เด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD นิยาย บท 38
ระหว่างทางนั่งรถกับมาลิคฉันไม่พูดไม่จาอะไรเอาแต่ร้องไห้
“หยุดร้องซะ ในเมื่อเลือกแล้วจะอาลัยอาวรณ์อะไรมันนักหนา เห็นแล้วขัดหูขัดตาจริง ๆ” คนที่นั่งข้าง ๆ หันมาตวาดบอกอย่างหงุดหงิด
นี่สินะความจริงที่ต้องเผชิญ… ที่ผ่านมาฉันมัวแต่ติดอยู่ในความฝัน
“ถ้าไม่ใช่เพราะมินฉันไม่มีทางกลับมา”
“ถ้าอย่างนั้นก็จำให้ขึ้นใจว่าฉันไม่มีทางปล่อยเธอกลับไปหามันอีกแน่ ๆ”
ฉันเบือนหน้าหนีเพราะไม่อยากจะพูดอะไรกับผู้ชายคนนี้ สิ่งที่ทำให้ต้องเลือกทิ้งคนรักคือน้องสาวไม่ใช่ผู้ชายเห็นแก่ตัวคนนี้
นั่งรถนานนับชั่วโมงสุดท้ายก็มาถึงยังคอนโด ฉันรีบลงจากรถแต่ถูกมาลิครั้งแขนเอาไว้
“พรุ่งนี้เธอต้องไปกับฉัน”
“ไปไหน”
“ลองชุด”
“…”
“อะไรกันไปอยู่กับมันแค่ไม่นานลืมไปแล้วหรือไงว่ามีคู่หมั้น”
“ไม่ มิลาไม่หมั้นกับคุณ ไม่มีวัน” พยายามแกะแขนตัวเองออกจากการจับกุม ทว่ามาลิคกลับโน้มลงมากระซิบบอก ทำให้ฉันนิ่ง “หรือจะให้น้องสาวเธอหมั้นแทนดีล่ะ หึ!!”
ฝ่ามือหนาปล่อยแขนของฉันให้เป็นอิสระ ไม่อยากพูดอะไรต่อจึงรีบเดินมาขึ้นลิฟต์
#ภายในห้อง
‘เมี๊ยว~’
“ความหวัง” เจ้าแมวตัวน้อยสีขาวเดินมาต้อนรับที่หน้าประตู ไม่รู้ว่ามินอยู่ไหน ฉันย่อตัวลงอุ้มแมวสีขาวขนนุ่มมาไว้ในอ้อมแขนก่อนจะเรียกหาน้องสาว “มิน มินพี่กลับมาแล้ว”
“ลืมบอกไปว่าน้องเธอไม่ได้อยู่ที่นี่”
“ทะ… ทำไม… มินอยู่ที่ไหน!!!”
“ไม่ต้องห่วงน้องสาวของเธอไม่เป็นอะไร ยิ่งกว่าสบายดีด้วยซ้ำ” พูดแล้วมาลิคก็เดินผ่านฉันไปนั่งบนโซฟา ก่อนที่เขาจะเอ่ยต่อ “ฉันให้คนไปรับน้องสาวเธอมาที่นี่แล้ว เดี๋ยวก็คงมาถึง”
“คุณไม่ได้ทำอะไรมินจริง ๆ ใช่ไหมมาลิค”
“เธอกลับมาแล้ว ไม่จำเป็นที่ฉันจะต้องทำอะไรเด็กนั่น”
“ให้มินกลับมาอยู่ที่นี่”
“เรื่องนี้เธอคุยกับเจ้าตัวเองจะดีกว่า”
ฉันพาเจ้าความหวังมาเก็บไว้ในห้องเพราะมาลิคดูไม่ค่อยชอบใจ โดยไม่คิดว่าเขาจะเดินตามมา
วงแขนแกร่งสวมกอดฉันจากทางด้านหลังก่อนจะฝากรอยจูบที่น่ารังเกียจเอาไว้บนต้นคอ
“หอม ตัวเธอหอมจริง ๆ”
“อย่ามาทำตัวหื่นกามกับมิลา” ฉันดันตัวเองออกแล้วถอยหนีจากบุคคลอันตราย
“กลัวคาแลนมันรู้หรือไง หึ!! อีกไม่นานหรอกมิลาเธอต้องเป็นของฉัน”
“พูดบ้าอะไร!! คุณไม่มีสิทธิ์มายุ่งกับร่างกายของฉัน”
“มีสิ ที่ผ่านมาฉันแค่ใจดี”
“ใจดีอย่างนั้นเหรอ ไม่เลยมาลิค คุณห่างไกลจากคำนั้นมาก”
“พี่มิลา” เสียงของมินเรียกความสนใจให้หันมองที่หน้าประตูห้อง หยดน้ำตาไหลอาบแก้มทันทีเมื่อเจอกับน้องสาว
“มิน”
ฉันวิ่งมากอดน้องสาวแน่น ดีใจที่เห็นว่าน้องปลอดภัยจริง ๆ
“ลากตัวออกไป พามันไปส่งที่บ้าน” เคย์เดนมาพร้อมกับลูกน้องห้าคน เมื่อได้รับคำสั่งพวกมันก็กรูกันมาอยู่ตรงหน้า แต่พอผมตวาดบอกทั้งหมดก็ชะงัก “ถ้าพวกมึงแตะตัวกู กูจะยิงทิ้งให้หมด”
“เวร!! สามวันแล้วคาแลนที่มึงเป็นแบบนี้ เฮียคัลเลนหัวเสียฉิบหาย กูบอกให้มาดูมึงเฮียแกไม่พูดไม่จาแถมยังไม่มาใยดี นี่น้องชายไหมวะ”
“นิสัยมัน กูผิดเองที่รั้นคำพูดมันตอนนั้น”
“ไหนจะกลับมาช่วยงานเฮียมึง นี่อะไรพอไปส่งมิลาเสร็จก็มาแดกที่คลับกูต่อ มึงไม่ออกจากห้องนี้มาสามวันแล้ว อยากตายรึไง!!”
ผมรู้ว่าที่เคย์เดนมันกำลังบ่นอยู่ตอนนี้เพราะเป็นห่วง แต่ทำไมกันผมถึงไม่รักตัวเองอีกแล้ว ทุ่มทุกอย่างแบบครั้งนั้นไม่มีผิด
เฟลิกซ์เดินเข้ามาในห้อง มันหยุดยืนตรงหน้าแล้วมองสภาพของผมก่อนจะส่ายหัว คงทุเรศมากจนมันสองคนรับไม่ได้
“พอได้หรือยัง มึงจะหยุดได้หรือยัง เธอไปแล้ว ไม่สนใจว่ามึงจะเป็นจะตายยังไง เลิกบ้าแล้วไปดูงานหน่อย พวกกูก็ทำแทนไม่ไหว เฮียมึงก็ยุ่งฉิบหาย ทุกคนช่วยมึงหมดเลยแล้วทำไมมึงเอาแต่สนใจคนที่ทิ้งไปวะ”
“ไม่ได้ทิ้ง ครั้งนี้กูยอมปล่อยเอง” ผมค้าน รู้ว่าเฟลิกซ์ไม่ค่อยพอใจมิลา แต่ที่สภาพเป็นแบบนี้เพราะผมทำตัวเอง
“ถ้าเธอรักมึงมากพอคงไม่ทำแบบนี้ กูไม่ได้จะพูดให้มึงเกลียด ไม่ได้บอกว่ามิลาไม่รักมึง แต่เธอจับมือมึงไม่แน่นพอ กูดูออกว่าเธอไม่เชื่อใจมึงเลย”
“มึงรักมิลามากเกินไปคาแลน รักมากจนความรักนั้นกลับมาทำร้ายมึง”
“…” ใช่ ผมรักเธอมากเกินไป เป็นอย่างที่เฟลิกซ์มันพูดไม่มีผิด
“เฟลิกซ์มึงอย่าพูดแบบนั้น สถานการณ์ที่มิลาเจอมันไม่ใช่เรื่องที่จะมาตัดสินใจได้ง่าย ๆ เธอไม่ได้อยากปล่อยมือแต่จำเป็นต้องทำ”
เพิ่งเห็นว่าเคย์เดนมันเลือกเอนไปทางฝั่งมิลา คงเพราะอยู่กับเธอบ่อย ๆ ทำให้เข้าใจ ผมเองก็อยากจะคิดแบบมันเหมือนกัน แต่ไม่ว่ายังไงจุดจบก็คือตัวผมที่ถูกทิ้งเอาไว้ข้างหลังอีกครั้ง
“ก็เลยเลือกทิ้งไปอีกแล้วเหรอวะ”
“อืม… กูรู้ดี”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD