เด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD นิยาย บท 35

ผู้หญิงตรงหน้ามองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าแถมยังใช้สายตาในเชิงดูถูก ก่อนจะพูดคำที่ไม่คาดคิดออกมา

“ขายตัวหรอ”

“นั่นมันเธอหรือเปล่า” ฉันตอบกลับ มารยาทไม่ควรใช้กับผู้หญิงคนนี้ ในเมื่อเธอเอ่ยคำน่ารังเกียจนั้นออกมาก่อนฉันเองก็ไม่จำเป็นต้องพูดดีด้วย

“ฉันอยู่สูงกว่าเธอ”

“รู้หรอว่าฉันเป็นใคร ฟังจากที่คัลเลนพูดเธอน่าจะเป็นแค่กาฝากนะ” จะว่าฉันกำลังพูดเหยียดก็ได้ นั่นก็เพราะเธอเริ่มก่อน

“อีกไม่นานหรอกเธอได้กระเด็นออกไปจากชีวิตเฮียแน่”

“ถ้าเป็นแบบนั้นฉันจะขอบคุณมาก” ฉันยิ้มรับพร้อมตอบไปอย่างอารมณ์ดี

“อย่าทำเหมือนตัวเองสำคัญกับเฮียหน่อยเลย เธอไใ่มีทางเป็นนายหญิงของบ้านหลังนี้ได้หรอก”

“แน่นอน ฉันไม่ได้อยากเป็นอยู่แล้ว แต่ก็ควรรู้ไว้นะว่าไม่มีทางเป็นเธอเหมือนกัน”

“รอดูสิ ถ้าเฮียได้ฉันเมื่อไรคงจะหลงจนโงหัวไม่ขึ้น”

“อ๋อ แบบที่ตอนนี้เขากำลังหลงฉันจนโงหัวไม่ขึ้นน่ะหรอ”

“ฉันขอเตือนด้วยความหวังดี รีบออกไปจากชีวิตเฮียซะก่อนจะโดนท่านกำจัด”

“ฉันไปแน่ถ้าได้สิ่งที่ต้องการ”

พูดจบฉันก็หันหลังให้เธอพร้อทกับเดินขึ้นบันไดมาบนชั้นสอง เข้ามาสงบสติอารมณ์ภายในห้อง ยอมรับว่าหัวอุ่นๆ นิดหน่อย กับคำพูดเหล่านั้นของผู้หญิงที่อายุน้อยกว่า

ไม่รู้ว่าคัลเลนคุยอะไรกับพ่อของเขาบ้างพอเข้ามาในห้องก็ดูอารมณ์ไม่ค่อยจะดีเท่าไร

“ผู้หญิงคนนั้นจะมาอยู่ที่นี่หนึ่งเดือน” เขาบอก แม้แต่ชื่อของเธอยังไม่อยากเอ่ยเลย หล่อนคงทำอะไรให้เขาไม่พอใจมากๆ

“ให้เธอพักขั้นไหนคะ”

“ชั้นสาม”

“……..” ชั้นสามมันคือชั่นส่วนตัว ฉันไม่เคยขึ้นไปแต่ได้พอได้ยินแม่บ้านเล่าให้ฟังบ้าง ไม่คิดว่าเด็กคนนั้นจะมีสิทธิ์ไปอยู่

“พ่อบังคับ ฉันไม่ได้เต็มใจ”

เมื่อเห็นว่าฉันเงียบไปเขาก็เอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง จริงๆ ไม่ต้องอธิบายอะไรเลยก็ได้เพราะฉันก็ไม่ได้สำคัญพอที่จะมารับรู้เรื่องส่วนตัวของเขาขนาดนั้น

“เกลไม่ได้…..” ยังพูดไม่ทันจบจู่ๆ เขาก็รีบเอ่ยแทรกขึ้นมาซะก่อน “สายตาเธอมันฟ้อง”

“………”

“รู้สึกกับฉันมากเลยหรอ” ร่างหนาโน้มตัวลงมาใกล้ๆ ฉันที่กำลังนั่งอยู่บนเตียง เมื่อเงยขึ้นใบหน้าของเขาสองคนมันก็ใกล้กันแค่คืบ เพียงเท่านี้หัวใจดวงน้อยๆ ของฉันก็เต้นรัวโคมๆ

ฉันที่กำลังเม้มปากแน่นอึ้งไปชั่วขณะเมื่อได้สติก็เริ่มคิดหาคำพูดมากลบเกลื่อนความรู้สึก “กะ เกลไม่ได้รู้สึกอะไร”

“ฉันดูออก” อาการของฉันมันชัดเจนขนาดนั้นเลยหรอ ทำไมล่ะ ทำไมดูออกง่ายขนาดนั้น น่าอายจัง

“ช่างมันเถอะ ก็แค่ความรู้สึกบ้าๆ คุณอย่าสนใจนักเลย” ฉันตอบปัดๆ พร้อมกับเอนตัวหนีเพราะใบหน้าของเราสองคนนั้นมันใกล้กันมากเกินไป

“ถ้าอยากได้หุ้นของบริษัทฉันก็จะคืนให้”

“พะ พูดจริงหรอคะ”

ฉันเบิกตากว้างอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง แต่มันมีแวบหนึ่งที่คิดว่าหากได้คืนไปแล้วเราอาจจะไม่ได้เจอกันอีก จู่ๆ มันก็ไม่พร้อมจะไปจากเขาขึ้นมาซะดื้อๆ ทั้งที่มันคือสิ่งที่เคยต้องการมากๆ

“อืม ฉันจะคืนให้ทั้งหมดแต่มีข้อแม้”

“….อะไรคะ”

“หลังจากที่ได้หุ้นคืนไปแล้วเธอจะต้องอยู่กับฉันต่อ ว่ายังไงยอมหรือเปล่า” เพียงแค่สบตาคู่นั้นก็เหมือนถูกสะกดให้ตอบออกไปตามความรู้สึก “ค่ะ เกลยอม”

“หึ! ที่เธอทำอยู่เพราะพ่อของเธอหรือเพราะฉันกันแน่”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน