เด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD นิยาย บท 34

#สามวันผ่านไป

ฉันยังคิดวนเวียนกับเรื่องวันนั้น ตั้งใจว่าจะต้องถอยแต่พอถูกเอาใจใส่กลับกลายเป็นว่าความรู้สึกมันยิ่งถลำลึก และจากวันนั้นจนถึงวันนี้เขาก็มานอนกับฉันทุกคืน จะเอาเวลาไหนไปเลิกรู้สึก

มันยากจังเลย ฉันที่คิดว่าตัวเองจะไม่รักใครง่ายๆ กลับพ่ายแพ้ให้กับคนที่ไม่ควรไปรู้สึก

‘ห้ามรักมัน’

นี่คือคำพูดของพี่เรย์ ตอนนั้นฉันไม่เข้าใจทำไมต้องสั่งแบบนั้น และมั่นใจมากๆ ว่าต่อให้ตายยังไงก็ไม่มีทางไปรักคนใจร้ายแบบเขาแน่ๆ ตอนนี้กลับกลืนน้ำลายตัวเองไปหลายอึก

“ตื่นแล้วทำไมไม่ปลุก” เสียงงัวเงียของคนที่นอนอยู่ข้างๆ เอ่ยขึ้น เขานอนอยู่ในห้องกับฉันเป็นคืนที่สามแล้ว แม้เราจะไม่ได้มีอะไรกันเลยก็ตาม นั่นเป็นเรื่องที่ทำให้แปลกใจมากๆ

“เห็นคุณกำลังนอนหลับอยู่เกลเลยไม่อยากกวนค่ะ”

“แค่เธอขยับฉันก็ตื่น นอนด้วยกันมาสามคืนแล้วยังไม่รู้อีกหรือไง”

“แค่สามคืนเกลต้องรู้เลยหรอคะ”

“ถ้าใส่ใจ”

“อยากให้เกลใส่ใจหรอคะ” ฉันถามก่อนจะถอยห่างเพราะถูกแขนแกร่งโอบกอดเอวไว้ เขาแปลก แปลกไปแบบกระทันหันแบบนี้ใครจะตั้งรับทัน

“เธอต้องอยู่กับฉันไปอีกนานเกลลิน”

“มันจะไม่นานถ้าคุณโอนหุ้นบริษัทให้เกล แค่นั้นเกลก็จะเป็นอิสระ”

“พ่อเธออยากให้มีลูกกับฉันด้วยไม่ใช่หรือไง”

“ระ เรื่องนั้นมันเป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ” จู่ๆ เขาก็พูดเรื่องนี้ขึ้น ทำเอาหัวใจดวงน้อยเต้นรัว ไม่กล้าหันไปสบตา

“ไม่อยากทำให้พ่อเธอสมหวังหน่อยหรอ”

“…อยากให้มันเป็นแบบนั้นจริงๆ หรอคะ”

“เธอดูอ่อนโยนขึ้นมากกว่าแต่ก่อนเยอะเลยนะ”

“……….” ฉันไม่รู้ตัวเลย ไม่รู้ว่าตัวเองเปลี่ยนไป รู้แค่หัวใจที่มันเต้นแรงทุกครั้งที่อยู่ใกล้กัน

ให้ตายสิฉันจะถอนตัวออกมาจากความรู้สึกบ้านี่ได้ยังไง ยิ่งใกล้กันมันยิ่งถลำลึกมากขึ้นทุกที

@ช่วงบ่าย

ฉันลงมมาเดินเล่นด้านล่างเพราะไม่รู้จะทำอะไร คัลเลนเขาไปเคลียร์งานในห้องตั้งแต่ตื่นแล้วป่านนี้ก็ยังไม่ออกมา ไม่แปลกเท่าไรเพราะสามวันที่ผ่านมาไม่ทำงานเลย เอาแต่อยู่กับฉันอย่างกับเงา

“ใครมาหรอคะ” ฉันถามเพราะเห็นรถเข้ามาจอดที่หน้าบ้านและพวกแม่บ้านก็ดูแตกตื่นกัน

“คุณท่านมาค่ะ”

“คะ? ใครหรอ”

“นายใหญ่ คุณพ่อของคุณคาแลนและคุณคัลเลนค่ะ”

“……….” ถึงกับเงียบหัวใจเต้นรัวเพราะไม่ได้เตรียมในที่จะเจอคนในครอบครัวของเขากระทันหันแบบนี้ด้วย

“ท่านไม่ค่อยกลับไทยเพราะมีธุรกิจที่ฮ่องกง”

“ถ้าอย่างนั้นเกลขึ้นห้องดีกว่า” เพราะถ้าเจอกันคงไม่ใช่เรื่องดี อีกอย่างฉันก็ตอบไม่ได้ด้วยว่าทำไมตัวเองทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ เพราะมันช่างเป็นเรื่องที่น่าอาย

แต่ทว่ายังไม่ทันจะก้าวขาขึ้นบันไดก็เหมือนว่ามันจะไม่ทันซะแล้ว เพราะชายวัยห้าสิบกลางๆ เอ่ยทักฉันด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยยินดีสักเท่าไรที่เห็นคนแปลกหน้าอยู่ที่บ้าน

“เธอเป็นใคร”

มันไม่แปลกที่จะถูกทักแบบนี้ ถ้าเป็นฉันก็แปลกใจไม่แพ้กัน

“………” เมื่อถูกทักฉันก็ยืนนิ่งราวกับถูกแช่แข็งไว้ หูมันดับไปชั่วขณะมีเพียงสายตาที่มองตรงหน้า พ่อของมากับผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งดูจะอายุน้อยกว่าฉัน

“ลูกชายฉันคงไม่แอบซุกอีตัวที่ไหนไว้ที่บ้านหรอกนะ”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน