ความรู้สึกที่อยากจะแย่งเขามา ไม่อยากให้เขาไปยุ่งกับใคร

Cullen: รับผิดชอบคำพูดของตัวเองด้วย

Cullen: ฉันยืนอยู่หน้าห้องของเธอ รีบมาเปิดประตู

ฉัน: มาตั้งแต่เมื่อไรคะ

Cullen: ตั้งแต่เธอส่งภาพยั่วเย็…ดมาให้ฉัน

หัวใจดวงน้อยมันเต้นรัวๆ เพราะไม่คิดว่าเขาจะมาถึงห้องเร็วขนาดนั้น หากอยู่ห้องมะลิจริงๆ ก็ต้องอยู่ชั้นล่างสิ แต่นี่เราเพิ่งคุยกันไม่กี่นาทีเอง

Cullen: ถ้าต้องการฉันมากก็รีบมาเปิดประตูห้องสิเกลลิน

เมื่อได้อ่านข้อความนั้นขนทั้งตัวมันก็ลุกซู่ เหมือนเพิ่งคิดได้ว่าตัวเองเผลอแสดงอาการอะไรออกไป ตอนนี้ฉันยังคงนั่งนิ่งในอ่างอาบน้ำไม่ได้รีบไปเปิดประตูให้เขาเพราะสมองมันจินตนาการไปถึงไหนต่อไหน