เด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD นิยาย บท 35
สีหน้าของฉันซีดเผือดเมื่อเห็นพี่ลีวายถอดเสื้อออกจากตัว คิดว่าถ้าอ้างเรื่องเป็นประจำเดือนออกไปจะได้ผล แต่ผิดคาดเพราะเขาก็ยังคิดจะทำโดยไม่สนอะไร
ต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ หรือพี่ลีวายจะรู้ว่าฉันโกหก
“ม… มิลินว่ารอให้ประจำเดือนหายก่อนดีไหมคะ”
“บอกแล้วไงว่าฉันมีถุงยาง”
“แต่มันเปื้อนนะคะ”
“เปื้อนก็แค่เปลี่ยนผ้าปูที่นอน”
“…” ไม่ว่าจะหาเหตุผลอะไรมาแก้ต่าง แต่สุดท้ายพี่ลีวาย
ก็โต้แย้งมันทุกข้อ ทำเอาฉันจนมุม
“รีบ ๆ ถอดเสื้อผ้าฉันมีเวลาไม่มาก”
“ถ… ถ้ามีธุระก็รีบไปทำก่อนดีกว่าค่ะ ระ... เรื่องนี้เอาไว้ทำทีหลังก็ได้”
“ฉันบอกให้ถอดเสื้อผ้า เข้าใจยากตรงไหน”
“…” ให้ตายสิเขามุ่งมั่นที่จะทำเรื่องแบบนั้น มากขนาดนี้เลยหรือไง
ฉันก้มหน้าลงพร้อมความคิดไม่ตก ยังไงก็ไม่รอดสินะ ต่อให้ปฏิเสธแต่ฉันรู้ดีว่าสุดท้ายมันจะเกิดขึ้น เพราะฉันเองที่เป็นฝ่ายยอม
พี่ลีวายพูดถูก… เพราะคำว่ารักทำให้ฉันปฏิเสธเขาไม่เคยได้
สักครั้ง
“อึก!” ดวงตากลมของฉันเบิกกว้างเมื่อเงยหน้าขึ้นมา แล้วเห็น
พี่ลีวายเปลือยเปล่าไร้เสื้อผ้าปิดคลุมร่างกาย พอได้เห็นก็ทำเอาใบหน้ามันร้อนผ่าวขึ้นมาทันที
ร่างหนาคร่อมขึ้นมาบนตัวของฉันก่อนจะจับชายเสื้อที่ฉันสวมใส่แล้วค่อย ๆ ถอดมันออก เผยให้เห็นหน้าอกสองเต้าที่มีเสื้อชั้นใน
ลายลูกไม้สีชมพูอ่อนปิดคลุมเนินอกอยู่
“อื้อ~” ฉันครางออกมาเบา ๆ แล้วกัดริมฝีปากแน่นเมื่อ
ฝ่ามือหนาบีบเคล้นหน้าอกทั้งสองเต้าอย่างหื่นกาม
“เบา ๆ หน่อยสิคะ บะ... บีบแรงขนาดนี้เดี๋ยวช้ำพอดี”
“เธอควรปรับตัวให้ชินมากกว่าขอร้องให้ฉันทำเบา ๆ”
คำตอบนั้นทำเอาฉันกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ เพราะมันหมายความว่าพี่ลีวายจะไม่เบามือและอาจจะรุนแรงได้มากกว่านี้
ริมฝีปากหนาก้มลงมาจูบเบา ๆ บนเนินอก จากนั้นก็ใช้เขี้ยวฟันคมงับอย่างแรงจนเกิดรอยแดง ทำเอาฉันร้องเสียงดังเพราะความเจ็บ
“โอ้ย~ มันเจ็บนะคะ”
ทั้งที่เพิ่งออกจากโรงพยาบาลวันแรงแต่พี่ลีวายไม่เบามือเลยเหมือนเขาตั้งใจทำแรง ๆ ให้ฉันเจ็บมากกว่า เพื่อความสะใจสินะ
“เจ็บก็ต้องทน เพราะเธอทำให้ฉันเป็นแบบนี้เอง”
“มิลินทำอะไรอีกคะ อ๊า~”
พี่ลีวายไม่ตอบคำถาม แต่ใช้ริมฝีปากตะโบมดูดยอดปทุมถันอย่างมูมมามราวกับทารกที่หิวโหย
มือหนาบีบเคล้นเต้าอวบข้างนึง ส่วนอีกข้างขยับลงไปสัมผัส กึ่งกลางกายผ่านสิ่งกีดขวาง พี่ลีวายชะงักมือไปครู่นึงก่อนจะทำต่อ
เขี้ยวฟันคมขบกัดปลายจุกของฉันถี่ ๆ ให้ความรู้สึกเจ็บจี๊ดเบา ๆ ทว่าขณะเดียวกันก็กลับเสียวสยิวอย่างบอกไม่ถูก
กางเกงฉันถูกปลดให้ต่ำลงเรื่อย ๆ จนในที่สุดก็ถูกถอดให้พ้นเรียวขา ก่อนที่พี่ลีวายจะใช้มือสัมผัสกับกลีบกุหลาบอีกครั้ง
ยะ... แย่แล้ว…
ฉันดันไปโกหกไว้ว่าตัวเองเป็นประจำเดือน แบบนี้พี่ลีวาย
ต้องโกรธมากแน่ ๆ
“ทำไมไม่มีเลือด?” นิ้วเรียวที่ถูกเคลือบด้วยน้ำหวานเหนียวเหนอะของพี่ลีวายชูขึ้นตรงหน้าฉัน
“คะ... คือ... คือมิลิน...”
“ประจำเดือนบ้านเธอเป็นสีนี้?”
“มะ... ไม่ใช่ค่ะ”
“แล้วมันหมายความว่าไงวะฮะ!!”
เสียงตวาดที่ดังลั่นของพี่ลีวายทำเอาฉันสะดุ้งโหยงด้วย
ความตกใจ ร่างกายสั่นเทิ้มเพราะความหวาดกลัว
“มะ... มิลินขอโทษค่ะ มิลินไม่ได้ตั้ง…”
“ไม่ได้ตั้งใจ หึ! เธอนี่มันเสแสร้งฉิบหาย”
เอวหนาของพี่ลีวายตอกเข้ามาด้วยความรุนแรงจนหน้าอก
ของฉันกระเพื่อมขึ้นลง ศีรษะกระแทกกับหัวเตียงครั้งแล้วครั้งเล่า มันเจ็บจนหยดน้ำใส ๆ ไหลออกมาจากตา
“คนใจร้าย อึก~”
“เธอทำให้ฉันเป็นแบบนี้ อย่าโทษคนอื่น อ๊า~”
ปึก ปึก ปึก ปึก!!
พี่ลีวายจับฉันให้นอนคว่ำในท่าคลานเข่า จากนั้นก็เสียบ
ท่อนเอ็นร้อนเข้ามา ก่อนจะตะบี้ตะบันกระทั้นกระแทกอย่างบ้าคลั่ง
“อื้อ อึก~ มะ... มิลินไม่ไหวค่ะ”
“ไม่ไหวก็ต้องทน อ๊า ฉันเสียวจะตายอยู่แล้ว ซี้ด~”
ฝ่ามือหนาของพี่ลีวายฟาดลงมาบนก้นฉันอย่างแรง พร้อมทั้ง
อีกมือที่ดึงกระชากศีรษะ ขณะที่แก่นกายก็ซอยเข้าใส่อย่างไร้ความปรานี
ปึก ปึก ปึก ปึก!!
ไม่รู้ว่านานเท่าไรที่ร่างกายของฉันถูกพี่ลีวายทารุณ
อย่างโหดเหี้ยม คนใจร้ายมีแต่ความโกรธเกรี้ยวฝังลึกอยู่ในแววตา
ยิ่งร้องขอความเห็นใจ กลับยิ่งกระแทกเอวเข้าใส่อย่างป่าเถื่อน
“อึก มะ... ไม่ไหวแล้ว ฮือ~”
“ซี้ด จะแตกแล้ว อ๊า~”
ดังก้องเบา ๆ ก่อนจะสัมผัสได้ถึงน้ำกามอุ่น ๆ ที่พวยพุ่งออกมาเปื้อน
หน้าท้อง
ใบหน้าของคนใจร้ายจ้องมองมาราวกับสะใจ ไม่ได้มี
ความสงสารหรือเห็นใจฉันเลยแม้สักนิด
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD