เด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD นิยาย บท 37
ไม่รู้นานเท่าไรที่ฉันร้องไห้กอดคนตัวสูงเอาไว้ ทรมานจัง ทั้งที่คิดว่าสักวันหนึ่งมันต้องมาถึงแต่มันเร็วเกินไป เร็วจนเตรียมตัวตั้งรับไม่ทัน
ไม่อยากให้คาแลนคิดว่าฉันไม่รักเขาเลย แต่เหมือนจะห้ามไม่ได้เพราะอีกฝ่ายคงคิดไปแล้ว
“พรุ่งนี้เฮียจะไปส่งหนูคืนให้กับมัน”
“นอนด้วยกันได้ไหมคะ”
“อย่าดีกว่า เฮียกลัวใจตัวเอง กลัวจะเห็นแก่ตัวรั้งหนูเอาไว้อีก”
“… มันไม่ใช่การเห็นแก่ตัวมันคือความรักต่างหาก”
“แต่ความรักของเฮียกำลังทำให้หนูอึดอัดนะมิลา”
ทุกคำพูดของฉันเขาเก็บมาคิดทั้งหมดเลยสินะ อยากตีปากตัวเองแรง ๆ จัง เผลอสร้างบาดแผลให้คนที่บอกว่ารักมากอีกแล้ว
คนตัวโตใช้สองมือดันตัวฉันที่กำลังสวมกอดออกช้า ๆ ดวงตาคู่นั้นแดงก่ำไม่แพ้กัน
“ถ้าหนูอยากจะลืมเรื่องราวของเราเฮียจะไม่ห้าม อยากจะเริ่มใหม่กับใครก็ได้ไม่ต้องยึดติดกับเฮียอีก”
“พะ... พูดแบบนี้หมายความว่ายังไง”
“เฮียก็จะพยายามลืมเรื่องราวของเราเหมือนกัน”
“…” จะผิดไหมถ้าฉันกำลังคิดว่าตอนนี้เฮียกำลังใจร้าย การที่ยอมปล่อยไปในครั้งนี้เหมือนเขากำลังตัดความสัมพันธ์ของเรา
ในวันข้างหน้าหันกลับมาจะไม่เจอผู้ชายคนนี้อีกแล้ว
ไม่มีแม้แต่เงา
ไม่ใช่การแยกย้ายเพื่อไปเติบโต แต่คือการแยกย้ายไปเริ่มต้นชีวิตใหม่… ที่ไม่มีกันและกันเหมือนอย่างตอนนี้อีกแล้ว
“ขอถามอีกครั้งได้ไหม”
“ค่ะ”
“หนูยังเลือกจะไปจากเฮีย ไม่เปลี่ยนใจใช่ไหม”
ฉันเงยขึ้นมองใบหน้าหล่อที่ตัวเองตกหลุมรักอีกครั้ง มันยากจัง ความรักของเรามันยากมาก ๆ เลย ทั้งที่ความรู้สึกตรงกันแต่ทำไมมันเจ็บปวดขนาดนี้
“เราคงเกิดมาแค่ได้รักกัน แต่ไม่คู่ควรที่จะอยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิต”
“อืม เฮียเข้าใจแล้ว”
มือหนายกขึ้นมาเช็ดน้ำตาบนแก้มให้ เจ็บขนาดนี้แววตาคู่ตรงหน้าก็ยังคงมองฉันอย่างอบอุ่น ไม่โกรธกันเลยเหรอ สักนิดก็ไม่เลยหรือไง
“พักผ่อนเถอะ พรุ่งนี้เฮียจะไปส่งหนูเช้ามืด”
“ทำไมรีบจัง”
“หนูคงอยากรีบกลับไปเจอน้องสาว”
“อยากกินอะไรเป็นพิเศษไหมคะ มิลาจะทำให้”
“คงกินไม่ลง”
“… เฮีย”
“ช่างมันเถอะไม่ต้องทำอะไรไว้ เราต้องรีบเดินทางไม่มีเวลามากินมื้อเช้า”
“จูบได้ไหม เฮียจูบมิลาหน่อ… อื้อ~”
ไม่ทันเอ่ยคำขอร้องจบมือหนาก็คว้ามารั้งต้นคอของฉันเอาไว้แล้วกดจูบลงมา ริมฝีปากหนาค่อย ๆ ละเมียดละมัยดูดเม้มเบา ๆ อย่างถนอม ก่อนจะดันลิ้นเข้ามามอบสัมผัสที่ดูดดื่ม มันนุ่มนวล หอมหวาน อยากตักตวงเวลานี้เอาไว้ให้นานที่สุด อยากหยุดทุกอย่างเอาไว้แค่ตรงนี้
จากจูบที่ลึกซึ้งแปรเปลี่ยนเป็นเร่าร้อน ฝ่ามือหนาที่เคยรั้งต้นคอค่อย ๆ เลื่อนลงมาบีบสะโพก ท่อนล่างบดเบียดกันจนเกิดความรู้สึกวาบวาม
คนตัวโตดันให้ฉันเป็นฝ่ายนอนราบบนเตียงขนาดใหญ่ พร้อมถอนจูบที่เร่าร้อนออกแล้วซุกไซ้ใบหน้าลงมาที่ซอกคอ ริมฝีปากหนาลากเลียดูดเม้มจนเกิดเสียงลามก
แม้จะรู้ดีแก่ใจว่ามันกำลังจะเลยเถิดแต่ฉันก็ไม่คิดห้าม
มือที่เคยบีบขย้ำสะโพกสอดใส่เข้ามาใต้เนื้อผ้าบีบเคล้นลากขึ้นจนสัมผัสกับหน้าอกทั้งสองเต้า
“อ๊ะ~ เฮีย~”
ชายเสื้อถูกถกขึ้นมากองไว้บนเนินอก เสื้อชั้นในถูกดึงออกให้พ้นทางจากนั้นคาแลนก็ใช้อุ้มปากตะโบมดูดเลียบนยอดปะทุมถันจนเปียกแฉะน้ำลาย
“อื้อ ดูดแรง ๆ ได้ไหม มิลาชอบ”
“อ๊า~”
ฉันแอ่นตัวรับสัมผัสที่เสียวซ่านจากอุ้งปากร้อนของคนด้านบน
“หนู”
เสียงนั้นเอ่ยขึ้นมาก่อนที่สัมผัสทั้งหมดจะหยุดชะงักไป คาแลนรีบผละตัวออกทำให้ฉันงุนงง
แทบไม่ได้นอนทั้งคืนเพราะเสียใจร้องไห้จนไม่มีน้ำตา เช้ามาส่องกระจกดูถึงกับต้องตกใจที่เห็นขอบตาบวมเปล่งของตัวเอง
ไม่ได้เอาอะไรกลับไปเพราะตอนมาฉันมาตัวเปล่า พวกเสื้อผ้าที่คาแลนซื้อให้ยังคงอยู่ในตู้เหมือนเดิม
นานเท่าไรไม่รู้ที่เราสองคนทอดสายตามองไปยังข้างหน้า ทั้งที่นั่งใกล้กันแค่นี้แต่เหมือนห่างไกลจนเอื้อมไม่ถึง
“คนของมาลิครอรับหนูอยู่ที่ท่าเรือ ไม่แน่ใจว่ามันจะมารับด้วยตัวเองหรือเปล่า”
“ค่ะ”
“อย่าหมั้นกับมันเลยนะมิลา”
“…”
“จะเป็นใครก็ได้ที่ไม่ใช่มัน เฮียคงไม่สบายใจ”
“เป็นคนอื่นเฮียจะสบายใจใช่ไหม”
“อย่าถามแบบนั้นเลย”
“เข้าใจแล้วค่ะ เฮียก็เหมือนกัน เลิกยึดติดกับมิลาแล้วเริ่มต้นใหม่เถอะนะคะ”
ถึงจะเป็นคำพูดที่ไม่อยากบอก ถึงมันจะเจ็บปวดสักแค่ไหนแต่ในตอนนี้ฉันรักผู้ชายตนนี้มากเกินกว่าจะรั้งให้เขาต้องมาเจ็บปวดกับตัวเองซ้ำ ๆ
คาแลนควรเจอความรักที่ดี
บทสนทนาจบลงเพียงเท่านั้น เรือลำใหญ่แล่นข้ามมหาสมุทรมาจนถึงที่ท่าเรือ คนของมาลิครอรับจริง ๆ รวมถึงตัวเขาด้วย
ไม่อยากจะร้องไห้เลย แต่มันไม่ไหว ฉันกลั้นน้ำตาไม่ไหวแล้วจริง ๆ
“จำไว้เฮียรักหนูมากนะมิลา”
“ฮึก~ มิลาก็รักเฮีย รักมากเหมือนกัน”
“ต่อจากนี้ถ้าเราบังเอิญเจอกันอีกครั้ง หนูอย่าพยายามเดินเข้ามาหาเฮียเลยนะ เฮียก็จะทำแบบนั้นเหมือนกัน”
ตั้งใจตัดขาดแล้วจริง ๆ
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD