เด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD นิยาย บท 34
ฉันจ้องมองลึกเข้าไปในดวงตาคู่นั้นของพี่ลีวาย หลังจากที่ได้ยินคำตอบหัวใจดวงน้อยมันก็เต้นรัว แต่ก็คิดได้ว่าที่ไม่ยอมปล่อยให้ไป
ก็เพราะความเกลียด สำหรับพี่ลีวายมันแค่นั้น
“อย่าเข้าใจผิดว่าที่ฉันพูดไปเพราะรักเธอ”
“รู้ค่ะ มิลินรู้ว่าพี่ลีวายไม่มีหัวใจ”
“ฉันเป็นคน ทำไมจะไม่มีหัวใจ แต่ในหัวใจของฉันไม่เคยมี
เธออยู่”
คำพูดที่ตอกย้ำทำให้ฉันเกือบจะร้องไห้ออกมาแต่ก็ต้อง
ข่มอารมณ์เอาไว้ เข้าใจว่าไม่รักแต่ไม่เห็นจะต้องพูดย้ำ ๆ ซ้ำ ๆ แบบนี้เลย คำว่าไม่รักได้ยินพี่ลีวายพูดออกมาเป็นร้อย ๆ รอบแล้ว
“สักวันหัวใจของมิลินก็จะไม่มีพี่ลีวายอยู่เหมือนกัน”
“เธอทำไมได้หรอก”
“…”
“เธอเลิกรักฉันไม่ได้”
“มั่นใจมากเกินไปหรือเปล่าคะ”
พี่ลีวายยกยิ้มมุมปากก่อนจะเดินมาหยุดยืนข้าง ๆ ฉันที่นอนอยู่บนเตียง ก่อนจะพูดออกมาอย่างมั่นใจ
“ยิ่งฉันเข้าใกล้มากเท่าไร เธอก็ยิ่งหวั่นไหว เธอจะรู้สึกกับฉัน
มากขึ้นเรื่อย ๆ”
“…” ฉันกัดริมฝีปากตัวเองแน่นเมื่อคำที่เขาพูดมาเป็นความจริง
พี่ลีวายเอามือมาจับปลายคางของฉันแล้วโน้มลงมาบอกเสียงเย็นยะเยือก “ถ้าชอบฉันมาก ก็อย่ามีใครนอกจากฉัน”
“ม… มิลินอยากนอนพัก”
“อืม” พี่ลีวายเดินออกไปสูบบุหรี่ที่นอกระเบียง
ฉันหลับตาลงทำเหมือนว่ากำลังนอนหลับแต่ไม่เลย ความคิด
ในหัวมันฟุ้งซ่านไปต่าง ๆ นานา การให้พี่ลีวายมาคอยเฝ้าแบบนี้
ตอนแรกคิดว่ามันจะดี แต่มันไม่เป็นอย่างนั้น
#วันต่อมา
ฉันลืมตาตื่นขึ้นหันมองไปรอบ ๆ ห้องกลับไร้วี่แววของพี่ลีวาย ภายในใจเริ่มเกิดความสงสัยว่าที่เขาหายไปแบบนี้เพราะไปหา
นางพยาบาลคนนั้นหรือเปล่า
ขณะที่คิดต่าง ๆ นานา อยู่ในหัวไม่ทันได้สังเกตว่ามี
นางพยาบาลเดินเข้ามาตรวจอาการภายในห้อง เสียงเรียกทำให้ฉันตกใจสะดุ้ง
“คนไข้คะ”
“อ่ะ ค่ะ ๆ”
“ขอตรวจหน่อยนะคะ”
พอเห็นหน้าของนางพยาบาล มันก็ทำให้ฉันโล่งใจเพราะเธอ
คือคนที่ส่งตาเยิ้มให้พี่ลีวายเมื่อวาน แต่ก็แอบสงสัยว่าเขาหายไปไหน
ทั้งที่รับปากว่าจะอยู่ดูแล หรือฉันทำให้เขาอึดอัดก็เลยหายไปแบบนี้
หลายชั่วโมงผ่านไปที่ฉันเฝ้ามองหน้าประตูว่าเมื่อไรพี่ลีวาย
จะกลับมา จริง ๆ จะโทรไปถามก็ได้ แต่ไม่อยากไปยุ่มย่ามกับเขา
มากขนาดนั้น
แกร็ก! เสียงประตูห้องถูกเปิด ก่อนจะเห็นว่าพี่ลีวายเดินเข้ามาในห้องในมือเขามีกระเป๋าใบใหญ่
“ไปไหนมาเหรอคะ” พอเจอตัวฉันก็รีบยิงคำถามใส่ทันที
“เก็บเสื้อผ้า ทำไม? คิดว่าฉันจะผิดคำพูดหรือไง”
“เปล่าค่ะ” ฉันเม้มริมฝีปากแน่นที่คิดไปเองว่าพี่ลีวายคงไม่มาเฝ้าอีกเพราะอึดอัด
“ต้องเฝ้าเธออีกหลายวันจะไม่ให้ฉันอาบน้ำเลยหรือไง” พี่ลีวายพูดด้วยอารมณ์หงุดหงิด ก่อนจะหยิบแมคบุ๊กออกมาเปิด
“ทำอะไรคะ” ฉันถามอย่างแปลกใจที่เห็นสายตาคมเอาแต่จ้องหน้าจอไม่พูดไม่จา
“ทำงาน”
พอรู้ว่าทำงานฉันก็เงียบไม่ถามอะไรต่อ บรรยากาศภายในห้องมันอบอวลไปด้วยความอึดอัดจึงหยิบโทรศัพท์มาเล่นพราง ๆ
“เอ๊ะ!”
ฉันขมวดคิ้วอย่างงุนงงเมื่อเห็นว่าไลน์ของแทนถูกบล็อก รวมทั้งเบอร์ของเขาด้วย ซึ่งมันเป็นไปไม่ได้เพราะว่าฉันยังไม่ได้บล็อกเขาเลย
ฉันละสายตาจากจอโทรศัพท์มองพี่ลีวายอีกครั้ง จะเป็นใคร
ไปไม่ได้หรอกนอกจากเขา ว่าแต่โทรศัพท์ของฉันมันมีรหัสผ่านนี่แล้ว
ฉันรีบก้มหน้าหลบสายตาพร้อมกับเม้มปากแน่น เวลาแค่
หนึ่งอาทิตย์มันไม่ได้นานอะไรเลย ทำไมพี่ลีวายถึงพูดราวกับมันนาน
เป็นปี ๆ
#คอนโด
เป็นอย่างที่คิดจริง ๆ พี่ลีวายพามาที่คอนโดไม่ได้ไปทำธุระอะไรอย่างที่เขาบอก ฉันถูกลากตัวเข้ามาในห้องนอน
“ไหนบอกว่าจะไปทำธุระก่อนไงคะ”
“จู่ ๆ ฉันก็มีอารมณ์”
“แต่… มิลินเพิ่งหายถ้าเกิด… อ่ะ!!” มือหนาคว้ามากระชาก
แขนฉันอย่างแรง แล้วผลักลงบนเตียงขนาดคิงไซส์
“เดี๋ยวฉันจะทดสอบให้เองว่าเธอหายดีหรือยัง”
พี่ลีวายบอกพร้อมกับยกมือขึ้นมาปลดเม็ดกระดุมเสื้อของตัวเองออกทีละเม็ด ๆ ทำเอาหัวใจดวงน้อย ๆ ของฉันกระตุกวูบ
“มิ… ลิน… เป็นประจำเดือนค่ะ” ฉันตะเบ็งเสียงออกไปดัง
ลั่นห้องทำให้พี่ลีวายที่ได้ยินถึงกับหยุดชะงัก
“ว่าไงนะ”
“ก็บอกว่าประจำเดือนมาไง”
“เธอไม่ได้หลอกฉัน?” ฉันส่ายหน้ารัว ๆ แทนคำตอบ จากนั้น
พี่ลีวายก็พ่นลมหายใจออกมาแรง ๆ ก่อนจะตวาดถาม “แล้วทำไม
ไม่รีบบอกฮะ!!”
“มิลินยังหาจังหวะบอกไม่ได้ ก็!! พี่ลีวายนั่นแหละเอาแต่ฉุดลากไม่ยอมฟังอะไร”
“ฉันผิด?”
“ใช่ค่ะ”
“แต่ฉัน… มีถุงยาง” คำพูดนั้นทำให้ขนมันลุกซู่ไปทั้งตัวของฉัน ถึงแม้จะหาข้ออ้างแบบนี้แต่ก็ยังไม่สนใจอย่างนั้นเหรอ
“หมายความว่ายังไง…” ตายแน่ ๆ ถ้าพี่ลีวายรู้ว่าฉันโกหก เพราะไม่ได้เป็นประจำเดือนจริง ๆ เขาจะต้องโมโหขนาดไหน
ไม่อยากจินตนาการเลย
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD