เด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD นิยาย บท 36

หลังจากทำเรื่องอย่างว่าเสร็จพี่ลีวายก็พาฉันมาทำธุระด้วย

ทั้งที่ขอรออยู่ห้องแต่เขาก็ไม่ยอม ปฏิบัติกับฉันราวกับไม่ใช่คนที่เพิ่งออกจากโรงพยาบาล

รถหรูขับมาจอดหน้าตึกร้างซึ่งไม่รู้เหมือนกันว่ามันคือที่ไหน

แต่ก็ไม่ได้แปลกใจที่เห็นมีคนยืนเป็นบอดี้การ์ดอยู่เพียบ ให้เดาคงจะมาเคลียร์เรื่องธุรกิจสีเทาของเขา

ถึงจะรู้เกี่ยวกับการค้าธุรกิจสีเทาของพี่ลีวาย แต่ปกติฉันไม่เคยมาด้วย ถือว่านี่เป็นครั้งแรก เพราะคุณท่านเคยสั่งเอาไว้ว่า ถ้างานไหน

ที่อันตรายไม่ควรเอาฉันมาเกี่ยวด้วย แปลว่าครั้งนี้คงไม่อันตรายอะไร

“บอกเจ้านายของแกว่าฉันมีเรื่องจะคุย” พี่ลีวายบอกคนที่ยืนเฝ้าอยู่หน้าตึก ก่อนที่คนนั้นจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาคุยกับเจ้านายของเขา

ทั้งที่ควรจะกลัวแต่ฉันกลับรู้สึกตื่นเต้นเพราะมันคือครั้งแรก

ที่ได้มาเห็นอะไรแบบนี้กับตาของตัวเอง ทั้งที่รู้ว่าอันตรายแต่ฉันกลับรู้สึกปลอดภัยเพราะมีพี่ลีวายอยู่ข้าง ๆ

“เชิญครับ” ชายหน้าโหดหุ่นท้วมเอ่ยบอกก่อนจะเดินนำขึ้นไปบนตึก

จู่ ๆ พี่ลีวายก็เอามือมากุมมือฉันไว้ การกระทำแบบนั้นทำให้ฉันตกใจอย่างมาก จากนั้นหัวใจดวงน้อยก็เต้นแรงอย่างไร้เหตุผล

“ที่นี่อันตราย” เขาบอกเพียงสั้น ๆ แต่ฉันก็มโนคิดไปเองแล้วว่า

ที่บอกเพราะเป็นห่วง

“ถ้าอันตรายก็อย่าปล่อยมือจากมิลินนะคะ”

พี่ลีวายมองหน้าฉันแล้วพ่นลมหายออกมาแรง ๆ คล้ายหงุดหงิดกับท่าทางของฉันแต่เขาก็ไม่ได้พูดหรือต่อว่าอะไร

พอขึ้นบันไดมาเรื่อย ๆ จากตึกร้างก็เริ่มดูดีขึ้น ชั้นบนถูกตกแต่งให้เหมือนกับโรงแรมทั่วไป ไม่ได้มีสภาพเก่าอะไรเลย แต่แปลกที่ทำไม

ถึงปล่อยให้ชั้นล่างรกร้างขนาดนั้น

ผู้ชายหุ่นท้วมพาฉันกับพี่ลีวายเข้ามาในห้อง ๆ หนึ่ง ซึ่งมีผู้ชายร่างสูงที่สวมใส่เสื้อเชิดแบบไม่ค่อยเรียบร้อยยืนรออยู่

“มาสักทีนะ ไอ้ลีวาย” ผู้ชายคนนั้นพูดขึ้นพร้อมยิ้ม ทั้งสองคน

คงรู้จักคุ้นเคยกันมาก่อนแล้ว เพราะทำธุรกิจร่วมกัน

ใบหน้าที่หล่อดูดีของเขามันสะกดสายตาฉันครู่หนึ่ง แต่ถูก

พี่ลีวายบีบมือแรงมาก ๆ ทำให้ได้สติ

ทั้งที่ไม่เคยเจอกันมาก่อนแต่พอมองตาเขากลับรู้สึกว่าคุ้น

เอามาก ๆ ผู้ชายคนนี้หน้าคล้ายกับคนที่ฉันรู้จักแต่นึกไม่ออกว่าใคร

“คุยธุรกิจทำไมต้องพาผู้หญิงมาด้วย” เขาคนนั้นมองฉัน ก่อน

จะเดินมาหยุดตรงหน้า แล้วพูด “สวย”

เขายกมือขึ้นมาจะจับใบหน้าของฉันแต่ถูกพี่ลีวายปัดออก

อย่างแรง พร้อมบอกเสียงดังลั่น “อย่าแตะต้องตัวเธอ”

“หึ! กูก็คิดว่ามึงพาผู้หญิงมาให้เป็นข้อแลกเปลี่ยนสำหรับธุรกิจของเรา”

คำพูดนั้นทำเอาขนทั้งตัวของฉันมันลุกซู่ก่อนจะหันมองพี่ลีวายพร้อมคิดในใจ หรือว่าที่เขาดึงดันจะพาฉันมาด้วยเพราะมีอะไรแอบแฝง

“รีบคุยเรื่องธุรกิจก่อนจะดีกว่า”

“อืม ก็ดี!” เขาพูดก่อนจะเดินไปนั่งบนโซฟาตัวใหญ่จากนั้น

ก็ทำมือบอกให้พี่ลีวายมานั่ง

ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่าตอนนี้ฉันรู้สึกไม่ดีเอาซะเลยกับสายตาที่ผู้ชายคนนั้นกำลังมองอยู่

คนตรงหน้าเอาแต่พูดยั่วอารมณ์

ตึกตัก! ตึกตัก! ตามความเป็นจริง หากไม่ได้ใส่ใจพี่ลีวายก็

ไม่ควรเดือดดาลกับคำพูดเหล่านั้นเลย แต่ทำไมถึง… หัวเสียขนาดนี้กัน

“กูก็แค่ยื่นข้อเสนอดี ๆ ให้เธอ” พอพูดยั่วอารมณ์พี่ลีวายแล้ว

เขาก็หันมาถามฉัน “ว่าไงเธอสนใจข้อเสนอของฉันหรือเปล่า?”

ฉันเม้มริมฝีปากแน่นมองพี่ลีวายอย่างใช้ความคิด ทั้งที่ไม่ได้

รู้สึกสนใจแต่มันรู้สึกอย่างตอบอีกอย่าง “เอ่อ… ก็น่าสนใจนะคะ”

“เธอกล้ากว่าที่คิดนะ กูเริ่มถูกใจผู้หญิงคนนี้จริง ๆ แล้วสิ”

แววตาของเขาคนนั้นเหมือนกำลังเย้ยยันพี่ลีวายอยู่เป็นนัย ๆ ยิ่งทำให้

อีกฝ่ายอารมณ์เดือดดาล

ผู้ชายที่ชื่อเรย์ลุกขึ้นจากโซฟาตัวใหญ่ เขาเดินมาหยุดตรงหน้าของฉันก่อนจะยื่นอะไรบางอย่างให้ มันคือนามบัตร

“ถ้าอยากเจอฉันก็ติดต่อมา”

“… ค่ะ” ฉันรับนามบัตรจากมือเขามาอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ เพราะถูกสายตาอำมหิตจ้องเขม็งตลอดเวลา

“กลับ!!”

“อ่ะ!!” ฉันอุทานออกมาเบา ๆ เพราะถูกกระชากแขนอย่างแรงจนตัวแทบปลิว “มิลินเจ็บนะ”

“หรือเธออยากอยู่ที่นี่กับมัน ฮะ!!”